Sa halimbawang pantay lamang ang dami sa magkabilang upuan sa pagsakay ng jeep, at ako'y mabibigyan ng split second para magdesisyon ng tatabihan, mas pipiliin ko siyempre yung hindi mukhang mabaho. Siksikan ang madalas na assumption sa tuwing sasakay. Mabuti nang hindi pawisin (o nangangamoy) ang katabi sa tagal ng iuupo ko sa aking biyahe. Alinsunod na rin siguro dito yung mga may dala-dalang mabaho o may-amoy, tulad ng mga tindang tinapa o mga walang-hiyang kumakain ng Yumburger.
Ayoko rin minsan tumabi sa maingay pero kung juicy yung tsismis siyempre kunware e biglang no choice naman talaga ako kung saan ako "napaupo" sa mga segundong iyon. Hindi ko rin minsan maiwasang makitsismis sa mga text at chat ng makakatabing may dalang cellphone, lalo na yung matatandang malalaki yung font at mababagal magbasa. Wapakels kahit hindi naman talaga nasundan ang kabuuang context ng usapan. Kaiba rito, mas okay naman talaga yung biyaheng wala masyadong nagkukuwentuhan o wala masyadong maingay na katabi, lalung-lalo na pati ang mga batang hindi masaway-saway.
Honorable mention na rin siguro yung mahahabang buhok kapag may dadaanang expressway ang jeep, o kaya'y natutulog na katabi na maya't mayang tumatango sa iyong balikat. Mas mapayapang biyahe, mas okay.
Sakali, kung mabibigyan naman talaga ng pagkakataon, pipili ako ng makakatabi. Pero ibang usapan na siguro kung hindi ako yung piniling tabihan ng bagong-sakay na pasahero, 'di ba? Yung tipong nakita mong more than a split second yung time niya to decide, time para tingnan pa 'ko mula ulo hanggang paa tapos biglang hindi ako tatabihan? Anong meron? Mukha ba akong nanarantado? Mukha ba akong holdaper o manyak? Mukha ba akong mabaho? Wala lang, ang lakas kasi makagalit, at nakakaasar kapag gano'n, parang nandidiri lang sa 'yo. Mapanghusga amputa.