Kung ibabalik mo ako sa second year high school, mananatiling tahimik na lamang akong muli, habang ikinikimkim lahat ng aking mga kasalukuyang kasalanan sa aking dibdib. Tatanggaping ako ang pinakabobo sa lahat ng mga bobo sa amin, at wala nang pag-asa pang matuto sampalin man ng hangin ang aking atay.

Hindi na akong patuloy na makikipag-usap pa, mag-isang uubos ng aking malamig na tanghalian habang nag-iisip pauwi sa bus kung bakit may mga billboard sa highway na hindi pa rin ako nakikilala samantalang pare-pareho lang naman kaming tuwang-tuwa sa mga pailaw kapag malapit nang sumapit ang dilim. Nandoon na lamang kami palagi, hanggang sa malapit na lamang, at hinding-hindi kami nagpang-abot sa pagsapit.

Kakalimutan ko nang makipagbiruan, umibig, at matutong umasa, at magbabaka sakali na lang sa mga aklat at laway na sisikapin ko nang hanapin, lasapin nang matuto naman ang damdamin kong umunawa at makinig sa iba. Sasarilinin ko na lang ang aking mga pekeng ilusyon, yaring muni-muni habang sa araw-araw na paghihintay ng pamadaling uwian ay maalala kong balewala rin naman kung may makapagpapaalala pang muli sa akin.

Ilalayo ko na ang sarili kong makamit ang pansin ng aking mga kaklase, kaibigan, naging at magiging kaibigan. Lahat ay may sari-sariling mga pangarap, sariling mga kademonyuhan at desisyon. Lahat ay gustong pumasa kaya't nagsisikap na manatili pang buhay dahil nabibirong magiging magaan din matapos ang lahat ng pasakit. Ako'y tago lamang sa ilalim ng kanilang mga maaabot at pagkinang, taos na magiging masaya para sa kanila, habang lugmok naman ako sa malas na ako rin naman ang nagdulot at para naman talaga sa akin.

Hindi ako magsisisi, hindi na ako masasaktan. Hindi ko na malalaman pa ang ibig sabihin ng mga pangako at paalam, hindi mo na rin ako matatablan. At kung sakaling ibalik mo pa ako sa second year high school, sisiguraduhin kong may payapang pagyagak sa lupon ng mga dapat nang iwanan ang lahat pa ng aking mga sasabihin, isusulat.