Pero hindi ito sequel.
Cliché pero naniniwala rin naman akong may iba't ibang bahagi ng kuwento, na mayroong iba't ibang bersyon ng naratibo, base sa pangangailangan at wastong pang-unawa. Sinabi ko pang cliché kasi feeling ko, kapag lumilikha e nararapat lamang na bago. Maaaring sawa na ang maraming tao sa paulit-ulit na mga paksa pero puwede namang wala talaga silang alam.
Mahirap din naman, totoo, na alamin lahat ng bagay. Pero madali naman sigurong magtanong sa iba, magtanong sa sarili, o kaya'y magmasid nang hindi padalus-dalos ang katangahan.
Nakasakay ka na ba ng jeep? O ng kahit na anong pampasaherong sasakyan? Siguro, naranasan mo na ring mausukan sa kalye, magyosi sa tabi, at bumili ng inilalakong mani pati na rin ang bumili ng inilalakong mani. Nabadtrip ka na rin minsan sa lakas ng ulan, ng hangin, sa maninilip, sa mandurukot, sa manununggol, sa manggagantso. Minsan mo na ring pinagtripang isipin kung paano kayang sumilip, dumukot, manunggol, o manggantso. At minsan mo na ring pinagtripan ang sariling tadhana at suwerte sa pagsakay mo nang late.
Pero siyempre, hindi ka badtrip sa sarili mo. Puwede ba namang mangyari yun?! E sobrang fabulous mo kaya! Marami ka masyadong sinisi. Minsan, hindi na makatao. Pati alarm clock mo, may bukol na. Yung mga nagyaya sa'yong uminom kagabi, mas responsable pa sa'yo. Yung nireview mo kagabi, dalawang linggo ka pang niligawan bago mo sagutin. Pero siyempre -
- wala pa ring sisihan ng sarili. Ang fabulous mo kaya! Halina't pagtulungan nating barahin si Manong Drayber na tumabi sa sakayan para may pandagdag sana na kitang pangkain, pang-ospital, panggatas ni Baby, at pangmatrikula ng classmate mo.
Bitter ka lang talaga sa mga graduating student. At lalo mo pa itong ikinafabulous.