Magalang 'yan, marunong ding humingi ng paumanhin. Sisilipin niya pa yung rear-view mirror niya sa tuwing may sasakay at bababa nang hindi mabigla ang pasaherong lumalagos sa kanyang jeep. Malinis ang kamay sa tuwing magbabalik ng sukli o kukuha ng bayad. Kung mangatal man siyang manigarilyo o umihi e sisiguraduhin niyang nasa dulo muna siya at wala nang pasahero.
Sa ganda ng mood, akala mo'y kasama niya sa bonding ang araw na hindi gaano kainit sa matitipid na panahon. Lahat ng orasan ay bumabagal. Kahit yung mga asong marunong tumawid ng kalsada, hahayaan niya na lang makatawid hanggang sa dulo. Doon ka niya mamamataang pumapara.
Hindi niya alam na malapit ka na palang mahuli sa pagpasok. Hindi niya alam na nagmadali kang mag-ayos bago umalis ng bahay. Hindi niya alam na may muntik ka pang makalimutan kaya bumalik ka pa para lang magsayang ng ilang nalalabing mahahalagang segundo. Hindi niya alam na sa tuwing tinitingnan mo ang oras na hindi siya malay, lalo lang lumiliit ang butas na malulusutan mo pa sana. Sana.
Tama lang naman ang tulin ng jeep. Wala rin masyadong aberya sa traffic. Kasama pa 'to lahat sa calculation mo na kahit na nagmamadali ka, technically hindi ka pa late hangga't umaayon pa ang lahat sa nais mo. Sumingit nang dahan-dahan ang paumpisa mong ngiti, nararamdaman mong parang first time mo ulit madaplisan ng hangin at mapalibutan ng ingay... nang biglang nagmabagal ang jeep.
Unti-unti itong pumanig sa kanan, patabi at paangat sa gutter. Bawat lubak at alog ay pinagmumura mo sa iyong isip. Madali kang sumilip sa labas. Nangyari na ang ikinakatakot mo. Huli na ang lahat, at kasama ka sa lahat ng iyon. Wala kang ibang nagawa kundi magbuntong-hinga nang malakas at tanggapin na lamang ang katotohanan. Ipinikit mo ang iyong mga mata. Sabay tamang singhot lang sa ikinakarga sa makina ni manong.
Fade out.