November 18, 2011

Warm Wind

Em. Naaalala mo when we were on Life Party when you asked me kung okay lang ako? Well, medyo hindi. Pero ayaw ko lang talagang sirain yung mga gabing magkasama tayo. Alam mo naman ako, ayokong pinoproblema ang ibang tao ng problema ko. Kapag tahimik ako nang ganun, alam mo na rin yun, hindi ako okay. Pero dahil ayokong may tinatago ako sa'yo at sa lahat ng fans ko, sasabihin ko kung ano yung iniisip ko noong mga panahong iyon. Suwerte mo kung maaga kang napadpad sa link na 'to. Hindi ko kasi alam kung trip kong i-send sa'yo ang blog post na 'to. Okay na rin sigurong nagulat ka, nagugulat ka. Paminsan-minsan ang cute mo 'pag sinisinok. Ay, hindi. Parati kang cute 'pag sinisinok kahit na alam ko sa sarili kong ang panggugulat ang nakaaalis ng sinok. Ewan ko. Sininok na yata ako dati dahil sa pagkagulat. Madali akong magulat. Huwag na huwag niyo akong gugulatin.

Magkukuwento na lang ako. Sobrang ikli lang kasi kapag sinabi ko lang nang diretso yung iniisip ko. Masyado akong maraming iniisip. Minsan, naaasar na ako sa sarili ko, hindi dahil sa sobrang dami kong iniisip na malulupit, kundi dahil sa tinatamad akong isulat kaagad yung mga naiisip ko. Tapos nabubura na lang bigla. Sayang. Ang dami ko nang nasayang, pramis. Kahit anong lalim na hukay na ginagawa ko sa paghahanap sa aking kinakalawang na diwa, hindi ko ulit sila matagpuan. Suwerte na talagang sinisipag ako paminsan-minsan.

Para sa mga taong tinatamad nang pindutin ang Retry, ready nang maging tambay at natapos na lahat ng libro sa bahay. Game? Game.

Badtrip. Nanginginig ako. Nandito na ako sa first class ko para sa second sem. Actually, papunta pa lang ako. Nandito na ako sa ikalawang palapag. Paakyat na ako. Paakyat pa lang ako. Nanginginig talaga ako. Hindi naman ako late. Alam ko, hindi talaga ako late. Tiningnan ko yung relo ko. Hindi nga. Ikatlong palapag. Napapagod na puso ko. Napapagod na hindi dahil umaakyat ako gamit ang mga pesteng hagdan. Napapagod na ako sa labis na kaba. Ayaw mawala. Mababaliw na yata ako. Ikaapat na palapag. Palapag na ng first class ko. Unang klase para sa second sem. Ang sakit na ng tiyan ko. Pagod na pagod na ako. Natuyuan na ako ng pawis sa likod nang ilang beses. Bumibigat na ang mga nakikita ko. Bumibigat na rin yata pati bag ko. May humihila sa akin. Hinihila ko na naman yata sarili ko pababa. Gusto kong umupo sa hagdan. Wala nang hiya-hiya kapag nagsimula nang magdilim ang iyong paningin. Wala ka nang pakialam bigla kapag tinanggap mo na sa sarili mong babagsak ka na, kapag pumayag ka nang magpatalo. Ayoko na. Pero, wait. Dapat na nga ba akong sumuko? Wala pa nga e. Hindi ko pa nga alam ang mga mangyayari sa akin para sa sem na may anim na majors. Hindi ko pa naman kilala mga prof ko. Hindi ko pa naman naririnig ang mga boses na mang-iirita sa akin sa buong sem. Hindi ko pa naman nalalaman kung anu-anong pagpapahirap ang mararanasan ko mula sa kanila. Hindi ko pa naman alam kung matutuwa ako sa mga ipagagawa nila. Pagpapahirap na pisikal. Masisira ba utak ko? Isasabay nila pati mental. Kung saan-saan pa ako maglalakad. Marami pa akong tatakbuhin, babasahin, tatawanan, mumurahin. Marami pa akong kailangang gawin, pero bakit ang hinaharap na agad ang iniisip ko?

Hindi ko mapigilan ang pesteng utak na 'to sa pag-iisip ng mga negatibong bagay na maaaring mangyari sa akin. Nahihirapan na agad ako, wala pa nga. Mabilis akong magulat. Mabilis akong kabahan. Kapag hinamon niyo ako ng kahit na ano, iisipin ko agad na matatalo ako. Kasi iniisip ko, wala agad akong magagawa, kahit na alam ko rin na meron. Madali akong matatalo sa lahat, mabilis akong mag-panic. Huwag na huwag niyo akong tatakutin, mabilis akong maniwala. Ayokong nakaririnig ng mga nagkukuwentuhan ng nakakatakot, ng grades, ng terror na profs, ng kawalan ng pag-asa. Mabilis dumami ang mga issues na related sa mga ganyan sa utak ko. Hindi ko na sila mapigilang magparami, sige lang sa pagpapabigat ng saloobin ko, sa pagpapababa ng sarili ko. Kaya mahalaga sa akin ang kaibigan, kahit isa lang. Okay na yun. Masaya na akong may best friend ako, kahit babae. Kahit isa lang na makapagpapaligaya sa akin, na makapagpapagaan pansamantala ng mga dinadala kong ilusyon sa buhay. Nakagagaan din ang pagdadasal. Kailangan natin ng pinaniniwalaan sa buhay, malakas na faith, para sa matibay at buo na loob. Pero kahit na ganoon, umaatake pa rin sa paggising ko ang pesteng pessimism. Hindi pa ako tinatawag ng referee sa ring, umaatras na agad ako. Wala namang gustong mahirapan. Wala namang gustong bumagsak. Wala namang gustong mapahiya. Wala namang gustong masigawan at mamura in the face. Lahat gusto ng pera. Lahat gusto ng malulupit na talent, o kahit pretty face, basta kumita. Pero yung mga pinakamalulupit na bagay sa mundo, pinaghihirapan. Hindi mo sila makukuha nang ganun-ganon na lang. Hindi puwedeng hindi ka lalaban, mahihirapan. Puwede kang madapa. Huwag ka raw mag-expect na iaabot lang sa'yo yung gusto mo. Siguro kung baby ka at mahilig mag-tantrums, baka pagbigyan ka pa ng tadhana. Pero sa panahon ngayon, hindi lahat ng baby na nagta-tantrums nakakakuha ng candy o bagong bisikleta, ikaw pa kaya? Magkakasugat ka raw muna bago lumupit ang buhay mong puno ng pasakit sa umpisa. Walang madaling boss fight. Maaaring mamamatay ka nang ilang beses pero baka puwede mo namang balik-balikan ang boss. Nandun lang yun parati, naghihintay.

Pero pepestehin ka pa rin talaga ng pag-iisip mo. Ikaw mismo ang hihila sa sarili mo pababa. Kahit anong sisi ang ipagtuturo mo sa iba, MAY KASALANAN KA PA RIN. Marami ka nang iniisip. Anong mangyayari sa'yo paglaki mo? May trabaho ka kaya? Maibibigay ko ba sa mga anak ko ang naiparanas sa akin ng mga magulang ko? Kakayanin ko ba ang mga ipagagawa sa akin ng prof ko? Tatanggapin kaya ng lipunan ang mga pinagsasasabi ko? Sa dinami-dami nang nailimbag, may maidaragdag pa ba ako? Kailangan ba talaga malupit ang pagkaka-cite o document? Maaabot ko pa kaya ang mga pangarap ko? May pangarap pa ba ako? Nabura na ba nang tuluyan ang mga pangarap ko? O puwede ko pang isulat ulit ang pangarap kong unti-unti nang naglalaho? Gusto ko ba talaga ang gusto ko?

Siguro kasi, natatakot ako sa pagbabago. Marami naman yatang katulad ko. Oo, masayang magpalit ng desktop paminsan-minsan, pero nami-miss ko pa rin talaga yung gusto ko. Masayang mag-settle down na sa kung anong puwede na talaga, puwede na talaga 'to. Pero hindi ganoon gumana ang buhay. Lahat nagbabago. Kung may jejemon nang nangyari sa wika, aircon na mga jeep, nagsasalitang aso at lumilipad na bola sa Japan, kailangan talagang humabol ng tao sa kung ano ang tama, kung ano ang mga dapat gawin. Walang gustong magpahuli. Sulit naman siguro lahat ng mga nakamit sa pagpapahirap no? Hindi ganoon kasaya kapag nandaya. Mas masayang nadiskubre mo sa sarili mo kung saan makakakuha ng Poké Flute kaysa sa naghanap ka pa ng guide sa Google.

Paano kung bumagsak nang ilang ulit na? Paano kung hindi na gumradweyt? Paano kung maiwan ako? Paano kung nauubusan na ng pasensya? May darating namang tulong. Siguro, may tutulong naman din habang simula pa lang. Siguro, kaya ko naman.

30 minutes na ang lumipas. Hindi dumating ang prof ko para sa unang klase. Badtrip pa rin.