Dapat

Forever nang masarap ang leche flan. Matamis. Pati yung syrup. Yung lahat. Buong leche flan. Masaya simutin. Kahit malagkit sa mukha, okay lang. Wala nang tanung-tanong kapag kumakain. Wala nang manners-manners kapag nasa hapag. Basta't alam mong ubusin yung gusto mong pagkain, ngatngat lang. Wala kang pakialam sa iba. Mga tao lang din naman ang gumagawa at nag-uumimbento ng tama. Wala naman talagang tama. Tao ka rin naman. Wala ka nga lang pikachu sa bulsa. 

Forever na rin masarap ang siomai. Steamed. Okay lang, malambot. Hindi sinlambot ng mamon. Malambot yung siomai wrapper. Okay na rin, sumasabay sa lambot ng karne. Kahit ano, hipon. Beef. Pork. Chick. Gulay. Kahit ano, carrots. Basta siomai. Kahit may itlog ng pugo, okay lang talaga. Forever na talaga silang masarap. Ikaw maghahanda, bibigyan ka lang talaga ng siomai. Pipisilan mo ng kalamansi, tapos lalagyan mo ng toyo. Padagdagan mo na rin ng chili. Masarap yung chili. Ang akala ko dati, yung balat yung maanghang sa sili. Yung buto raw pala. Puwede ring fried. Gusto ko yung fried. Malutong. Lahat ng malutong na pagkain, masarap. Chicharon, mani, bawang, balat. Lahat. Hindi lang sa basta malutong ang fried siomai kaya masarap. Iba yung lasa niya sa nakasanayang steamed. Feeling ko lang naman. O mas gusto lang talaga ng bibig ko yung malulutong. Lutong. Pakitong-kitong.

Forever nang masarap ang kapeng ako ang nagtimpla. Secret.

Forever nang nakapandidiri ang okra. Para kang nakikipaglawayan sa kung sinuman. Kadiri. Ayoko nang isipin. Kapag kumakain ka ng okra, may kasamang laway ng iba. Kaso napipilitan pa rin akong kumain ng okra kapag nasa pakbet. Nakasanayan ko na kasing kainin lahat ng pagkain malalagay sa plato ko kapag nakaupo na ako sa hapag. Ayokong nagtitira, parang ampangit. Baka na rin kasi maoffend yung nagluto. Kung ako man yung magluluto, panghihinaan din naman siguro ako ng loob kapag may tinabi sa niluto ko, kapag walang pumansin sa ginawa ko, kapag dinedma lang ang ipinundar ko.