Kapapagupit ko pa lang, hindi dahil sa kagustuhan ko kundi dahil sa kagustuhan ng nanay ko. Ayaw kong nagpapagupit. Ang lambot kasi ng buhok ko kapag malago. Kapag nagpapagupit ako, tusok-tusok ang nakakapa ko kapag hinihimas ko ang tuktok ng ulo ko. Ayaw na ayaw ng nanay kong nakikitang malago na ang buhok ko. Oo, malago ang ginamit kong paglalarawan sa aking buhok. Hindi ko naman kasi ito nakikitang humahaba pababa. Pataas ang paglago ng aking buhok. Kulot ako.
Kung madalas kong makita sa mga tao ang kanilang mga mata at tiyan, buhok ang unang napapansin sa akin ng mga tao, kapag malago na ito. Sinabayan pa ng kutis kong hindi maputi ngunit hindi naman sobrang itim, hindi matangos na ilong na nasa hindi katangkarang katawan. Siguro, kung hindi ako kulot, hindi ako magmumukhang katutubo. Noong maliit ako e inaasar na ako sa elementarya na malapad ang aking noo. Sa itim ko ba namang ito, kumikintab ang aking noo sa tindi ng liwanag ng araw. Natutuwa ang mga kaklase ko sa kaaasar sa akin habang nilalasap nila ang aking pagtahimik at pag-intindi sa kanilang mga pang-aasar. Alam nilang nababadtrip ako kaya tuloy pa rin sila sa pang-aasar. Kapag sinabayan pa ng pansin nila sa aking buhok, tiyak at panigurado, ita naman o negrito ang mga susunod na banat sa akin.
Gumradweyt naman kami ng aking mga kaklase sa elementarya nang walang sama sa loob. Hindi na rin naman ako nasasaktan kapag tinatawag akong ita. Kaya noong high school, nakikitawa na rin ako kapag sinasabihan nila ako ng ita, negrito, kulot at maitim. Tinanggap ko nang pangit ako sa paningin nila. Ganito man ang mga tawag nila sa akin, tinatanggap ko pa rin sila bilang mga kaibigan. Okey na sa akin yung nakikipagbiruan nang ganoon, hindi ko naman na dinaramdam. Minsan na rin nagkaroon ako ng kaaway at tinawag niya akong ita, kulot at pandak (ito yata yun). Tinanong niya na rin kung saang tribo ako nanggaling. Minabuti ko nang i-print screen ang aming pag-uusap at i-post sa aking blog ang nangyari. Natawa naman ang mga kaibigan ko, hindi sa akin, kundi dahil sa kababawan ng mga ibinabatong pang-aasar sa akin, sa kababawang ng pang-aasar na minsan ginagamit din nila sa akin. Silang mga kaibigan kong kapag nakikita ako e hinihimas nila ang malambot na carpet sa ibabaw ng aking malapad na noo.
Nakalaya na ako sa mataas na paaralan, nakalayo na ako mula sa pagkadami-daming patakaran. Puwede na akong magpalago ng buhok hanggang sa gusto ko - pero akala ko lang pala iyon. Gusto ng aking mga kapatid na pa-afrohin ang aking buhok, gusto ko rin. Ang kaso lang, ayaw talaga ng nanay kong lumalago ang aking buhok, pangit daw. Siya lang naman yung nagsasabi ng pangit. Kung lahat ng mga nanay sa mundo e pogi at maganda ang itinuturing nila sa kanilang mga anak, yung nanay ko e napapangitan sa akin sa tuwing malago na ang buhok ko, na hindi naman napapansin sa akin ng aking mga kaibigang mali. Gusto kong magmukhang African o buhok man lang ng African o ita paminsan-minsan.
Madalas akong pagupitan ng aking nanay. Madalas niya ring pinipilit na suklayin ang kulot kong buhok. Magulo raw. Natural, magulo, kasi nga kulot. Kailan pa naging tuwid at hindi nakamamanghang tingnan ang kulot? May mga anggulo pa ring magulo. Ang pangit daw ng hitsura ko kapag hindi ako nagsusuklay. Hindi naman ako nilalayuan ng aking mga kaibigan at mga kaklase sa paaralan. Panay himas naman sila sa buhok ko. Hindi naman sila nandidiri sa akin. Nanay ko pa ang nandiri sa akin. Kung kailan naman tanggap ko na sa sarili kong katutubo ang unang nakikita sa akin ng mga tao, pilit namang sinusuklay ng aking nanay ang aking buhok. Minsan, muntik pa kaming mag-away dahil sa hindi ako nagsuklay bago matulog. Bago na iyon matulog, magugulo na talaga ang buhok kong magulo, pinapaayos niya pa.
Masaya akong naging kulot ako. Unang-una sa lahat, hindi ko na kailangan pang magsuklay pa. Kapag nahuhuli ako sa klase, kahit hindi na ako maligo, pakiramdam ko maayos na ang buhok ko. Hindi ako nagtatagal sa harap ng salamin tuwing pagkatapos kong maligo. Hindi ko na kailangang i-check nang paulit-ulit ang aking repleksyon sa bawat salaming aking dinaraanan. Hindi nauubos ang oras ko sa paglalagay ng kung anu-ano sa buhok para ito'y tumayo, tumigas, kumaway at kumintab. Hindi ko na kailangang hawakan ang aking buhok, pahawi-hawi bawat minuto, paayos-ayos bawat hanging malakas na iihip habang nasa expressway ang sinasakyan kong jeep. Hindi ko na kailangang atupagin. Bahala na kung maamoy ako ng mga tao, maayos naman ang hitsura ko.
Alam kong halos kakulay ko naman ang tunay na Pilipino. May mga kulot, pango at maiitim din naman tayong naging ninuno. Masaya na akong Pilipino ang mukha at pangangatawan ko. Natutuwa ako kapag malago ang buhok ko. Tanggap kong kulot ako at gusto ko ito. Nami-miss ko nang himasin ang malambot ng tuktok ng aking ulo.
Kung madalas kong makita sa mga tao ang kanilang mga mata at tiyan, buhok ang unang napapansin sa akin ng mga tao, kapag malago na ito. Sinabayan pa ng kutis kong hindi maputi ngunit hindi naman sobrang itim, hindi matangos na ilong na nasa hindi katangkarang katawan. Siguro, kung hindi ako kulot, hindi ako magmumukhang katutubo. Noong maliit ako e inaasar na ako sa elementarya na malapad ang aking noo. Sa itim ko ba namang ito, kumikintab ang aking noo sa tindi ng liwanag ng araw. Natutuwa ang mga kaklase ko sa kaaasar sa akin habang nilalasap nila ang aking pagtahimik at pag-intindi sa kanilang mga pang-aasar. Alam nilang nababadtrip ako kaya tuloy pa rin sila sa pang-aasar. Kapag sinabayan pa ng pansin nila sa aking buhok, tiyak at panigurado, ita naman o negrito ang mga susunod na banat sa akin.
Gumradweyt naman kami ng aking mga kaklase sa elementarya nang walang sama sa loob. Hindi na rin naman ako nasasaktan kapag tinatawag akong ita. Kaya noong high school, nakikitawa na rin ako kapag sinasabihan nila ako ng ita, negrito, kulot at maitim. Tinanggap ko nang pangit ako sa paningin nila. Ganito man ang mga tawag nila sa akin, tinatanggap ko pa rin sila bilang mga kaibigan. Okey na sa akin yung nakikipagbiruan nang ganoon, hindi ko naman na dinaramdam. Minsan na rin nagkaroon ako ng kaaway at tinawag niya akong ita, kulot at pandak (ito yata yun). Tinanong niya na rin kung saang tribo ako nanggaling. Minabuti ko nang i-print screen ang aming pag-uusap at i-post sa aking blog ang nangyari. Natawa naman ang mga kaibigan ko, hindi sa akin, kundi dahil sa kababawan ng mga ibinabatong pang-aasar sa akin, sa kababawang ng pang-aasar na minsan ginagamit din nila sa akin. Silang mga kaibigan kong kapag nakikita ako e hinihimas nila ang malambot na carpet sa ibabaw ng aking malapad na noo.
Nakalaya na ako sa mataas na paaralan, nakalayo na ako mula sa pagkadami-daming patakaran. Puwede na akong magpalago ng buhok hanggang sa gusto ko - pero akala ko lang pala iyon. Gusto ng aking mga kapatid na pa-afrohin ang aking buhok, gusto ko rin. Ang kaso lang, ayaw talaga ng nanay kong lumalago ang aking buhok, pangit daw. Siya lang naman yung nagsasabi ng pangit. Kung lahat ng mga nanay sa mundo e pogi at maganda ang itinuturing nila sa kanilang mga anak, yung nanay ko e napapangitan sa akin sa tuwing malago na ang buhok ko, na hindi naman napapansin sa akin ng aking mga kaibigang mali. Gusto kong magmukhang African o buhok man lang ng African o ita paminsan-minsan.
Madalas akong pagupitan ng aking nanay. Madalas niya ring pinipilit na suklayin ang kulot kong buhok. Magulo raw. Natural, magulo, kasi nga kulot. Kailan pa naging tuwid at hindi nakamamanghang tingnan ang kulot? May mga anggulo pa ring magulo. Ang pangit daw ng hitsura ko kapag hindi ako nagsusuklay. Hindi naman ako nilalayuan ng aking mga kaibigan at mga kaklase sa paaralan. Panay himas naman sila sa buhok ko. Hindi naman sila nandidiri sa akin. Nanay ko pa ang nandiri sa akin. Kung kailan naman tanggap ko na sa sarili kong katutubo ang unang nakikita sa akin ng mga tao, pilit namang sinusuklay ng aking nanay ang aking buhok. Minsan, muntik pa kaming mag-away dahil sa hindi ako nagsuklay bago matulog. Bago na iyon matulog, magugulo na talaga ang buhok kong magulo, pinapaayos niya pa.
Masaya akong naging kulot ako. Unang-una sa lahat, hindi ko na kailangan pang magsuklay pa. Kapag nahuhuli ako sa klase, kahit hindi na ako maligo, pakiramdam ko maayos na ang buhok ko. Hindi ako nagtatagal sa harap ng salamin tuwing pagkatapos kong maligo. Hindi ko na kailangang i-check nang paulit-ulit ang aking repleksyon sa bawat salaming aking dinaraanan. Hindi nauubos ang oras ko sa paglalagay ng kung anu-ano sa buhok para ito'y tumayo, tumigas, kumaway at kumintab. Hindi ko na kailangang hawakan ang aking buhok, pahawi-hawi bawat minuto, paayos-ayos bawat hanging malakas na iihip habang nasa expressway ang sinasakyan kong jeep. Hindi ko na kailangang atupagin. Bahala na kung maamoy ako ng mga tao, maayos naman ang hitsura ko.
Alam kong halos kakulay ko naman ang tunay na Pilipino. May mga kulot, pango at maiitim din naman tayong naging ninuno. Masaya na akong Pilipino ang mukha at pangangatawan ko. Natutuwa ako kapag malago ang buhok ko. Tanggap kong kulot ako at gusto ko ito. Nami-miss ko nang himasin ang malambot ng tuktok ng aking ulo.