lasog

let me rest from falling

towards this endless abyss

for i've only been messing

with what i knew was just

meant to be rest, okay?

but none the less, hurt

has always been close.

if it was not meant for me,

let me still overdose

on unmedicines, so i am

always stretched within,

and i'm still going insane.

let me break all bones then

'cause i am all frames,

i am running out of games

to play in my head. maps

i've conquered, shadows

unlit, there may be chests

unbothered but how can

it all be worth it?

let me not be someone else,

i'll be sure to exclude you

from my questionable roles,

often misleading, always

uncaring. oh, but, please,

if you just may,

let me not be anything else,

let me rest from falling

towards this endless abyss.

let me break all bones then,

let me not be someone else.

broken typewriters

ang sabik ay napapaltan din

ng pink at turquoise na yanig

upang magpahupa lang saglit

at mamili muna ng isang pack

of cigarettes, pampakalma rin,

kahit ano pa 'yan kung blue,

o red. red? 'wag red dahil

masakit 'yon sa lalamunan,

at hindi naman ako naging ama

ng kung sino man, ano pa man,

inuman.

kung lalakarin, manggagaling

sa gasoline station, yanig muli

ang magkabilang manggas ko,

lalo't pati sa natitirang nakisali

sa pagtira, saglit lamang lalabas,

babalik muli. titingin sa itaas,

at yuyukong muli. kung ang

aking hininga nga'y umuusok

ngunit namumutla, sasabayan

lamang din ng ngingiti, tapyas,

matutulala.

storm has come

sa mga singit-singit

ng bawat tabing semento,

mayroong mananatiling

walang nakapapansin.

sa mangugat-ugat

na mga dahong tuklap,

at panandaliang naniyaw

papalibot sa malaharding

sa kung paano'y walang

may alam, at kundi pa

tititiga'y diretso lamang

ang daan. sa kung isiping

sa kaliwa o sa kanan

ang hinging pagtanggi,

matitirang mananatiling

walang nakapapansin.

with white paint

the expressest way

to break the mold

is to know exactly

when the next appeal

should be. it would

be best to start 

with beats foreseen

on jeans and a white

shirt. a warm glass

of blue tea mixed

often with instant

noodles has always

been preferred but

really not that ideal.

some trays carry

colored fruits, tasty

enough to make 'em

not pry intently.

everyone just notices

that everyone notices.

'wag lang magkamali.

ano ba

palaging hinahanapan ng kabuluhan

ang mga nais na aawayanin, waring

sabik sa mga butas na palalakihin

nang palalakihin, sabik na maging

mas na mas mataas pa dahil lang

sa binusisi pa talagang pagkolekta,

siya lang dapat ang makakita, siya

lang naman talaga ang nakakakita.

o siya, o siya, wala naman talagang

gustong makipag-away sa 'yo. ni

mga kakausap nga siguro'y may

pagkaipunan din ng mga hinaing

nilang mahinaing ka't kuro pa'y

kailang magngangalit sa loob-loob

naman, for a change, for this hate

on just surface has just surfaced

for there's no just surface for just

the surface. roots under bear not

only how the blames should have

started but also really these almost

irreparable consequences of their

palaging paghahanap ng kabuluhan.

sino ba talaga ang may kasalanan?

tanawin

hindi ko pa rin binubuksan

ang mga natitirang linya

ng insulto at agam-agam

na makapagpapabalik

sa mga noon pang pagsakay

ng jeep patungong rekta

sa ibang mga sakayan.

kung hindi pa nakakabisa'y

sagli-saglitan pang sisilip

sa magkabilang pasahero,

hindi naman sa pagiging

apurado pero huwag naman

sanang sigurado na ang

pag-aalinlanga'y delikado.

hindi ninyo ito maipapakilo,

maniwala naman sana kayo,

pakiusap. maski pang wala

naman dapat pang ipaalam,

may natitira pa naman siya

na mga hiya at agam-agam.

i don't need help

how come you can easily

find these hidden structures

entombed in the deepest

mists and absences, floating

air sacs as the only signs

of life? how come it

never feels just right?

yet it weirdly whispers well

while it touches my soul raw.

somehow i'm sure that it'll

never forget that i had once

been complete, and was just

ready to go.

i am ready to go, but you

can only take me as far

as these hidden figures

of depth. trusting fears

as substitute for lies, one

can only trust death 'cause

when the winds slow down

the path into abyss, a current

isn't was, will never be will be,

and only just is.

pre-glances

paagnas nang lumalabo

nang lumalabo natitirang

antas ng pakikinig, titigil

at makikiapid. padahan-

dahan nang nakakalimot

na mabagal ang mga alon,

hindi nagagalit sa atin

ang mga puno, maging

ang lait ng kalangitan,

wala talagang tinamaan.

hindi na ba maisasadya

pangungupad sa lupa?

pangungusap ng kindatala,

iniwan na lang sa parirala,

at siwang-diwa, siyang

kalalagyan ng lahat

ng hindi pa nasisikatan,

nakapanghigit sa sarili.

dahil ano pa nga ba

ang hinihintay kung

sa tawag lang madali,

wala pang atu-atubili?

cool 'to

ganito makinig kay bullet dumas

nang live: para ka lang nag-iisang

nanay, first time manganak,  wala

kang ibang manual kundi iyong

mga nadekwat na pangaral mula

sa iba't ibang tsismis at searches;

lahat, sabay-sabay na magsisiinog

papasok sa iyong kalamnan.

hahayaan mong mapaglaruan nila,

wala kang magagawa. hahanapin

nila ang iyong kaluluwa; ibibigay

mo naman, wala kang magagawa.

papaikut-ikutin ka, matutumba ka

na lang, at wala kang magagawa,

at sa iyong pagkalagak, wala kang

muling maalaala 'pagkat sa 'yong

pagbuklat, naipanganak kang muli;

ang unang pagpatak ng 'yong luha,

hudyat na kanya ka nang nakuha.

hours, days

there're these long lost bars

na hindi ko naman sinasabing

hindi ko na masasabi, pero

bakit may pinipili lang ako

sa katamaran at pag-iisip,

sa pagtulog at pag-idlip,

na sometimes, inaabot pa ako

ng lima o apat na oras,

which are weirdly distributed

but really mess up with

how i swim in my hours, days.

mamaya-maya lang, saturday

na naman, wala na naman

akong napala. ano pa rin pala

ang mapapala ko kung palarin

ako ng hours, days, which are

repetitions of repetitions, like

how i always recognize art

as rejumbled pieces of nature

and plastic, just getting more

and more malabo miserably

with every iteration. i am

never content with my own

creations.

despite all that, i try not

to wait so much dahil mahirap

maghanap ng nawawalang

puzzle piece, at kahit pa na

in the first place, that is all

what we have ever done

for hours, days.

no dust

sneak attacks generally work

sapagkat sa kung kadalasan

ang preoccupation ay natindi,

kaagad na masasambulat

kahit na dinaniw lamang

ang bawat daan, ni hinding

umabot sa tiyaga't concentrate.

hahayaan lang mag-initiate

ang target being. you don't

have to worry, really. letting

them be how they always are

ang makapaghahatid lamang

sa kaniya sa 'yo, saka siya

mapapahanap ng nawawala

na salita habang focused din

sa added na mga sukat.

they'd be forced to think

that everything illogical

be just forced thinking,

thinking of everything

they are, as they should.

at habang parurok na siya

sa pagproklamang siya pa rin

ang the best, it'll only take like

a couple of seconds, and

you already know the rest.

what was

bumaba ako sa ulanan

nang makabiling agad

ng cup noodles, pang-

init sa aming tiyan at

pakiramdam—

naulan pa kasi, basa pa

ang kalsada. ipinaalam

sa akin ng kalawang

ang pamamahiyang

isinusuklob, paulit-ulit.

iiwasan ang karampot

na galit. baka kasi sila

ang uminggit na naman

ng cup noodles, pang-

irap sa aming alam at

pakialam—

napagbibigyan pa kasi,

mas malayo sa kalsada,

mas malayang mandaya.

bumalik akong dala na

ang cup noodles namin.

umalis nang may husga,

umuwing may tira-tira.

numb shelter

i can always die waiting,

try dying, or wait trying,

'cause this body has been

ready for far too long.

it has, oh, it has been,

for far too fucking long,

and nobody else makes

else for else, and else,

it shouldn't have been

too long. else, it still

would have, no doubt,

and it's only a matter

of time, no clout will

ever be needed. i take

everything, even faded.

i'll let it live inside me,

and for many times,

not just once, i will get

to count nothingness,

oh, pay me less, you

should be grateful,

for i have nothing left.

is it just me craving rest

while i obsess living best

amongst breaking heads?

oh, please. just please.

just... please... don't need

no rioty bleeds, and if

i ever do just carry seeds,

don't mind me, please.

just do whatever else

your momma ceased.

softbound

i woke up to one warm,

orange sunrise, the heat

was almost unhateable,

and the reflects it made

as i opened my window

for scum foreign winds

were mellowly melting

my eyes.

i wanted to savor, save

everything that might

not happen any longer.

what happened next

didn't matter anymore,

as seven dead photos

should've never existed,

pictures of peace-prays—

could have been perfect.

scratches

nung isang araw pa ako

binobother ng gatuldok

na mga tila nagmantsa

nang anti-constellations

'pagkat wala namang

pag-aya sa akin kundi

pilitin na namang ako'y

magbabanat ng gloves,

sabon, maaaksayang

tubig pampawi, tubig

na pangulit, panlambot,

pampagana sa nauuhaw.

at nang matapos na rin,

ang hindi matapus-tapos,

at tapos pa, patapos na

hanggang sa lapnos na.

weightless

naputulan ng kuryente

dito sa amin ngayon.

kagyat akong napaisip

na babalik naman agad,

na sasaglit lang sa phone,

at hindi rin magtatagal,

magbabalik na rin ako.

pero nagkamaling tanga,

mamula-mulang baterya,

naghihintay nga pala 'ko

since when? kanina pa?

kaya nahiga muna ako

sa kama kong naluluto,

pugong limot bantayan,

iniwan at pinabayaan.

unti-unting lumulubog

'di muna pinaalsang patay.

inaakay na 'kong kusog,

hayaan nang mahimlay.

hinihila ako sa tahimik,

with alintanang pawis.

then i start to notice

a pass not too weird.

sa lahat ng de-kuryente,

ako lamang ang gising.

pilit ko mang ipikit

ang aking pantingin,

lumilinaw talagang lalo

huning ibong umiging

pumasok pa sa 'king isip,

ayaw nang 'di mapansin.

ayaw pang sa pagliko'y

dagdag lang kaibiganin.

aba, ay, walang ihahalo

sa seryosong palitan

ng mga nais na bumoses

sa pakitang-gilas lamang.

kaya kung hindi naman

talagang maintindihan,

inilipat aking mga unan,

musika'y 'di maayawan.

web of quests

minsan, nalilimutan kong

may sinusundan na pala 'ko.

nawawala na lang talaga

sa isip ko. nagpaplano siya

na matagal para makatakas,

parang ako, hindi iniintindi

ang panganib ng hinaharap.

sanay siyang manghula

ngunit ayaw niya namang

magpaputol. minsan, limot

kong may sinusundan na

pala siyang isip, lampas pa

sa isipan ng iniisip ng isip ko.

isipin mo yun? madalas,

hinahayaan ko na lamang

din siya. sino ba ako

para magreklamo? siya

ang nagdulot sa kanya,

at ako naman ay iwan

sa pamimili ng mga ako.

saka lamang siya babalik,

at sakto, kung kailan

nakaikot na rin ako,

handa nang maghagis

ng lambat na kay tagal na

ring hindi pinapalitan.

lumalampas pa talaga ako

minsan. pero natuto na rin

akong magtimpi. pinahihinga

ko rin sila at inaalalang

sa akin naman sila nanggaling.

maaalala rin kaya nila? o hindi

ko na dapat pang isipin? dahil

kung iniisip man nga nila ako,

kusa sana nila akong kalingain,

o kilalanin man lang, o subukang

maipakilala sa iba, kahit yung

mga simpleng ako na lang muna.

wala namang intense na kapalit.

wala namang nagmamadali.

wala ring nagpapadali kundi

walang katapusang palitan,

alitang walang galit, buhay na

sa kalunus-lunos na kagustuhang

makapanggaya. kapuwa na

nagkakayayaan, kapuwa na may

nais na tapusin.

kung may mauna mang pasalubong

ay maghahanap muna ng lilim.

aaralin ang bawat bato't bituin

sa paligid. makikibalita hanggang

sa gutumin. maghahanap

ng makakain. manghuhuli

kung kinakailangan. huwag lang

may maiiwanan. minsan lang ako

may nalilimutan.

make some noise

malayang nagsasabing may bala

sa tinalupan. yakag na ang mga

'di na mabilang pang pagkurot

sa kung sakali. maaga na agad

ang bukas, sira pa rin at lagi

ang kahapon. mananatili kang

antok na lang kung tinitiis

ang pagbangon, ng pagbangon,

'pagkat 'di lang ikaw ang galit

sa mundo. bad trip na rin

ang mundo sa 'yo. sino lang ba

'tong ubod ng handang matakot

sa matagal niya nang kinikilala?

hindi matapus-tapos at

parating napapagod.

ang pagtitiwala sa imbentong

alamat ang hudyat ng pagkasira

ng pag-iintindi sa iniisip ng iba.

meron naman talagang pakialam

ang lahat. tsismosong sumasanib,

nakikianib sa hiyawan, palakpakan,

walang pakundangan. higitan mo

mang may ubaya, may pagbangga

sa sentido, at pag-aabot ng tubig

na malamig, ang mainit

ay mananatili munang mainit

hanggang sa umikot nang muli

ang daigdig. matutong maghintay.

magkakasugat din ang langit.

pipirasuhan ka rin ng panggapi.

manganganak din ang tuwa.

huwag ka nang maiinip pa.

kasya ka na sa kanila.

iba ka sa lungkot ng ibinaon na

nilang mga alaala. ang nag-iisa

ay pagtatakpan, ang malungkot

ay pagbibintangang ganid,

ang tahimik ay ipaaanod sa ragasa

ng kalsada, ang walang kuwenta

ay makakatikim ng hustisya.

kaya't ano 'yang pinagsasasabi mo

na iba ka? hibang ka na!

magbilang ka na dahil kung

hindi ka pa subukang halatain

ng mga pilit mong iwas

na pambubura, alam mong

hindi ka na aabot pa

sa hunos-dili na.

folds of folds

ang pagdagok sa nailag

sa kapagkang alas-sais,

sinusubukan nga lang

na magkaroon ng iiyo,

at nalalaman mong ito:

dahilan ay mayroong

sinindihan, wala kang

niliyabang panyabang.

hindi ulanang maaaring

magbukas ng bintana,

at magpapasok-hangin,

walang ibang aatupagin

kundi maghintay, pipikit,

iaasa na lahat sa langit.

pagbalik ay magkasakit,

malayo pang gumaling.

kailangang may minahal,

maging ng mamahalin.

lazy lazy

gago, pre, they always seem like

they're hungry. you'll hear 'em

when they hear you. they'll let

you know about something

you never cared about before.

the time is always exact. they

never rush nor slack. sleeping

at any point of a day is always

this piece of reveal na they're

safe being with me, kahit na

minsan e hindi ko sila pansin.

hindi naman siguro ako lugi

but i feel like i'd never win.

kailan balik mo

minsan na rin bang tinawag

na pag-uwi ang 'yong akalang

bisita lamang? nakahanda sila

agad-agad, unang padala lang

ng iyong pagsambit. mayroon

laging mas sabik pa kaysa iyo.

mag-aagawan pa kung sino

ang handang malamigan

sa sahig. makikisali ka sa gulo,

at sila'y awang-awa naman

sa iyo. itatanong kung anong

gusto mong ulam kinabukasan.

kahit ano po, kayo po bahala,

iyong tanging ipinamagitan.

prototype of a silencer

you should tone down

for a little bit. i feel like

i'm starting to get scared

of what might happen

if this place turns into

its own jungle. i wouldn't

like the hassle of meanings,

intrusions of patience.

don't you already know

how it feels like getting

mobbed by aliens? how they

know things by default, how

they're sure of happenings,

futures we really should not

care about but end up ruining

our cereals. at least you,

of all people, should avoid,

at least, a massacre, a riot

of some sort because if you

don't actually try something,

there'd be of one last resort.

not even

hindi ka ba naaalog diyan

sa kinauupuan mo, maski pa

hagisan ka ng kamatis, kutya,

at ng delubyo? anong ilusyon

sa iyong kokote ang patuloy

na umiinog, at patuloy kang

umiirog kahit patuloy kang

kinukuyog?

nahihibang ka na yata.

hinding nagmula sa pahinga

ang magpapakapit sa iyo.

may dahilan kung bakit

nagbubuhos ang tao bago siya

na yumao sa paghigop-hilik

ng hinigitang kainipan. 'wag

ka sanang pagpawisan diyan

sa pinagmumura mong isipan.

dahil kung papakatandaan

ang sa lahat ng nakaraan,

walang ibang kumpara diyan

kundi ingay lang ng bulaan.

you got me

alam mo, paminsan-minsan,

napag-iisip-isip ko rin kung

kakayanin ko bang ibsan

ang bigat ng malaking sungay.

kung sa bagay, sino ba naman

ako para magreklamo kung

ang problema ko lang nama'y

hanap ng laman sa gutom ko.

hindi ako tulad mo, kumakatas

ng tone-toneladang natatanging

mahahalaga sa pagiging buhay.

samantalang ako, kinakatasan

ng peke-pekeang pangarapin

sa buhay. parehas tayo lagi

na magsisikap na magsisikap

kahit isa sa atin ay umuuwi

lang din sa pagkukunwaring

mga paghagilap. kung ang oras

ay maiaatras, isa lamang sa atin

ang mang-iirap. isa sa atin ang

mapapanatag na ang buhay

ay punung-puno ng paghihirap.

yayakapin nang lubusan bawat

bitak na hinakbangan dahil

ano pa nga ba ang pagkayod

kung isa lang ang nakinabang?

parambula

gumagamit ka ba? hindi ko na

malaman-laman kung may tae

pa ba sa dinadaanan namin.

gumagamit ka 'no? ba't hindi

pa rin napasok sa loob 'tong

mga batang 'to? 'tang 'na mo a.

hindi nga sabi e. ba't hindi

pa rin naniniwala sa 'kin 'tong

kupal na 'to? mas alam mo

na ba agad kahit hindi ikaw

ang nakakita? ha? para kang

mama mo e. putang ina.

weh, 'di nga?

e 'di 'wag kang maniwala.

alam ko ang nakita ko. wala

namang napilit sa 'yo, 'di ba?

ba't ka nagagalet? konti na

lang at sasapakin ko na 'yang

pagmumukha mong panget.

nagtatanong lang e.

nagkukuwento lang din ako.

kuwentong nauwi sa kantsaw,

na nauwi sa ngiwi, ngiwing

may kasamang alinlangan,

tungong 'di mapagkatiwalaan.

ewan ko sa 'yo.

bahala ka sa buhay mo.

matitikman din balang araw

siyang hain ng bathala sa 'yo.

bus stop

diyos ko, lord, ikaw na marahil

ang pinakamahalagang kausap

sa bawat nahuhuling tagaktak

ng aking pagpapawis. malapit

na malapit na akong masawi,

at ikaw na lamang ang nasa

aking isip, sa sugod ng aking

bawat kalamnan, sa higpit ng

aking bawat pagkapit, o,

panginoon, akong may-sala

sa iyo, sa aking sarili, sa aking

katabi, patawad na marami.

ako'y—

...night sky, makes city lights

shine like diamonds. our song

plays on the ra— sumilid na

ang anino ng konduktor, tumabi

na pala siya sa aking sapatos.

kaunting iniusog ang aking bag,

ta's abot ng singkuwenta.

we're living it up...

sa'n 'to? alabang? estudyante?

inagaw ko ang iniabot na papel,

habang kinukumbinsi ang sarili

na wala nang natira pa sa akin.

please, gagawin ko ang lahat,

umabot lang ako. hindi na ako,

kailan man, manghihingi sa 'yo

ng kahit na ano, magpakung

saan man, manggugulo sa 'yo,

ibigay mo lamang sa akin 'tong

kaisa-isang—

at biglang pumreno ang bus,

kasunod ang isang malakas

at mahabang busina sa labas.

putang ina mo! 'tang 'na ka!

hindi ba't nangyayari lang 'to

sa palabas? patayin niyo na 'ko.

don't you

nakasalampak lang

sa salas, titig sa palabas

ng tv. tutok nang mukha

sa mukha, naghihintayan

kung sino ang may unang

gagawiin. lilipat ng tingin

sa repleksyon sa sahig.

itutulak ang sarili

para makabangon.

mauupo muna't kukuha

ng unan sa sofa. isa. isa pa.

sasalampak muli. aabutin

ang remote. maglilipat,

magpapalit ng ingay. unti-

unting lalaksan— hoy, ang

lakas ng tv mo! unti-unting

hihinaan... sabay sa kunot

ng kilay, ng noo.

akala mo kung sino. tingala

sa kisame. magpapapansin

ang bilog na nag-iiba-iba

ng kulay. red, white, blue.

i never wish to fight you

so just let me be, and maybe

i'll let you, too.

adik ka ba

the worries of my subconscious

only remanifest themselves once

i've served enough hallucinatory

plated with blank static trying its

very best to numb my mind. as i

drift into empty space, my body

forgets the comforts hugging my

every zone. i come alone, and i

come along. come what may be.

i only meet them here. we talk,

and then we cry. shouting won't

bother anyone as well. pleadings

with guilt and compassion are

among readings of petty illusions.

my mind has minds of its own.

they curse. they accuse. they will

not even make me refuse. they go

on and on, they do not stop until

a random pop and fizzle kicks me

back up again. i will not remember

why i am angry, albeit i won't stop

serving them enough hallucinatory.