i smell something of the past. 

reminds me of something sad, 

something long ago. a bit blurry, 

a bit far away from me. 

makes me want to return to your arms, 

to the smell of your cheeks, of your hair, 

as you bat your lashes thinking 

of something you want to hear, or see, 

or sometimes always of food. 

you never ran out of things to make me tell you 

as i always ran out of breath; 

for when you had always been near me, 

how am i supposed to forget about everything, 

out of everything that you had said to me, 

and i, done towards you as my love, 

how come the world never, 

have wanted, became us. 

we did run out of time, 

and nobody did tell us how this fuckery goes, 

and that everything planned won't ever come to, 

why didn't we just stay... 

with that something of our present, 

never minding the ticks and tones, 

we could've just lain bones to bones, 

breath on breath, my nose on your breasts, 

as if each kiss was meant to slow down time, 

each kiss, we begged against everything, 

against being normal again, against pain, 

against... oh i don't know, just fucking please, 

i don't want to mess things up again for me. 

making mortal things last seems stupid 

yet i still try to everyday. i know why i shouldn't 

yet i still fuck it up, somehow, 

and again and again, 

perfectly aware, not giving a shit, 

making this whole load of bull 

the existence that only makes sense. 

i have familiarized myself with nothing 

but agony and anxiety, and i know that 

i won't be calm as much 

if nothing else goes wrong, 

and yet this smell, this smell of the past, 

your smell, at least, 

was this one thing that had always been right.

Medyo kumakalma na yata yung puso ko pero maya't maya ka pa ring sumasagi sa aking isipan. Titigil ang mundo kong saglit tapos tuloy na ulit sa ginagawa. Minsan mapapangising matulin, maaalala ang iyong ngiti, iyong mga mata sa akin, tapos, tapos na ulit. Gumagaang saglit ang aking pakiramdam sa ilang mga segundo. Naaalala kita. Iniisip din kung naaalala mo ako. Parang hindi naman din siguro, tapos, mababasa ng luha ang aking mga mata, habang iniisip muli ang iyong mga mata.

Parang mabilis lang na nangyari ang lahat, pero nagiging magpakailanman na ang pagbaon sa akin. Umuukit lalong pailalim sa tuwi-tuwinang sasagi ka sa aking isipan. Ano ba itong aking nararamdaman. Paano bang ang senyas ng saya ay may dala sa aking dalamhati? Nag-aalala ako minsan kung nasa katinuan pa ba ako. Hindi bale na lang siguro, basta't nagagawa at naiintindihan ko pa ang aking mga gusto. May mga gusto rin akong hindi ko pa yata maaabot, makikita, kahit malampasan. Kung matatagpuan kitang muli, bahala na ang mga daraanan sa hinaharap.

Pagbaba, hindi ko na maalala kung bakit wala yung iba nating mga kasabay pauwi. Malayo ang lalakarin mula sa opisina. Nakakawala ng pagod kapag tapos na ang trabaho. Manilaw na ang mga liwanag sa kalsada. Tiningnan kong muli ang aking phone, tapos tiningnan kita. Alam mong kinakabahan ako. Nanatili muna tayong tahimik. Sa paglalakad, unti-unting lumalakas ang yapak ng ating mga talampakan sa semento. Dumaraan na sa gawing kaliwa ang mga sasakyang pauwi na rin siguro. 

Bahala na lamang ang lahat, para sa lahat ng lalabas sa aking isipan, sa aking bibig. Ayos na ring pinakinggan mo ako. Huminay ang tibok ng aking puso. Kasingkalma ng buwang pinagtawanan lamang ang pagtatapat ng aking pag-ibig sa iyo. 

Ipaalala mong muli sa akin ang mga gabing mayroong libreng puyat at pagkain. Kalam ng init ng cup noodles, iniabot at muntikan pang kagatan na tsokolate, hati tayo, mainit na magkakaibang kape. Titila-tilagpik, pati pang mga papitik na antok, kamot, tingin muli sa orasan, higang kaunti sabay balik ng ating mga likod sa wastong kinalalagyan. Sisilipin kitang malayo sa aking isipan, iniisip kung iniisip mo rin ako. Ano kayang masarap na pagkain mamaya? Mabibilhan kaya kita? Mabango iyon lalo na kung umaga at wala pang masyadong nakikigulong mga ulo, mapagtanong, mapagkunwari... matapos lang ang ilang oras na pagbabatian.

Marami ka na kayang natapos? Ako ay 'di ko na rin masabi. Hindi ko rin naman kasi nabibilang. Tuloy lang sa paggawa, tuloy lamang ako sa pag-iisip. Iba-iba ang naririnig ko nang mga mungkahi kung dapat pa ba o tama na. Minabuti kong magpatigil pa noon, ayon lamang din sa iyong kagustuhan, iyon pala, marami ka nga rin palang iba-ibang kagustuhan, kagustuhan. Hati kami, sa musika ng iyong mga mata, sa lambing ng iyong labi, sa kislap ng iyong katarayan. Nangungulila akong tulala sa iyong mga pag-irap, sabay ngiting pahabol ngunit pilit pang inililihim sa akin, ang mga lihim mo sa akin...

Mayroon din namang inilihim mula sa iyo ngunit dumaan din ang ilang mga tag-ulang walang payong, tag-araw kasama ang mga ulap, pakikisabay ng kapeng nag-iisa lamang na timpla, paulit-ulit hanggang sa ako ay makabuo na sana, napasaan ba ang aking mga nabuo, na para sa iyo lamang, para sa iyong kawalan, pagbabagong magpagulantang sa iyo at magdulot ng mga luhang dumadaloy sa nakangiti mong wagas na mga pisngi. Nasaan na ba napunta ang lahat ng akin, lahat ng aking pasa'yo lamang, ikaw lamang palagi ang takbuhan ng aking isip, ng lahat ng aking ipong tamis, tipong 'di na makakalaya pa mula sa'yo.

Ikaw lamang ang paborito kong paano kung. Ngayo'y tanungin mo 'kong muli tungkol sa aking mga hinayang.

Bigla-bigla ka na lamang sumandal sa akin, papalapit. Lalong bumilis ang pagtibok ng puso ko. Unti-unti mong idinikit ang gilid ng noo mo sa akin. Sabay ngiti. Hindi ko alam kung anong susunod na mangyayari pero gusto ko na itong mangyari. Inuntog mong mahinay ang iyong noo pagtapos ay dumulas nang bahagya, ngiting muli. Lumayo kang bahagya sa akin, at bumalik kang muli. Nagtagpo ang ating mga paningin ngunit madali kong iniliko ang akin. Nahihiya pa rin ako, lalong kumabog ang sa aking dibdib. Ibinalik mo ang iyong noo, ang iyong pisngi, sabay... halik. Humalik akong may pag-ibig sa aking mga labi, sa ating pag-ibig, sa pag-ibig ng ating mga labi. Matagal kitang dinamdam, matagal kitang hinintay. Naghiwalay nang maaga ang ating mga pagngiti, sabay balik sa iyong pisngi, ng iyong mga labi, sa aking pisngi. Nagbago ang aking pagtibok subalit ayaw ko nang tumigil pa. Ramdam ko ang iyong saya 'pagkat bakas sa iyong mga kumpas na iyo lamang ako.

Dumilat akong bigla, dinapuan ng lungkot. May mangilang butil ng luha ang tumakas sa aking mga mata. Pinunasan kong agaran matapos yumakap sa aking unan. Pumikit nang muli. Nasaan ka na? Nasaan ka na?

Tumambad kang muli sa akin, hawak ang aking kanang kamay, hila-hila ang aking sarili. Sumusunod lamang ako sa'yo. May tuwa sa iyong boses maski pang nakatalikod ka sa akin at hindi ko nauunawaan ang iyong boses. Tumigil tayo sa paglalakad, lumingon ka't nginitian ako nang may pag-ibig, pag-ibig na iyo lang, na iyo lamang ako. Inaya mo akong maupo. Tumabi ka sa akin at bumalik na naman ang kaba sa aking dibdib. Ihinimlay mo ang iyong pisngi sa aking balikat. Napansin kong umangat ang iyong kamay sabay hila sa aking baba, sa aking pisngi. Halik. At isa pa, at isa pang muli sa aking labi, tungong ating mga labi. Iyo lamang ako, oo, iyo lamang ang aking pag-ibig. Kuliglig at alitaptap na lamang ang natirang pumalintabi sa atin. May binanggit ang iyong boses na hindi ko pa rin naintindihan ngunit alam kong masaya ka sa akin, sa atin.

Dumilat akong muli, at muling yakap na kay higpit sa aking unan.