Para kang mama mo.
Paano ko nga ba ito sisimulan. Maikli lang kasi 'to e. ... Narinig ko ang pagbukas ng pintuan ng aking kuwarto. Nagising ako sa pintuan ng aking kuwarto. Pagdilat ko ng aking mga mata ay nakita ko ang korte ng pagkatao ng aming katulong sa bahay.
Agad-agad kong tiningnan ang oras sa aking relo - 3:50 na. Hindi ko alam kung magmamadali ako sapagkat kahit magmadali pa ako'y kulang na kulang ako sa oras, sa pagligo pa lang at pag-aayos ng damit. Wala akong ibang nagawa kundi sumakay sa ikatlong ikot ng jeep sa aming subdivision. Pagkarating ko ng Alabang ay 5:30 na.
Hindi ko alam pero bigla na lamang sumagi sa isipan kong baka maagang pumasok ngayong araw si ___ at ganitong oras siya kadalasang dumating sa aming paaralan. Madali namang binalewala nang maalala ko ang sinabi niya kahapon habang nasa bus kami na hindi siya papasok nang maaga kinabukasan.
Pagsakay ko ng bus ay natulog na ako matapos makapagbayad ng pamasahe. Paggising ay Taft na at naghintay na lamang akong makarating ng faura ang aking sinakyan. Pagpasok ko pa lamang ng gate, at hindi ko rin alam kung bakit, pero tumingin ako sa second floor at tiniyak ko kung nakabukas ang ilaw sa nasabing palapag - nakabukas.
Mabilis na bumalik si ___ sa aking isipan at bahagyang kinabahan sapagkat wala pang ibang posibleng magbukas ng ilaw roon. Hindi rin naman ako tumakbo sa pagtitiwala sa sinabi ni ___ na hindi siya papasok nang maaga kinabukasan.
Pagtapak ko sa second floor ay nakita ko siya at madaling pinunasan ng dalawang kamay ang magkabilang mata. Mabilis akong lumapit at nag-sorry sa kanya. Inuntog ko ang ulo pagkatapos humingi ng tawad at sinabi niyang lumayo ako sa kanya. matapos ang ilang segundo ay humingi muli ako nang tawad at sinabi niyang ok na. Niyakap ko nang mahigpit si ___ at hinalikan nang magaan sa pisngi. Nag-sorry akong muli.
Muli na naman akong napaisip sa nangyaring ito. Noong Monday lamang (o Tuesday? Syaks. I need Sustagen.) ay alam kong nagsabi siyang papasok siya nang maaga. 5:20 ako nakarating ng paaralan noon at sinulit ang 15 minutes na pag-aayos sa sarili para lamang makahabol sa unang jeep.
Tuluy-tuloy na paulit-ulit na bumubulong sa isipan ko ang mga sinabi ni ___ sa aking mas maaagahan niya pa ako kinabukasan. 5:45 na siya dumating nang araw na iyon. Wala rin akong magagawa. Basta ok na ang lahat.
Pero sana, magkatuparan na ng mga sinasabi. Alam na naming dalawang mahirap sa pakiramdam kapag hindi namin natagpuan ang aming hinihintay sa tamang oras. Nakapanghihinayang nang sumubok sa ikalawang pagkakataon.
Paano ko nga ba ito sisimulan. Maikli lang kasi 'to e. ... Narinig ko ang pagbukas ng pintuan ng aking kuwarto. Nagising ako sa pintuan ng aking kuwarto. Pagdilat ko ng aking mga mata ay nakita ko ang korte ng pagkatao ng aming katulong sa bahay.
Agad-agad kong tiningnan ang oras sa aking relo - 3:50 na. Hindi ko alam kung magmamadali ako sapagkat kahit magmadali pa ako'y kulang na kulang ako sa oras, sa pagligo pa lang at pag-aayos ng damit. Wala akong ibang nagawa kundi sumakay sa ikatlong ikot ng jeep sa aming subdivision. Pagkarating ko ng Alabang ay 5:30 na.
Hindi ko alam pero bigla na lamang sumagi sa isipan kong baka maagang pumasok ngayong araw si ___ at ganitong oras siya kadalasang dumating sa aming paaralan. Madali namang binalewala nang maalala ko ang sinabi niya kahapon habang nasa bus kami na hindi siya papasok nang maaga kinabukasan.
Pagsakay ko ng bus ay natulog na ako matapos makapagbayad ng pamasahe. Paggising ay Taft na at naghintay na lamang akong makarating ng faura ang aking sinakyan. Pagpasok ko pa lamang ng gate, at hindi ko rin alam kung bakit, pero tumingin ako sa second floor at tiniyak ko kung nakabukas ang ilaw sa nasabing palapag - nakabukas.
Mabilis na bumalik si ___ sa aking isipan at bahagyang kinabahan sapagkat wala pang ibang posibleng magbukas ng ilaw roon. Hindi rin naman ako tumakbo sa pagtitiwala sa sinabi ni ___ na hindi siya papasok nang maaga kinabukasan.
Pagtapak ko sa second floor ay nakita ko siya at madaling pinunasan ng dalawang kamay ang magkabilang mata. Mabilis akong lumapit at nag-sorry sa kanya. Inuntog ko ang ulo pagkatapos humingi ng tawad at sinabi niyang lumayo ako sa kanya. matapos ang ilang segundo ay humingi muli ako nang tawad at sinabi niyang ok na. Niyakap ko nang mahigpit si ___ at hinalikan nang magaan sa pisngi. Nag-sorry akong muli.
Muli na naman akong napaisip sa nangyaring ito. Noong Monday lamang (o Tuesday? Syaks. I need Sustagen.) ay alam kong nagsabi siyang papasok siya nang maaga. 5:20 ako nakarating ng paaralan noon at sinulit ang 15 minutes na pag-aayos sa sarili para lamang makahabol sa unang jeep.
Tuluy-tuloy na paulit-ulit na bumubulong sa isipan ko ang mga sinabi ni ___ sa aking mas maaagahan niya pa ako kinabukasan. 5:45 na siya dumating nang araw na iyon. Wala rin akong magagawa. Basta ok na ang lahat.
Pero sana, magkatuparan na ng mga sinasabi. Alam na naming dalawang mahirap sa pakiramdam kapag hindi namin natagpuan ang aming hinihintay sa tamang oras. Nakapanghihinayang nang sumubok sa ikalawang pagkakataon.