Pasensya ka na

Kung hindi ko iniibig

Ang ‘yong mga ibig.

Hindi ko man maipakita,

Maipakilalang maringal,

Hayaan mong palampasin

Ang mga ibig kong palagay,

Pasya, mga tanging kasya

Sa aking napaglumaang silid.

Pinagkaitan ng kausap,

Kulang sa mga danas,

Kulang sa mga sangkap.

Saan mo man ako palayain,

Tatanggaping may pasalamat,

At paumanhin pa rin

Kung hindi rin kita iniibig.

Siyang mali rin naman sa sakaling

Kay hirap bumalik at tumanaw

Sa mga utang at pagkakautang ng

Kung anong ipinakling paghiyaw.

Salamat na lamang, aking sininta. 

Araw-araw na paglimot sa lupit ng

Hirayang walang may ibang alam

Kundi ang usiyosong pintig ng langit,

Pariwarang may direksyon.

Kulang pa rin ang sukbit ng tensyon. 

Maagang panaglit, maayang sambit ng

Paalam, o paalam... Saka na lamang

Ang lahat ay isisilid sa paglakip.

Kumintal ang kislap ng kulit. 

Nakasasabik, nakagugulat

Ang mga ngiting bawat bitaw. 

Bintang sa akin ng kapalara’y

Magpatuloy sa mga ngiting

Ibinabalik sa akin.

Mananatiling mapagkubli. 

Sa mga ningning ng kislap mo’y

Mabuti pang hiyasa’t masawi.

Pahinging pahintulot,

Mangyaring maligalig,

Hungkag, nangagtatala,

Himyas tungong kahig.

Tulala siyang turingan,

Saka lamang makaalalang

Ang mga hamak na sobra,

May kung anong hiwaga.

Sundan ang mga balang

May liwanag at may dilim. 

May nagpapatawang

Kailangang maatim, intindihin,

Bigyang-paliwanag at kalinga.

Hindi sadyang maiintindihan

Ang pagtalikod sa hinaharap.