Ewan, wala lang. Ako ay isang wala lang. Walang lalang. Wala lang. Walang isinasang-alang-alang. Walang kuripot, walang madamot. Walang may pakialam sa bawat hugas ng plato. Walang pagkibit ng balikat, ni huni ng ibon. Maski pagbunto ng pakiwari'y daragdag na lamang sa tagaktak ng aking pawis. Maaaring makasipat pa nang kaunti sa natitirang pira-pirasong gunita, subalit nahihirapan nang makalimot na makiisa sa hindi naman mapagpumilit na paggaya.

Siwalat. May pagbangga pa rin sa nangungunang pinuno ng mga hungkag. Nasaan na nga ba ang aking natitirang dignidad? Panay asa na lamang sa reklamo ng mga katabi, ang pagbabago'y iniaasa sa mga hindi kayari ng palad. Kung makatuloy ay paggala, kung mahuli'y sampanutsa. Hindi man bagay na hulog ng langit, magsinag pa rin sanang tala sa nagdidilim ang pananaw.

Sinimulan na namang magpaanod palayo sa alon. Kakaiba ang tatahaking ikatlong ulit ng parehong landas. Maiba man sa paningin, ganid pa rin ang sumang-ayon sa tabi. Maglilipana ang mga mapanlisik ang libak. Tatantyahin ang magbibigay ng lakas ng loob nang matipan nang mahusay ang pag-inda sa nakaraang sarili. Nararapat lamang ito nang tuluyan nang makapagpausbong ng wikang may sa pag-inda ng pagpilit na paggaya.