Butas ang shorts ko ngayon.
my point of view ~
Gabi nang piniem ako ni Ronel kung sasama ako kinabukasan. Sinabi ko namang sasama ako. Hindi ko alam kung bakit pumayag akong makihalubilo sa mga taong gustung-gustong nanonood ng romantic story na sobrang corny ng mga lines, kahit minsan sinusunog na nito ang aking mga buto sa tuwing napakikinggan ko sila, siguro dahil gusto kitang makita. Natulog na ako nang hindi ka nakakausap nang buong araw. ... umaga na. Hindi ko alam kung mae-excite ako. Iniisip kong mage-enjoy ako dahil sa marami akong matitirang oras dahil sa dalawa na lang ang ite-test namin sa araw na iyon. Hindi ko rin alam kung manghihinayang lang akong pumasok dahil sa patuloy kong pipilitin ang sarili kong huwag kang kausapin, kahit na sa loob ko'y mahihirapan at mahihirapan lang din ako. Siguro tumatak na rin sa isipan kong nahihirapan din naman akong makipag-usap sa'yo kapag may problema tayo, what's the difference? Pagdating ko ng school ng parehong oras na inaantabayanan kong darating ka ay umakyat ako sa second floor na tagpuan natin tuwing umaga. Hindi ko alam pero siguro umaasa pa rin akong pumasok ka nang maaga, kahit alam kong imposible na. Binasa ko na ang aking reviewer sa Math at matapos mag-refresh ng memorya ay naghintay na lamang magliwanag nang kaunti ang kalangitan bago ako lumipat ng testing room natin. Pagdating ko sa harap ng nasabing kuwarto ay binuklat ko na ang aking Last Olympian at matiyagang naghintay sa iyo. Nang dumating ka na ay hindi ko alam ang mararamdaman ko kaya pumasok na lang ako ng kuwarto. Umupo na ako at ipinagpatuloy ang aking pagbabasa. Pagpasok mo ng kuwarto ay umupo ka sa tabi ni Manalo. Sa kadahilanang hiwalay si Ronel dahil sa wala siyang sasagutang test sa journalism ay nagkalapit tayo ng upuan. Hindi ko alam kung malapit na iyon pero hindi ko magawang mag-ingay. Dumaan ang isa't kalahating oras na pagsasagot ng tests nang hindi tayo nag-uusap pero wala rin akong magagawa, pinili ko iyon. Pagkatapos ng test ay pumunta na ang mga manonood sa ilalim ng Maceda Building, doon ko na ipinagpatuloy ang pagbabasa. Doon na rin nag-stay ang grupo niyo hanggang sa mag 10:00. Pagsapit ng nabanggit na oras ay nakahanda na ang lahat at nais kong humalakhak nang malakas pagtayo ko mula saking pagkakaupo. Ang alam ko kasi plano ng buong Faraday ang pagnood ng sine na ito subalit matapos kong alisin ang aking mga mata mula sa aking libro ay nakita ko sina Bobier, KM, Ronel, Smile, Bernadyn, Mara, Ong, ikaw at ako na natira sa ilalim ng Maceda, ang dami natin. Natuloy pa rin ang lakad papuntang Rob. Unang binabaan, Mcdo. Alam kong fillet na naman ang aking bibilhin. Pagdating ng restaurant ay umupo na kaagad ako. Pilit akong inilalapit ng iyong mga kaibigan sa iyong upuan pero pilit din akong tumatanggi. Gustung-gusto na kitang makatabi pero iniisip kong galit ka sa akin kaya pinili ko na lamang na malungkot kahit na alam kong dapat nagsasaya sa mga panahong iyon. Pagkatapos kumain ay pumunta na kami sa sinehan at nanood na. Pilit pa rin tayong pinagtatabi ng mga lamanlupang kaklase pero todo tanggi tayong dalawa. Ayaw pa rin kitang katabi dahil natatakot akong hindi tayo magkaayos. Mabuti na lamang at hindi na tayo pinroblema at nagpatuloy ang planong panoorin ang pesteng palabas. Laking gulat ko nga pala nang kapangalan mo ang bida sa palabas at medyo.. medyo tinatamaan ako sa mga nangyayari. Wala akong ibang nagawa kundi tapusin ang palabas at umalis na. Pagkatapos ng palabas ay umalis na kaming tatlo nina Mara at Ong papuntang Timezone at nagpaiwan kayo para ulitin ang palabas. Hindi ko alam kung paano niyo masisikmura ang dalawang oras na dramang iyon pero ginusto kong umupo na lang sa tabi mo o kaya isama ka sa aming tatlo. Wala rin akong nagawa alin man sa dalawang iyon. Pagdating namin ng Timezone ay nag-enjoy naman sina Mara at Wilkin. Sobrang na-miss na kita ng mga panahong iyon. Kahit na alam kong miss na miss na miss na kita habang nasa harap kita kaninang nagsasagot ako ng test, kahit na ilang hakbang lang ang ating pagitan sa Maceda Building, kahit na iilang upuan lang ang agwat natin sa Mcdo, kahit na naririnig ko pa ang napakasarap na pakinggan mong tawa habang pinapanood sina John Lloyd at Bea, nakita kong sina Ong at Mara girl na masayang-masaya ay sobrang nasasaktan ako. Na hiniling ko sa kalangitang bumalik ka na sa akin, na ang laki-laking kulang sa buhay ko kapag wala ka, na ang lungkut-lungkot kapag wala ka, na hindi ako kumpleto kapag wala ka. Matapos ang ilang panahong paglalaro ay dumaan kaming tatlong saglit sa Power Books at pumunta na sa Cerealicious yata iyon, at dumating na rin kayo. Hindi pa rin tayo nagkausap hanggang sa umuwi na kaming tatlo. Buong araw kong ipinalanging sana yayain mo akong sabayan sa pag-uwi o kaya naman yayain kita pero wala pa ring nangyari. Sa right side ako sumakay ng bus dahil doon naman talaga ako sumasakay. Nami-miss na naman kita, na sana katabi kita ng mga panahong iyon. Pagbaba ng bus ay naglakad na ako patungong Metropolis nang walang kasabay, walang kayakap bago tahakin ang landas papunta sa amin.
my point of view ~
Gabi nang piniem ako ni Ronel kung sasama ako kinabukasan. Sinabi ko namang sasama ako. Hindi ko alam kung bakit pumayag akong makihalubilo sa mga taong gustung-gustong nanonood ng romantic story na sobrang corny ng mga lines, kahit minsan sinusunog na nito ang aking mga buto sa tuwing napakikinggan ko sila, siguro dahil gusto kitang makita. Natulog na ako nang hindi ka nakakausap nang buong araw. ... umaga na. Hindi ko alam kung mae-excite ako. Iniisip kong mage-enjoy ako dahil sa marami akong matitirang oras dahil sa dalawa na lang ang ite-test namin sa araw na iyon. Hindi ko rin alam kung manghihinayang lang akong pumasok dahil sa patuloy kong pipilitin ang sarili kong huwag kang kausapin, kahit na sa loob ko'y mahihirapan at mahihirapan lang din ako. Siguro tumatak na rin sa isipan kong nahihirapan din naman akong makipag-usap sa'yo kapag may problema tayo, what's the difference? Pagdating ko ng school ng parehong oras na inaantabayanan kong darating ka ay umakyat ako sa second floor na tagpuan natin tuwing umaga. Hindi ko alam pero siguro umaasa pa rin akong pumasok ka nang maaga, kahit alam kong imposible na. Binasa ko na ang aking reviewer sa Math at matapos mag-refresh ng memorya ay naghintay na lamang magliwanag nang kaunti ang kalangitan bago ako lumipat ng testing room natin. Pagdating ko sa harap ng nasabing kuwarto ay binuklat ko na ang aking Last Olympian at matiyagang naghintay sa iyo. Nang dumating ka na ay hindi ko alam ang mararamdaman ko kaya pumasok na lang ako ng kuwarto. Umupo na ako at ipinagpatuloy ang aking pagbabasa. Pagpasok mo ng kuwarto ay umupo ka sa tabi ni Manalo. Sa kadahilanang hiwalay si Ronel dahil sa wala siyang sasagutang test sa journalism ay nagkalapit tayo ng upuan. Hindi ko alam kung malapit na iyon pero hindi ko magawang mag-ingay. Dumaan ang isa't kalahating oras na pagsasagot ng tests nang hindi tayo nag-uusap pero wala rin akong magagawa, pinili ko iyon. Pagkatapos ng test ay pumunta na ang mga manonood sa ilalim ng Maceda Building, doon ko na ipinagpatuloy ang pagbabasa. Doon na rin nag-stay ang grupo niyo hanggang sa mag 10:00. Pagsapit ng nabanggit na oras ay nakahanda na ang lahat at nais kong humalakhak nang malakas pagtayo ko mula saking pagkakaupo. Ang alam ko kasi plano ng buong Faraday ang pagnood ng sine na ito subalit matapos kong alisin ang aking mga mata mula sa aking libro ay nakita ko sina Bobier, KM, Ronel, Smile, Bernadyn, Mara, Ong, ikaw at ako na natira sa ilalim ng Maceda, ang dami natin. Natuloy pa rin ang lakad papuntang Rob. Unang binabaan, Mcdo. Alam kong fillet na naman ang aking bibilhin. Pagdating ng restaurant ay umupo na kaagad ako. Pilit akong inilalapit ng iyong mga kaibigan sa iyong upuan pero pilit din akong tumatanggi. Gustung-gusto na kitang makatabi pero iniisip kong galit ka sa akin kaya pinili ko na lamang na malungkot kahit na alam kong dapat nagsasaya sa mga panahong iyon. Pagkatapos kumain ay pumunta na kami sa sinehan at nanood na. Pilit pa rin tayong pinagtatabi ng mga lamanlupang kaklase pero todo tanggi tayong dalawa. Ayaw pa rin kitang katabi dahil natatakot akong hindi tayo magkaayos. Mabuti na lamang at hindi na tayo pinroblema at nagpatuloy ang planong panoorin ang pesteng palabas. Laking gulat ko nga pala nang kapangalan mo ang bida sa palabas at medyo.. medyo tinatamaan ako sa mga nangyayari. Wala akong ibang nagawa kundi tapusin ang palabas at umalis na. Pagkatapos ng palabas ay umalis na kaming tatlo nina Mara at Ong papuntang Timezone at nagpaiwan kayo para ulitin ang palabas. Hindi ko alam kung paano niyo masisikmura ang dalawang oras na dramang iyon pero ginusto kong umupo na lang sa tabi mo o kaya isama ka sa aming tatlo. Wala rin akong nagawa alin man sa dalawang iyon. Pagdating namin ng Timezone ay nag-enjoy naman sina Mara at Wilkin. Sobrang na-miss na kita ng mga panahong iyon. Kahit na alam kong miss na miss na miss na kita habang nasa harap kita kaninang nagsasagot ako ng test, kahit na ilang hakbang lang ang ating pagitan sa Maceda Building, kahit na iilang upuan lang ang agwat natin sa Mcdo, kahit na naririnig ko pa ang napakasarap na pakinggan mong tawa habang pinapanood sina John Lloyd at Bea, nakita kong sina Ong at Mara girl na masayang-masaya ay sobrang nasasaktan ako. Na hiniling ko sa kalangitang bumalik ka na sa akin, na ang laki-laking kulang sa buhay ko kapag wala ka, na ang lungkut-lungkot kapag wala ka, na hindi ako kumpleto kapag wala ka. Matapos ang ilang panahong paglalaro ay dumaan kaming tatlong saglit sa Power Books at pumunta na sa Cerealicious yata iyon, at dumating na rin kayo. Hindi pa rin tayo nagkausap hanggang sa umuwi na kaming tatlo. Buong araw kong ipinalanging sana yayain mo akong sabayan sa pag-uwi o kaya naman yayain kita pero wala pa ring nangyari. Sa right side ako sumakay ng bus dahil doon naman talaga ako sumasakay. Nami-miss na naman kita, na sana katabi kita ng mga panahong iyon. Pagbaba ng bus ay naglakad na ako patungong Metropolis nang walang kasabay, walang kayakap bago tahakin ang landas papunta sa amin.