1. Guidance

Sa mga unang araw ng aming klase sa EDCO 101, ipinangkat kami ng aming guro at iniutos sa aming pag-usapan ang ukol sa guidance counselor services na naipatupad noong kami ay nasa mababa at mataas na paaralan. Sa aming grupo’y napagkasunduan naming maskara ang aming itanghal sa kadahilanang marami sa amin noon ang takot sa guidance counselor ngunit hindi naman siya dapat kinakatakutan. Natawa ako sa aking sariling mga karanasan noon dahil, oo, totoo nga namang may dating sa lahat ng mag-aaral sa aming paaralan ang bukambibig na, “Ipapaguidance kita!” Noong mga panahong isinasagawa namin ang activity ko lang napagtantong bakit hindi ko man lamang sinimulang isipin ang kahulugan ng salitang guidance at kung bakit kabaliktaran ang aking nararamdaman sa tuwing naririnig ko ito. Sinabi ko bigla sa sarili kong guidance  nga e, igaguide ka, bakit ka nga ba natakot noon? Mayroon kasi kaming dalawang guidance counselor noong nasa mataas na paaralan ako. Yung isa sa kanila, mabilis magalit, masungit sa umpisang kilala, at yung isa naman, kabaligtaran niya. Pero noong nawalan ako ng wallet isang araw at umakmang papaiyak na habang binabagtas ang tanging bukas na opisina sa paaralan, alas sais nang gabi, nakita rin ako sa wakas ng guidance counselor na masungit. Pero hindi naman pala. Madali niyang nabasa ang ang mukha at nasabi ko kaagad ang aking problema. Yung tipong siya pa yung nagbigay sa akin ng pamasahe para lamang makauwi. Natuwa ako noon kasi bigla na lamang nabaligtad ang baligtad kong tingin sa mga guidance counselor. Ang problema, sana, sa maraming guro sa Pilipinas, hindi sanang nagagamit na panakot ang guidance dahil bukod sa nakakatawang kontradiksyon ng mga depinisyon, nawawalan ng saysay ang kanilang mga opisina’t pinag-aralan.