Paano kung pinanganak ka nang maayos?
Tapos hinintay kang umabot ng 1st year college.
May lumapit sa'yong isang pulubi.
Pero kakaiba siya.
May ibinigay siya sa'yong libro.
Ay hindi pala, libro + DVD.
O libro + DVD ng iyong buong buhay.
oo.
BUONG BUHAY MO.
Mga nangyari, nangyayari at mangyayari sa'yo.
Binibigyan ka ng pagkakataong masilayan ang lahat.
I would love not to live if that would happen.
April 25, 2010
April 17, 2010
April 15, 2010
Wake Up
As usual.
~
Walang kuwenta na naman lahat ng ginawa at sinabi ko.
I don't have to emphasize everything.
Every word in my compositions is chosen.
Kailangan binabasa at iniintindi bawat salita.
Sa ibang bagay naman nakasentro lahat ng ginagawa mo.
Lahat ng ginagawa ko nakasentro sa atin,
para sa atin.
~
Walang kuwenta na naman lahat ng ginawa at sinabi ko.
I don't have to emphasize everything.
Every word in my compositions is chosen.
Kailangan binabasa at iniintindi bawat salita.
Sa ibang bagay naman nakasentro lahat ng ginagawa mo.
Lahat ng ginagawa ko nakasentro sa atin,
para sa atin.
Martin Sheen or JFK
Ang saya kanina.
~
Pagkapunta kong Masci, naggitara ako.
Hinihintay kita siyempre.
Nainip ako kagigitara.
Lumabas ako ng gate.
May dumaang bus na sinakyan mo.
Inisip ko bababa ka na.
Hindi pa pala.
Tapos maya-maya, nakita kitang naglalakad.
Sabi ko na nga ba lumampas ka.
Pagpasok mo ng school, pumunta kang office.
Sabi sa'yo kumuha ng request for 137 galing UP Diliman.
Sumakay na tayo ng bus sa Taft.
Lumapit yung konduktor, siyempre.
Sabi natin sa konduktor Philcoa.
Binigyan na niya tayo ng tickets.
Hindi pa muna niya ako sinuklian.
Tapos masaya tayo, sobrang saya.
Tapos lumipat tayo ng upuan.
Hiningi ko na yung sukli ko.
Binigay na niya.
Tapos sobrang saya talaga na naman natin.
Malapit na nga pala Philcoa.
Bumaba na tayo.
Nag-attempt akong sumakay ng UP Campus na jeep sa tapat ng Jollibee.
Puno na pala.
Doon na tayo sumakay sa terminal yata iyon.
Nagbayad na tayo ng seven pesos.
Umandar na yung jeep.
Pumasok na sa UP nang makarating.
Bumaba tayo sa street ng boarding house namin ni Kuya.
Ipinakita mo sa akin boarding house mo.
Sobrang magkalapit lang tayo.
That was great.
Pero wala si Kuya sa boarding house.
Pinapunta niya tayo sa EEE.
Sabi ko sa kanya di ko kasama si claudette.
Sumakay tayo ng UP Ikot.
Ang layo ng nilakbay ng jeep.
Akala ko nga lumampas tayo.
Ibinaba tayo ni Manong Okie sa EEE.
Huwag mo nang itanong kung bakit Okie ipinangalan ko sa kanya.
Hinintay natin si Kuya.
Ang tagal.
Dumating na siya.
Inihatid niya tayo sa registrar.
Nakipag-usap ka.
Nakipag-usap ka ulit.
Ako naman nakipag-usap.
Si Kuya nakaupo lang the whole time.
Alam na natin ang gagawin.
Bumili tayo ng C2 Apple.
Naglakad hanggang Eng'g Building.
Sumakay na tayo ng jeep doon.
Nagbabay na tayo kay Kuya.
Lumabas na ng UP ung jeep.
Bumaba na tayo sa may Philcoa.
Sumakay na tayo ng bus papuntang Taft.
Tapos sobrang saya na talaga natin.
Bumaba na tayo sa UN.
Pumunta tayong Mcdo.
Ako na umorder.
Kumain na tayo.
Naghintay ng text na hindi dumating.
Pumunta na tayong Masci.
Kinuha ko na ung Eclipse mo.
Sumakay tayo ng bus.
Roundtrip papuntang Southmall.
Masayang-masaya talaga tayo.
Ang sarap talaga matulog sa shoulder mo. Haha.
Bumaba na tayo ng Southmall.
Bumili ka ng tubig.
Hindi pinlastic.
Pumunta tayong National.
Nagtingin ng kung anu-ano.
Napagod tayo.
Umupo tayo sa Southmall.
Bumaba na tayo pagkatapos magpahinga.
Sumakay na tayo ng bus.
Masaya tayo. :)
Bumaba na tayo ng San Antonio.
Sabi ko sa sarili ko, tae bitin. Gusto kitang makasama hanggang sa gusto ko, pero hindi puwede. Kailangan nating umuwi sa ating mga tahanan. Di bale, balang araw, may sarili na tayong tahanan. Haha. I wish.
~
Pagkapunta kong Masci, naggitara ako.
Hinihintay kita siyempre.
Nainip ako kagigitara.
Lumabas ako ng gate.
May dumaang bus na sinakyan mo.
Inisip ko bababa ka na.
Hindi pa pala.
Tapos maya-maya, nakita kitang naglalakad.
Sabi ko na nga ba lumampas ka.
Pagpasok mo ng school, pumunta kang office.
Sabi sa'yo kumuha ng request for 137 galing UP Diliman.
Sumakay na tayo ng bus sa Taft.
Lumapit yung konduktor, siyempre.
Sabi natin sa konduktor Philcoa.
Binigyan na niya tayo ng tickets.
Hindi pa muna niya ako sinuklian.
Tapos masaya tayo, sobrang saya.
Tapos lumipat tayo ng upuan.
Hiningi ko na yung sukli ko.
Binigay na niya.
Tapos sobrang saya talaga na naman natin.
Malapit na nga pala Philcoa.
Bumaba na tayo.
Nag-attempt akong sumakay ng UP Campus na jeep sa tapat ng Jollibee.
Puno na pala.
Doon na tayo sumakay sa terminal yata iyon.
Nagbayad na tayo ng seven pesos.
Umandar na yung jeep.
Pumasok na sa UP nang makarating.
Bumaba tayo sa street ng boarding house namin ni Kuya.
Ipinakita mo sa akin boarding house mo.
Sobrang magkalapit lang tayo.
That was great.
Pero wala si Kuya sa boarding house.
Pinapunta niya tayo sa EEE.
Sabi ko sa kanya di ko kasama si claudette.
Sumakay tayo ng UP Ikot.
Ang layo ng nilakbay ng jeep.
Akala ko nga lumampas tayo.
Ibinaba tayo ni Manong Okie sa EEE.
Huwag mo nang itanong kung bakit Okie ipinangalan ko sa kanya.
Hinintay natin si Kuya.
Ang tagal.
Dumating na siya.
Inihatid niya tayo sa registrar.
Nakipag-usap ka.
Nakipag-usap ka ulit.
Ako naman nakipag-usap.
Si Kuya nakaupo lang the whole time.
Alam na natin ang gagawin.
Bumili tayo ng C2 Apple.
Naglakad hanggang Eng'g Building.
Sumakay na tayo ng jeep doon.
Nagbabay na tayo kay Kuya.
Lumabas na ng UP ung jeep.
Bumaba na tayo sa may Philcoa.
Sumakay na tayo ng bus papuntang Taft.
Tapos sobrang saya na talaga natin.
Bumaba na tayo sa UN.
Pumunta tayong Mcdo.
Ako na umorder.
Kumain na tayo.
Naghintay ng text na hindi dumating.
Pumunta na tayong Masci.
Kinuha ko na ung Eclipse mo.
Sumakay tayo ng bus.
Roundtrip papuntang Southmall.
Masayang-masaya talaga tayo.
Ang sarap talaga matulog sa shoulder mo. Haha.
Bumaba na tayo ng Southmall.
Bumili ka ng tubig.
Hindi pinlastic.
Pumunta tayong National.
Nagtingin ng kung anu-ano.
Napagod tayo.
Umupo tayo sa Southmall.
Bumaba na tayo pagkatapos magpahinga.
Sumakay na tayo ng bus.
Masaya tayo. :)
Bumaba na tayo ng San Antonio.
Sabi ko sa sarili ko, tae bitin. Gusto kitang makasama hanggang sa gusto ko, pero hindi puwede. Kailangan nating umuwi sa ating mga tahanan. Di bale, balang araw, may sarili na tayong tahanan. Haha. I wish.
April 14, 2010
Fe
5
u
65u
rtu
rtuirtur
rtui
rt8
6r8
6r8
5rtba
7
n
e6
g43
6hb
34n
745ev64ety
e5
ay
t7
57
85
8
e58
e58
8
458
459
65
7egvy
urturtuirtirsirtb
e57
7hb
45
745
wnsdfgklsdhgfiosdjgsdghs
dniodjgfisdgsadklgnsdklgns
djlgoiseht8oetyRA*O{yt%GhA*):
RTHQ#*O
sdgfsduoghWS(_TSEGY
seryer
yeryer
hu'ea
yhe
5uj
46tru
er
u48i45684
aswer
tybe
ya4e6gbe47437hb
a4367b43
643v
nm7
a
u
65u
rtu
rtuirtur
rtui
rt8
6r8
6r8
5rtba
7
n
e6
g43
6hb
34n
745ev64ety
e5
ay
t7
57
85
8
e58
e58
8
458
459
65
7egvy
urturtuirtirsirtb
e57
7hb
45
745
wnsdfgklsdhgfiosdjgsdghs
dniodjgfisdgsadklgnsdklgns
djlgoiseht8oetyRA*O{yt%GhA*):
RTHQ#*O
sdgfsduoghWS(_TSEGY
seryer
yeryer
hu'ea
yhe
5uj
46tru
er
u48i45684
aswer
tybe
ya4e6gbe47437hb
a4367b43
643v
nm7
a
Boopey Valenzuela
Sana hindi mo makalimutan lahat ng sinabi ko sa'yo.
Intindihin lahat ng sinasabi ko,
na puro kasiyahan lang ang gusto kong namumuo sa pagitan natin,
na wala akong ibang hinangad kundi ikaw.
Intindihin lahat ng sinasabi ko,
na puro kasiyahan lang ang gusto kong namumuo sa pagitan natin,
na wala akong ibang hinangad kundi ikaw.
April 8, 2010
No Mets /gg
Ang alam ko x-ray result na lang kulang ko.
~
Narinig ko na lang ang biglang pagbukas ng pinto ng aking kuwarto. Nakahiga pa ako, tatlong unan ang nakapatong sa aking ulo at nakapulupot pa ang kumot sa aking buong katawan. Tinanong ni Nanay kung anong oras ako aalis, ang sabi ko, kung anong oras dapat ako magigising. Sinabi kong x-ray lang naman na iyon at sinabi niya sa akin ang isa pang way ng papuntang UP at umalis na siya. Pagkasara ng pinto, natulog na ulit ako at nagising after 30 minutes. Chineck ko muna kung nakaalis na talaga si Nanay at saka binuksan ang linksys. Binuksan ko na rin ang aking laptop at saka nag-plurk ng kung ano. Haha. Isa lang naman pinuplurk ko e. Anyway, nag-ragnarok for thirty minutes saka ako bumaba ng kusina para sa aking almusal. Kumain ako ng hotdog at kanin tapos naligo na ako. Pagkatapos kong magbihis, pumunta na ulit ako sa aking kuwarto at inayos ang mga kailangan kong dalhin. Habang inaayos ang aking gamit, narinig ko na lang bigla ang busina ng jeep kaya naman nagmadali na akong kumuha ng panyo at saka tumatakbong lumabas ng aming gate. Hindi na nga ako nakapagpaalam sa mga tao sa bahay e. Pagdating ko ng Alabang, syempre bumaba ako ng jeep. Pagbaba ko ng jeep, nagpa-load na ako at tinext na agad kita. Haha. Nate-text na ulit kita ng ganoon, ang saya naman. Anyway, sumakay ako ng bus at bumaba ako ng Magallanes at sumakay na ng MRT. Bumaba ako ng Quezon Ave at saka sumakay ng jeep papuntang UP Campus. Kakaibang way to pero alam ko ito ung way na sinakyan namin ni Kuya noong nag-UPCAT ako. Haha. Siyempre nakarating naman ako nang maayos sa UPHS at kinuha na ang aking x-ray result matapos batiin ang mga taong nakasalamuha ko noong pumunta ako ng Monday. Pagkakuha ko ng x-ray, pinapunta na ako sa triage at pinapunta naman ako ng tao roon sa room 3. May mag-eexamine yata sa aking doctor. Haha.
SPOILER ALERT!! [Ngayon, kung wala ka pang medical certificate, mainggit ka. XD]
Sabi kasi ni Ate Michaelle, titingnan daw yung insides. Haha. Pero depende pa rin daw sa doctor. Suwerte lang siguro ako, kasi chineck lang ung paghinga ko tapos ok na tapos pinapunta na ako sa room 7, tapos pinaupo ako, tapos kinuha UPHS forms ko, tapos naghintay ako, tapos may medical certificate na ako!! Kaya lang Tabilin, Marian Martin C. yung nakalagay na pangalan, at narealize ko na lang iyon nung jeep na ako papunta sa amin. Di bale, sabi ko, tama naman kasi ung student number at dalawa lang kaming Tabilin na nakapasa ng UPCAT para sa taong iyon. At hindi marian pangalan ng pinsan ko. Haha. Pagkakuha ko ng medical certificate, ANG SAYA-SAYA KO!! As in ANG SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA KO!! Sumakay na ako ng jeep papuntang Philcoa at pagbaba ko sa nasabing destinasyon, sumakay na ako ng bus papuntang Faura. Pagdating ko ng Masci, may mga tao, pero wala akong ka-batch kaya badtrip. Umakyat na ako sa room ni Ma'am Reyes [yung kakaibang Dept. head ng Filipino na nanguha ng ID dahil hindi raw ako nakauniform]. Wala siya roon at umalis na ako ng Masci. Kumain ako ng Bacon Mushroom Melt sa Wendy's at sumakay na ako ng bus papuntang Alabang. Tapos nung Alabang na, naglakad ako hanggang Metropolis tapos nagjeep na, tapos narealize na mali name, tapos nagte-text tayo, tapos bumaba na ako ng jeep, tapos naglakad, tapos bahay na, tapos kama ko na, tapos bukas laptop, tapos plurk, tapos nag chat tayo, tapos nag-Dota ako, tapos panalo kami, tapos nagte-text pa rin tayo, tapos nag-YouTube ako, tapos naisip kong i-type ito, tapos may medical certificate pa rin ako!!
~
Nami-miss ko na namang manood ng South Park. Gusto kong panoorin ulit yung uncut. Haha.
~
Narinig ko na lang ang biglang pagbukas ng pinto ng aking kuwarto. Nakahiga pa ako, tatlong unan ang nakapatong sa aking ulo at nakapulupot pa ang kumot sa aking buong katawan. Tinanong ni Nanay kung anong oras ako aalis, ang sabi ko, kung anong oras dapat ako magigising. Sinabi kong x-ray lang naman na iyon at sinabi niya sa akin ang isa pang way ng papuntang UP at umalis na siya. Pagkasara ng pinto, natulog na ulit ako at nagising after 30 minutes. Chineck ko muna kung nakaalis na talaga si Nanay at saka binuksan ang linksys. Binuksan ko na rin ang aking laptop at saka nag-plurk ng kung ano. Haha. Isa lang naman pinuplurk ko e. Anyway, nag-ragnarok for thirty minutes saka ako bumaba ng kusina para sa aking almusal. Kumain ako ng hotdog at kanin tapos naligo na ako. Pagkatapos kong magbihis, pumunta na ulit ako sa aking kuwarto at inayos ang mga kailangan kong dalhin. Habang inaayos ang aking gamit, narinig ko na lang bigla ang busina ng jeep kaya naman nagmadali na akong kumuha ng panyo at saka tumatakbong lumabas ng aming gate. Hindi na nga ako nakapagpaalam sa mga tao sa bahay e. Pagdating ko ng Alabang, syempre bumaba ako ng jeep. Pagbaba ko ng jeep, nagpa-load na ako at tinext na agad kita. Haha. Nate-text na ulit kita ng ganoon, ang saya naman. Anyway, sumakay ako ng bus at bumaba ako ng Magallanes at sumakay na ng MRT. Bumaba ako ng Quezon Ave at saka sumakay ng jeep papuntang UP Campus. Kakaibang way to pero alam ko ito ung way na sinakyan namin ni Kuya noong nag-UPCAT ako. Haha. Siyempre nakarating naman ako nang maayos sa UPHS at kinuha na ang aking x-ray result matapos batiin ang mga taong nakasalamuha ko noong pumunta ako ng Monday. Pagkakuha ko ng x-ray, pinapunta na ako sa triage at pinapunta naman ako ng tao roon sa room 3. May mag-eexamine yata sa aking doctor. Haha.
SPOILER ALERT!! [Ngayon, kung wala ka pang medical certificate, mainggit ka. XD]
Sabi kasi ni Ate Michaelle, titingnan daw yung insides. Haha. Pero depende pa rin daw sa doctor. Suwerte lang siguro ako, kasi chineck lang ung paghinga ko tapos ok na tapos pinapunta na ako sa room 7, tapos pinaupo ako, tapos kinuha UPHS forms ko, tapos naghintay ako, tapos may medical certificate na ako!! Kaya lang Tabilin, Marian Martin C. yung nakalagay na pangalan, at narealize ko na lang iyon nung jeep na ako papunta sa amin. Di bale, sabi ko, tama naman kasi ung student number at dalawa lang kaming Tabilin na nakapasa ng UPCAT para sa taong iyon. At hindi marian pangalan ng pinsan ko. Haha. Pagkakuha ko ng medical certificate, ANG SAYA-SAYA KO!! As in ANG SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA KO!! Sumakay na ako ng jeep papuntang Philcoa at pagbaba ko sa nasabing destinasyon, sumakay na ako ng bus papuntang Faura. Pagdating ko ng Masci, may mga tao, pero wala akong ka-batch kaya badtrip. Umakyat na ako sa room ni Ma'am Reyes [yung kakaibang Dept. head ng Filipino na nanguha ng ID dahil hindi raw ako nakauniform]. Wala siya roon at umalis na ako ng Masci. Kumain ako ng Bacon Mushroom Melt sa Wendy's at sumakay na ako ng bus papuntang Alabang. Tapos nung Alabang na, naglakad ako hanggang Metropolis tapos nagjeep na, tapos narealize na mali name, tapos nagte-text tayo, tapos bumaba na ako ng jeep, tapos naglakad, tapos bahay na, tapos kama ko na, tapos bukas laptop, tapos plurk, tapos nag chat tayo, tapos nag-Dota ako, tapos panalo kami, tapos nagte-text pa rin tayo, tapos nag-YouTube ako, tapos naisip kong i-type ito, tapos may medical certificate pa rin ako!!
~
Nami-miss ko na namang manood ng South Park. Gusto kong panoorin ulit yung uncut. Haha.
April 4, 2010
Pati ba naman Dito?
I mean, sariling mundo ko na ito. Ako na gumawa ng mundong ito. Dito ko na nga lang puwedeng ilabas lahat, kailangan pa ring may mag-edit? Kumbaga, akin ang blankong papel, ako nagsulat sa blankong papel, ako mage-edit ng mga sinulat ako, ako babasa, ako lahat! Hindi naman puwedeng may ibang taong kailangang magsabing baguhin yung mga bagay sa mundo ko. Take note: Mundo ko ito, bakit kailangang baguhin? E akin nga db? Wala na ba akong karapatang maghayag ng sarili kong damdamin? Wala na ba akong karapatan sa mundo ko? Sa papel kong ako mismo ang naghirap, sumulat, naglabas, umire, sumuka, umihi, tumae at dumura? Sa sarili kong mundo? Wala na ba akong karapatang sabihing 'ito ang gusto ko, akin naman ito di ba?' Wala na ba akong karapatang maging malaya, kahit sa sarili kong mundo lang? Wala ba?
March 14, 2010
Boom Boom Pow
Problema mo? Boo!! Wala naman talaga e! :p At kung hindi ako nagkakamali, ang alam kong pinakamagandang paraan, at siguro unang-unang gagawin ng isang matinong tao ay ang magtanong hindi ang mag-assume nang mag-assume. You have never tried asking, you go straight to your conclusions. I've already had it, dumbass. Masyado kang magulo, wala talaga akong ginawa. Speak for yourself, you should listen to yourself. Go divulge with your imaginary things, I've had enough since Thursday. Goodbye, dumbass. D: I can't believe I'm doing this in my blog. And now I've done it. :)
~
Yung FARADAY entry, hope you all like it. :)
~
Yung FARADAY entry, hope you all like it. :)
March 12, 2010
Mamatay Ka Na :)
Uh.
Haha. Maikli lang 'to. Na-miss din kita. :)
~
Dumating ako sa school nang 5:30. Hindi ko alam kung bakit pero ang sabi ni Ma'am Carlos e dapat nasa school na ng 7:00 pero alam kong start ng practice ay 8:00. Sulit na rin kasi namiss kong gumising nang sobrang aga kahit na tatlong araw ko pa lamang hindi ginagawa iyon, hindi na nga ako nakapaggigitara e! Ayun, sunod na dumating sina Malou, tapos Mara, tapos Bernadyn tapos Mia tapos ewan ko natulog na ako pagkatapos non. Nagising ako sa ingay ng aming adviser habang pinapaglinis niya kami ng aming classroom. Cleaner nga pala ako ng araw na ito kaya lang inaantok talaga ako kaya pagpasok ko ng classroom, hinintay ko na lamang mag-practice time.
Ako ay may lobo
Lumipad sa langit
Hindi ko na nakita
Pumutok na pala
Sayang ang pera ko
Pambili ng lobo
Sa pagkain sana
Nabusog pa ako
Exercise namin kanina. Isang genius na tao o batang na-taichi na ng lobo ang nakakuha agad ng pinagtatapon naming mga kamay at pagbali-bali ng mga buto kanina. Tawa ako nang tawa nang ginawa namin ito kasi.. kasi.. kasi nakakatawa. Anyway, pagkatapos mag-practice ng mga kanta, nag-lunch na kami. Alam kong walang kuwenta ang ikuwento kung anong kinain ko kanina pero nasiyahan naman ako sa Cheeseburger Deluxe na binibili ko kapag short ako at gusto kong kumain ng Quarter Pounder. Isa pang magandang nangyari sa lunch ko ay nakain ko lahat ng fries ko, minsan lang kasing mangyari. Pagkatapos kumain at matulog nang sandali, umakyat na rin ako sa auditorium.
~
Hindi ko alam pero alam kong galit ka sa akin. Feeling ko talaga galit ka sa akin kasi, ewan ko, siguro sa mga tingin mo. Alam mo namang takot akong lumapit sa mga babae kaya ganoon na lang ang nararamdaman ko at naiisip ko sa tuwing nakikita kita at nagkakatinginan tayo. Takot na takot talaga ako sa'yo. Siguro doon sa mga bagay na nakasakit sa kaibigan mo or dahil siguro nalaman mong minsan kong inisip na gawin kang trabahador sa aking restaurant sa Restaurant City. Hindi ko maipaliwanag kung bakit. Paglapit ko sa piano, nakita kong papalapit ka sa akin, nakangiti. Hindi ako sigurado pero alam kong kinabahan ako at napakapit sa isang upuang malapit sa akin. "Mart, galit ka ba sa akin, Uh?" biglang tanong mo sa biglang paglapit mo sa akin, nasa likod mong banda sina Claudette at Justine. Hindi ko sila kaagad napansin at inisip ko kung sasabihin kong "Jemaima, it's not appropriate to say two listeners' names at both ends of your direct speech." Napailing na lang ako dahil hindi naman ako galit sa'yo. Nagpatuloy ang hindi ko pagsasalita at hindi na talaga kita naririnig pero alam kong nalulungkot ka kaya niyakap na lang kita at nagulat naman ako dahil yumakap ka rin. Doon na rin siguro ako nakapagsalita nang tuluy-tuloy at nakapag-usap pa rin naman tayo bago ka pa pagalitan ni Ma'am Carlos. Labas tayo sa Monday, libre ko na naman. Na-miss din kita. :)
Goyo Ka! D:<
Note: This is one of my most offensive posts. I'm such an ass. Hindi ko talaga sila kilala. Hindi totoo lahat ng sinasabi ko. Hindi talaga sila totoo. O hindi ako totoo sa kanila?
Gusto ko ng Pet Society na T-shirt.
~
Want to get fuckin' bored?
Faraday. Hindi ko alam kung bakit nawala na sa isip ko ang napakagandang intro sana para sa composition na ito at kung bakit ko gagawin ito. Bigyan na lang natin ng isang maikling paglalarawan. Wala rin namang pagkakaiba sa section na ito sa ibang naging mga section ko, yung ibang kaklase ko baka mamatay siguro pag hindi sila nakapag-aral para sa quiz sa Social Studies o Math, halos mabaliw na pag bumagsak sa isang test at pagkalaki-laki ng mga project samantalang yung akin e nagmumukhang gawa ng Grade 1 sa tapat ng mga bunga ng pagpapakahirap ng isang professional, ang ibang tao maingay, as in sobrang ingay akala mo may kuwenta pa ang mga sinasabi dahil sa hindi na tagalog ang kanilang ginagamit na wika o guni-guning pilit na pinapaikot sa akin ng utak ko dahil siguro mas alam ng utak ko na 'paretsong, wag ka nang makikinig sa kausap mo. ang boring!' at sa huli ay ngingitian ko pa rin ang kumausap sa akin kahit na ang ginawa niya sa akin ay posibleng maging dahilan para hampasin ang kanyang pagmumukha, may mga tao ring magugulo, mamamatay-tao, manggagantso, manloloko, illegal recruiter, magnanakaw, may AIDS, snatcher, drug lord, simpleng drug lord, manghihithit ng rugby, katol at glue, inihaw na tilapia, relyenong bangus, superhero, kontrabida at bida. At masaya akong isa ako sa kanila.
~
Faraday. Sinu-sino ba kami? Alphabetically-arranged na ito, boys muna then girls. Game.
The OMG
Ramon. Si Ramon ay isang fan ni Lady Gaga. As in memorize niya na siguro lahat ng mga kanta ng nasabing baliw na babae hanggang sa mga lyrics nila. Kalimitan siyang nakikitang kumakanta, may nakasaksak na earphones sa kanyang mga tenga at kumakanta. Mahilig sa musika si Ramon at hinding-hindi niya ito kayang iwanan. Well, natawag siyang LG sapagkat hindi lang sa kinakanta niya ang mga awit ng naturang autistic na singer kung hindi sinasayaw niya pa ang ibang mga kanta nito. We once asked Ramon why Lady Gaga called herself gaga and he replied that gaga means 'crazy'. I think that's where i can see it, Ramon goes crazy not only with lady gaga's songs and dances to them but to some other songs. Hindi lang yan. Masasabi nating tinutukso siya ng mga kaklase naming lalaki sa pagiging, well sabihin na nating bading pero sa tuwing maglalaro ng Dota ang mga ito ay hindi nakalilimutang yayain si Ramon. Oo, magaling mag-Dota si Ramon. Naikuwento niya pa nga sa aming gustung-gusto niyang marami siyang pinipindot kapag naglalaro siya. Kung ikaw si Boush o si Raijin, ikaw si Ramown.
The Joker
Drexler. Haha. Mukhang kontrabida ang dating ni Drexler dito, pero bidang-bida si Drex pagdating sa pagbuhay sa klase. Sikat siya sa mga pagpapatawa, mga biglaang jokes at hamak namang kaya niyang patawanin ang buong Farad kahit na ang mga inaantok pa, malungkot, bagsak sa Math, ni-rape ng ama, ni-rape ng ina, ni-rape ng aso, natapakan ang paa, sinampal ang mukha, hinambalos ang pagmumukha, minura, binatukan, inapi, sinunog ang kaluluwa at pinagtripan ni Ma'am Gozo. Expert na expert si Drex sa pagpapatawa. Hindi malayong magkakasundo kayo kung madali kang makakuha ng isang joke. Isa rin si Drexler sa mga mahuhusay mag-Dota sa Faraday.
The Pro
Bobier. Sus? Nasa title na mismo. Kung naghahanap ka ng singer at napakagaling maggitara, nandiyan si Bobi. As in napakagaling niyang mag-pluck at sabihin man nating isa kang beteranong singer at mahalata mong hindi niya tinatamaan ang mga tono kapag kumakanta siya, masasabi ko sa sarili kong, hindi lang bilang isang kaibigan ni Bobier, kundi isa na ring manonood na hindi na masagwang pakinggang kumanta si Bobier. Kung naghahanap ka naman ng manlalaro sa basketball, nandiyan pa rin si Bobi. magaling din siyang mag-basketball at lubhang napakaseryoso kapag naglalaro na kahit na malayo sa pagiging kuwela niya at palabiro sa mga kaklase at kaibigan. At kung naghahanap ka naman ng mabisang aktor o voice actor, nandiyan din si Bobier! Kinahumalingan na siya ng halos lahat ng aming English at Filipino teachers (classmate ko na 'to second year pa lang) at hindi ko puwedeng sabihing hindi siya magaling umarte dahil napatunayan na niya iyon sa maraming sinalihang mga palabas at paligsahan. Magaling din mag-Dota at mag-drawing si Bobier.
The Actor
Miah. Masasabi ko ngang magaling na aktor si Bobier pero hindi naman patatalo itong si Miah. Hindi ko alam pero may sarili ring kakayahan itong si Miah, kahit na sabihin nating madalas na kasama niya ay mga babae o mga mahilig mag-aral sa tuwing bakante ang oras ay masasabi kong kaya niyang maging sino pa man bilang isang role. As in mararamdaman mo talaga ang dapat na maramdaman kapag umarte na siya na malayo siguro sa pag-arte ni Bobi na may halong kakatuwaan pero pareho silang magaling, mula rito, masasabi kong mas angkop si miah sa mga trahedya at malulungkot na sitwasyon at komedya naman para kay Bobier.
The Artist
Ron. Si ron lang naman ang pinakamagaling sa lahat ng boys sa TLE para sa akin. Siguro noon pa lang mahilig nang mag-drawing itong si Ron dahil nakikita kong kapag wala siyang ginagawa sa mga walang kuwentang subject namin, gumuguhit siya ng kung anu-anong mga kakatuwang bagay at hindi lang basta-basta ang mga linya at disenyong ginamit. Siya rin ang takbuhan ng klase kapag nagpapagawa ng mga background para sa mga play o hindi natapos na plate sa TLE. Sa pagiging tahimik na tao ni Ron ay hindi pa rin nawala ang hilig din nito sa pagpapatawa ng mga tao sa kanyang mga birong hindi mo sukat akalaing masasabi ng isang taong tulad niya.
The Editor
Ronel. Si Kulot na! Salot, joke. si Ronel na siguro ang pinakamahusay sa amin mag-edit mula sa mga larawan, photoshops, paperworks, projects, videos, movies at mga sumbrerong ginagamit sa Carol Fest. Isa si Ronel sa mga malalawak ang imahinasyon sa klase kasama ang paggamit ng applications at softwares sa computer. Malalayo ang kanyang mga gawa sa isang gabi lang ang ginamit na oras sa pagpapakahirap. Magaling din kumanta itong si Kulot, siya ang nagdadala sa tenor dahil siya lang kasi ang taong madaling makaalala ng mga tonong ibinibigay sa amin.
The Bass
Mark. Isa pang kulot. Kung may Ronel ang tenor, may ultra bass ang bass. Si Manalo lang naman ang gumagabay sa bass sa tuwing nagpapraktis kami ng kanta. Hindi ko alam kung paano siyang nakakasisid nang ganoong kalalim kasi nahihirapan talaga ako kapag sinusubukan kong kantahin ang piyesa para sa boses niya sa pagkanta. Hindi nga lang pala sa pagkanta may ibubuga itong kulot na ito, magaling din siya sa Math. Naalala ko noong third year kami, e teacher niya nanay niya sa Math. nagagalit siya kapag alam niya na ang itinuturo ni Ma'am Manalo, natatawa lang ako, wala lang. At sobrang natutuwa ako kapag natataasan ko siya sa kahit na anong math na subject, feeling ko talaga matalino na ako pag nagkakaganoon. Kalimitan namang kasama nitong si Mark si Rey habang naglalaro ng chess sa Maceda Building sa tuwing nagkakaroon kami ng klase sa English kasama si Ma'am Correa.
The Chinese
Ong. Magulat ka, this boy's 3/4 Chinese pero straight mag-Tagalog at hindi marunong mag-Chinese. Chinese ang apelido niya at intsik na intsik ang mukha niya kaya siguro tinatawag ko siyang minsang intsik. At bakit naman Chinese ang title niya? Hindi ko rin alam pero sa tuwing may nababasa, naririnig o nararamdamang ka-intsikan ay tumitingin lahat kay Ong at minsan nang nagbahagi ang singkit sa mga naturang pagkakataon na medyo naaasar siya na sa tuwing may Chinese na lang ay tumitingin sa kanya. Chowking. Mahilig si Ong sa mga katatawanan at magaling mag-Dota. Isa rin sa mga taga-photoshop ng Faraday at madaling kasama at kausap. Minsan nang kinuwento ni Romar sa akin na kapag nagagalit si Ong, bumibilog ang mga mata niya. Walang sinasanto si Ong kapag galit siya. Pag galit siya, galit siya. Kaya siguro hinahayaan niya na lang ang mga tao minsan kapag ginugulo o inaasar siya, siguro kinokontrol niya ang galit niya, kasi sa tingin ko kapag nagagalit siya, baka hindi niya makontrol ang sarili niya. Masayahing tao si Ong.
The Programmer
Miah. Si Miah lang naman ang pinakamabilis makaintindi sa Comsci namin kahit na siguro limang minuto lang siyang turuan ng isang leksyong sinabi sa amin ni Ma'am Aniban sa loob ng isang oras. Mabilis ang kanyang utak sa paga-analyze at di hamak na sobrang galing magsagot nang hindi sinusulat sa papel. Hindi ko alam kung may mas matalino pa kay Miah sa mga ganitong aspeto pero sa tingin ko siya ang pinakamahusay sa amin sa Comsci at sa ibang subject na Math. Kung hindi niya ginagambala sina Persis at Feliz sa kanilang mga braces at kung anu-ano pang maaaring ibato sa dalawang babae, makikita si Miah na naglalapag ng mga kabayo at hari kasama sina Mark at Rey.
The Leader
Rey. Siya na siguro ang may pinakamalakas na boses sa grupo. Hindi ko na naman alam pero siya lang ang pinuno na pinakikinggan naming hindi kami tinatawag nang limang ulit pa. Talo niya ang aming presidente sa pagtawag ng atensyon at kagustuhan ng nakikinig na mga tao, sumusunod at wala nang nagdadaldalan pa. Seryoso si Rey sa mga bagay na dapat sineseryoso namin, o sa CAT ko lang iyon nakikita pero hindi puwedeng sabihing hindi siya naging magaling at responsableng leader sa amin. Si Rey din ang madalas na pambato ng aming section at ng aming paaralan sa tuwing may mga nagaganap ng kompetisyong pantalastasan, tagisan ng malalakas na boses, galing ng pagsasalita at pagkontrol sa pagtalsik ng laway. Sa kabila ng mga seryosong mga oportunidad na iniaatas sa kanya, hindi pa rin mawawala sa mga mata ng farad ang makulit, hyper at malalaking mga mata ni Rey.
The Teddy
Art. Sa tingin ko, si Art ang pinakamataba sa mga lalaki. Sa pagiging mataba niya, hindi naman siya inilayo nito sa pagkakaroon ng pagkadami-daming mga kaibigang handa niyang tulungan at hindi handang tulungan siya. Si Art lang naman ang isa sa mga madalas takbuhan ng mga tao, lalo na ng mga babae para yakapin at maglabas ng sama ng loob kasi una, ang taba niya kaya malambot siya sigurong yakapin, ikalawa, kapag siguro naman sinuntok siya nang sinuntok ng isang babae e tatalbog lang lahat ng itinatapon sa kanya. Isa pang dahilan siguro ang pagbibigay ni Art ng mga payo sa kanyang mga kaibigan, masasabi lamang na isa si art sa mga mapagkakatiwalaang mga tao sa grupo. Kahit na madalas siyang asarin ng kanyang mga kaibigan, nananatiling malakas si Art sa mga pagsubok sa buhay at Dota. Sa kabila na rin ng kanyang kalakihan, hindi malalayo si Art sa mundo ng mga talentado at masayahing mga tao.
The Master Rapper
Jayrell. Sa tingin ko, si Jay na ang pinakamagaling mag-Dota sa Faraday. Hindi hadlang sa kanya ang pagiging isa sa mga pinakabatang miyembro ng section upang mailayo sa mga matatalino at magagaling na mga nilalang ng Faraday. Hindi rin maikakailang isa si Jayrell sa mga paboritong kasama ng mga tao dahil sa pagiging kuwela nito, pagiging magaling sa pang-aasar, mga biglaang pagtatanong sa mga bagay-bagay kasabay ng pagbabahagi ng ilang katotohanan at impormasyon tungkol dito at kasiyahang idinudulot niya sa tuwing may inaasar siyang tao. Isang talentong mapapansin sa kanya ang galing sa pag-rap. Hindi ko alam pero kapag sa mga minsang pagkakataong may mga ipinapatugtog na hiphop at kahit ayaw na ayaw ko sa uri ng musikang ito, hindi ko maaaring sabihing hindi ako natutuwa kapag sinasabayan na ito ni Jayrell. Magaling din si Jayrell sa basketball at matagal na naming hinihintay magbakasyon. Akin ang Amon Ra.
The ~
i-comment niyo kung ano si Mart. Go! Best description wins and will be posted!
The Dancer
Jane. Sandali man lamang namin siyang nakasama, pamilya pa rin ang tingin namin sa kanya. Si Jane na siguro ang pinakamagaling sumayaw hindi lang sa aming section kundi sa buong batch namin. Marami na siyang sinalihang mga sayaw at palabas na may sayaw. Siguro magpatugtog lang ako ng isang kantang medyo maganda ang beat, hindi mapipigilan ni jane ang mapaindak at mapakembot, magsasayaw at magsasayaw siya kung gusto niya at hindi ko masasabing hindi siya magaling. Nasa ibang bansa na si Jane ngayon pero may mga sitwasyong nabibigyan kaming Faraday ng pagkakataong makausap at mapatawa siya.
The S
Smile. Hindi ko alam kung bakit hindi pa rin siya nagagalit sa akin pero tuloy pa rin ako ng pang-aasar sa kanyang pagkakaroon ng diperensya sa pagsasabi ng S sound kapag siya ay nagsasalita. Simula nang napansin ko iyon sa kanya, hindi na ako nagsawang ipaulit-ulit ang pagpapaalala ng kanyang kahinaan at paggaya sa kanya sa tuwing nagkakamali siya rito. Ngunit na kahit ganoon siya, hindi pa rin nakatakas sa aking mga paningin ang ganda ng kanyang mga mata. Hindi man ako matuwa kung ako lang ang nakapansin sa kanya noon, iyon at iyon pa rin ang nagsisilbing dahilan para maging isa siya sa mga kinagugustuhan ng mga lalaki, kahit di nila napapansin iyon. Si Smile ay isang maliit na tao pero hindi siya nalalayo sa mga matataas na marka sa Physics. Minsan niya nang natamo ang pinakamataas na score sa amin sa periodic test. Magaling man siya sa nakababaliw na subject na ito, si Smile ay masarap kasama kahit na siya ay isang babae sapagkat hindi siya sobrang maarte at alam niyang kailangang mag-enjoy sa buhay at ayaw na ayaw niyang nalulungkot. Kaya siguro smile ang pangalan niya... o galing kaya ito sa kabayo?
The YouTube Sensation
Bernadyn. Si Bernadyn lang naman ang kaisa-isang may solong video sa YouTube! Haha. Hindi ako sigurado kung sino talaga ang may pakana ng kanyang sumikat na video na nagsilbing slideshow lang naman ng kanyang mga solong larawan. Ngunit kahit na umabot na sa ganito kataas na hindi ko alam kung pang-aasar o paghanga kay Bernagirl, hindi pa rin ito nawawala sa pagkontrol at pagkakaroon ng kakaibang taas ng pasensya para sa mga tao sa paligid niya. Isa rin si Bernadyn sa mga taong mahilig mag-aral sa aming section at kadalasang may mga assignment sa bawat asignatura may itinatakda ngunit kahit na ganoon siya kahigpit sa kanyang pag-aaral, hindi pa rin siya nawawalan ng oras para sa kanyang mga matatalik na kaibigan sa panahon ng sineng pinoy at World of Fun.
The Scriptwriter
Paula. Siya lang naman ang takbuhan ng klase sa tuwing kailangan ng script. Hindi pa nababali si Paula sa kanyang mga isinusulat para sa aming mga dula dahil naging maayos lahat ng takbo ng lahat ng aming mga palabas. Nadala na kami ng kanyang mga isinulat sa tagumpay, iniligtas na kami sa kapahamakan at nagpasigla sa aming mga aktor at aktres. Si paula ay isang masayahing tao.
The Alto
Justine. Si Justine ang pinakamagaling mag-alto sa Faraday para sa akin! As in ang dali niyang nakukuha ang dapat na tonong kinakanta at minsan niya lang makalimutan ang mga ito, yata. As in hangang-hanga ako sa talento niyang ito. Hindi lang pagkanta ang kaya niyang ipakita sa iba, marunong din siyang maggitara. Naalala ko, sa kanya nagpaturo ng gitara ang mga babae noong magkaklase pa kami sa Calvin. Madalas ding lumabas ang lahat ng bagay sa paligid ni Justine na cute. Hindi niya masabing maganda ang isang bagay, na ang sarap-sarap tingnan ng bagay, na sobrang nakakaakit ng isang bagay, cute ang isang bagay. Mula rito, masasabi kong napakamasayahing bata rin itong si Justine na katulad ni Smile ay hindi sineseryoso ang mga magagaang problema sa mundo, maliban na lang kapag may tuna sandwich.
The Wiz
Covar. Si Covar siguro ang isa sa mga pinakamatatalino sa Faraday, tingin ko. Siya lang kasi ang pinakanakakasurvive sa aming Chemistry at Math classes maliban kay Miah. Minsan, siya lang ang nakakakuha ng mataas na marka sa Math tests at quizzes namin at iyon na siguro ang nagsilbing nagpasikat sa kanya. Siguro kung hindi siya naging ganito kagaling ay hindi maririnig sa klase ng Faraday na may Covar pala silang kaklase. Pero seryoso, naghahanap ka ng kakampi? Nandiyan lang si Covar sa tabi. Masabi man nating sobrang talino ng babaeng ito, hindi ko siya nakikitang nagbabasa ng notebook kapag may bakante kaming mga klase, madalas niyang kasama sina Feliz at Malou at kasalukuyan siyang natutuwa sa pagsalo ng bola at pagdampot ng mga bituin.
The Bry Star
Brylline. Isa lang naman si Brylline sa mga bababaeng hindi ko alam kung pinagtritripan ng mga boys ng batch namin pero alam kong malaki ang respeto at ipinapakitang paghanga nila sa dalagang ito. Yung tipong kapag nakikita nila si Brylline ay kung hindi sila kiligin mula sa kani-kanilang mga puwesto ay nilalapitan si Brylline at nagsasabi ng kung anong nakakakilig na bagay tungkol o para sa dalaga na ikangingiti o ikatatawa naman ni Brylline. Ayaw rin nilang inaaway o sinasaktan si Brylline at dahil sa mga ito, palaging maraming fans si Brylline kapag siya ay may gagawing kung ano sa harap ng klase, hindi siya nawalan ng fans. Bagamat ganito ang kasikatan niya, hindi niya pa rin nakalilimutan ang kanyang sarili at tumutuloy pa rin at sumasama sa agos ng buhay. Isa si Brylline sa mga masasayahing tao sa Farad at mahilig mag-drawing ng anime.
The Eater
Persis. Hindi man ito maging kapansin-pansin sa babae, si Persis ang isa sa mga pinakamatatakaw sa grupo. Oo, mahilig siyang kumain kahit na sa unang kita mo pa lang sa kanya ay akala mo'y inabandona na siya ng kanyang mga magulang at ang tangi niya na lamang kinakain sa araw-araw ay ang mga pagkaing tira-tira o minsa'y hindi na siya sumusubo ng ni isang kutsarang kanin o chicken fillet sa kanyang bibig. Hindi mo mapipigilan si Persis sa pagbili kapag siya ay nagugutom, bibili siya nang bibili hanggat hindi siya nabubusog. Pero siguro pagtingin mo sa kanya pagkatapos ng ilang linggong tuluyang pag-ubos ng pera para lamang sa pansariling kabusugan, makikita pa rin sa mga resultang hindi pa rin mas mataba sa iyo si Persis. Isa lang naman si Persis sa mga magagaling sumulat sa Faraday at nagkamit na ng ilang tagumpay sa nasabing larangan. Hindi rin maikakaila ang kanyang talento sa pag-arte at pagkanta. Si Persis ay malapit at maaruga sa kanyang mga kaibigan, magaling magbigay ng mga payo kahit na kadalasang may dala-dala siyang dalawang Moo sa isang kamay at siomai at potato chips sa kabila.
The Actress
Mia. Katulad ni Persis, isa si Mia sa mga pinakamagagaling na aktres ng section. Madadala sa mga bawat emosyong kanyang ipinapakita sa harapan, mapakomedya man o drama. Hindi mawawala ang galing niya sa harap ng napakaraming tao, linaw ng pagkakabigkas ng mga nararapat na linya at ubod ng husay niya sa pag-arte. Bihasa man at madala ka sa kanyang mahusay na pagdradrama, hindi malalayo si mia sa mga taong mahilig sa kasiyahan at madadaling makakuha ng mga joke. Isa lang din naman si mia sa mga nagpapatawa sa klase at siya na rin kadalasan ang taga-announce ng mga announcements para sa buong klase. Hinaharap lamang ni Mia ang mga pagsubok sa buhay sa pamamagitan ng pagtawa at buong siglang pagkanta gamit ang kanyang napakagandang boses...
The Silent
Glessie. Hindi man gaanong napapansin ng mga mamamayan ng Farad, hindi mawawala si Glessie sa ilang mga taong nakakakuha ng matataas na marka pagdating sa grammar mapa-Filipino man o English. Minsan na rin siyang napasok sa top 10 ng Filipino na ikinagulat ng karamihan pati na ng aming guro sa nasabing asignatura dahil sa hindi naman ito gaano kasigla sa klase at minsan o halos hindi nagrerecite si klase. Madalas siyang nakikita kasama sina Brylline at Shiera.
The Super Star
Mara. Bilang isang kasapi ng mga talentadong Pilipino, si Mara hindi maikakailang hindi maaaring hindi panoorin kapag showtime na. Bukod sa talentong pagsayaw at pagkanta ng sariling mga lyrics mula sa mga nag-exist nang mga kanta, hindi ko sukat akalaing nag-rarap din pala itong si Mara! Isa pang nagpamangha sa grupo ay ang galing niya sa tuluyang pagsasalita, parang host. Totoong napasaya na ni Mara sa kanyang sariling pamamaraan at alam kong hinding-hindi namin siya makakalimutan at pag-bow niya sa aming harapan, "Break it down, yo!".
The Soprano
Shiera. Madalas mang makalimutan ni Ma'am Gozo ang kanyang tunay na pangalan, hindi mawawala si Shiera sa isipan naming mga Faraday. Paano ba naman, e ang taas-taas ng kanyang boses? Isang bahagi ng choir, malaki ang ginampanang parte ni Shiera sa aming Carol Fest dahil sa taas at ganda ng kanyang boses. Isa man sa mga nakakaaway at ginugulo ko sa Finite Math, hindi ko alam kung susuntukin ko ang nasa harap kong si Persis o sisipain ang likod ng upuan ni Ong tuwing nagsasalita si Ma'am Gallardo kapag wala si Shiera, wala akong mainsulto!! Bagamat isa sa pinakamaliliit, hindi papatalo ang napakalaking boses ni Shiera.
The Laugh
Camille. Masayahing tao. Magugulat ka na lang at gugustuhin mong ipikit ang iyong mga mata at bali-baligtarin ang mundo kapag nakita mong nakasimangot o umiiyak si Camille. Bakas sa kanyang mga ngiti ang pagkakaroon ng buhay na walang problema, paghiga sa kalangitan at yung kakaibang feeling kapag wala si Ma'am Diaz dahil sa alam mong may quiz o si Ma'am Carlos dahil sa alam mong wala kang report sa kanya. Madali ring malaman kung sino ang tumatawa kapag narinig mo siyang napakasaya.
The Poet
Louella. Maituturing mang matangkad, nakikita si Louella bilang isang tahimik na nilalang. Sikat dahil sa mga puri ni Ma'am sa galing niyang mag-compose ng kanyang mga sariling likhang tulang talaga namang pagkagaganda. Madalas na may mga tula ang bawat presentasyon nila sa Filipino pero hindi ko alam kung siya ang gumagawa, isipin niyo na lang na siya iyon para tama yung title na ibinigay ko. XD
The Fail
Mara. Eto malupet. Nakuha niya ang nakatutuwa, nakababaliw at napakasarap na ibatong bansag na ito mula sa isang trahedyang nangyari noong turnover namin. Hindi man ganoon kasaklap ang nangyari, nagsilbi iyong mitsa upang subaybayan ng mga pinakametikulosong mang-aasar ng section ang lahat ng mga kilos at gawi ni Mara. Naging kakatuwa man ang naging bansag sa babaeng ito, hindi pa rin mawawala ang sariling pagpipigil, pagtanggap sa kabaliwan ng kapwa at mahigpit na taling nagbibigkis sa kanya at ng lahat ng kanyang mga kaibigan. Madalas siyang makikitang nakikipagparamihan kay Ong kung ilang beses nilang masasabi sa bawat isa ang Stupid Man sa isang araw.
The Pretty
Kathlene. Maging sa kahit anong paraan man ipakita ni Kathlene ang kanyang sarili, hindi ko masasabing hindi siya puwedeng maging kaakit-akit sa harap ng mga kalalakihan. Mahina man ang boses, hindi mawawala kay Kathlene ang pagiging madaldal sa harap ng kanyang mga kaibigan at pagbibitaw ng kung anong mga joke. Maliban kay Joselle, isa siguro siya sa mga binubulabog ko sa English room kapag busy na nagdo-drawing si Ma'am Correa ng invisible lines sa kanyang buong pagmumukha sa harap ng aming klase.
The Eyes
KM. Isa sa mga bihasa at mabibisang puno ng klase, hindi pa rin mawawala sa kanya ang pagkakaroon ng malumanay na pagsasalita at nagpapaawang mga mata. Hindi ko alam kung sinong praning ang nakita si Santino sa maamong mukha ni KM. Kapag wala pa si Bobier sa kadahilanang sadyang pagpapa-late o di malamang pag-absent, makikita si KM na nagmumukmok sa isang tabi at sumisigaw at hinahanap ang kanyang Toff. Hindi man siya ganoong kabayolente ay madalas pinapainit ko at ni Ma'am Correa kasama ng kanyang mga instructions at answer key ang kanyang ulo kapag may English kami.
The Cheeks
Feliz. Though originally ko siyang tinawag na The Braces dahil sa araw-araw na pang-aasar namin ni Pabillore sa kanyang kakaibang ngiping may sikretong hindi ko pupuwedeng isulat dahil sa napakasagrado nito at baka sabunutan ako ni Feliz kapag nabasa niya ito, ang laki talaga ng mga pisngi niya. Feeling ko talaga ito ang kanyang chuchu, o isa sa kanyang mga katangiang madali siyang malapitan ng mga lalaki, magustuhan at ilibre ng kung anu-ano kapag isinama mo sa canteen. (NOTE: Kapag pupunta ka ng canteen huwag na huwag mong isasama si Feliz, at Persis na rin) Si Feliz ay isang masayahing tao kahit na alam kong napakamaunawain niya at pangungurot at paghahampas niya sa kanyang mga mang-aasar.
The Recite
Aleine. Hindi man ganoong kalabis na matalino itong si Aleine, bawing-bawi naman ang klase sa kanyang mga pagtatanggol sa tuwing hindi kami makakapag-recite o wala kaming maisasagot sa aming guro dahil sa hindi kami gumawa ng aming mga asssignment. As in ung tipong lahat kami mukhang natatae na sa sobra-sobrang pagbubutil ng aming pawis kasama na ng nag-iinit na ulo ng aming guro, bigla na lamang may magtataas ng kamay sa loob ng kuwarto at magbabahagi ng kanyang kaalaman tungkol sa kasalukuyang pinag-uusapang paksa, kahit na hindi nito lubos na matutumbasan ang tunay na sagot na hinahanap ng aming guro, si Aleine na iyon. Mahilig din siya sa anime at Koreano at Hapon at kahit na ano basta singkit at mga singkit ang gumawa.
The Guitarist
Malou. Ang aming president. Hindi niya mapigilan ang kanyang sarili kahit na gustung-gusto niya na ring huwag nang um-attend ng French at Adchem. Alam niyang siya ang babatuhin at bubugahan ng apoy ng aming mga guro kapag ma-late man kami o hindi um-attend ng klase. Isa siya sa mga nagdala sa aming pangkat sa tuktok sa lahat ng paligsahang aming sinalihan. Hindi nawalan ng pag-asa si Malou, binalewala lahat ng mga harang sa daan at buong lakas at tapang na hinila kaming lahat para lamang masabing hindi kami magpapatalo sa iba at alam nilang hindi naging madaling kalaban ang mga nilalang ng Faraday. Isa pang maganda kay Malou ang sobrang galing niya sa paggigitara. Minsan naalala ko noong eliminations namin sa Carol Fest, nasira niya pa ang isang string ng kanyang gitara dahil sa kami ang nakakuha ng pinakamataas na score mula sa judges. Hindi lang basta-bastang nakasisirang mga strum ang kayang gawin ni Malou kundi malulupet na pagp-pluck ng mga kanta at hamak namang napasasabay niya ang mga nakapaligid sa kanya kapag nagwawala na ang kanyang mga daliri at umaalingawngaw na ang kanyang pagkalakas-lakas na boses.
The Pianist
Isay. Pinakamaliit man sa grupo, siya ang pinakamagaling sa amin sa piano, o siya lang ang marunong magpiano. Haha. Lubhang masarap pakinggan si Isay kapag nakaharap na siya sa piano at walang ibang teacher sa paligid. Kasama siya ni Malou na nagdala sa Farad sa Carol Fest. Hindi kami makakakanta ng pagkaganda-ganda kung wala si Master Isay at ng pasensya niya sa aming mga nakababaliw at panget na boses. Obvious na rin siguro na kung may alam kang instrumento ay mahilig ka sa musika. Madalas makita si Isay na nakikinig sa musika kapag walang teacher at hindi siya pinagtritripan ng mga tao.
The Dimples
Joselle. Palagi na lang sumusulpot dimples niya! Patunay lamang na isa siyang masayahing bata, si Joselle, katulad ni Camille ay hindi malalayo sa mga taong kahit na hindi alam ang isasagot sa teacher na nagtatanong ay nakangiti pa rin. Mahilig si Joselle mag-drawing at alam kong gustung-gusto niyang iginuguhit si Detective Conan. minsan na ring nagdala si Joselle, dahil sa kaadikan niya sa nasabing anime, ng DVD ni Detective Conan. Walang kamatayang Detective Conan, minsan na ring naging Detective Conan ang kanyang display image sa YM at may keychain din siyang Detective Conan! Kulang na lang may lumalakas siyang sapatos at nagpapatulog na relo. Detective Conan, Detective Conan, Detective Conan.
The Shy
Michelle. Diya na siguro ang pinakamahiyain sa amin sa klase. Hindi na rin maikakailang mahina ang kanyang boses at hindi gaanong natatawag sa klase. Kapag hindi ko siya binubulabog tuwing math namin, pinagtiyatiyagaan nilang sagutan nina Malou at Isay ang mga practice exercises na pakana ng aming guro habang sila ay nagtatawanan. Hindi ko alam kung bakit kailangan matuwa sila nang ganoon kasaya e alam kong Math ang klase namin. Kailan ka ba natuwa sa pagsagot sa mga quiz ni Ma'am Diaz?
~
Hindi pa lahat iyan, at alam kong ni isa wala kang naintindihan. Gumawa ka na lang ng sarili mo. Gusto ko sanang mag-sorry sa ilang mga katotohanan at kasinungalingang aking mga inilagay. Hindi naman kayo mamamatay niyan e.
Maraming salamat, Faraday!!
Gusto ko ng Pet Society na T-shirt.
~
Want to get fuckin' bored?
Faraday. Hindi ko alam kung bakit nawala na sa isip ko ang napakagandang intro sana para sa composition na ito at kung bakit ko gagawin ito. Bigyan na lang natin ng isang maikling paglalarawan. Wala rin namang pagkakaiba sa section na ito sa ibang naging mga section ko, yung ibang kaklase ko baka mamatay siguro pag hindi sila nakapag-aral para sa quiz sa Social Studies o Math, halos mabaliw na pag bumagsak sa isang test at pagkalaki-laki ng mga project samantalang yung akin e nagmumukhang gawa ng Grade 1 sa tapat ng mga bunga ng pagpapakahirap ng isang professional, ang ibang tao maingay, as in sobrang ingay akala mo may kuwenta pa ang mga sinasabi dahil sa hindi na tagalog ang kanilang ginagamit na wika o guni-guning pilit na pinapaikot sa akin ng utak ko dahil siguro mas alam ng utak ko na 'paretsong, wag ka nang makikinig sa kausap mo. ang boring!' at sa huli ay ngingitian ko pa rin ang kumausap sa akin kahit na ang ginawa niya sa akin ay posibleng maging dahilan para hampasin ang kanyang pagmumukha, may mga tao ring magugulo, mamamatay-tao, manggagantso, manloloko, illegal recruiter, magnanakaw, may AIDS, snatcher, drug lord, simpleng drug lord, manghihithit ng rugby, katol at glue, inihaw na tilapia, relyenong bangus, superhero, kontrabida at bida. At masaya akong isa ako sa kanila.
~
Faraday. Sinu-sino ba kami? Alphabetically-arranged na ito, boys muna then girls. Game.
The OMG
Ramon. Si Ramon ay isang fan ni Lady Gaga. As in memorize niya na siguro lahat ng mga kanta ng nasabing baliw na babae hanggang sa mga lyrics nila. Kalimitan siyang nakikitang kumakanta, may nakasaksak na earphones sa kanyang mga tenga at kumakanta. Mahilig sa musika si Ramon at hinding-hindi niya ito kayang iwanan. Well, natawag siyang LG sapagkat hindi lang sa kinakanta niya ang mga awit ng naturang autistic na singer kung hindi sinasayaw niya pa ang ibang mga kanta nito. We once asked Ramon why Lady Gaga called herself gaga and he replied that gaga means 'crazy'. I think that's where i can see it, Ramon goes crazy not only with lady gaga's songs and dances to them but to some other songs. Hindi lang yan. Masasabi nating tinutukso siya ng mga kaklase naming lalaki sa pagiging, well sabihin na nating bading pero sa tuwing maglalaro ng Dota ang mga ito ay hindi nakalilimutang yayain si Ramon. Oo, magaling mag-Dota si Ramon. Naikuwento niya pa nga sa aming gustung-gusto niyang marami siyang pinipindot kapag naglalaro siya. Kung ikaw si Boush o si Raijin, ikaw si Ramown.
The Joker
Drexler. Haha. Mukhang kontrabida ang dating ni Drexler dito, pero bidang-bida si Drex pagdating sa pagbuhay sa klase. Sikat siya sa mga pagpapatawa, mga biglaang jokes at hamak namang kaya niyang patawanin ang buong Farad kahit na ang mga inaantok pa, malungkot, bagsak sa Math, ni-rape ng ama, ni-rape ng ina, ni-rape ng aso, natapakan ang paa, sinampal ang mukha, hinambalos ang pagmumukha, minura, binatukan, inapi, sinunog ang kaluluwa at pinagtripan ni Ma'am Gozo. Expert na expert si Drex sa pagpapatawa. Hindi malayong magkakasundo kayo kung madali kang makakuha ng isang joke. Isa rin si Drexler sa mga mahuhusay mag-Dota sa Faraday.
The Pro
Bobier. Sus? Nasa title na mismo. Kung naghahanap ka ng singer at napakagaling maggitara, nandiyan si Bobi. As in napakagaling niyang mag-pluck at sabihin man nating isa kang beteranong singer at mahalata mong hindi niya tinatamaan ang mga tono kapag kumakanta siya, masasabi ko sa sarili kong, hindi lang bilang isang kaibigan ni Bobier, kundi isa na ring manonood na hindi na masagwang pakinggang kumanta si Bobier. Kung naghahanap ka naman ng manlalaro sa basketball, nandiyan pa rin si Bobi. magaling din siyang mag-basketball at lubhang napakaseryoso kapag naglalaro na kahit na malayo sa pagiging kuwela niya at palabiro sa mga kaklase at kaibigan. At kung naghahanap ka naman ng mabisang aktor o voice actor, nandiyan din si Bobier! Kinahumalingan na siya ng halos lahat ng aming English at Filipino teachers (classmate ko na 'to second year pa lang) at hindi ko puwedeng sabihing hindi siya magaling umarte dahil napatunayan na niya iyon sa maraming sinalihang mga palabas at paligsahan. Magaling din mag-Dota at mag-drawing si Bobier.
The Actor
Miah. Masasabi ko ngang magaling na aktor si Bobier pero hindi naman patatalo itong si Miah. Hindi ko alam pero may sarili ring kakayahan itong si Miah, kahit na sabihin nating madalas na kasama niya ay mga babae o mga mahilig mag-aral sa tuwing bakante ang oras ay masasabi kong kaya niyang maging sino pa man bilang isang role. As in mararamdaman mo talaga ang dapat na maramdaman kapag umarte na siya na malayo siguro sa pag-arte ni Bobi na may halong kakatuwaan pero pareho silang magaling, mula rito, masasabi kong mas angkop si miah sa mga trahedya at malulungkot na sitwasyon at komedya naman para kay Bobier.
The Artist
Ron. Si ron lang naman ang pinakamagaling sa lahat ng boys sa TLE para sa akin. Siguro noon pa lang mahilig nang mag-drawing itong si Ron dahil nakikita kong kapag wala siyang ginagawa sa mga walang kuwentang subject namin, gumuguhit siya ng kung anu-anong mga kakatuwang bagay at hindi lang basta-basta ang mga linya at disenyong ginamit. Siya rin ang takbuhan ng klase kapag nagpapagawa ng mga background para sa mga play o hindi natapos na plate sa TLE. Sa pagiging tahimik na tao ni Ron ay hindi pa rin nawala ang hilig din nito sa pagpapatawa ng mga tao sa kanyang mga birong hindi mo sukat akalaing masasabi ng isang taong tulad niya.
The Editor
Ronel. Si Kulot na! Salot, joke. si Ronel na siguro ang pinakamahusay sa amin mag-edit mula sa mga larawan, photoshops, paperworks, projects, videos, movies at mga sumbrerong ginagamit sa Carol Fest. Isa si Ronel sa mga malalawak ang imahinasyon sa klase kasama ang paggamit ng applications at softwares sa computer. Malalayo ang kanyang mga gawa sa isang gabi lang ang ginamit na oras sa pagpapakahirap. Magaling din kumanta itong si Kulot, siya ang nagdadala sa tenor dahil siya lang kasi ang taong madaling makaalala ng mga tonong ibinibigay sa amin.
The Bass
Mark. Isa pang kulot. Kung may Ronel ang tenor, may ultra bass ang bass. Si Manalo lang naman ang gumagabay sa bass sa tuwing nagpapraktis kami ng kanta. Hindi ko alam kung paano siyang nakakasisid nang ganoong kalalim kasi nahihirapan talaga ako kapag sinusubukan kong kantahin ang piyesa para sa boses niya sa pagkanta. Hindi nga lang pala sa pagkanta may ibubuga itong kulot na ito, magaling din siya sa Math. Naalala ko noong third year kami, e teacher niya nanay niya sa Math. nagagalit siya kapag alam niya na ang itinuturo ni Ma'am Manalo, natatawa lang ako, wala lang. At sobrang natutuwa ako kapag natataasan ko siya sa kahit na anong math na subject, feeling ko talaga matalino na ako pag nagkakaganoon. Kalimitan namang kasama nitong si Mark si Rey habang naglalaro ng chess sa Maceda Building sa tuwing nagkakaroon kami ng klase sa English kasama si Ma'am Correa.
The Chinese
Ong. Magulat ka, this boy's 3/4 Chinese pero straight mag-Tagalog at hindi marunong mag-Chinese. Chinese ang apelido niya at intsik na intsik ang mukha niya kaya siguro tinatawag ko siyang minsang intsik. At bakit naman Chinese ang title niya? Hindi ko rin alam pero sa tuwing may nababasa, naririnig o nararamdamang ka-intsikan ay tumitingin lahat kay Ong at minsan nang nagbahagi ang singkit sa mga naturang pagkakataon na medyo naaasar siya na sa tuwing may Chinese na lang ay tumitingin sa kanya. Chowking. Mahilig si Ong sa mga katatawanan at magaling mag-Dota. Isa rin sa mga taga-photoshop ng Faraday at madaling kasama at kausap. Minsan nang kinuwento ni Romar sa akin na kapag nagagalit si Ong, bumibilog ang mga mata niya. Walang sinasanto si Ong kapag galit siya. Pag galit siya, galit siya. Kaya siguro hinahayaan niya na lang ang mga tao minsan kapag ginugulo o inaasar siya, siguro kinokontrol niya ang galit niya, kasi sa tingin ko kapag nagagalit siya, baka hindi niya makontrol ang sarili niya. Masayahing tao si Ong.
The Programmer
Miah. Si Miah lang naman ang pinakamabilis makaintindi sa Comsci namin kahit na siguro limang minuto lang siyang turuan ng isang leksyong sinabi sa amin ni Ma'am Aniban sa loob ng isang oras. Mabilis ang kanyang utak sa paga-analyze at di hamak na sobrang galing magsagot nang hindi sinusulat sa papel. Hindi ko alam kung may mas matalino pa kay Miah sa mga ganitong aspeto pero sa tingin ko siya ang pinakamahusay sa amin sa Comsci at sa ibang subject na Math. Kung hindi niya ginagambala sina Persis at Feliz sa kanilang mga braces at kung anu-ano pang maaaring ibato sa dalawang babae, makikita si Miah na naglalapag ng mga kabayo at hari kasama sina Mark at Rey.
The Leader
Rey. Siya na siguro ang may pinakamalakas na boses sa grupo. Hindi ko na naman alam pero siya lang ang pinuno na pinakikinggan naming hindi kami tinatawag nang limang ulit pa. Talo niya ang aming presidente sa pagtawag ng atensyon at kagustuhan ng nakikinig na mga tao, sumusunod at wala nang nagdadaldalan pa. Seryoso si Rey sa mga bagay na dapat sineseryoso namin, o sa CAT ko lang iyon nakikita pero hindi puwedeng sabihing hindi siya naging magaling at responsableng leader sa amin. Si Rey din ang madalas na pambato ng aming section at ng aming paaralan sa tuwing may mga nagaganap ng kompetisyong pantalastasan, tagisan ng malalakas na boses, galing ng pagsasalita at pagkontrol sa pagtalsik ng laway. Sa kabila ng mga seryosong mga oportunidad na iniaatas sa kanya, hindi pa rin mawawala sa mga mata ng farad ang makulit, hyper at malalaking mga mata ni Rey.
The Teddy
Art. Sa tingin ko, si Art ang pinakamataba sa mga lalaki. Sa pagiging mataba niya, hindi naman siya inilayo nito sa pagkakaroon ng pagkadami-daming mga kaibigang handa niyang tulungan at hindi handang tulungan siya. Si Art lang naman ang isa sa mga madalas takbuhan ng mga tao, lalo na ng mga babae para yakapin at maglabas ng sama ng loob kasi una, ang taba niya kaya malambot siya sigurong yakapin, ikalawa, kapag siguro naman sinuntok siya nang sinuntok ng isang babae e tatalbog lang lahat ng itinatapon sa kanya. Isa pang dahilan siguro ang pagbibigay ni Art ng mga payo sa kanyang mga kaibigan, masasabi lamang na isa si art sa mga mapagkakatiwalaang mga tao sa grupo. Kahit na madalas siyang asarin ng kanyang mga kaibigan, nananatiling malakas si Art sa mga pagsubok sa buhay at Dota. Sa kabila na rin ng kanyang kalakihan, hindi malalayo si Art sa mundo ng mga talentado at masayahing mga tao.
The Master Rapper
Jayrell. Sa tingin ko, si Jay na ang pinakamagaling mag-Dota sa Faraday. Hindi hadlang sa kanya ang pagiging isa sa mga pinakabatang miyembro ng section upang mailayo sa mga matatalino at magagaling na mga nilalang ng Faraday. Hindi rin maikakailang isa si Jayrell sa mga paboritong kasama ng mga tao dahil sa pagiging kuwela nito, pagiging magaling sa pang-aasar, mga biglaang pagtatanong sa mga bagay-bagay kasabay ng pagbabahagi ng ilang katotohanan at impormasyon tungkol dito at kasiyahang idinudulot niya sa tuwing may inaasar siyang tao. Isang talentong mapapansin sa kanya ang galing sa pag-rap. Hindi ko alam pero kapag sa mga minsang pagkakataong may mga ipinapatugtog na hiphop at kahit ayaw na ayaw ko sa uri ng musikang ito, hindi ko maaaring sabihing hindi ako natutuwa kapag sinasabayan na ito ni Jayrell. Magaling din si Jayrell sa basketball at matagal na naming hinihintay magbakasyon. Akin ang Amon Ra.
The ~
i-comment niyo kung ano si Mart. Go! Best description wins and will be posted!
The Dancer
Jane. Sandali man lamang namin siyang nakasama, pamilya pa rin ang tingin namin sa kanya. Si Jane na siguro ang pinakamagaling sumayaw hindi lang sa aming section kundi sa buong batch namin. Marami na siyang sinalihang mga sayaw at palabas na may sayaw. Siguro magpatugtog lang ako ng isang kantang medyo maganda ang beat, hindi mapipigilan ni jane ang mapaindak at mapakembot, magsasayaw at magsasayaw siya kung gusto niya at hindi ko masasabing hindi siya magaling. Nasa ibang bansa na si Jane ngayon pero may mga sitwasyong nabibigyan kaming Faraday ng pagkakataong makausap at mapatawa siya.
The S
Smile. Hindi ko alam kung bakit hindi pa rin siya nagagalit sa akin pero tuloy pa rin ako ng pang-aasar sa kanyang pagkakaroon ng diperensya sa pagsasabi ng S sound kapag siya ay nagsasalita. Simula nang napansin ko iyon sa kanya, hindi na ako nagsawang ipaulit-ulit ang pagpapaalala ng kanyang kahinaan at paggaya sa kanya sa tuwing nagkakamali siya rito. Ngunit na kahit ganoon siya, hindi pa rin nakatakas sa aking mga paningin ang ganda ng kanyang mga mata. Hindi man ako matuwa kung ako lang ang nakapansin sa kanya noon, iyon at iyon pa rin ang nagsisilbing dahilan para maging isa siya sa mga kinagugustuhan ng mga lalaki, kahit di nila napapansin iyon. Si Smile ay isang maliit na tao pero hindi siya nalalayo sa mga matataas na marka sa Physics. Minsan niya nang natamo ang pinakamataas na score sa amin sa periodic test. Magaling man siya sa nakababaliw na subject na ito, si Smile ay masarap kasama kahit na siya ay isang babae sapagkat hindi siya sobrang maarte at alam niyang kailangang mag-enjoy sa buhay at ayaw na ayaw niyang nalulungkot. Kaya siguro smile ang pangalan niya... o galing kaya ito sa kabayo?
The YouTube Sensation
Bernadyn. Si Bernadyn lang naman ang kaisa-isang may solong video sa YouTube! Haha. Hindi ako sigurado kung sino talaga ang may pakana ng kanyang sumikat na video na nagsilbing slideshow lang naman ng kanyang mga solong larawan. Ngunit kahit na umabot na sa ganito kataas na hindi ko alam kung pang-aasar o paghanga kay Bernagirl, hindi pa rin ito nawawala sa pagkontrol at pagkakaroon ng kakaibang taas ng pasensya para sa mga tao sa paligid niya. Isa rin si Bernadyn sa mga taong mahilig mag-aral sa aming section at kadalasang may mga assignment sa bawat asignatura may itinatakda ngunit kahit na ganoon siya kahigpit sa kanyang pag-aaral, hindi pa rin siya nawawalan ng oras para sa kanyang mga matatalik na kaibigan sa panahon ng sineng pinoy at World of Fun.
The Scriptwriter
Paula. Siya lang naman ang takbuhan ng klase sa tuwing kailangan ng script. Hindi pa nababali si Paula sa kanyang mga isinusulat para sa aming mga dula dahil naging maayos lahat ng takbo ng lahat ng aming mga palabas. Nadala na kami ng kanyang mga isinulat sa tagumpay, iniligtas na kami sa kapahamakan at nagpasigla sa aming mga aktor at aktres. Si paula ay isang masayahing tao.
The Alto
Justine. Si Justine ang pinakamagaling mag-alto sa Faraday para sa akin! As in ang dali niyang nakukuha ang dapat na tonong kinakanta at minsan niya lang makalimutan ang mga ito, yata. As in hangang-hanga ako sa talento niyang ito. Hindi lang pagkanta ang kaya niyang ipakita sa iba, marunong din siyang maggitara. Naalala ko, sa kanya nagpaturo ng gitara ang mga babae noong magkaklase pa kami sa Calvin. Madalas ding lumabas ang lahat ng bagay sa paligid ni Justine na cute. Hindi niya masabing maganda ang isang bagay, na ang sarap-sarap tingnan ng bagay, na sobrang nakakaakit ng isang bagay, cute ang isang bagay. Mula rito, masasabi kong napakamasayahing bata rin itong si Justine na katulad ni Smile ay hindi sineseryoso ang mga magagaang problema sa mundo, maliban na lang kapag may tuna sandwich.
The Wiz
Covar. Si Covar siguro ang isa sa mga pinakamatatalino sa Faraday, tingin ko. Siya lang kasi ang pinakanakakasurvive sa aming Chemistry at Math classes maliban kay Miah. Minsan, siya lang ang nakakakuha ng mataas na marka sa Math tests at quizzes namin at iyon na siguro ang nagsilbing nagpasikat sa kanya. Siguro kung hindi siya naging ganito kagaling ay hindi maririnig sa klase ng Faraday na may Covar pala silang kaklase. Pero seryoso, naghahanap ka ng kakampi? Nandiyan lang si Covar sa tabi. Masabi man nating sobrang talino ng babaeng ito, hindi ko siya nakikitang nagbabasa ng notebook kapag may bakante kaming mga klase, madalas niyang kasama sina Feliz at Malou at kasalukuyan siyang natutuwa sa pagsalo ng bola at pagdampot ng mga bituin.
The Bry Star
Brylline. Isa lang naman si Brylline sa mga bababaeng hindi ko alam kung pinagtritripan ng mga boys ng batch namin pero alam kong malaki ang respeto at ipinapakitang paghanga nila sa dalagang ito. Yung tipong kapag nakikita nila si Brylline ay kung hindi sila kiligin mula sa kani-kanilang mga puwesto ay nilalapitan si Brylline at nagsasabi ng kung anong nakakakilig na bagay tungkol o para sa dalaga na ikangingiti o ikatatawa naman ni Brylline. Ayaw rin nilang inaaway o sinasaktan si Brylline at dahil sa mga ito, palaging maraming fans si Brylline kapag siya ay may gagawing kung ano sa harap ng klase, hindi siya nawalan ng fans. Bagamat ganito ang kasikatan niya, hindi niya pa rin nakalilimutan ang kanyang sarili at tumutuloy pa rin at sumasama sa agos ng buhay. Isa si Brylline sa mga masasayahing tao sa Farad at mahilig mag-drawing ng anime.
The Eater
Persis. Hindi man ito maging kapansin-pansin sa babae, si Persis ang isa sa mga pinakamatatakaw sa grupo. Oo, mahilig siyang kumain kahit na sa unang kita mo pa lang sa kanya ay akala mo'y inabandona na siya ng kanyang mga magulang at ang tangi niya na lamang kinakain sa araw-araw ay ang mga pagkaing tira-tira o minsa'y hindi na siya sumusubo ng ni isang kutsarang kanin o chicken fillet sa kanyang bibig. Hindi mo mapipigilan si Persis sa pagbili kapag siya ay nagugutom, bibili siya nang bibili hanggat hindi siya nabubusog. Pero siguro pagtingin mo sa kanya pagkatapos ng ilang linggong tuluyang pag-ubos ng pera para lamang sa pansariling kabusugan, makikita pa rin sa mga resultang hindi pa rin mas mataba sa iyo si Persis. Isa lang naman si Persis sa mga magagaling sumulat sa Faraday at nagkamit na ng ilang tagumpay sa nasabing larangan. Hindi rin maikakaila ang kanyang talento sa pag-arte at pagkanta. Si Persis ay malapit at maaruga sa kanyang mga kaibigan, magaling magbigay ng mga payo kahit na kadalasang may dala-dala siyang dalawang Moo sa isang kamay at siomai at potato chips sa kabila.
The Actress
Mia. Katulad ni Persis, isa si Mia sa mga pinakamagagaling na aktres ng section. Madadala sa mga bawat emosyong kanyang ipinapakita sa harapan, mapakomedya man o drama. Hindi mawawala ang galing niya sa harap ng napakaraming tao, linaw ng pagkakabigkas ng mga nararapat na linya at ubod ng husay niya sa pag-arte. Bihasa man at madala ka sa kanyang mahusay na pagdradrama, hindi malalayo si mia sa mga taong mahilig sa kasiyahan at madadaling makakuha ng mga joke. Isa lang din naman si mia sa mga nagpapatawa sa klase at siya na rin kadalasan ang taga-announce ng mga announcements para sa buong klase. Hinaharap lamang ni Mia ang mga pagsubok sa buhay sa pamamagitan ng pagtawa at buong siglang pagkanta gamit ang kanyang napakagandang boses...
The Silent
Glessie. Hindi man gaanong napapansin ng mga mamamayan ng Farad, hindi mawawala si Glessie sa ilang mga taong nakakakuha ng matataas na marka pagdating sa grammar mapa-Filipino man o English. Minsan na rin siyang napasok sa top 10 ng Filipino na ikinagulat ng karamihan pati na ng aming guro sa nasabing asignatura dahil sa hindi naman ito gaano kasigla sa klase at minsan o halos hindi nagrerecite si klase. Madalas siyang nakikita kasama sina Brylline at Shiera.
The Super Star
Mara. Bilang isang kasapi ng mga talentadong Pilipino, si Mara hindi maikakailang hindi maaaring hindi panoorin kapag showtime na. Bukod sa talentong pagsayaw at pagkanta ng sariling mga lyrics mula sa mga nag-exist nang mga kanta, hindi ko sukat akalaing nag-rarap din pala itong si Mara! Isa pang nagpamangha sa grupo ay ang galing niya sa tuluyang pagsasalita, parang host. Totoong napasaya na ni Mara sa kanyang sariling pamamaraan at alam kong hinding-hindi namin siya makakalimutan at pag-bow niya sa aming harapan, "Break it down, yo!".
The Soprano
Shiera. Madalas mang makalimutan ni Ma'am Gozo ang kanyang tunay na pangalan, hindi mawawala si Shiera sa isipan naming mga Faraday. Paano ba naman, e ang taas-taas ng kanyang boses? Isang bahagi ng choir, malaki ang ginampanang parte ni Shiera sa aming Carol Fest dahil sa taas at ganda ng kanyang boses. Isa man sa mga nakakaaway at ginugulo ko sa Finite Math, hindi ko alam kung susuntukin ko ang nasa harap kong si Persis o sisipain ang likod ng upuan ni Ong tuwing nagsasalita si Ma'am Gallardo kapag wala si Shiera, wala akong mainsulto!! Bagamat isa sa pinakamaliliit, hindi papatalo ang napakalaking boses ni Shiera.
The Laugh
Camille. Masayahing tao. Magugulat ka na lang at gugustuhin mong ipikit ang iyong mga mata at bali-baligtarin ang mundo kapag nakita mong nakasimangot o umiiyak si Camille. Bakas sa kanyang mga ngiti ang pagkakaroon ng buhay na walang problema, paghiga sa kalangitan at yung kakaibang feeling kapag wala si Ma'am Diaz dahil sa alam mong may quiz o si Ma'am Carlos dahil sa alam mong wala kang report sa kanya. Madali ring malaman kung sino ang tumatawa kapag narinig mo siyang napakasaya.
The Poet
Louella. Maituturing mang matangkad, nakikita si Louella bilang isang tahimik na nilalang. Sikat dahil sa mga puri ni Ma'am sa galing niyang mag-compose ng kanyang mga sariling likhang tulang talaga namang pagkagaganda. Madalas na may mga tula ang bawat presentasyon nila sa Filipino pero hindi ko alam kung siya ang gumagawa, isipin niyo na lang na siya iyon para tama yung title na ibinigay ko. XD
The Fail
Mara. Eto malupet. Nakuha niya ang nakatutuwa, nakababaliw at napakasarap na ibatong bansag na ito mula sa isang trahedyang nangyari noong turnover namin. Hindi man ganoon kasaklap ang nangyari, nagsilbi iyong mitsa upang subaybayan ng mga pinakametikulosong mang-aasar ng section ang lahat ng mga kilos at gawi ni Mara. Naging kakatuwa man ang naging bansag sa babaeng ito, hindi pa rin mawawala ang sariling pagpipigil, pagtanggap sa kabaliwan ng kapwa at mahigpit na taling nagbibigkis sa kanya at ng lahat ng kanyang mga kaibigan. Madalas siyang makikitang nakikipagparamihan kay Ong kung ilang beses nilang masasabi sa bawat isa ang Stupid Man sa isang araw.
The Pretty
Kathlene. Maging sa kahit anong paraan man ipakita ni Kathlene ang kanyang sarili, hindi ko masasabing hindi siya puwedeng maging kaakit-akit sa harap ng mga kalalakihan. Mahina man ang boses, hindi mawawala kay Kathlene ang pagiging madaldal sa harap ng kanyang mga kaibigan at pagbibitaw ng kung anong mga joke. Maliban kay Joselle, isa siguro siya sa mga binubulabog ko sa English room kapag busy na nagdo-drawing si Ma'am Correa ng invisible lines sa kanyang buong pagmumukha sa harap ng aming klase.
The Eyes
KM. Isa sa mga bihasa at mabibisang puno ng klase, hindi pa rin mawawala sa kanya ang pagkakaroon ng malumanay na pagsasalita at nagpapaawang mga mata. Hindi ko alam kung sinong praning ang nakita si Santino sa maamong mukha ni KM. Kapag wala pa si Bobier sa kadahilanang sadyang pagpapa-late o di malamang pag-absent, makikita si KM na nagmumukmok sa isang tabi at sumisigaw at hinahanap ang kanyang Toff. Hindi man siya ganoong kabayolente ay madalas pinapainit ko at ni Ma'am Correa kasama ng kanyang mga instructions at answer key ang kanyang ulo kapag may English kami.
The Cheeks
Feliz. Though originally ko siyang tinawag na The Braces dahil sa araw-araw na pang-aasar namin ni Pabillore sa kanyang kakaibang ngiping may sikretong hindi ko pupuwedeng isulat dahil sa napakasagrado nito at baka sabunutan ako ni Feliz kapag nabasa niya ito, ang laki talaga ng mga pisngi niya. Feeling ko talaga ito ang kanyang chuchu, o isa sa kanyang mga katangiang madali siyang malapitan ng mga lalaki, magustuhan at ilibre ng kung anu-ano kapag isinama mo sa canteen. (NOTE: Kapag pupunta ka ng canteen huwag na huwag mong isasama si Feliz, at Persis na rin) Si Feliz ay isang masayahing tao kahit na alam kong napakamaunawain niya at pangungurot at paghahampas niya sa kanyang mga mang-aasar.
The Recite
Aleine. Hindi man ganoong kalabis na matalino itong si Aleine, bawing-bawi naman ang klase sa kanyang mga pagtatanggol sa tuwing hindi kami makakapag-recite o wala kaming maisasagot sa aming guro dahil sa hindi kami gumawa ng aming mga asssignment. As in ung tipong lahat kami mukhang natatae na sa sobra-sobrang pagbubutil ng aming pawis kasama na ng nag-iinit na ulo ng aming guro, bigla na lamang may magtataas ng kamay sa loob ng kuwarto at magbabahagi ng kanyang kaalaman tungkol sa kasalukuyang pinag-uusapang paksa, kahit na hindi nito lubos na matutumbasan ang tunay na sagot na hinahanap ng aming guro, si Aleine na iyon. Mahilig din siya sa anime at Koreano at Hapon at kahit na ano basta singkit at mga singkit ang gumawa.
The Guitarist
Malou. Ang aming president. Hindi niya mapigilan ang kanyang sarili kahit na gustung-gusto niya na ring huwag nang um-attend ng French at Adchem. Alam niyang siya ang babatuhin at bubugahan ng apoy ng aming mga guro kapag ma-late man kami o hindi um-attend ng klase. Isa siya sa mga nagdala sa aming pangkat sa tuktok sa lahat ng paligsahang aming sinalihan. Hindi nawalan ng pag-asa si Malou, binalewala lahat ng mga harang sa daan at buong lakas at tapang na hinila kaming lahat para lamang masabing hindi kami magpapatalo sa iba at alam nilang hindi naging madaling kalaban ang mga nilalang ng Faraday. Isa pang maganda kay Malou ang sobrang galing niya sa paggigitara. Minsan naalala ko noong eliminations namin sa Carol Fest, nasira niya pa ang isang string ng kanyang gitara dahil sa kami ang nakakuha ng pinakamataas na score mula sa judges. Hindi lang basta-bastang nakasisirang mga strum ang kayang gawin ni Malou kundi malulupet na pagp-pluck ng mga kanta at hamak namang napasasabay niya ang mga nakapaligid sa kanya kapag nagwawala na ang kanyang mga daliri at umaalingawngaw na ang kanyang pagkalakas-lakas na boses.
The Pianist
Isay. Pinakamaliit man sa grupo, siya ang pinakamagaling sa amin sa piano, o siya lang ang marunong magpiano. Haha. Lubhang masarap pakinggan si Isay kapag nakaharap na siya sa piano at walang ibang teacher sa paligid. Kasama siya ni Malou na nagdala sa Farad sa Carol Fest. Hindi kami makakakanta ng pagkaganda-ganda kung wala si Master Isay at ng pasensya niya sa aming mga nakababaliw at panget na boses. Obvious na rin siguro na kung may alam kang instrumento ay mahilig ka sa musika. Madalas makita si Isay na nakikinig sa musika kapag walang teacher at hindi siya pinagtritripan ng mga tao.
The Dimples
Joselle. Palagi na lang sumusulpot dimples niya! Patunay lamang na isa siyang masayahing bata, si Joselle, katulad ni Camille ay hindi malalayo sa mga taong kahit na hindi alam ang isasagot sa teacher na nagtatanong ay nakangiti pa rin. Mahilig si Joselle mag-drawing at alam kong gustung-gusto niyang iginuguhit si Detective Conan. minsan na ring nagdala si Joselle, dahil sa kaadikan niya sa nasabing anime, ng DVD ni Detective Conan. Walang kamatayang Detective Conan, minsan na ring naging Detective Conan ang kanyang display image sa YM at may keychain din siyang Detective Conan! Kulang na lang may lumalakas siyang sapatos at nagpapatulog na relo. Detective Conan, Detective Conan, Detective Conan.
The Shy
Michelle. Diya na siguro ang pinakamahiyain sa amin sa klase. Hindi na rin maikakailang mahina ang kanyang boses at hindi gaanong natatawag sa klase. Kapag hindi ko siya binubulabog tuwing math namin, pinagtiyatiyagaan nilang sagutan nina Malou at Isay ang mga practice exercises na pakana ng aming guro habang sila ay nagtatawanan. Hindi ko alam kung bakit kailangan matuwa sila nang ganoon kasaya e alam kong Math ang klase namin. Kailan ka ba natuwa sa pagsagot sa mga quiz ni Ma'am Diaz?
~
Hindi pa lahat iyan, at alam kong ni isa wala kang naintindihan. Gumawa ka na lang ng sarili mo. Gusto ko sanang mag-sorry sa ilang mga katotohanan at kasinungalingang aking mga inilagay. Hindi naman kayo mamamatay niyan e.
Maraming salamat, Faraday!!March 5, 2010
Ang Bilis-bilis Magplano ni Bernadyn Girl
Para sa'yo yung image. Wala lang. Kababasa ko lang ng 485. Nagkabanggaan na naman ang Chidori ni Sasuke at Rasengan ni Naruto. Hindi mabagu-bago ni Naruto ang kagustuhang paghihiganti ni Sasuke sa Konoha, para raw masabing nabuhay na ulit ang angkan nila. Bakla talaga.
~
5:30 ako dumating sa aking pagkalupit-lupit na puwesto. Umupo na ako at ibinaba na aking bag na may lamang laptop, PSP, dalawang wallet na naglalaman ng pamasahe ko, notebook sa Finite, mouse, mousepad, charger ng laptop at project namin sa Humanities. Hindi ko alam kung bakit kinaya kong dalhin ang bag kong iyon habang naglalakad sa kadiliman ng madaling araw sa Taft Avenue, alam kong madali akong manakawan dahil sa backpack ang dala ko at wala akong ibang gamit sa bulsa kundi itim na ballpen at puting panyo. Siguro sobrang suwerte ko lang talaga at hindi na ako nanakawan. 5:56 ka nang dumating pero hindi naman ako nainip sa paghihintay sa pagtapak mo sa hagdanan dahil sa may ginagawa akong kakaiba, biro lang, nagbabasa lang ako ng Book 1. Pagdating mo, pinatay ko na ang ilaw at nagsimula na ang kasiyahan. Siyempre una nating ginawa ang pumunta sa maliwanag na lugar, sa tapat ng mga bintanang nasa harap ng ating homeroom. Pag-upo natin, nag-usap lang tayo nang nag-usap hanggang sa dumating na ang iba nating mga kaklase, hanggang sa dumating na rin ang susi ng kuwarto, hanggang sa pumasok na tayo sa homeroom. Masaya na akong nasolo kita sa pag-uusap kahit na alam kong hindi ako kadalasang nagsasalita, alam mo na siguro yon. Nauna nga pala akong pumasok sa homeroom at inisip na ipikit ang aking mga mata. Paggising ko, akala ko'y magsisimula na ng test sapagkat labinlimang minuto na ang nakalipas ngunit kakaunti pa rin ang mga tao sa silid. Inisip ko na lamang na siguro'y hinihintay pa nila si Ma'am. Ipinatong kong muli ang aking ulo sa aking lamesa at ipinikit ulit ang aking mga mata. Paggising ko'y kakaunti pa rin ang mga tao at hindi pa rin nagsisimula ang aming huling pagsusulit sa Masci. Aba, mukhang pinapabagal pa ng panahon, inisip ko na lamang na um-attend sila ng mass dahil sinabi mo kaninang nakita mo ang pari. Sa wakas, sa aking ikatlong paggising, nakita ko ang isang gurong hindi kami pinanghahawakan nang taong (year) iyon, ipinahihiwatig lamang na may malubhang sakit si Ma'am, tinatamad pumasok o kaya ay may pinuntahang meeting. Sa tingin ko ay yung pangalawa, joke lang. Hindi naman naging ganoon kahirap ang aming test sa Finite Math. Hindi ko nga lang sinagutan ang huling problema pero alam kong sigurado ako sa lahat ng mga naunang problema. Sumunod na mga tests ay Humanities na sa tingin ko nama'y aabot ako sa kalahati at Adchem na sa tingin ko'y hindi ko nasagutan hanggang kalahati. Pinakamalupit na pagsusulit namin kanina ay yung sa French. Alam kong nasabi ko na ito dating pati ang instructions namin sa test na iyon ay nasa language na French. Himala pa ngang may mga nasagutan akong parte ng papel at hindi na rin siguro ako magtataka sa mga blanko kong mga sagot, hindi rin kasi maintindihan ng mga kaklase ko ang ibang mga panuto at tinatamad na kaming puntahan si ma'am pineda para magtanong, ganoon talaga ang feeling pag huling test mo na. Pagkatapos ng lahat ng test, naghintay kami sa magiging desisyon ni Malou, ni Bernadyn at ng iba pang mga tao. Alam kong kailangan mong umuwi nang maaga, hindi na tayo makakapag-enjoy pero makakapagsabay pa rin tayo pauwi - iyon ang inakala natin. Hindi pa man natatapos ang shooting ng project natin sa English, nauna na tayong pumunta sa SM. Matapos ang sobrang maikling pagpapasya, napag-isipan na lamang ng grupong kumain sa food court. Alam kong libre ni Bernadyn girl ang lunch namin para sa araw na iyon kaya medyo nilubos ko na. Nakakain naman tayo ng masarap na mga pagkain at nakapagbiruan, tawanan pa sa hapag. Pagkatapos uminom ng royal + coke zero (lasang royal pa rin siya, swear) at makapagpasalamat kay Bernadyn girl, nauna na tayong dalawa pabalik ng school. Pagdating ng paaralan, sinabi mong hindi na tayo makakapagsabay. Nalungkot naman ako sa aking narinig pero wala rin akong magagawa, hindi ka na maagang makakauwi pag nagsabay pa tayo at kailangan ka nang makasama ng iyong ina. Matapos nating yakaping pagkahigpit-higpit ang isa't isa, nagsabay na tayong naglakad hanggang pagtawid. Sinabi kong mag-LRT ka na para hindi ka ma-traffic. Umuwi akong hindi ka katabi ng araw na ito.
uhm, ganito magkuwento pag gusto mong walang naiintindihan ang mambabasa. madali lamang makapagsusulat sa ganitong paraan kapag bangag ka at katatapos mo lamang kumain ng dalawang sugo at hindi mainit na pancit canton.
uhm, ganito magkuwento pag gusto mong walang naiintindihan ang mambabasa. madali lamang makapagsusulat sa ganitong paraan kapag bangag ka at katatapos mo lamang kumain ng dalawang sugo at hindi mainit na pancit canton.
March 2, 2010
Banat Muna
~
Boy: Alam mo, medyo bastos ka e.
Girl: Bakit? Hindi kita inaano diyan a.
Boy: Basta-basta ka na lang kasing pumapasok sa isipan ko e.
Boy: Alam mo, medyo bastos ka e.
Girl: Bakit? Hindi kita inaano diyan a.
Boy: Basta-basta ka na lang kasing pumapasok sa isipan ko e.
March 1, 2010
Stolen
Mara Magsanoc at Wilkin Ong:
Paumanhin sa mga pangi-ispoil ko sa pagbabasa ninyo ng Percy Jackson and The Olympians. Hindi ko ninais na kayo ay galitin o magsilbing kaaway sa inyo ngunit gusto ko lang talaga mapangiti ang aking sarili sa pamamagitan ng pagsabi kung sino ang hero sa Great Prophecy. Alam kong sayang na lahat ng pagbabasa ninyo mula The Lightning Thief hanggang The Battle of the Labyrinth dahil sa nasabi ko na ang taong gustung-gusto niyo nang tanggalan ng maskara. Sa kabila ng lahat ng mga kayabangang ito, mga kasalanan at panggugulong ito ay taus-puso akong humihingi ng tawad sa inyong dalawa at sana'y maging magkaibigan pa rin tayong tatlo. Nagawa ko lang naman ang mga bagay na iyon para sa pansariling kagustuhan, para maipabatid ko lamang sa inyong naunahan kong tapusin ang limang libro bago pa man ninyo sila basahin, kahit na nauna kayo sa akin. Alam kong naging mayabang ako sa mga unang pagkakataon hanggang sa ngayon na panggugulo dahil sa hindi ko maipaliwanag na kasiyahang napakaganda talaga ng daloy ng pagsulat ni Rick Riordan. Masyado lang siguro akong natuwa sa kanya at sa kanyang nabuong kuwento kaya ko nagawa ang mga iyon. Sana patawarin niyo ako. Pinatulog ni Morpheus ang buong city bago sila umatake.
~
Maaga nang ako ay nagising - 1:00 - sobrang aga. Ang alam kong alarm ko ay 3:15, nabanas ako kaya bumaba ako ng kusina para uminom ng malamig na tubig saka bumalik sa aking kama. Paggising kong muli ay 3:10, naasar pa rin ako. Sayang ang lima pang minutong pagtulog, pupuwede pa akong mag-anyong ibang estudyante at saksakin ng kutsilyo ang pinakaayaw kong guro sa paaralan, pero wala akong magagawa - gising na gising na ako. Matapos kong itigil ang alarm ng aking cellphone, inihanda ko na ang aking sarili. Sa pagsakay ko ng jeep, hindi ko nasakyan ang unang jeep sapagkat madali itong napuno. Inisip ko na lamang na kaya hindi ako umabot ay dahil sa Lunes ang araw na ito, maaaring maraming bumiyahe nang maaga. Napilitan akong sumakay sa ikalawang jeep. Hindi ko alam kung bakit pero may pakiramdam akong papasok ka nang maaga kaya bahagya akong kinabahang baka ako'y hindi dumating sa oras. Dalawa lang naman kasi muli ang aking binabaka-sakali nang umagang iyon. Una, kapag pumasok ka nang maaga, matutuwa ako at.. at yayakapin kita. Ikalawa, hindi ka papasok nang maaga at.. at puwede na akong bumili ng razor sa malapit na Mercury Drug. Pagdating ko sa aking puwesto, ipinikit ko na ang aking mga mata at matiyagang, umaasang naghintay sa iyo. ... Nagising ako sa tunog ng sapatos mo. Alam kong sapatos mo iyon kasi una, pambabae ang tunog ng sapatos, ikalawa, 5:45 pa lang noon, malaki ang posibilidad na ikaw ang dumating at ikatlo, hindi nagdadabog ang bawat tapak na narinig ko. Tumabi ka sa akin at matapos humugot ng lakas para makita kang muli nang malapitan at lalo pang lumapit sa iyong pagkakaupo ay idinilat ko na ang aking mga mata at tumingin sa iyo. Hindi ko talaga alam ang aking unang sasabihin pero alam kong nakapagsalita pa rin ako at nakapagkuwento ka pa bago tayo lumipat sa puwestong mas maliwanag. Nang humaba na ang ating paunti-unting pagkakabalikan ng mga halu-halo nating emosyon, 'di maipaliwanag na mga opinyon at nabuburang mga ala-ala, unti-unting napawi ang napakalaking butas na naiwan nang malayo ka sa piling ko at dahan-dahan kong inilapit ang aking kanang kamay sa kaliwa mo, hinawakan mo rin. Labis akong natuwa nang paunti-unti na tayong nagkakalapit muli. Dumaan ang araw na masaya ako at halos ubusin ang aking baon sa lahat ng tao. Sobrang grabeng maraming salamat. Mahal na mahal kita.
Paumanhin sa mga pangi-ispoil ko sa pagbabasa ninyo ng Percy Jackson and The Olympians. Hindi ko ninais na kayo ay galitin o magsilbing kaaway sa inyo ngunit gusto ko lang talaga mapangiti ang aking sarili sa pamamagitan ng pagsabi kung sino ang hero sa Great Prophecy. Alam kong sayang na lahat ng pagbabasa ninyo mula The Lightning Thief hanggang The Battle of the Labyrinth dahil sa nasabi ko na ang taong gustung-gusto niyo nang tanggalan ng maskara. Sa kabila ng lahat ng mga kayabangang ito, mga kasalanan at panggugulong ito ay taus-puso akong humihingi ng tawad sa inyong dalawa at sana'y maging magkaibigan pa rin tayong tatlo. Nagawa ko lang naman ang mga bagay na iyon para sa pansariling kagustuhan, para maipabatid ko lamang sa inyong naunahan kong tapusin ang limang libro bago pa man ninyo sila basahin, kahit na nauna kayo sa akin. Alam kong naging mayabang ako sa mga unang pagkakataon hanggang sa ngayon na panggugulo dahil sa hindi ko maipaliwanag na kasiyahang napakaganda talaga ng daloy ng pagsulat ni Rick Riordan. Masyado lang siguro akong natuwa sa kanya at sa kanyang nabuong kuwento kaya ko nagawa ang mga iyon. Sana patawarin niyo ako. Pinatulog ni Morpheus ang buong city bago sila umatake.
~
Maaga nang ako ay nagising - 1:00 - sobrang aga. Ang alam kong alarm ko ay 3:15, nabanas ako kaya bumaba ako ng kusina para uminom ng malamig na tubig saka bumalik sa aking kama. Paggising kong muli ay 3:10, naasar pa rin ako. Sayang ang lima pang minutong pagtulog, pupuwede pa akong mag-anyong ibang estudyante at saksakin ng kutsilyo ang pinakaayaw kong guro sa paaralan, pero wala akong magagawa - gising na gising na ako. Matapos kong itigil ang alarm ng aking cellphone, inihanda ko na ang aking sarili. Sa pagsakay ko ng jeep, hindi ko nasakyan ang unang jeep sapagkat madali itong napuno. Inisip ko na lamang na kaya hindi ako umabot ay dahil sa Lunes ang araw na ito, maaaring maraming bumiyahe nang maaga. Napilitan akong sumakay sa ikalawang jeep. Hindi ko alam kung bakit pero may pakiramdam akong papasok ka nang maaga kaya bahagya akong kinabahang baka ako'y hindi dumating sa oras. Dalawa lang naman kasi muli ang aking binabaka-sakali nang umagang iyon. Una, kapag pumasok ka nang maaga, matutuwa ako at.. at yayakapin kita. Ikalawa, hindi ka papasok nang maaga at.. at puwede na akong bumili ng razor sa malapit na Mercury Drug. Pagdating ko sa aking puwesto, ipinikit ko na ang aking mga mata at matiyagang, umaasang naghintay sa iyo. ... Nagising ako sa tunog ng sapatos mo. Alam kong sapatos mo iyon kasi una, pambabae ang tunog ng sapatos, ikalawa, 5:45 pa lang noon, malaki ang posibilidad na ikaw ang dumating at ikatlo, hindi nagdadabog ang bawat tapak na narinig ko. Tumabi ka sa akin at matapos humugot ng lakas para makita kang muli nang malapitan at lalo pang lumapit sa iyong pagkakaupo ay idinilat ko na ang aking mga mata at tumingin sa iyo. Hindi ko talaga alam ang aking unang sasabihin pero alam kong nakapagsalita pa rin ako at nakapagkuwento ka pa bago tayo lumipat sa puwestong mas maliwanag. Nang humaba na ang ating paunti-unting pagkakabalikan ng mga halu-halo nating emosyon, 'di maipaliwanag na mga opinyon at nabuburang mga ala-ala, unti-unting napawi ang napakalaking butas na naiwan nang malayo ka sa piling ko at dahan-dahan kong inilapit ang aking kanang kamay sa kaliwa mo, hinawakan mo rin. Labis akong natuwa nang paunti-unti na tayong nagkakalapit muli. Dumaan ang araw na masaya ako at halos ubusin ang aking baon sa lahat ng tao. Sobrang grabeng maraming salamat. Mahal na mahal kita.
February 28, 2010
Akala Ko Reversed, Yun Pala Second Gear
Butas ang shorts ko ngayon.
my point of view ~
Gabi nang piniem ako ni Ronel kung sasama ako kinabukasan. Sinabi ko namang sasama ako. Hindi ko alam kung bakit pumayag akong makihalubilo sa mga taong gustung-gustong nanonood ng romantic story na sobrang corny ng mga lines, kahit minsan sinusunog na nito ang aking mga buto sa tuwing napakikinggan ko sila, siguro dahil gusto kitang makita. Natulog na ako nang hindi ka nakakausap nang buong araw. ... umaga na. Hindi ko alam kung mae-excite ako. Iniisip kong mage-enjoy ako dahil sa marami akong matitirang oras dahil sa dalawa na lang ang ite-test namin sa araw na iyon. Hindi ko rin alam kung manghihinayang lang akong pumasok dahil sa patuloy kong pipilitin ang sarili kong huwag kang kausapin, kahit na sa loob ko'y mahihirapan at mahihirapan lang din ako. Siguro tumatak na rin sa isipan kong nahihirapan din naman akong makipag-usap sa'yo kapag may problema tayo, what's the difference? Pagdating ko ng school ng parehong oras na inaantabayanan kong darating ka ay umakyat ako sa second floor na tagpuan natin tuwing umaga. Hindi ko alam pero siguro umaasa pa rin akong pumasok ka nang maaga, kahit alam kong imposible na. Binasa ko na ang aking reviewer sa Math at matapos mag-refresh ng memorya ay naghintay na lamang magliwanag nang kaunti ang kalangitan bago ako lumipat ng testing room natin. Pagdating ko sa harap ng nasabing kuwarto ay binuklat ko na ang aking Last Olympian at matiyagang naghintay sa iyo. Nang dumating ka na ay hindi ko alam ang mararamdaman ko kaya pumasok na lang ako ng kuwarto. Umupo na ako at ipinagpatuloy ang aking pagbabasa. Pagpasok mo ng kuwarto ay umupo ka sa tabi ni Manalo. Sa kadahilanang hiwalay si Ronel dahil sa wala siyang sasagutang test sa journalism ay nagkalapit tayo ng upuan. Hindi ko alam kung malapit na iyon pero hindi ko magawang mag-ingay. Dumaan ang isa't kalahating oras na pagsasagot ng tests nang hindi tayo nag-uusap pero wala rin akong magagawa, pinili ko iyon. Pagkatapos ng test ay pumunta na ang mga manonood sa ilalim ng Maceda Building, doon ko na ipinagpatuloy ang pagbabasa. Doon na rin nag-stay ang grupo niyo hanggang sa mag 10:00. Pagsapit ng nabanggit na oras ay nakahanda na ang lahat at nais kong humalakhak nang malakas pagtayo ko mula saking pagkakaupo. Ang alam ko kasi plano ng buong Faraday ang pagnood ng sine na ito subalit matapos kong alisin ang aking mga mata mula sa aking libro ay nakita ko sina Bobier, KM, Ronel, Smile, Bernadyn, Mara, Ong, ikaw at ako na natira sa ilalim ng Maceda, ang dami natin. Natuloy pa rin ang lakad papuntang Rob. Unang binabaan, Mcdo. Alam kong fillet na naman ang aking bibilhin. Pagdating ng restaurant ay umupo na kaagad ako. Pilit akong inilalapit ng iyong mga kaibigan sa iyong upuan pero pilit din akong tumatanggi. Gustung-gusto na kitang makatabi pero iniisip kong galit ka sa akin kaya pinili ko na lamang na malungkot kahit na alam kong dapat nagsasaya sa mga panahong iyon. Pagkatapos kumain ay pumunta na kami sa sinehan at nanood na. Pilit pa rin tayong pinagtatabi ng mga lamanlupang kaklase pero todo tanggi tayong dalawa. Ayaw pa rin kitang katabi dahil natatakot akong hindi tayo magkaayos. Mabuti na lamang at hindi na tayo pinroblema at nagpatuloy ang planong panoorin ang pesteng palabas. Laking gulat ko nga pala nang kapangalan mo ang bida sa palabas at medyo.. medyo tinatamaan ako sa mga nangyayari. Wala akong ibang nagawa kundi tapusin ang palabas at umalis na. Pagkatapos ng palabas ay umalis na kaming tatlo nina Mara at Ong papuntang Timezone at nagpaiwan kayo para ulitin ang palabas. Hindi ko alam kung paano niyo masisikmura ang dalawang oras na dramang iyon pero ginusto kong umupo na lang sa tabi mo o kaya isama ka sa aming tatlo. Wala rin akong nagawa alin man sa dalawang iyon. Pagdating namin ng Timezone ay nag-enjoy naman sina Mara at Wilkin. Sobrang na-miss na kita ng mga panahong iyon. Kahit na alam kong miss na miss na miss na kita habang nasa harap kita kaninang nagsasagot ako ng test, kahit na ilang hakbang lang ang ating pagitan sa Maceda Building, kahit na iilang upuan lang ang agwat natin sa Mcdo, kahit na naririnig ko pa ang napakasarap na pakinggan mong tawa habang pinapanood sina John Lloyd at Bea, nakita kong sina Ong at Mara girl na masayang-masaya ay sobrang nasasaktan ako. Na hiniling ko sa kalangitang bumalik ka na sa akin, na ang laki-laking kulang sa buhay ko kapag wala ka, na ang lungkut-lungkot kapag wala ka, na hindi ako kumpleto kapag wala ka. Matapos ang ilang panahong paglalaro ay dumaan kaming tatlong saglit sa Power Books at pumunta na sa Cerealicious yata iyon, at dumating na rin kayo. Hindi pa rin tayo nagkausap hanggang sa umuwi na kaming tatlo. Buong araw kong ipinalanging sana yayain mo akong sabayan sa pag-uwi o kaya naman yayain kita pero wala pa ring nangyari. Sa right side ako sumakay ng bus dahil doon naman talaga ako sumasakay. Nami-miss na naman kita, na sana katabi kita ng mga panahong iyon. Pagbaba ng bus ay naglakad na ako patungong Metropolis nang walang kasabay, walang kayakap bago tahakin ang landas papunta sa amin.
my point of view ~
Gabi nang piniem ako ni Ronel kung sasama ako kinabukasan. Sinabi ko namang sasama ako. Hindi ko alam kung bakit pumayag akong makihalubilo sa mga taong gustung-gustong nanonood ng romantic story na sobrang corny ng mga lines, kahit minsan sinusunog na nito ang aking mga buto sa tuwing napakikinggan ko sila, siguro dahil gusto kitang makita. Natulog na ako nang hindi ka nakakausap nang buong araw. ... umaga na. Hindi ko alam kung mae-excite ako. Iniisip kong mage-enjoy ako dahil sa marami akong matitirang oras dahil sa dalawa na lang ang ite-test namin sa araw na iyon. Hindi ko rin alam kung manghihinayang lang akong pumasok dahil sa patuloy kong pipilitin ang sarili kong huwag kang kausapin, kahit na sa loob ko'y mahihirapan at mahihirapan lang din ako. Siguro tumatak na rin sa isipan kong nahihirapan din naman akong makipag-usap sa'yo kapag may problema tayo, what's the difference? Pagdating ko ng school ng parehong oras na inaantabayanan kong darating ka ay umakyat ako sa second floor na tagpuan natin tuwing umaga. Hindi ko alam pero siguro umaasa pa rin akong pumasok ka nang maaga, kahit alam kong imposible na. Binasa ko na ang aking reviewer sa Math at matapos mag-refresh ng memorya ay naghintay na lamang magliwanag nang kaunti ang kalangitan bago ako lumipat ng testing room natin. Pagdating ko sa harap ng nasabing kuwarto ay binuklat ko na ang aking Last Olympian at matiyagang naghintay sa iyo. Nang dumating ka na ay hindi ko alam ang mararamdaman ko kaya pumasok na lang ako ng kuwarto. Umupo na ako at ipinagpatuloy ang aking pagbabasa. Pagpasok mo ng kuwarto ay umupo ka sa tabi ni Manalo. Sa kadahilanang hiwalay si Ronel dahil sa wala siyang sasagutang test sa journalism ay nagkalapit tayo ng upuan. Hindi ko alam kung malapit na iyon pero hindi ko magawang mag-ingay. Dumaan ang isa't kalahating oras na pagsasagot ng tests nang hindi tayo nag-uusap pero wala rin akong magagawa, pinili ko iyon. Pagkatapos ng test ay pumunta na ang mga manonood sa ilalim ng Maceda Building, doon ko na ipinagpatuloy ang pagbabasa. Doon na rin nag-stay ang grupo niyo hanggang sa mag 10:00. Pagsapit ng nabanggit na oras ay nakahanda na ang lahat at nais kong humalakhak nang malakas pagtayo ko mula saking pagkakaupo. Ang alam ko kasi plano ng buong Faraday ang pagnood ng sine na ito subalit matapos kong alisin ang aking mga mata mula sa aking libro ay nakita ko sina Bobier, KM, Ronel, Smile, Bernadyn, Mara, Ong, ikaw at ako na natira sa ilalim ng Maceda, ang dami natin. Natuloy pa rin ang lakad papuntang Rob. Unang binabaan, Mcdo. Alam kong fillet na naman ang aking bibilhin. Pagdating ng restaurant ay umupo na kaagad ako. Pilit akong inilalapit ng iyong mga kaibigan sa iyong upuan pero pilit din akong tumatanggi. Gustung-gusto na kitang makatabi pero iniisip kong galit ka sa akin kaya pinili ko na lamang na malungkot kahit na alam kong dapat nagsasaya sa mga panahong iyon. Pagkatapos kumain ay pumunta na kami sa sinehan at nanood na. Pilit pa rin tayong pinagtatabi ng mga lamanlupang kaklase pero todo tanggi tayong dalawa. Ayaw pa rin kitang katabi dahil natatakot akong hindi tayo magkaayos. Mabuti na lamang at hindi na tayo pinroblema at nagpatuloy ang planong panoorin ang pesteng palabas. Laking gulat ko nga pala nang kapangalan mo ang bida sa palabas at medyo.. medyo tinatamaan ako sa mga nangyayari. Wala akong ibang nagawa kundi tapusin ang palabas at umalis na. Pagkatapos ng palabas ay umalis na kaming tatlo nina Mara at Ong papuntang Timezone at nagpaiwan kayo para ulitin ang palabas. Hindi ko alam kung paano niyo masisikmura ang dalawang oras na dramang iyon pero ginusto kong umupo na lang sa tabi mo o kaya isama ka sa aming tatlo. Wala rin akong nagawa alin man sa dalawang iyon. Pagdating namin ng Timezone ay nag-enjoy naman sina Mara at Wilkin. Sobrang na-miss na kita ng mga panahong iyon. Kahit na alam kong miss na miss na miss na kita habang nasa harap kita kaninang nagsasagot ako ng test, kahit na ilang hakbang lang ang ating pagitan sa Maceda Building, kahit na iilang upuan lang ang agwat natin sa Mcdo, kahit na naririnig ko pa ang napakasarap na pakinggan mong tawa habang pinapanood sina John Lloyd at Bea, nakita kong sina Ong at Mara girl na masayang-masaya ay sobrang nasasaktan ako. Na hiniling ko sa kalangitang bumalik ka na sa akin, na ang laki-laking kulang sa buhay ko kapag wala ka, na ang lungkut-lungkot kapag wala ka, na hindi ako kumpleto kapag wala ka. Matapos ang ilang panahong paglalaro ay dumaan kaming tatlong saglit sa Power Books at pumunta na sa Cerealicious yata iyon, at dumating na rin kayo. Hindi pa rin tayo nagkausap hanggang sa umuwi na kaming tatlo. Buong araw kong ipinalanging sana yayain mo akong sabayan sa pag-uwi o kaya naman yayain kita pero wala pa ring nangyari. Sa right side ako sumakay ng bus dahil doon naman talaga ako sumasakay. Nami-miss na naman kita, na sana katabi kita ng mga panahong iyon. Pagbaba ng bus ay naglakad na ako patungong Metropolis nang walang kasabay, walang kayakap bago tahakin ang landas papunta sa amin.
February 26, 2010
Alam Kong Useless Na Ito
___, miss na miss na miss na miss na kita. Ikaw lang talaga ang mahal ko, wala na akong nararamdaman pang pagmamahal sa iba. Kung nagseselos ka man, balewalain mo na sana lang yon, sapagkat hindi ko na talaga kayang bumalik sa kanya dahil sa iyo, dahil sa iyo na talaga ako, sa iyo ko na gusto. Kung nagagalit ka pa sa usapang siguro sinend sa'yo, itatanong ko sana kung ano yung dulo ng conversation na ipinakita sa iyo. Huli, pakiramdam ko talaga wala na akong pag-asa pero minsan, minsan nagbabago ang ikot ng mundo. Siguro tanga ako dahil umaasa pa rin ako. Sorry sa mga nagawa ko. Mahal na mahal kita.
1 Si Luke ang hero sa Great Prophecy.
2 Si Percy irerequest na pansinin ang Minor Gods.
3 Si Annabeth ginawang architect sa Mt. Olympus.
4 Si Rachel ang next Oracle.
5 Si Apollo pala ang God of Prophecies. xD
6 Si Annabeth kiniss ulit si Percy.
7 Si Rachel din kiniss ulit si Percy.
8 Guwapo ni Percy no?
9 Si Tyson naging leader ng army sa Olympus.
10 You want more?
11 Di puwede, baka masayang 650 mo.
12 Tama na.
13 Oi!
1 Si Luke ang hero sa Great Prophecy.
2 Si Percy irerequest na pansinin ang Minor Gods.
3 Si Annabeth ginawang architect sa Mt. Olympus.
4 Si Rachel ang next Oracle.
5 Si Apollo pala ang God of Prophecies. xD
6 Si Annabeth kiniss ulit si Percy.
7 Si Rachel din kiniss ulit si Percy.
8 Guwapo ni Percy no?
9 Si Tyson naging leader ng army sa Olympus.
10 You want more?
11 Di puwede, baka masayang 650 mo.
12 Tama na.
13 Oi!
February 25, 2010
Announcement Desu!
Woohoo!! Ang agang ni-release ng Naruto 484! Haha. Kaso bitin kasi hindi nagbakbakan sina Sasuke at Kakashi tapos sobrang nabitin pa lalo kasi ang last page eh biglang dumating si Naruto. Hindi ko alam kung malapit ko nang simulan ang composition ko para sa Faraday pero sinisigurado kong gagawan ko kayo, kami. :) Sana abangan niyo, lahat ng pangalan ng mga nilalang ng Faraday sisiguraduhin at pipilitin kong maging espesyal at makabuluhan, naging mabuting kaaway, kaibigan, manlilibre, nililibre, tagakopya, nagpapakopya, mang-aasar, inaasar, kuya, ate, batang kapatid, anak, tatay, nanay, pusa, aso, tinidor, paminta at Mart man ako sa inyo.
Pinatulog ni Morpheus yung mga tao, nagmukhang zombieland ang city ni Percy. Grace ang last name ni Thalia. :p
Pinatulog ni Morpheus yung mga tao, nagmukhang zombieland ang city ni Percy. Grace ang last name ni Thalia. :p
February 24, 2010
Hey, This One was Edited D:<
Excited na ako sa Tekken 6 ko. Wala akong ibang ma-type. Tinatamad pa akong tapusin ang The Last Olympian. Si Hestia ang the last olympian, well, accdg sa kanya. Tapos kaya kinaya ni Luke ang pagsanib sa kanya ni Kronos ay naligo siya sa River Styx, ilog sa Underworld, ilog ng mga nawalang pangarap, pag-ibig at hinaharap, mga pagkalungkot, hinanakit, paglubog at pagkabigo.
Sorry sa early story spoilers para sa book 5. Wala akong magawa e. At hindi na magiging kami ng sinasabi mo, ever. Ikaw lang ang mahal ko.
...
Sorry sa early story spoilers para sa book 5. Wala akong magawa e. At hindi na magiging kami ng sinasabi mo, ever. Ikaw lang ang mahal ko.
...
Abnormal? Fine, Watev
Woo. First lyrics post.
Simple Plan - Perfect
Simple Plan - Perfect
Hey dad look at me
Think back and talk to me
Did I grow up according to plan?
And do you think I'm wasting my time
Doing things I wanna do?
But it hurts when you disapprove all along
And now I try hard to make it
I just want to make you proud
I'm never gonna be good enough for you
I can't pretend that I'm all right
And you can't change me
'Cuz we lost it all
Nothing lasts forever
I'm sorry
I can't be perfect
Now it's just too late and
We can't go back
I'm sorry
I can't be perfect
I try not to think
About the pain I feel inside
Did you know you used to be my hero?
All the days you spent with me
Now seem so far away
And it feels like you don't care anymore
And now I try hard to make it
I just want to make you proud
I'm never gonna be good enough for you
I can't stand another fight
And nothing's alright
'Cuz we lost it all
Nothing lasts forever
I'm sorry
I can't be perfect
Now it's just too late and we can't go back
I'm sorry
I can't be perfect
Nothing's gonna change the things that you said
Nothing's gonna make this right again
Please don't turn your back
I can't believe it's hard just to talk to you
But you don't understand
'Cuz we lost it all
Nothing lasts forever
I'm sorry
I can't be perfect
Now it's just too late and
We can't go back
I'm sorry
I can't be perfect
(x2)
Hinipan Ko Ang Cookie Part 2
Nag-alarm ako ng 2:00. As in 2 am. Hindi ko alam kung anong pumasok sa utak ko pero hindi ako sanay na natutulog nang 9:00 pm. Kapag natulog kasi ako nang ganoong oras, hindi na ako nagigising sa alarm kong 3:15. Nagigising na lang ako ng 4:00, sa pagbukas pa ng pinto ng aking kuwarto. Kaya hanggat maaari, natutulog ako nang late. Nang araw kasing iyon, buong araw akong nakikipagtitigan sa aking laptop at pinapasara na ng aking nanay nang dumating siya nang gabi. Wala na akong naisip na puwede pang gawin kaya nag-plurk na ako ng huling message sa plurk at isinara na ang aking laptop at natulog.
Kabarberuhan.
Nag-alarm ako ng 2:00. As in 2 am. Hindi ko alam kung anong pumasok sa utak ko pero hindi ako mapakali at pinapasara na ng aking ina ang aking laptop, magdamag na kasing nakabukas ito. Humingi pa ako ng kakaunting panahon pa para magkausap tayo, pero sa tingin ko nang gabing iyon ay wala na akong pag-asa. Pinilit kita nang pinilit at buong tapat na akong humingi ng patawad sa mga kasalanang ginawa ko at sabi mo'y ok na, ok na. Hindi ka sumasagot sa iba kong mga mensahe kaya naman naisipan ko na lamang na itulog ang lahat at maghintay ng magandang kinabukasan. Nag-iwan muna ako ng huling mensahe sa'yo at isinara na ang aking laptop at natulog. Nagising ako sa sinet kong alarm na
Ayaw ko na ring ituloy.
Kabarberuhan.
Nag-alarm ako ng 2:00. As in 2 am. Hindi ko alam kung anong pumasok sa utak ko pero hindi ako mapakali at pinapasara na ng aking ina ang aking laptop, magdamag na kasing nakabukas ito. Humingi pa ako ng kakaunting panahon pa para magkausap tayo, pero sa tingin ko nang gabing iyon ay wala na akong pag-asa. Pinilit kita nang pinilit at buong tapat na akong humingi ng patawad sa mga kasalanang ginawa ko at sabi mo'y ok na, ok na. Hindi ka sumasagot sa iba kong mga mensahe kaya naman naisipan ko na lamang na itulog ang lahat at maghintay ng magandang kinabukasan. Nag-iwan muna ako ng huling mensahe sa'yo at isinara na ang aking laptop at natulog. Nagising ako sa sinet kong alarm na
February 23, 2010
Hinipan Ko Nang Hinipan Ang Cookie na Ni-dip Ko sa Gatas
Nag-alarm ako ng 2:00. As in 2 am. Hindi ko alam kung anong pumasok sa utak ko pero hindi ako sanay na natutulog nang 9:00 pm. Kapag natulog kasi ako nang ganoong oras, hindi na ako nagigising sa alarm ko na 3:15. Nagigising na lang ako ng 4:00, sa pagbukas pa ng pinto ng aking kuwarto. Kaya hangga't maari, natutulog ako ng late. Nang araw kasing iyon, magdamag na akong naktitig sa aking laptop at pinapasara na ng aking nanay nang dumating siya ng gabi. Wala na akong naisip na puwede pang gawin kaya nagplurk na ako nang huling message sa plurk at isinara na ang aking laptop.
Kabarberuhan.
Tang ina. Hindi ko matuloy, naasar ako. Next time na lang.
Kabarberuhan.
Tang ina. Hindi ko matuloy, naasar ako. Next time na lang.
February 22, 2010
February 21, 2010
Katatapos Ko lang Idownload ang Tekken 6
Nakailang check ako ng cellphone ko. Sorry na.
Huwag kang mag-alala, maikli lang 'to.
Nako. Miss na miss na miss na miss na kita. Sorry kung may mga oras na hindi tayo magkasama at masayang-masaya ako. Hindi mo lang alam kung gaano ako kasabik mag-uwian para makatabi na kita. Gusto ko kasi solo kitang nakakausap, alam mo yun, iyong walang epal sa paligid. Walang ibang puwedeng pumasok sa usapan, kahit alam naman nating dalawang wala pa tayong matinong usapang umabot ng kahit tatlumpung minuto man lamang. Pero kahit na ganon lang tayo mag-usap, alam kong masayang-masaya na akong kinakausap mo ako, na pinapansin mo ako, ramdam ko na yun lahat, hanggang sa mahalaga ako sa'yo, na mahal na mahal mo talaga ako, na kahit alam mong walang kuwentang pag-usapan ang teorya ko sa mga bagay-bagay hanggang sa mga joke kong kulang na lang ay tahiin mo ang aking mga labi sa sobrang corny ay pinakikinggan mo pa rin ako, nginingitian, pinapansin at tinatawanan. Sapat na sa akin yon, masaya na akong makatabi ka. Ngayon sana naintindihan mo na mas gusto kong kasama kang tayong dalawa lang, pansamantala lang naman muna yon, hindi naman tayong magtatagal na ganon, at alam kong hanggang 30 lang sana, sana hindi pa nawawala. Yung mga araw naman na hindi kita pinansin, natatakot ako sa'yo. Hindi kita kayang kausapin. Siguro nasanay na akong sa tuwing magtatanong ako kung ano ang problema ay sasabihan mo ako ng nakalimutan mo na, pero pasigaw. Ayaw ko kasi nung pilit nating inaayos ang problema pero pilit mo namang iniiwasan. Gusto ko sana sa'yo yung kinikimkim na lamang sa sarili ang problema at pilit na lamang na lilimutin ito para wala nang pag-usapan pa at sa bandang dulo'y ok na ang lahat pero, ___, sana ineexpect mo ang posibleng mangyari > na ang problema, kapag hindi napag-usapan nang matino, mauulit nang mauulit at mauulit habang hindi namamalayan ng may sala, kasi nga, hindi niya alam at hindi napag-usapan. Alam kong matalinong tao ka at nauunawaan mo ang mga sinasabi ko. ___. Mahal na mahal na mahal na mahal na mahal kita, please. Huwag mo muna akong.. akong iwan. Kahit ngayon lang, I need one chance. Please. Kahit hanggang 30 lang. Oo, ___, alam kong hindi ako nagtiyagang maghanap ng lugar sa bahay ko na malakas ang signal. Oo ___, alam kong pakiramdam mo binalewala ko lang lahat ng effort mo noong araw na nakikipag-usap ka sa akin, pero maniwala ka sa akin, hindi ko ginustong wag kang kausapin at sobrang nagsisisi na ako. Oo, ___, alam kong naging napakatanga ko nitong mga huling araw at sana.. sana mapatawad mo pa ako, kailangang-kailangan kita sa buhay ko, kulang na kulang ako pag wala ka. Sana kahit minsan, kahit ngayon lang, subukan mo man lang na.. na ulitin, baguhin ang mga naging desisyon mo. Oo, ___, alam kong mahal na mahal na mahal na mahal kita, isang malaking sugat ang mahapdi sa akin ngayon, at sa tingin ko, sobrang tagal pang mawawala nito, o baka mabaliw na ako sa lahat ng oras na wala ka, na alam kong wala ka na. ___, please, mahal na mahal kita.
:(
Huwag kang mag-alala, maikli lang 'to.
Nako. Miss na miss na miss na miss na kita. Sorry kung may mga oras na hindi tayo magkasama at masayang-masaya ako. Hindi mo lang alam kung gaano ako kasabik mag-uwian para makatabi na kita. Gusto ko kasi solo kitang nakakausap, alam mo yun, iyong walang epal sa paligid. Walang ibang puwedeng pumasok sa usapan, kahit alam naman nating dalawang wala pa tayong matinong usapang umabot ng kahit tatlumpung minuto man lamang. Pero kahit na ganon lang tayo mag-usap, alam kong masayang-masaya na akong kinakausap mo ako, na pinapansin mo ako, ramdam ko na yun lahat, hanggang sa mahalaga ako sa'yo, na mahal na mahal mo talaga ako, na kahit alam mong walang kuwentang pag-usapan ang teorya ko sa mga bagay-bagay hanggang sa mga joke kong kulang na lang ay tahiin mo ang aking mga labi sa sobrang corny ay pinakikinggan mo pa rin ako, nginingitian, pinapansin at tinatawanan. Sapat na sa akin yon, masaya na akong makatabi ka. Ngayon sana naintindihan mo na mas gusto kong kasama kang tayong dalawa lang, pansamantala lang naman muna yon, hindi naman tayong magtatagal na ganon, at alam kong hanggang 30 lang sana, sana hindi pa nawawala. Yung mga araw naman na hindi kita pinansin, natatakot ako sa'yo. Hindi kita kayang kausapin. Siguro nasanay na akong sa tuwing magtatanong ako kung ano ang problema ay sasabihan mo ako ng nakalimutan mo na, pero pasigaw. Ayaw ko kasi nung pilit nating inaayos ang problema pero pilit mo namang iniiwasan. Gusto ko sana sa'yo yung kinikimkim na lamang sa sarili ang problema at pilit na lamang na lilimutin ito para wala nang pag-usapan pa at sa bandang dulo'y ok na ang lahat pero, ___, sana ineexpect mo ang posibleng mangyari > na ang problema, kapag hindi napag-usapan nang matino, mauulit nang mauulit at mauulit habang hindi namamalayan ng may sala, kasi nga, hindi niya alam at hindi napag-usapan. Alam kong matalinong tao ka at nauunawaan mo ang mga sinasabi ko. ___. Mahal na mahal na mahal na mahal na mahal kita, please. Huwag mo muna akong.. akong iwan. Kahit ngayon lang, I need one chance. Please. Kahit hanggang 30 lang. Oo, ___, alam kong hindi ako nagtiyagang maghanap ng lugar sa bahay ko na malakas ang signal. Oo ___, alam kong pakiramdam mo binalewala ko lang lahat ng effort mo noong araw na nakikipag-usap ka sa akin, pero maniwala ka sa akin, hindi ko ginustong wag kang kausapin at sobrang nagsisisi na ako. Oo, ___, alam kong naging napakatanga ko nitong mga huling araw at sana.. sana mapatawad mo pa ako, kailangang-kailangan kita sa buhay ko, kulang na kulang ako pag wala ka. Sana kahit minsan, kahit ngayon lang, subukan mo man lang na.. na ulitin, baguhin ang mga naging desisyon mo. Oo, ___, alam kong mahal na mahal na mahal na mahal kita, isang malaking sugat ang mahapdi sa akin ngayon, at sa tingin ko, sobrang tagal pang mawawala nito, o baka mabaliw na ako sa lahat ng oras na wala ka, na alam kong wala ka na. ___, please, mahal na mahal kita.
:(
Subscribe to:
Posts (Atom)