Nagising ako sa kaunting kaluskos. Hindi ko alam kung nanggaling sa iyo o sa bus. Hindi ko rin alam kung guni-guni ko lang at trip na ’kong gisingin ng utak ko. Baka rin kasi dahil sa iyo ‘pagkat maya’t maya mo ako nilalambing. Ikaw ang una kong sinilip, ikalawa, sa bintana. May ilang minuto pang umusad pero hindi ko na ramdam ang usok ng lungsod. Alam kong malayo na tayong muli sa pamilyar. Kaunting usad pa’t kumanan ang sinasakyan nating bus sa isang building na maraming kainan at nakaparada ring mga bus. Pumarada sa isang tabi’t inannounce ng konduktor na mayroon tayong labinlimang minutong stop over.
Ayos. Yosi break.
Tumayo na tayo at napansin kong iniwan mo ang isa sa mga bitbit mong bag. Sinabi mo sa aking wala namang kukuha no’n. Isang bag lang naman yung dala ko pero dinala ko pa rin. Naalala ko na lang kasi bigla yung minsang napagtripan ako sa bus malapit sa Sentral.
Pagbaba ng bus ay maraming nagbebenta ng hotdog, buko pie, at chicharon. O yun lang din yung mga kilala kong pagkain. Tinanong kita kung may gusto kang kainin. Wala ka pa yata sa mood ngumata. Inalok din kita ng yosi ngunit ayaw mo pa rin. Hinila na lamang kita tungo sa aking dibdib, niyakap at hinalikan ang puyo.
Napansin mong ubos na ang yosi ko’t matapos ang ilang saglit pa’y niyaya mo na ulit tayong bumalik sa ating mga upuan. Nakailang kilig ka na rin sa ginaw ng aircon kanina pa kung kaya’t hinubad ko na ang aking jacket at nakipagpalit sa iyong, uh, cardigan? Polo? Anyway, nakapagpalit na tayo bago pa man umandar muli ang pagbiyaheng umakit sa panibagong paghimlay.
Napagkuwentuhan nating panumandali ang pelikulang isinaksak ng konduktor hanggang sa pinasuyo na natin ang antok. Nakailang oras muli sa kalsada ng panaginip bago makarating muli sa panibagong stop over. Pagbaba’y dinala ko pa rin ang aking bag at sinundan ka tungo sa isang McDonald’s.
“Anong gusto mo, baby?” pabalik na alok mo sa akin. Ako ma’y wala talaga sa mood gumastos para sa pagkain o kung anupaman hangga’t hindi pa ’ko mamamatay sa gutom.
“Wala. Sige lang.”
Nagpatuloy ka sa iyong pag-order. Bumili ka ng isang sandwich at isang order pa ng fries. “Sure ka, baby? Libre kita.” Magic word muli. Saka ko lang din naisip na hindi pa rin naman ako gutom.
“Sige lang.”
Naipunch na ng kahera ang bill at inabot mo na ang limandaang pisong tinanggihan kanina ng taxi driver.
“Ma’am, wala ho ba kayong smaller bill?” tangging muli ng kahera. Tingin ko nga e wala. Sinabi mo sa aking puro 500 bills yung laman ng pitaka mo.
“Ito na,” sabay kuha ng wallet ko sa bag, buti na lang dinala ko yung bag ko. Kung hindi, baka nagreklamo pa ’kong pabulyaw sa kawalan nila ng panukli bilang din namang stop over sila at 24 hours ang kanilang restaurant.
Pero hindi ko rin naman nga kabisado ang galawan sa mga fast food sa kadahilanang wala naman akong karanasan sa pagtatrabaho sa mga ganito. Nag-abot na ako sa kahera ng smaller bill na pangarap niyang isuksok sa kaha nang makapagserbisyo pa sa nagugutom ding nakapila.
Bumalik na tayo kung saan nakaparada ang bus matapos mo pa akong takuting iniwan na tayo ng bus. Ha-Ha. Hindi na muna tayo sumakay ng bus bagkus ay nagsindi na muna ng yosi. Binuksan mo na rin ang lalagyan ng sandwich na binili.
“Anong sabi sa ’yo ng mga tao?”
“Saan?” pagtataka ko. “Dito? Sa Baguio?”
“Sa’kin puro ingat eh.”
Si Jose lang din naman nakakaalam halos na magpupunta ako ng Baguio. Pati mga kapatid ko. Jemar, Guno at Raylyn pa pala, fuck. “Wala. Puro pabili ng ganito tsaka pabili ng ganyan.”
Inalok mo ako sa huling pagkakataong kumagat sa iyong sandwich. Itinuro ko na lamang ang aking retainer. Pagkaubos natin ng ating mga yosi e bumalik na tayo sa ating mga upuan. Ipinagpatuloy mo ang pagkain sa fries at ipinatong ang cup ng coke sa gilid na bintana.
Baka matapon, sabi ko sa aking sarili. Tinanong ko kung diretso lang ba yung dadaanang kalsada at tinawanan mo lamang ako. Ipinaliwanag kong baka ‘pag lumiko kasi yung bus e matapon nga yung coke. Hindi ko na sigurado kung pinakinggan mo pa ’ko dahil patuloy ka pa rin sa pagtawa. Inilipat mo na lamang ng puwesto yung coke. Hiniram mo na rin ang aking laptop dahil may ipagpapatuloy ka pang gawin para sa ilan mo pang mga subject. Kinuha ko na agad, binuksan, at iniabot sa ’yo. Pinaingatan ko ring huwag matapunan ng coke at fries ang keyboard. Nang maubos na ang natirang fries at coke, at makasiguro’y isinandal ko na ang aking ulo sa likod bago pumikit.
Naramdaman kong paunti-unti akong dumudulas tuwing halos mananaginip. Minabuti kong sumandal naman/na lang sa iyong balikat. Pinahintulutan mo naman ako kahit na baka mahirapan ka’t nakikibigat lamang ako sa mga pasanin mo.
Nakapuslit pa rin naman ako ng ilang mga hilik at pekeng gunita. Sa ngayo’y nagtagal at noong sumapit na ang mapang-asar na hila ng pagbango’t pagmulat, pinilit kong sumandal muli sa aking likuran, habang makapagsingit ng isang halik sa iyong pisngi at makasilip sa iyong boses. Good morning sa tanghali.
Nilingon ko ang kanang bintana habang ginagalaw-pansilay ang kurtina. Hindi ko alam kung bakit ko ginawa iyon e wala naman nga akong kaide-ideya kung saan na nga ba dumadaan ang bus. Tiningnan kong muli ang pelikula sa TV at sina Piolo at Sarah na ang umaarte. Chineck ko ang aking phone kung nagreply na nga ba yung tinext ko na pag-aabutan ko ng mga tula ni Wame.
Wala pa rin. Ibinalik ko na sa aking bulsa ang phone at makalipas ang ilang minuto’y tumunog nang may tumatawag sa phone ko. Puta sinong tatawag sa’kin? Kinabahan ako nang saglit kasi baka hinahanap ako sa boarding house, ng nanay ko. Paranoid android.
Madali kong sinagot ang phone. Nanay ko nga.
“Tite,” bungad ng caller.
“Tite,” putok-panumbalik ko sa kanya.
“Sa’n na kayo?”
“Hindi ko alam,” silip kong muli sa maaliwalas na araw sa labas. “Maraming puno eh.”
“Haha. Puta para pa ’kong tatay ah. Kamusta kayo.”
“Hahaha. Okay lang,” Sabay kaunting bullshitan lang ulit, tapos baba. “Si Jose, tumawag,” paliwanag ko sa iyo. Parang nanay amputa. “Namiss na agad ako.”
Niyakap kitang muli at hinalikan sa pisngi. Sinesend mo na yata ang mga tinapos mo sa laptop dahil panay reklamo ka na sa kupad ng connection. Patuloy pa rin sa paglalandian sina Piolo at Sarah sa TV habang nanririndi na ako sa pagpansin ni Piolo sa mga flat na tono. Akala niya, siya, hindi. Nakikitawa ka na rin sa bawat bullshit na binibitawan ng pelikula.
Pasok pa rin ang tirik ng araw sa mga kurtina ng bus. Walang bahid ng pagbisita ng kulimlim. Napipinto na ang paghinto natin sa pagdiss sa ilang banong linyahan ng emosyon sa palabas. Parang pumapatag na naman yata yung puwet ko. Naramdaman kong nais ko nang muling manigarilyo. Dumaang muli ang ilang bukirin, puno, baka, paayusan ng kotse, at tarpaulin ng mga tindahan at ilang mga kupal. Humintong saglit ang bus sa gitna ng kalsada’t kumabig pakaliwa.
Ikatlong stop over ng biyahe. Halos palampas na rin sa tanghali ang oras. Bumaba na tayo para makapagyosing muli. Ako na ang nauna’t sumaglit ka muna sa banyo. May isang malaking sementong ash tray muli sa may paradahan. May mangilan-ngilan din akong kasabay na humihithit. Sa kabila ng kalsada’y isang malawak pang bukirin at isang lumang tindahang hindi ko mawari kung bukas o kung ano. Ilang hithit pa’y palapit ka nang muli sa akin at umakma na akong iabot ang kaha. Hindi ko sigurado kung magsisindi pa ako ng panibago pero minabuti kong hintayin ka na lang matapos.
Pagsakay muli ng bus, inisip ko kung malayu-layo pa ba tayo sa Baguio, at baka may oras pa ako para buksan yung laptop ko at mangalikot ng mga hindi ko naman mapapakinabangan nang matagal dahil sa pesteng attention problem. Tiningnan kita para kung sakaling may maisip akong iba. Ikaw lang tuloy yung naisip ko, kaso nakatingin ka lang muna sa bintana. Binaling ko ang atensyon sa TV matapos kang titigan panumandali.
Naramdaman ko na lamang bigla ang iyong pabalik na lingon sa akin, “Mga isang oras na lang, baby.” Sabay sabi kung nasaang kalsada na tayo. Medyo lumuwag ang aking loob at piniling matulog na lang muli. Maya’t maya kong muling nararamdaman ang paglalambing mo sa aking pandinig. Maya’t maya rin ay naramdaman kong nakakaidlip ka dahil wala nang lumalambing sa akin. Lumipas ulit ang ilang minutong pag-usad ng bus sa ating pag-idlip at tumambad na lamang sa aking sumunod na pagmulat ang pakiramdam na paulit-ulit na paliku-liko ng bus, liku-likong kalsada. Kumakapal na rin ang maninipis na tila ulap kung tingnan. Pakiramdam ko noon, ang taas-taas na natin sa bundok. Lumalabo na rin ang bintana at bumibisita na rin ang kulimlim. Dumarami ang mga kubo sa daan at sunud-sunod na mga paggiling ng bus.
Naalimpungatan ka siguro habang iniisip kong tanungin kung malapit na ba tayo. “Fog,” banggit mo sa akin matapos silipin ang kalsada. Kinuha at binuksan mo ang iyong bag. Napansin kong magreretouch ka yata ng makeup. Napaisip tuloy ako sa tuwing kailan ka lang ba nag-aapply/nagreretouch o random lang yung bilangan. Tinanggap ko na lamang sa sarili na malapit na nga yata tayo sa Baguio.
Nakailang akyat at liko pang muli ang bus bago pa man pumasok ang ginaw ng kabundukan at magkatao na naman ang mga kalsadang dinaraanan. Lalong dumarami ang mga tindahan, restaurant, iba’t ibang establishment, mga inn, at matataas na kabahayan. Nanumbalik ang pagbilis ng tibok ng puso ko dahil papalapit na nang papalapit ang kahapon ko pang hindi matulugan. Tapos ka nang magmakeup at umakma na sa iyong mga dalahin. Hinanda ko na rin ang aking bag at sarili. Unti-unti nang bumabagal ang takbo ng bus at nadaragdagan pa lalo ang mga taong naglalakad. Madali lang tantyahin minsan kung turista lamang silang tulad natin dahil sa wala pa silang nahahanap na matutulugan sa dami rin ng kanilang mga dalahin. Puwede ring kauuwi lang nila kung saan.
Pumasok at pumarada na ang bus sa isang terminal ng Victory Liner bilang hudyat ng huling stop ng biyahe. Saan tayo unang pupunta, tanong ko sa aking sarili ngunit panatag dahil ikaw naman ang bahala sa atin.
“Anong sasakyan natin?” bago pa man tayo makalabas ng terminal.
“Taxi,” madaliang sagot mo sa akin habang tumitingin sa labas kung mayroon man. Paglabas nati’y naglakad tayo’t tumawid at napansin kong may tinarget ka na palang taxi/taxi driver na kakausapin. Kinausap mo nang saglit ang driver saka niya tayo pinasakay. Weird dahil nakabukas lahat ng bintana sa sasakyan. Magmumukha naman tayong gago kung nag-aircon pa tayo dahil napakalamig ng simoy kahit na tirik na tirik ang araw. Natanga lang din ako dahil nakailang liko at usad lamang ang taxi’t bababa nang muli tayo. Ang lapit lang pala ng ating tutulugan. Hindi mo na rin siguro lubos na maalala kung pasaan nga bang muli ang mga pasikut-sikot at nangangapa ka pa sa iyong alaala.
Mura din lamang ang bayad sa taxi at ako na ang sumagot dahil kanina ka pa nga pala hindi nakakapagpabarya. Pagbaba nati’y tiningala ko ang inn na tutuluyan natin. May isang nakaparadang puting kotse at ilang mga display na proof ng gusali na isa silang legit na tulugan. Pagpasok ay walang taong sumalubong sa atin.
Magkano kaya rito. Alam kong matagal na nating tinantya ang gastos natin para sa buong karanasan sa Baguio at mukha namang kinonsidera mo ang ating budget. Sa reception area’y may isang bell at isang computer. Maya-maya’y may dumating na isang empleyadong may bitbit na ‘di ko malaman kung kubrekama o tuwalya, “May reservation po ba sila?”
“Tumawag po ako kagabi,” paglilinaw mo. “Sabi po nung nakausap ko, meron pa raw pong vacancy.”
“Sandali lang.” Pumasok sa isang kuwarto ang empleyado’t tungangang muli tayo. Maya-maya ulit ay may lumabas na isang matanda. Napansin niyang mukhang wala nga tayong tutulugan kung kaya’t may hinanap/binanggit siyang pangalan nang maasikaso na tayo. Salamat naman. Kanina pa nga yata ako naninikip at naninigas.
Hindi naman nagtagal at may pumuwesto nang tunay sa reception. “May reservation po ba sila?”
“Ay, tumawag po ako kagabi at sabi po nung kausap ko, may vacancy pa raw po.” Sinilip ko at may chineck na table ang empleyado. Mukhang hindi naman siya iritable at makakakuha tayo ng kuwarto. Kumuha na siya ng susi’t sinundan na natin siya pababa kung saan ipapakita sa’tin ang isang bakanteng kuwarto.
Pagbukas ng pinto’y may isang kama at pribadong palikuran. Ibinaba na natin ang ating mga bag saka ako humimlay nang wagas sa hindi gaanong malambot. Sinabi mo sa aking ikaw na muna ang magbabayad at napagkasunduan natin, habang kausap ang empleyado, na hindi natin kakayaning bayaran ang pandalawang gabing pananatili’t magyu-Yuj Inn na lamang tayo kinabukasan. Umakyat ka na’t sumunod sa kanya, at naiwan ako upang unti-unting tanggaping nasa Baguio na nga pala tayo.
Okay naman ang lawak ng kama’t kuwarto ngunit hindi ko gusto ang dami ng bintana. Mayroong bintana sa itaas na pasok na pasok ang init ng liwanag ng araw. Sa gawing harapan ng kama’y isang bintanang bagamat may kurtinang makapal e hindi kumportable sa pakiramdam. Hindi ako kumportable sa kuwartong ito. Kinuha ko ang aking bag pati ang isa mo pang bitbit at umakyat muli sa reception.
Mukhang nakapagbayad ka na’t iniabot na sa iyo ang susi. Tumabi ako sa ’yo sa harap ng bell, “Puwede pa po bang lumipat?”
“Oo naman, Sir. Saan po ba?” tanong sa akin ng empleyado. Tinanong mo naman ako kung bakit at sinabi kong ayaw ko doon. Hindi ko na binanggit na dahil sa dami ng bintana.
“Doon na lang sa katabi, Kuya.”
Pumayag na si Kuya at sinundan natin siyang muli sa katabing kuwarto. Suwak dahil walang bintana at liwanag lamang mula sa butas sa itaas ng pinto ang nakakapasok. Iniabot na niya sa atin ang susi’t isinara na ang pinto. Kaunting pananabik muli. Ibinaba na natin ang mga gamit sa isang mesang may salamin sa gawing pader at mangilan pa sa kama. Chineck ko lahat ng switches ng ilaw sa kuwarto. Mayroong isa para sa banyo at isa para sa kuwarto. Walang pintong naghahati tungong palikuran ngunit wala na tayong pakialam doon. Mayroong dalawang tuwalya ang nakapatong sa mesa at minabuti kong ilipat ang mga ito sa banyo, saka ako umihi sa bowl.
“Mga kumot ‘yang mga ‘yan, baby,” nginitian mo lamang ako.
“Huh? E mukha kaya silang tuwalya.”
“Kumot ‘yan, baby.” Alright, fine. Kinuha kong muli ang mga tuwalya at napagtantong walang mga kumot sa ating kama. Oo nga ‘no. Sinara ko na ang ilaw sa banyo.
Naisip kong masyadong maliwanag at nais mo nga palang magsex pagkahanap natin ng kuwarto. Masyado namang madilim kapag walang nakabukas na ilaw at hindi sapat ang mga butas sa napili kong kuwarto. Hindi naman ako nag-alala dahil pagbukas ko ng ilaw ng banyo’y voila. Perfect.
Nauna ka nang dumapa sa kama’t mukhang pagod na pagod ka na rin. Ibinagsak ko na rin ang aking katawan katabi mo sa pagod ng pag-upong biyahe. Unti-unti akong lumapit sa ’yo’t hinalikan ka agad sa labi. Humalik ka rin agad pabalik sa’kin. Bawat kumpas ng mga labi nati’y parang kay tagal nating hindi nakapagsamang muli.
Unti-unti na ring bumibilis ang balikan ng pakiramdam hanggang sa ipinasok mo na ang iyong dila sa akin. Malumanay siyang pinahintulutan ng aking mga labi’t naghintay ako ng pagkakataong ipadala naman ang akin. Maya-maya’y umuungol na tayong dalawa ngunit wala pa ring bakas ng kasawaan sa palitan ng lamutok at dulas.
Hinihila natin ang bawat isa, palapit nang palapit, padikit nang padikit ang ating mga katawan. Kapwang nakikiramdam sa susunod na gagawin kahit naging likas lahat ng mga kilos. Bawat himas at lambing sa ating mga tagiliran at buhok ay naaayon ang tulin. Sobra nating namiss muli ang isa’t isa.
Ibinaba ko na ang aking kamay sa iyong mga pagkababae. Dahan-dahan kong hinimas ang bawat sangkatlong tig-iisa habang patuloy pa rin sa pag-uusap ng ating mga dila’t labi. Hindi rin nagtagal ay ‘di ka na nakapagpigil na bisitahin ang akin.
Bawat dampi ng iyong kamay ay kumalabit sa aking pagkalalaki. Lalong nadagdagan ang higpit sa aking pantalon at gusto ko nang magpumiglas. Hinila na lamang kita bigla at naramdaman mong kailangan mo nang pumatong sa akin. Habang ika’y nasa itaas ay unti-unti ko nang hinubad ang iyong pantaas. Tinanggal ko na rin ang akin. Bumalik ang iyong mga labi sa akin at sinadya ko nang tanggalin ang tumatakip sa iyong dibdib. Para ulit akong batang first time mag-Google search ng hubog ng babae. Hinimas at pinisil ko silang dalawa habang ibinababa mo na ang zipper ng aking pantalon.
Hinila mo na ang aking pambaba kasunod ng pang-ilalim. Matapos, pinagmasdan naman kitang hubarin ang iyo nang wala halos pagmamadali. Sakto lang naman dahil marami tayong oras at ang sarap mong panoorin kapag naghuhubad ka, o ‘di kaya’y nagbibihis. Itinapon mo na sa gilid ng kama ang iyong pambaba’t lalo akong nasabik pa sa ’yo. Hinawakan mo na ang akin at itinapat sa iyo. Nakailang saglit lamang ng tapyas sa hanggan at pinapasok nang muli tayo sa makapangwala sa sarili na alapaap.
Taas-baba. Ramdam sa bawat agos ng dulas ang pumalibot sa ating mga katawan. Bumibilis muli ang tibok ng ating mga puso’t naging iisa na lamang ang ating pintig. Iisa nang muli tayo. Baba-taas. Hindi alintana ang lahat ng mga problema sa buhay. Ang isa’t isang mga mata lamang ang ating pakialam. Malayo na tayong muli sa kanilang lahat. Wala na tayong muli sa mundo.
Lalong nadagdagan ang sarap at napansin kong unti-unti nang nauubos ang aking mitsa. Humalik kang muli sa aking labi, saka bumiyahe ang iyong dila sa aking pisngi, tungo sa aking tenga. Bawat ungol mo’t halik sa aking dinig ay isang bagong patong na saksakan ng hitik na ligaya. Inilibot ko ang aking mga braso sa iyong likod at niliyaban pang lalo ang alab. Kaunting saglit na lamang at malapit na ’kong umabot sa marahas/masaya na rurok.
Humudyat ako sa iyong tagiliran. Umakmang iangat ka muna mula sa akin, “Malapit na akong labasan.”
“Seryoso?” nang may kaunting pagod. Nalungkot ako at nagalit sa aking sarili. Ngunit wala pa rin talaga ako sa wisyong magpakairesponsable.
“Sorry,” na lamang ang naisagot ko.
Ngumiti kang bahagya. Lalo mong diniinan ang bawat pagsalo mo sa akin, “Gusto mo namang iputok sa loob ‘di ba, baby?” May lambing sa iyong boses na kay hirap tanggihan. Parang gusto mong saluhin lahat ngayon. Umiling ako na parang gago ngunit kinagat mo lamang ang iyong labi habang patuloy pa rin sa paghingi sa aking pagtatapos. “’Di ba, baby gusto mo naman?” sabay ungol pang lalong nagpabilis sa nagbabadyang pagsabog ng aking kalamnan.
Umiling akong muli at pinilit ka nang tanggalin sa pagkapako. “Sorry,” pangulit kong atungal sa iyo.
Umangat ka na’t nagpahingang saglit sa aking tabi, “Okay lang, baby.” Hinalikan mo na lamang ako sa pisngi.
“Gusto mo bang iputok na lang sa boobs mo?” pahabol kong request at baka sakaling mabawasan ang hinayang mo sa iyong sariling kagustuhan.
“Sure, baby.” Mabuti na lang, at salamat na rin. Sabay nating tinungo ang dulo ng kama’t lumuhod ka na sa harap ko nang makapuwesto na ako ng maayos na upo. Kinuha na siyang kaagad ng iyong kanang palad at dumiretso ka nang muli sa pag-atim sa aking lagkit. Minasdan kita habang tinatantya pa ang diin at bilis ng iyong paghimba.
Nagtagpong muli ang ating mga mata’t lalo akong ginanahan sa iyong palad. Maya-maya’y umuungol na ako’t naramdaman mong malapit na ako. Hindi ko na tinanggal pa ang aking pagtingin sa iyong mga mata’t unti-unti nang bumibilis ang aking pintig. Kaunti na lamang. Sige pa. Malapit na. Malapit na. Sige pa, baby. Malap-FUUCCCK!
Sa aking bawat ungol ay lumapat na ang bawat pagkawala ng katas sa iyong dibdib. Parang nawala na ako sa aking sarili’t inabot ng magkabila kong kamay ang malalambot mong alindog. Idinikit at ipinanghimas ko sa bawat shot ng ligayang aking pinakakawalan.
“Ang dami ah,” unang dinig kong muli sa iyong boses. “Yep, ang dami, baby.” Parang masaya ka’t marami kang sinasalo. Unti-unti na akong nanlambot at bahagya nang bumagal ang aking paghinga. Napahiga na lamang akong muli sa kama, bumagsak sa ikalawang pagkakataon. Humiga ka sa tabi ko. Nagpahinga lamang ako nang sandali’t pinuwersa ko na ang iyong katawan sa panibagong puwesto. Siyempre, ikaw naman.
Hinalikan muna kita sa iyong labi, saka ako lumipat sa iyong pisngi, at saka nagtagal sa iyong tenga. Kinalikot ng aking dila ang bawat sulok ng iyong pandinig. Nakakalimutan ko minsang huminga. Hindi kita kayang tiisin. Hinawakan ng aking kanang kamay ang iyo. Pinalibot, pinaikot nang marahan at saka lumipat ang aking bibig sa iyong dibdib. Pinaikot kong muli ang aking dila sa isang gitna habang hinihimas at pinipisil ang kabila. Unti-unti akong nag-outro at hinalikan na ang iyong dibdib sa huling pagkakataon. Nagpaalam na ang aking dila’t hinalikan nang paisa-isa ang iyong pusod, tiyan, katawan. Hindi nagtagal ay nagkatagpo kaming muli. Hinalikan ko na muna siya. Dalawang beses. Hindi ko na rin napigilan ang gutom at binuka ko na ang aking bibig nang siya’y matikmang muli.
Ice cream.
Sana’y hindi na maubos. Unti-unti ka nang dumudulas. Hindi na rin sana tumigil pa ang iyong pag-ungol. Ipinasok ko na ang aking daliri nang maramdaman ko ang iyong pag-apaw. Nang makaramdam pang muli’y dalawang sabay na ang aking ipinasok. Labas. Pasok. Pasok-labas. Basang-basa ka na, baby. Basang-basa na kita. Diniinan ko pa nang bahagya ang bawat pag-eenjoy ng dila ko sa ’yo. Taas-baba, baba-taas muli. Paulit-ulit lamang.
Lalong dumiin din ang iyong mga pag-ungol at maya-maya’y kumapit ka na sa aking buhok. Sumabunot, pumisil, at kumikilos nang walang kontrol ang iyong mga binti at boses. Napansin kong palakas na nang palakas ang iyong bawat ungol. Humigpit nang humigpit ang iyong pagkakakapit. Diniinan ko pang lalo ang aking pagkain sa ’yo’t paglambing ng aking mga daliri nang hindi nagbabago ng tyempo. Nakaramdam na ’kong muli sa ’yo at hindi mo na napigilan ang pinakamalakas mong ungol. Lalo akong nasarapan sa tindi ng iyong pahintulot sa akin. Hindi mo na rin nakontrol ang pag-angat at gaslaw ng iyong buong katawan sa kahibangang ipinararamdam ng aking dila. Dumaan ang ilang saglit ng kawalang muli sa mundo’t humigpit pang lalo ang pagsabunot mo sa’kin, “Mart.”
Tumigil nang impunto ang aking bibig. Hinalikan ko na siya sa huling pagkakataon. Tumabi na akong muli sa iyong pagkakahiga. Niyakap kong muli ang ngayong lansaplot mong katawan. Inayos ang buhok sa iyong tenga. Hinalikan sa iyong pisngi at labi. Yumakap ka nang muli sa akin.