6. Blank Paper

May ipinaguhit sa aming bagay sa isang maliit na matigas na papel na sumisimbolo sa amin noong mga panahong iyon. Sa katunayan, hindi ako nakapagsimulang kaagad dahil hindi ko pa rin lubos maisip kung kilala ko na ba talaga si Mart. Sino nga ba ako? Sino nga ba si Mart? Gusto ko lang naman, magsulat talaga. Gusto ko lang, binabasa yung binili kong librong ako lang din yung nagsulat at nagpalimbag. Matigas na pabalat, mapuputing pahina, itim na maliliit na tinta ng printer. Pero, lumalabo nang lahat iyon dahil sa karuwagan at katamarang bumabalot sa Mart na mapangarapin pa rin naman. Nauubusan na ako ng oras at mukhang patapos na rin ang aking mga kaklase. Blangkong-blangko ang utak ko’t naisip ko na lamang gumuhit ng blangkong papel para matapos na ang lahat. Madumi, walang kuwenta, at hindi pa talaga nagmukhang papel. Ipinaliwanag pa iyon ng aking partner pero minabuti ko pa ring linawin kung bakit iyon nga ang napili kong simbolo, o kung anumang pambobola sa sarili kong metapora sa kawalang-kuwentahan ng aking pag-iisip noon. Pero totoo lahat ng sinabi ko’t akala ko’y luluha ako sa harap ng nakararami dahil hindi ko pa rin pala talaga napapatunayan ang sarili ko, na wala pala talaga akong nagagawa, na wala nang ibubuga yung tinta ng ballpen ko, tulad ng blangkong papel na inihain ko sa klase. Susubukan ko naman, sinusubukan ko namang magpraktis magsulat, at sinubukan ko na rin minsang magsulat ng nobela tungkol sa taong nagpakamatay pero kinulelat ng nagbabantay sa langit na maaari pa siyang bumalik sa mundo kung gusto niya pa. Para bang second chances, opportunities, or whatever, that touches the extremes of being suicidal pero may sipa pa rin ng comic relief. Pangarap ko iyon – manggulo ng diwa ng aking mga mambabasa gamit lamang ang papel at tinta. Sinta, subukan mo na akong hanapin at itulak papalayo sa bisyo ng karuwagan at katamaran. Gusto ko na ring masulatan sa wakas yung papel at baka amagin pa’t maglagas nang hindi nagagamit. Sayang.