IV

Bago ka pa umabot sa high level na pag-abot ng pamasahe sa driver e kinakailangan mo munang malampasan ang pagkakakandong. Halos lahat ng batang pinalaki sa commute sa Pilipinas, dinaanan ang kandong level. Minsan, makakatsamba kang madaanan din ng mga pamasahe at sukli, pero iba pa rin talaga kung pinayagan ka na ng magulang mo na maupo sa sarili mong kalalagyan.

Kapara nung bagong tungtong ka sa baitang noong elementary kung kailan maaari ka nang gumamit ng ball pen. Parang nung pinayagan kang bumili at umubos ng isang buong tsitsirya plus soft drink na sa 'yo lang. At katulad ng unang beses na pinagamit sa 'yo ang remote ng telebisyon sa bahay, may kung anong pakiramdam ng kaganapan kung payagan ka nang tumabi sa kapuwa mo pasahero.

Kapuwa mo na siya. Kung baga, may bawas na sa agwat ang inyong mga antas. Mas mapapadali na ang inaabangan mo parating pagdungaw sa bintana (huwag lang malipad-hampas ng hindi nakataling buhok!), pupuwede ka na ring makiusyoso sa tsismis ng matatanda habang hindi pa umaandar ang jeep. May sarili ka nang mundo na maaaring panghimasukan ng iba.

Mayroon kasing invisible barrier ang mga nakakandong na nagpapahintulot sa kanilang 'wag silang matatablan ng kahit na anong unspoken rule sa loob. Hindi mo kailangang magbayad ng pamasahe, at hindi rin magtatampo sa 'yo ang katabi mo kung sakaling hindi mo siya pakisuyuan. Sa katunayan, matutuwa pa nga ang matatanda kapag ikaw mismo ang mag-aabot ng kanilang pera. Mas mahalaga ka sa kahit na anong bagahe ng kahit na sinong pasahero, at kung sakaling biglang mamreno ang driver at titilapon paharap ang mga nakasakay (kasabay ng isa o dalawang pagtili ng ilang ale), ikaw ang isa sa mga unang pagbubuntungan ng atensyon ng mga tao kung okay ka lang ba.

Lahat ng pribilehiyong ito ay unti-unting nababawasan sa laki ng espasyong kinakain mo sa 'yong pagtanda. Yun nga lang din, unti-unti rin itong babalik sa unti-unting pagsulpot ng iyong puting mga buhok at pagtamlay ng iyong mga buto. Tatanda kang pasulong at paurong bilang pasahero ng jeep. Babalik din tayong lahat sa pagiging pinakamahalagang pasahero sa pagkahabang upuan. Hindi lahat ng dinanas natin dati'y mananatili lamang na mga alaala. Matapos magtagal, kakandungin din tayong muli ng ating kapuwa pasahero, na katulad natin, ay gugustuhin na lang ding maging bata muli.

III

Katulad mo, excited din akong tumanda dati. Hindi ko pa gets ang konsepto ng pera noon pero gusto ko lang din maranasang mag-abot ng bayad sa jeep. Parang unspoken initiation rite ito para maging ganap ka nang isang tunay na Pinoy commuter. Maiintindihan siguro ito ng mga turistang foreigner kung mangyari nang masipat nila muli ang unang pagkakataong nag-abot sila ng pamasahe. Nagkaroon din ako ng kaklase dati na pinilit niyang siya ang magbibigay ng aming pamasahe sa driver dahil first time niya raw gagawin ito. Nakakasabik naman talaga lagi kapag first time.

Ngunit sa kabila ng kapayakan ng mga first time, hindi natatali sa iisang pinasimpleng karanasan ang pag-aabot ng bayad sa jeep. Magkakaiba ang dagdag-bawas sa pamasahe, depende kung saan sasakay at kung saan bababa. Kung saan man manggagaling o kung ano mang discount ang mayroon ka. Kaakibat nito, mapamalayo man o malapit, estudyante man o senior, lahat ay inaasahang mag-abot ng bayad patungo sa driver, kahit na lahat ng pasahero sa loob ay hindi magkakakilala. Kasama na rin dito ang pag-abot din ng sukli pabalik sa nagpaabot ng bayad.

Hindi sinasadya at sapilitan tayong pinagbubuklod ng espasyo ng jeep. Sa maliliit na ugnayan ay masisilayan ang mga mumunting malasakit sa kapuwa. Sa sobrang karaniwan ng senaryong ito'y kadalasan nang hindi na kailangang makiusap pa sa katabi para lamang maiabot ang iyong pamasahe. Hindi na rin kailangan pang magpasalamat sa tuwina kung tuwi-tuwina rin naman ang mga palitang nangyayari. Kaya lang, maski pang kahit gaano pa kanormal ang abutin ng isang parte ng araw-araw na buhay ng isang commuter e hindi pa rin naman talaga mawawala minsan ang mga abnormal na bahagi naman ng karanasan.

Nandiyan, at totoo, yung mga pasaherong ayaw mag-abot ng pamasahe. Ikaw na lang din mismo ang manghuhula ng kanilang palusot na kung kesyo ayaw nilang madumihan ang kanilang kamay, o madali silang magkakasakit. Like, hello? Siksikan ang loob ng jeep in the first place, tapos aartehan mo kami ng ganyan? May nakasabay na rin ako one time na lola na pinagalitan ang isang estudyante dahil hindi nagpasalamat sa kanya yung bata nung iniabot niya ang sukli. Tipong naghintay siguro siya saglit para bigyan ng sapat na timing ang bata para magpasalamat pero hindi niya ito natanggap. Kung kaya, instant sermon ang inabot ng kinawawa na dinig din ng iba pang kapuwa nilang pasahero.

At meron ding katulad ko, na ayaw ring nag-aabot ng pamasahe, pero hindi naman actually nandidiri sa tuwing may magpapaabot (tinatamad lang!), pero kung mapagbibigyan naman ng pagkakataon ay uupo sa sweet spot sa mahabang upuan ng jeep na hindi ganoon kadalas madadaanan ng responsibilidad. Ewan ko sa ibang commuters diyan, 'no, pero ito yung second seat mula sa exit ng jeep. Isang katabi mo lang ang required kang paunlakan ang pakisuyo ng pamasahe, at siya lang din ang aabutan mo ng sukli. Wala ka rin sa semi-dangerous zone na dulong seat lalo na kung walang pinto ang labasan.

One way or another, hindi sapat na malay ka lang sa responsibilidad ng katabi mo na mag-aabot ng iyong pamasahe sa loob ng jeep, dahil kailangan mo itong makita mula sa iyong sarili: Kung gusto kong iabot ng katabi ko ang pamasahe at sukli ko, ganun din dapat ang malasakit ko sa kanya.

II

Dati, mayroon pang umiikot na jeep sa loob ng subdivision na tinitirhan namin. Mag-uumpisang pumasok ang unang jeep ng umaga nang madaling araw. Matapos ay every after 15-30 minutes or so, mayroon na muling papasok at mag-iikot na isa. Ganito lang mangongolekta sa amin ng pasahero ang mga jeep na nakadestino papuntang Alabang.

Para sa mga pumapasok na lumalabas ng aming probinsya, nasa Alabang na siguro ang pinakamalapit na makapagpapalayo sa amin. Marami nang terminal ng kung anu-ano rito para sa mga susunod pang destinasyon. Nasanay na lang akong sumakay nang ilang beses sa makailang sasakyan bago ako nakakarating sa gusto kong mga puntahan. Patid din sa mga pagbiyaheng ganito ang palagiang paggising nang maaga o kaya'y pagtantyang dapat na aabutin ng tatlo o apat na oras palagi ang idyadyahe dahil lamang din sa pagkonsiderang maiipit ka palagi sa traffic, no matter what. Inaasahan ko na lang madalas na mayroong mangyayaring hindi ko inaasahan.

Para naman sa mga jeepney driver na pumapasok sa amin, ang pagsalok pa ng mga pasahero para sa akin ay kakaibang gastos sa gasolina kumpara sa kung dumiretso na lang sa terminal ng mga jeep (oo, meron ding terminal ng jeep, isang sakay lamang ng tricycle mula sa amin). Bad trip din para sa mga tricycle driver na sanang naghahatid at dagdag-kita pa.

Ang ikinaganda lamang siguro ng paglibot na ito e yung pagkakataon ng mga naunang nasundo na maikot at makalikom sa maliit naming subdivision. Pagkakataon para makita nila ang bahay ng mga kakilala nila, mga kantong kinagisnan, mga puno at halamang miminsan na ring naging kaligiran sa paggala, mga tinubuang tambayan, mga asong kilabot, sari-saring sari-sari, mangilan-ngilang ilangan, nawawala nang mga alaala.

Sa pagpasok ng jeep ay saka ito maya't mayang bubusina sa bawat lilikuang street. Nasa may main road at daanang kanto lang din malapit nakatayo ang aming bahay kaya dinig ang peryodikong beep-beep na ito. Tinamaan lang yata talaga ako ng magaling dati dahil may isang araw na naisipan kong kawayan sa malayo pa lamang ang driver bilang senyas na maghintay siya dahil sa kunwaring may sasakay mula sa amin.

Tumakbo agad ako pabalik sa aming gate, tuwang-tuwa sa kabulastugan ng aking prank. Tiyak, maghihintay yun si manong, hahaha! (Oo, tumatawa rin ako sa aking isip.) Bumalik lang din ako sa kung ano pang mapagdiskitahan ko sa bahay dahil wala naman akong pasok. Makalipas siguro ang ilang minuto'y tinamaan naman ako ng konsensya at inisip kung naghintay nga bang talaga si manong? Tumakbo akong pabalik, palabas ng aming gate dala ng kaunting panic at dismaya sa sarili.

Paglabas ko'y nakatengga nga ang jeep sa may kanto! Naghihintay sa wala. Ngayon ay hindi naman ako puwedeng umamin sa kanya na tinarantado ko lang siya, 'no? Bagkus, sumenyas ako ng wala at sumigaw ng, "Hindi na po pala! Hindi na raw po!" sa driver, habang umiiling-iling pa. Kinunutan lamang ako ng kilay ng driver saka padabog na kinaldag ang kanyang kambyo, na para bang may kasalanan ako sa kanya. Kasalanan dapat 'yon ng gawa-gawa kong multo, 'di ba? Pero bakit sa akin siya nagalit? Bakit inasahan kong mapapangiti lamang siya kasi hindi na kinaya ng pagmamadali ang hinihintay niya? May saltik nga bang talaga 'ko sa utak?

Umarangkada na ang jeep at nagpatuloy nang muli sa pagbusina, umaasang mas makatsamba pa ng tunay na pasahero. Hinding-hindi naman talaga tayo makukuntento sa mga imbento.

I

Isa sa mga pinakamaagang alaala ko sa jeep e yung nauulit-ulit, kahit 'di naman kadalasan, na gigisingin ako ng aking mga magulang dahil malapit na kaming bumaba. Wala pa masyadong muwang at hindi ko pa noon kayang labanan ang antok kung kaya't mauulit ang paggising sa akin. Hindi naman sa madaling magalit ang aking nanay pero may sapat lang na babala ng gimbal para hindi na muling pumikit pa sa ikatlong pagkakataon.

Takot akong napapagalitan noon, magpahanggang siguro naman din sa ngayon. Hindi ako kumportableng nakikisalamuha sa mga nagagalit sa akin. Kahit sino rin naman siguro, ano? Pero hindi ko rin lubos na tantyado sa miminsan kung bakit mayroong mga anak na kinakayang pasanin ang mabigat na pakiramdam na galit ng kanilang mga magulang na sila mismo ang may-sala, sa tuwing halimbawa na lamang na sisiklab silang magwala 'pag hindi nila nakukuha ang kanilang gusto.

Hindi ko rin naman ginusto ito, at hindi ko rin halos mapipigilan. Ngayun-ngayon ko lang din napagtatanto nung tumanda na ako na isa siguro sa mga toxic trait ng mga Pinoy na magulang ang ipaubos sa kanilang mga anak ang inihaing pagkain sa kanila, kahit na umaayaw na ang mga ito sa mga nalalabing pagsubo, hindi rin naman kadalasan dahil sa hindi masarap ang pagkain kung hindi dahil sa, well, busog na.

Ano itong bagay na hindi nila minsan mapaniwalaang nabubusog din ang kanilang mga anak? Nabubusog din naman ako? Pasok din ba ito sa isa pang toxic trait nating mga Pinoy na uumpisahan ng mga magulang ang guilt trip na huwag sayangin ang biyaya, na hindi pinupulot ang pera? Sino bang nagdesisyon na kumain sa fast food in the first place? At magkasinlaki ba tayo ng appetite?

Nakahalos limang pilit na lunok din ako kanina lang para hindi ako mapagalitan sa restaurant. Ngayon ay nakakalimang halos lunok na rin ako ng laway 'wag lang ako masuka. May nakahanda naman nang plastic labo na ipinabulsa sa amin bago kami umalis ng bahay. Yun nga lang, ayaw ko pa ring mapagalitan, kahit na 'di ko naman dapat kasalanan.

Susubukan kong tumingin sa malayo, sa mga nalalampasan nang mga bahay. Bawat hump na matatalbugan ng jeep ay nagmamarka sa aking kalamnan kung kaya ko pa ba. Kaya ko pa. Titingin ako sa ibang malayo. Titingnan ko ang aking tatay. Titingnan ko yung bunso kong kapatid. Nasusuka rin kaya siya? Si Kuya malaki na kaya 'di na siya nasusuka. Sana lumaki na rin ako. Titingnan ko ang aking nanay, tapos ibang mga pasahero. Tapos tingin ulit sa malayo. Humps. Tingin sa kapatid. Sa bahay sa malayo. Kay Nanay.

"O, nasusuka ka? Asan na yung plastic mo?"

Mapipigilan ng mga labi ko ang paglobo ng suka sa loob ng aking mga pisngi. Lulunukin ko itong muli. Bubuklatin na ng nanay ko sa aking harapan ang plastic. Nakatingin na sa akin ang aking mga kapatid. Si Tatay ay tahimik lang at nag-iisip na ng paliwanag sa mga bagay, as per usual. Hindi ko na tiningnan pa kung nakatingin ang ibang mga pasahero.

Sa wakas at sumuko na rin ang lalamunan at tiyan ko.

Napuno ang plastic labo ng halu-halong kulay ng orange, dilaw, at kaning hindi natunaw. May humapyaw na pitik ng amoy ng suka na nagpaduwal sa ilang nakiusyoso. Nakahinga na ako nang maluwag. Tapos na ang kalbaryo.

Bumaba na kami sa tapat ng waiting shed. Dala-dala ng nanay ko ang pasalubong, itinapon sa basurahang malapit. Sayang lang yung pagkain.

"Sayang lang yung pagkain."

maybe next time

nagwawalis ako bago magsulat.

ganun ka rin ba? may kung ano

na hindi makapagpigil sa aking

pumipigil sa akin, pigilan man.

uumpisahan ko 'yan, mula pa

sa kaliwa patungong kanan,

habang paisa-isa ring namumulot

ng mga hindi nasasalo ng tambo.

hindi naman sa pagtatampo pero

ganun lang talaga siguro sa 'pag

inasahang pagkaisang dakot ko,

dapat ay matapos na, may ilang

din kasi ako sa ilang paulit-ulit

na pagbalik pa. kung babalik na,

'wag sanang babalik pa, kahit

kung baliktarin ko pa, tadtad

sa 'king may asar sa bakit hindi

pa rin tsumamba,

'pagkat kung sa bilog ng pagbalik,

may libog na nauulit, sambuwang

makapagpigil ang sambuwang 'di

makapagpigil sa bilugang pag-ibig,

at kung ibig pa na manumbalik,

ibig ko ring walang sabit, kung

sa pagbalik ko sa pagsulat, 'pag

bumalik ay sambit na wala nang

pagsabit. isang bitaw sa walis,

at sa isang buwan na mag-uulit.

eepy

this coffee smells like popcorn,

a setup reminding me of home.

i could just express less, not

as logical, but kinda, too. I can

never escape, not too eternity,

though, 'cause i eager too fast,

which won't ever last still, still,

i'd rather say something poetic,

than say something unreal. we

should all just be honest, untake

glamours of past deals. pretend

nothing is utterly wasted, no-

thing is entirely sealed.

this coffee might smell like pop-

corn, or rather a taste somewhere

special. i've never, ever wasted

such, for every infinite's sake,

and until the end of forever, i

shall make all my mind breaks.

unreleased

we're not really having this

conversation, these thoughts.

everything is just merely

floating through territorial

space as letters, as symbols,

as sounds never truly having

meant anything. it is still

a wonder how violence and

chaos can actually feel calm,

normal, and at their very best

state, underwhelming.

preparing for something big

isn't anything we've all

hoped for. every day doesn't

have to be always at stake.

coffee burns your tongue

while making uneven pale

pancakes for trying to wake

your sorry-ass self up, on

every sunset, making up

the tiniest excuses to not

recognize important any

longer, 'cause there simply

is not. nothing. at all.

once acceptance of lazy

is as needed as it does not

matter whether milk or water

gets set up by chance,

we're not really having this

conversation, try to wake up

your sorry ass.

chesterfield

magmamadaling araw na't

malapit nang matapos

ang siya na pagsasadula

ng paboritong pelikula.

hindi naman talaga sinadya,

kahit may pasundut-sundot

ng subtitles na maaaring

iwanang screenshot kapag

nagkataon, ipinapalusot

na lamang na nagkapareho

lang naman talaga ng inibig.

magsasabay ang iba, sabay

rin sa isa. ang padilim ay

pagkikita-kita, mula pang

hapon hanggang sa umaga.

hindi naman problema

sakali ang pagpapahiram

ng mga amoy. mahalaga'y

'di nag-uulit, papayagan

lamang ang mga umano'y

nagbibigkis sa ating lahat,

pagsasayang pagsasayang,

unti-unti nang bumabakat.

go ahead

sino ba ang nagdikta na ang paghilig

ay iisa laban sa nag-iisa, na kung 

bakit ipinupursigi pang nanganga-

ilangan munang mayroong mahinto't

magmura mula pa sa kaibuturan niya,

na kung hindi niya pa maipagtanggol

ang lahat ng kanyang kinabisa, mag-

mimistula siyang tanga, napag-isip-

isip niya. napag-isip-isip mo ba?

na ang tunay na halimuyak ay hihigit

pa sa isang heated na hidwaan, heavy

machine guns, helly sharingans, hail

mary, forgive us, for we still do not

understand we can always understand,

na ang pait ay rekadong panlinamnam

nga naman sa danas, pero 'wag naman

sanang sigurado na natatangi lamang

ang 'yong wild ass 'cause the truth 

of letting everyone enjoy as much as

how painful one can over-bear, may

matitira pa ring nagpapayong every-

thing else shall fail,

never na siyang makikitapak ng base.

do not wake me up

sobrang sinadya yatang tagalan

na mag-adjust para lang masabi

talaga na gising na gising. may

umagaw na naman siguro, kahit

hindi naman sinadya, ng tuma-

takbong pampalipas-oras, ubod

ng kupad sa umpisa kaya't

madali ring nalilimot kung sa'n

pa nga bang nanggaling, sunod

sa paroonan. bakit lagi na lang

balot ng kaba at pigilan ng

mga babawal kung saan punung-

puno ng mga pupuwede, pero

depende pa rin pala

kung sanay mailagi sa tahimik.

pipiliin bang hayaan na lang

ang may mamili, o hahayaang

'di mamilit, piliting muli na

managinip?

paumanhing panauhin

mayroong pangunang pagkapang

walang makakaalam maski ang

bagong-gising. sa pangalawa'y

may pagdududa na't kukurot,

pipigaan, maghahanap na ng

tubig, kape, milo, at ipanghahalo

na sachet sa mainit na tubig.

hindi nawa makakamit ang langit

nang hindi nakaibabaw ang isa

sa mga kalbong pinagpatungan

ng tugtugan kinagabihan, sa pag-

pang-abot ng mga hindi kinilalang

mga magulang, bakit kami yung

magkukulang? hindi naman kami

yung nagpalaki sa amin? tsaka,

isa pa, bakit sa isang tuldok na

pangnakalipas, iyon at iyon lang

ang tanging sambit at siwalat, 

na para bang kahit makauwi nang

muli sa tahanan, sa naiwang bakas

ng pagpaalam, ilang ulit man na

magkunwaring hindi hibang,

sa pagkamata'y iba na lang, kung

magsisimula, pasensya na lang,

at walang pasensyang pakialam.

tsaa

pauso'y nag-aabang, tila bunsong

kasisilang lang. wala nang natitira

pang kakilala, iisa lang. walang 'ya,

puro tapon, puro sermong hindi

naipapasok, at paulit-ulit na gabi-

gabing paglabas-masok hanggang

sa, at some point, mapapatanong

na lang talaga agad-agaran sa sarili,

isa pa ba? bakit umisa pa kasi?

mabilis lang, mabilis lang, mag-

ooras na pati malapit nang may

kumulo't kumidlat, kumulog sa

badyang pagkaiglap ng binubuo

na palang mga alaala. hindi pala

dapat na nakapagtataka.

umisa pa. umisa na. umisa pa kasi.

taympers

biglang hindi ko na pala

alam ang nangyayari. bakit

nga ba pa kasi ako ulit naan-

dirito? 'tang inang 'yan.

putang ina kasi. fucking shit.

wala na, wala na naman.

sobrang bilis lang pala no'n?

ano ba dapat ang una ko

nang gagawin? e, nandun na

ang lahat ng mga una kong

gagawin. ngayon lang ako

nagkaganito na naubusan

ng gagawin, at sino ba sila?

nakikilala raw ng isa. alam

niya kaya ang gagawin? sa'n

ka pupunta? dapat ba akong

sumunod? masunod? never

mind. wala na rin pala akong

nakabisado. bobo talaga.

kailangan ko na lang muna

sigurong tumanggap ng talo,

alam ko, alam ko. kabisado

ko na pala 'to. isang buntong-

hininga ko lang, pipikit, isang

saglit, iiwanan ang mundo.

do your job

kahit pa sa dulo maipuwesto,

yari 'yang tanong mong

sinadya lang namang pag-

isipan pa kagabi, or kanina,

or baka ilang taon mo nang

ginagamit, nagagamit, dahil

hindi nauunawaang umiikot

naman talaga ang mundo,

at hindi sa 'yo, kahit ano pa

ang sabihin nila, sa iba't iba

na mga kuwento nila, sino

ba sila sa sino ka rin ba?

yari 'yang galit mong

walang pinagbabasehan

kung hindi kawalan lang

ng totoong pagtigil at paki-

kinig — lahat ng malabo'y

hindi dapat ismid at patabi

ang panunghay. e, kaya nga't

kahit pa sa dulo maipuwesto,

yari ang hinahanap ng lahat.

storm

sige, paalam. salamat, salamat.

walang anuman, haha. 'la 'yon,

sus. 'wag mo nang isipin 'yon.

ako na, sige. sige, sige, sige.

oh, yeah, right. i should do that.

i'll work on it later. i will, yes.

i'm already working on it right

now. ako bahala. mamaya na.

gutom na 'ko. anong masarap?

jollibee? two-piece chickenjoy.

malutong na balat, yung medyo

nagmamantika pa. ganun din

miminsan sa ministop, sa uncle

john's. sa dixie's, may tofu sisig.

wala na yung chef na maraming

maglagay ng mayonnaise. saan

na kaya siya? saan na kaya siya

nagluluto?

gusto ko nang mag-aral magluto.

kaso parang nakakatamad lang

din pala. tsaka baka mas mahal?

baka hindi na naman ako maka-

ipon. may mga gusto pa akong

bilhin, at pagkagastusan. kung 

nabibili lang din sana ang oras.

ilang oras na ba ang nakalipas?

ilang minuto, ilang segundo,

ilang araw ko bang kakayanin

na manatili pa rito? palagi ko

palang hinahanap na ang mga

minsan. kailan ba silang muli

na dadalas? anong oras na, at

anong oras na naman ako

maaalimpungatan mamaya?

magkukumot na lang ako,

tapos pagpapawisan na naman.

nakatutok naman sa akin lagi

ang electric fan. bukas na ako

magwawalis. mamaya na,

mga, siguro, ten thirty, para

sakto maski papa'no. merong

bubuksan, isasara. bubuksan

ulit, magsasara. bubukas,

makakalimot, magtataka,

matatakot, mabubugnot,

magbubukas, magsasara,

bubuksan ulit, magbubukas

ulit, may bubuksan pa, ipag-

papabukas ko na. bukas na.

may bukas pa. may bukas

pa naman. may bukas pa

naman 'di ba? bukas niya

pa naman kailangan, 'di ba?

10:39.

mamayang 10:45, pramis.

blue tiles

nakaupo lamang, namamawis,

at naghihintay dapuang muli

ng langis, kaunting hangin,

tulad ng inaalagaang gapang

bago tapak-tapakan at nang

mabudburang hindi gaano

ng asin, parehong balak din,

na bago pang mag-umpisa

ang lahat, mangungunang

muna ang panimulang pabati

ng pighati, kahit lubayan

na ng pagkunwari, maski pa

na manahimik, hinding-

hindi na mayayari,

'pagkat makukumpleto na

ang siyang pagkakayari,

hinding-hindi na kailanman

kikiling sa umaastang hari.

matutuloy ang pangyayari,

wala nang makapipigil pa

sa pag-uunahan, pakapalitan,

hayaan lang mabasa ang

daanan, punasan, basahan,

hinding-hindi na iiwasan.

sit yo ass down

the artist will always

do the same thing

over and over again,

thinking it is the only

best worst thing they

could have ever done,

every single time.

pointing out details

incorrect is often far

different from what

the artist senses.

everything will be,

in no doubt, lessons

of no significance

if it is not, hopefully,

the artist's intended

shot.

how could one ever

weed, on the artist's

own goddamn plot?

the artist won't

ever listen, won't

even beg pardon,

won't show care,

nor shame, 'cause

it's never that easy

entering unseeingly

in the artist's realm.

over

sa araw ding yaong

walang makapagsasabi

na ang pagkasadlak,

pagkaramdam, isasahuli

nang maisabuhay, isang

minimithi, iisang kulay.

magsasanib-sanib na

ang lahat nang mapatotoo

sa buong santinakpan

na walang magi-maginoo

sa lulustay ng kinabang

galing pa sa babasaging

bangang hindi na napuno

ng bigas pa.

sumama ka, doon sa labas,

hindi na muli pang aatras.

para sa kahig na kinaibigan,

ngayo'y mimitsang iwanan. 

salong guhit

mapaglaro rin kung susubukang

sabayan pero hindi makikisalo.

magkakalat pa 'yan, liliparin

din naman, nakagagaan,

katulad ng mga sandaling

sa langit na lamang talagang

napagmamasdan. kasingkulit

ng mga ulap, sintipid ng pag-

ambon, sing-ihip ng pangarap

na naglahong naglaon. kasabay

ng hindi paglingon ang naiwang

bubuksan na naman,

at pipitik, agad-agad na pipihit,

mapawi lamang ang saglit

na siyang dulot din ng guhit.

enter the void

there was once this dark room

full of green-lit computers,

with green texts, coal screens,

sage-chrome walls, endless,

hidden pipe-wires, tangled,

lime teas, lime energy drinks,

time wasted, time unmeasured,

time's just adjusted to however

we really pleased, noodle cups

half-finished, cut metallic

wrappers, a faint smell of rust

mingling with coffee, sweat,

and dust, keyboards slimy

from nothing but scarcity,

simultaneous whirring, almost

genius and inspiring, did not

intend to spiral until the smoke

surrounding stirred skins suddenly.

will you come and play with me?

lasog

let me rest from falling

towards this endless abyss

for i've only been messing

with what i knew was just

meant to be rest, okay?

but none the less, hurt

has always been close.

if it was not meant for me,

let me still overdose

on unmedicines, so i am

always stretched within,

and i'm still going insane.

let me break all bones then

'cause i am all frames,

i am running out of games

to play in my head. maps

i've conquered, shadows

unlit, there may be chests

unbothered but how can

it all be worth it?

let me not be someone else,

i'll be sure to exclude you

from my questionable roles,

often misleading, always

uncaring. oh, but, please,

if you just may,

let me not be anything else,

let me rest from falling

towards this endless abyss.

let me break all bones then,

let me not be someone else.

broken typewriters

ang sabik ay napapaltan din

ng pink at turquoise na yanig

upang magpahupa lang saglit

at mamili muna ng isang pack

of cigarettes, pampakalma rin,

kahit ano pa 'yan kung blue,

o red. red? 'wag red dahil

masakit 'yon sa lalamunan,

at hindi naman ako naging ama

ng kung sino man, ano pa man,

inuman.

kung lalakarin, manggagaling

sa gasoline station, yanig muli

ang magkabilang manggas ko,

lalo't pati sa natitirang nakisali

sa pagtira, saglit lamang lalabas,

babalik muli. titingin sa itaas,

at yuyukong muli. kung ang

aking hininga nga'y umuusok

ngunit namumutla, sasabayan

lamang din ng ngingiti, tapyas,

matutulala.

storm has come

sa mga singit-singit

ng bawat tabing semento,

mayroong mananatiling

walang nakapapansin.

sa mangugat-ugat

na mga dahong tuklap,

at panandaliang naniyaw

papalibot sa malaharding

sa kung paano'y walang

may alam, at kundi pa

tititiga'y diretso lamang

ang daan. sa kung isiping

sa kaliwa o sa kanan

ang hinging pagtanggi,

matitirang mananatiling

walang nakapapansin.

with white paint

the expressest way

to break the mold

is to know exactly

when the next appeal

should be. it would

be best to start 

with beats foreseen

on jeans and a white

shirt. a warm glass

of blue tea mixed

often with instant

noodles has always

been preferred but

really not that ideal.

some trays carry

colored fruits, tasty

enough to make 'em

not pry intently.

everyone just notices

that everyone notices.

'wag lang magkamali.

ano ba

palaging hinahanapan ng kabuluhan

ang mga nais na aawayanin, waring

sabik sa mga butas na palalakihin

nang palalakihin, sabik na maging

mas na mas mataas pa dahil lang

sa binusisi pa talagang pagkolekta,

siya lang dapat ang makakita, siya

lang naman talaga ang nakakakita.

o siya, o siya, wala naman talagang

gustong makipag-away sa 'yo. ni

mga kakausap nga siguro'y may

pagkaipunan din ng mga hinaing

nilang mahinaing ka't kuro pa'y

kailang magngangalit sa loob-loob

naman, for a change, for this hate

on just surface has just surfaced

for there's no just surface for just

the surface. roots under bear not

only how the blames should have

started but also really these almost

irreparable consequences of their

palaging paghahanap ng kabuluhan.

sino ba talaga ang may kasalanan?

tanawin

hindi ko pa rin binubuksan

ang mga natitirang linya

ng insulto at agam-agam

na makapagpapabalik

sa mga noon pang pagsakay

ng jeep patungong rekta

sa ibang mga sakayan.

kung hindi pa nakakabisa'y

sagli-saglitan pang sisilip

sa magkabilang pasahero,

hindi naman sa pagiging

apurado pero huwag naman

sanang sigurado na ang

pag-aalinlanga'y delikado.

hindi ninyo ito maipapakilo,

maniwala naman sana kayo,

pakiusap. maski pang wala

naman dapat pang ipaalam,

may natitira pa naman siya

na mga hiya at agam-agam.

i don't need help

how come you can easily

find these hidden structures

entombed in the deepest

mists and absences, floating

air sacs as the only signs

of life? how come it

never feels just right?

yet it weirdly whispers well

while it touches my soul raw.

somehow i'm sure that it'll

never forget that i had once

been complete, and was just

ready to go.

i am ready to go, but you

can only take me as far

as these hidden figures

of depth. trusting fears

as substitute for lies, one

can only trust death 'cause

when the winds slow down

the path into abyss, a current

isn't was, will never be will be,

and only just is.

pre-glances

paagnas nang lumalabo

nang lumalabo natitirang

antas ng pakikinig, titigil

at makikiapid. padahan-

dahan nang nakakalimot

na mabagal ang mga alon,

hindi nagagalit sa atin

ang mga puno, maging

ang lait ng kalangitan,

wala talagang tinamaan.

hindi na ba maisasadya

pangungupad sa lupa?

pangungusap ng kindatala,

iniwan na lang sa parirala,

at siwang-diwa, siyang

kalalagyan ng lahat

ng hindi pa nasisikatan,

nakapanghigit sa sarili.

dahil ano pa nga ba

ang hinihintay kung

sa tawag lang madali,

wala pang atu-atubili?