Pantay-pantay lamang tayong mga kawayang nakapatlang sa lupa. Minsa'y susuroy sa hangin, magagalit ang tigdas. Sa kapalaran ng bawat isa, matindi ang paglingap nang matibay. Ang pag-asa ay hindi pagbabago. Nag-iingat lamang ang lahat. At sa kabila ng lahat ng pamamahinga, hindi pa rin makikilala ang taos na pagod.

Madulas tayong pipindot. Mahimbing lamang ang tiyempo 'pagkat hindi namamatay ang antok ng 'di hinahon. Minsang pipigilan ang pagngisi nang maibalik ang katamtamang kalooban. Magtatanong kung kulang sa kamay ang may kayang umawit. Ititimpla na ang pampalamig ng tiyan. Ihahalo ang kolorete ng ibang ibayo. Kalalabasa'y pagtanggi sa nakasanayan ngunit umaasang ang lahat ay pampatulog lamang.

Lahat ng susubok na humampas ng martilyo ay magkakaroon ng kakarampot na pagkakataong makapulot ng biglang bawi. Kakailanganin iyon ng mga hindi kilalang sumandali, at hahabulin ding makapantay pa sanang muli bilang mga katuwang pa rin sa lupa.