Fucking Repost

Galing sa Multipl

y


ko.

Ito banong-bano pa rin.
3rd year high school artifact.
Ang daming mali nung nire-retype ko.
Pero wala pa rin akong binago.


Nang Dahil sa Kasoy

Lahat tayo sa mundong ito ay dumaan sa pagiging bata. Isang antas ng nilalang na hindi maaaring hindi pinagdadaanan ng isang tao. Isang hakbang sa buhay na maraming karanasan - halos lahat ay makukulay - wala pa kasing problema, bata pa kasi. Hindi natin ito makalilimutan.

Buwan ng Wika noon. Maraming nagsisipaghanda para sa taunang okasyon. Marami ang nasasabik na ipamalas ang kanilang mga pinag-ensayuhang mga sayaw. Marami ang gustong ipagyabang ang kanilang galing sa pagbigkas ng mga tula, dula at balagtasan. Marami ang nais nang ilabas na naman ang kanilang mga nararamdaman at isipan ukol sa bayang Pilipinas at sa kanilang wikang Filipino. Marami ring gustong umuwi at manood na lang sa telebisyon kaysa magpakita sa itaas ng tanghalan sa harap ng maraming tao at hindi alam ang eksaktong gagawin - isa na ako sa kanila.

Nasa unang baitang ako noon. Tinawag ako ng guro ko sa Filipino na pumunta sa harapan. Lumapit naman ako. Iniabot niya sa akin ang isang librong nakabukas. Tiningnan ko. Nagtaka ako. Anong gagawin ko? Nagsalitang muli ang aking guro. Sinabi niyang ako ang napili niyang magbabasa ng kuwento upang may ipanlaban ang aming baitang kinabukasan sa isang paligsahan sa pagbabasa ng isang kuwento. Hindi ko alam kung bakit ako pero ang alam ko mataas ang marka ko sa asignatura niya. Pero hindi niya alam na sobrang dali lang ng mga tinuturo niya at wala akong talento sa pagbabasa!

Alam ko na ngayon iyon ang kanyang sinabi. Pero noong mga panahong sinabi niya sa akin iyon ay hindi ko naintindihan. Basta ang alam ko magbabasa ako.

Dumating ang sumunod na araw. Hindi ako kinakabahan kasi nakalimutan ko na ang mangyayari noong araw na iyon. Bigla akong nilapitan ng guro ko sa Filipino. Tinatanong niya ako kung nakapaghanda ako. Tinanong ko naman siya kung anong mayroon. Sinigawan niya ako, "Ano ka bang bata ka! Hindi ba may sinabi ako sa iyong may babasahin ka?"

Nagulat ako at umakmang papaiyak. Pero hindi ko itinuloy ang paghulog ng aking luha ng kamusmusan. Kinuha ko na lamang ang aking librong punit-punit ang plastik na balot at saka dumeretso sa entablado.

Ang aking mga kalaban ay mula sa ikalawa at ikatlong baitang. Nagtataka ako sa kanila sapagkat wala silang dalang mga libro. Folder lamang ang kanilang mga dala. Hindi lang iyon. Sila ay nakabarong at ako ay nakadamit pang-eskuwelahan lamang. Pero hindi ko na ikinainggit iyon. Hindi ako kinabahan. Lalong hindi ako napanghinaan ng loob. Basta ang alam ko magbabasa ako.

Masaya pa nga ako noon. Lalo ko pang ikinatuwa noong tinawag na ang pangalan ko. Pumunta na ako sa harap. Nais kong ihuling banggitin ang pamagat. Binasa ko ang kuwento nang may ngiti sa aking mga labi. Nababasa ko ang mga salita ngunit hindi ko maintindihan ang aking mga sinasabi. Basta ang alam ko magbabasa ako.

Natapos ang aking pagbabasa sa maikling kuwento. Pumalakpak ang mga manonood. Ibinaba ko ang librong matagal na tumakip sa aking mukha habang ako'y nagpapalabas at saka ibinalik ang kanilang mga palakpak sa pamamagitan ng isang ngiti ng kamusmusan. "Bakit nasa Labas ang Buto ng Kasoy?", ang aking huling sinabi.

Kapag Wala Ka Pa

Naghalungkat ako ng bag at filecase kong malupit.
Matagal ko na 'tong nahalungkat, matagal na akong naghalungkat.
Noong 4th year high school ko pa ito sinulat sa likod ng notebook ko,
mga bandang 4th Quarter.
Pero hindi ko pa alam noon na For Good yung Graduation Song namin, na ga-graduate ako.
Hindi ko na maalala kung anong subject.
Baka Hum kaya sinulatan ko. Haha.
Matagal ko na ring gustong i-publish 'tong isa pang banong draft
Ito yung buo, unedited;

Yung Title Nung Draft E Yung Title Nitong Entry Lol

Matiyaga akong naghintay habang binabasa ko ang aking libro. Makalipas ang limang minuto, naisip kong tapusin na lamang ang pagbabasa ng kuwentong kailangan para sa isang pagsusulit sa English sa bahay bago maglaro. Binuksan ko ang aking cellphone at tiningnan kung may text ka na. Nang mapag-alamang wala, agad kong chineck ang baterya nito. Pumunta ako sa music player at inumpisahang patugtugin ang isa sa mga kinahihiligan kong kanta. Pinatugtog ko na sa background ang kanta saka isinara ang lid ng aking phone. Inilapag ko sa sahig. Tumingin ako sa bintana, madilim pa at dumarami na ang mga kotseng magagara at mga pampasaherong sasakyang dumadaan sa kalsada. Tiningnan ko ang aking relo - 5:50 - sampung minuto na lamang ay darating ka na. Ako ay labis na nananabik sapagkat sabi mo'y maaga kang darating ngayong araw na ito. Napangiti ako ngunit kinabahan nang kaunti sapagkat hindi ko alam kung paano kong sisimulan ang ating usapan. "Bayaan mo na.", ang nasabi ko na lamang sa aking sarili. Iniasa ko na lamang ang lahat ng posibleng mangyari as ating dalawa sa pagiging madaldal at masayahin mo. Ngumiti ulit ako at muling chineck ang aking cellphone - wala ka pa ring message. Inisip ko na lamang na wala ka nang load. Sinabayan ko na lamang ang kantang pinatutugtog at napansin 6:15 na. Unti-unting napalitan ng lungkot at kung anu-anong mga pangit na ideya ang aking kasiyahan, kasiyahan sa tuwing iniisip kita. Binura na lang ng "Na-traffic siguro siya..." ang mga masasamang iniisip ko habang 'di ko namalayang hindi na pala tumutugtog ang aking cellphone. Mabilis ko itong kinuha sa pag-aakalang nakatanggap na ako ng message mula sa'yo pero nagkamali ako, wala na pala akong baterya. Ang saglitang pagkasabik ay muli na namang bumagsak at mas grabe pa sapagkat baka mabaliw na ako dahil wala na akong iba pang puwedeng mapagkaabalahan. Ang pagmamadaling makasama ka ay napalitan na lang ng kagustuhang


Yan. Diyan tumigil yung sinulat ko. Dahil matagal kong hindi itinuloy yung sinusulat ko, hindi ko na maalala yung gusto kong idagdag doon, o kung anong nangyari habang sinusulat ko iyon. Baka dumating ka.