Kinailangan naming sagutin ang napakaraming problema nang nagpagawa ang aming guro ng pinakamataas na tore gamit ang hindi pa lutong pasta [sticks] at gummy bears bilang pandikit sa bawat dulo ng mga ito. Mahirap sa simula, at sobrang hirap din hanggang huli. Wala namang umaktong pinuno ngunit okay naman para sa lahat na magsalita ang, lahat. Marami kaming iba’t ibang ideya para makabuo ngunit hindi pala lahat ng naipaplano sa utak e naitutulak nang maayos. Napagtanto ko, unang-una, na mahirap pala kung walang namumuno. Oo, okay namang nirerespeto namin ang opinyon ng bawat isa pero iba pa rin pala yung tipong hindi kami nagkakanya-kanta sa mga gawain. Sa ginawa naming pagkakanya-kanya e maraming nasayang (naputol) na kagamitan at nabawasan ang resources ng aming pinakamamahal na proyektong tore. Ikalawa, kailangang sinusubok muna ang bawat teoryang naiisip at hindi maging padalus-dalos dahil sa pagmamadali sa gitna ng bawat sitwasyon. Ang nangyari kasi sa ami’y nagkanya-kanyang teorya, nagkanya-kanyang gawa, nagkanya-kanyang kasayangan. Hindi ako nakakita ng pagkakaisa kahit na akala namin noo’y nagkakaisa talaga kami. Akala lang namin iyon. Akala lang namin talagang mangyayari ang lahat ng ipinaplano namin kasi iyon ang sinabi sa amin ng imagination ng utak namin. Akala lang talaga. Sa huli, minabuti na naming hindi tapusin dahil sa hindi lang sa naubos ang kagamitang kinakailangan namin sa pagbuo ngunit wala ring mga teoryang nagpatayo’t nagpatibay sa aming pinakamamahal na tore. Natigilan na akong magmahal, bumigay, at sinubukan na lamang magpapansing-inggit sa mga nakabuo talaga ng tore.
No comments:
Post a Comment