Naalimpungatan ako sa mga kuskos ng putang inang kahoy na mga sahig ng tinutuluyan natin. Mahimbing pa rin ang tulog mo. Inayos ko na lamang ang kumot at muling yumakap sa ’yo.
Nahirapan na akong makatulog. Madilim ang buong kuwarto, I mean, walang makapasok na liwanag as in. Maginaw na maginaw na rin. Humigpit na lamang ang yakap ko sa ’yo’t nagparelax sa iyong amoy. Ang kaso, hindi na talaga nakakapalagay ng loob yung bawat kaladkad ng yapak sa itaas. Nagpaulit-ulit na ako ng pagkilos para makahanap ng magandang puwesto. Walang bisa.
Lumingon ka na rin sa wakas, ngunit nakapikit pa rin. Hinalikan kita agad sa labi. Humalik pa akong muli, hanggang sa hindi ko na tinanggal ang aking mga labi sa iyo. Nagsinding muli ang mitsa. Mangilan pang palitan natin ng samyo’y pumatong ka na sa akin.
“Nandun yung condom,” sabay turo ko sa mesa. Umalis ka muna’t kumuha ng isa, sabay bumalik ka sa akin. Nakapagprepara na rin, handa naman nang agad ang lahat dahil kapwa tayong nagising nang walang suot.
~
“Gusto kong mag-almusal,” although katatapos ko lang kumain at napag-usapan natin kahapon na magbbrunch na lamang tayo.
“Okay, sige.” Napansin kong nauna ka nang nagbihis sa akin at may dalang isang stick ng yosi. “Magpapaload lang ako sa labas.” Pinunyeta ka na nang tunay ng phone mo dahil wala pa ring pumapasok na load.
“Sige.” Tinabihan na lamang ako ni Janine matapos ka niyang pakyuhin. Ang tagal na nakasara ng ilaw. Hindi ko kinaya ang dilim. Matagal-tagal kitang hinintay at kinabahan na ako sa takot, sa dilim. Dumukot ako ng isang stick at ibinulsa ko na ang susi. Matapos ikandado ang pinto ay saka ko lang narealize na dala mo pala yung lighter.
Mabuti na lamang at nandun ka na sa harap at nakapagsindi ako.
“Pumasok na yung load mo?”
“Hindi pa rin eh,” sabay check muli ng phone. “Tingin mo ba may telepono sa may Victory Liner?”
“Tingin ko naman. Oo.” Kaso, bigla mong napagtantong ‘wag na pala dahil may caller ID yung bahay niyo.
Iminungkahi kong sa UP tumawag e kaso, fucking caller ID. Noong una’y ninais kong kumain sa KFC para sa aking almusal. Wala ka pa sa mood kumain at pinoproblema mo pa sa ngayon kung paano mong macocontact yung magulang mo. Sa ating paglalakad para makahanap ng makikigamitan ng telepono’y may nakita akong maliit na kainan at iniwan mo muna ako roon para mag-almusal. Bumili ako ng isang cup ng rice at dalawang ulam, kasama ang isang sunny side up.
Hindi ka pa nakakabalik sa akin nang matapos ko ang aking hapag kung kaya’t lumabas na ako. Punyeta ulit kasi nakalimutan kong magbulsa ng lighter. Naglakad-lakad muna ako para makahanap ng tindahang may panindi. Nasalubong naman kitang may hawak na isang cup ng kape’t dismaya.
Sa ating paglalakad pabalik ay tumingin tayo sa isang maliit na grocery store para sa huling pagkakataong makahiram ng telepono. Wala pa rin. Bumili na lamang ako ng dalawang lalagyan ng lengua bilang pasalubong pag-uwi sa QC.
Napagdesisyunan mong bumili na lamang ng bagong sim card sa SM, pagkatapos nating makapananghalian. After lunch din natin kikitain yung sis mo pati si Job sa UP. Matapos makapagsex sa Baguio sa huling pagkakatao’y naligo na tayo’t tinriple check ko na ang kuwarto bago iabot ang susi sa empleyado ng inn.
Naglakad na lamang tayo tungong SM at kumain sa unang restaurant na nakita. Italian. Siyempre lumasap ako ng Italian shit and stuff. Walang patumayaw naman ang soundtrip na Frozen sa may kalapit na store. Kinumpirma mo na rin ang oras ng pagkikita sa UP. Matapos nating ubusin ang ating lunch ay umakyat tayo ng isang floor para sa kaisa-isa yatang smoking area ng Baguio, sa mall pa. Siyempre joke lang.
Inayos ko pa yung sign post na nagsasabi kung sa’n lang dapat magmeeting yung mga yosi people kung sakali. Nakadikit lang nang sagaran sa pader at mangilang paso ng halaman at bench ang naghiwalay sa atin sa lipunang pinapatakbo ng mga turista at komersyalismo.
Nagkaubusan na ng sticks at pumasok na tayo sa loob ng mall para maghanap ng sim store. Sun Cellular yung unang nakita. Doon na agad tayo unang bumili at nacontact mo na agad yung magulang mo. Nakahinga ka na medyo nang maluwag at ako pa rin ang contact person nina Job at Pura.
Siyempre, tinanong ko na naman kung malapit lang ba rito yung UP at sinabi mong lalakarin lang naman natin. Ngayo’y aaminin kong medyo nakakasabik dahil parang ramdam kong handa na akong asarin yung school mo dati. Para rin akong kinakabahan kasi baka alam na ng mga kikitain natin na galing naman akong Diliman at kilatisin na nila kaaagad yung buong campus ko/natin base sa mga idudura kong palabas at ikikilos kong balahura. Pero hindi naman yata mangyayari yun kasi nga, pareho lang din namang UP.
Parang nung dumating ako sa Baguio, hindi ko mapigilan yung sarili kong isiping ibang tao yung mga nandito. Parang kapag inaasar kita ng QC moves, o ako naman, ng galawang Cavite. Sino ba naman tangang magpapakarehiyunal sa puntong ito.
Maliit lang yung entrance na pinasukan natin, tapos may guard (lol). Hindi naman niya na rin chineck kung may ID tayo maging ang ating mga bag ay hindi na siningitan pa ng kanyang mahiwagang patpat, kung meron man siya. Tinext ko na kaagad yung sis mo pati yung kaibigan mo na nakarating na tayo. Dumiretso tayo kaagad sa tambayan ng kapatiran ninyo.
Hindi rin nagtagal ay sumagot na si Job at binanggit na marami silang darating. Naghintay pa tayo ng ilang saglit at maya-maya na lamang ay may mga kumakaway na sa ‘di kalayuan at tinatawag ka. Nilapitan mo kaagad sila at iniwang muna akong panumandali sa benches ng tambayan ninyo. Kapuwa kayong mga nakangiti, nagbatian.
Sa ’yo lamang ako nakatingin, at paminsan-minsang sa basketball court. Iniisip ko kung may tumira na kaya ng bola pashoot sa ring mula rito sa aking kinatatambayan.
Bigla ko na lang napansing nilingon mo na akong muli sa wakas at pinalapit nang muli sa piling mo (nux). Agad naman akong sumunod at iniwan na muna ang ating mga bitbit. Pagsapit, isa-isa mo silang ipinakilala sa akin, assuming na matatandaan kong lahat. Joke lang. Siyempre hindi ko sila matatandaan lahat. Nginitian ko lang din sila sabay bitaw ng, “’Suppp.”
Kaway rin ang ilan pabalik, kaunti lang din ang ngumiti. Hindi naman ako naoffend kung lahat sila’y hindi matuwa sa akin. Napansin ko lang naman. At alam kong hindi ko kailangang pansinin. Pansin ko ring walang kuwenta ‘tong paragraph na ’to.
Ipinakilala mo akong karelasyon at tagapagpigil ng iyong pagwawalwal. Bigla mo rin namang binawi na umiinom ako habang nagtithesis. Ang mas malala pa, ipinamukha mo sa kanilang ipinanglaban for best thesis yung kagaguhan ko kahit na sobrang hiyang-hiya ako roon. Mukhang hindi rin naman matutuloy. Wala namang hard feelings sa adviser para sa false hopes. Okay lang din namang ikuwento nang pamayabang minsan. Pero sa mga kakilala ko lang.
Pinilit tayo ng ilan sa mga kaibigan mo na magstay pa hanggang Pasik. PASIK! Hahaha. Pah-seeekkk. Pahh-pahhh-siiicckkk! As usual, nagpakawala tayo ng tawang, “Wala na kaming pera.” Wala namang nag-alok na manlibre. Hindi ko naman tiningnang peke dahil wala rin naman silang mga trabaho. Joke lang, promise.
Mababait silang lahat, may bisita yata kasi siguro, although may inaasar kayong isang kabatch niyo na hindi ko masigurado kung tanga ba or gusto niyo lang tinitingnan siyang tanga. Nagkapalitan din ng mga salaysay sa kung sino na lang bang natirang tigang sa pagiging single.
Maya-maya’y meron nang tumatawag sa cellphone ko. Hinuha kong para sa ’yo dahil kasasaksak nga lang ng bagong sim card sa cellphone mo at meron pa tayong isang inaasahang tawag mula sa kakilala mo. Inaasahang luntian para sa lahat ng dagdag pang kaligayahan dahil nalalapit na rin ang mahabang pause.
Sinagot ko ang tawag, babae ang sumagot. Binanggit niyang nandun na siya malapit sa atin. Lumingat ako nang kaunti, sinilip ang kanang bahagi ng panig. May nakita akong babaeng may kausap din sa kanyang cellphone. Kinawayan ko, kumaway rin siya pabalik. Tinawag na kita at sinabing dumating na yung sis mo.
Nagpaalam ka nang sumandali sa iyong mga kabatch, saka tayo nagtungong muli sa tambayan bench ng kapatiran ninyo. Siyempre, kamay. Ipinakilala mo na rin ako, “’Suppp.” Hindi ko napansin kung iniabot niya na pero naisip ko namang madali mo ring isinilid sa iyong bag. Nagkamustahan lamang kayo nang saglit at umalis na rin siya. Dumaan din ang ilang saglit bago umalis at nagpaalam ang iba mo pang mga kaibigan. Tahimik nang muli tayong nakaupo sa bench na tila may hinihintay pa rin.
Kausap mo na ang isa mo pang sis sa cellphone na gusto ring makipagkita sa iyo ngunit binanggit niyang nasa klase pa siya at ang room kung saan siya matatagpuan ay wala kang ideya kung paanong tutunguhin. “Nakita mo ba? Ang dami, bruh.”
“Ang alin?” panguna kong pagtataka. “(Ahh) Yung luntian?”
“Oo. Ang dami niya, bro.”
“Gaano karami? Paanong marami?”
Sumenyas ka ng tila isang malaking tipak ng tae. Malapad na papel at medyo makapal. Napa-wow na lamang ako nang saglit, “Patungan mo ng mga gamit mo. Yung hindi makikita ng guard. Baka kasi magcheck sa Victory Liner mamaya. May hinihintay pa tayo?”
“Sige. Yung isa ko pang sis. Nasa klase pa raw siya eh.”
Gusto kong itanong kung anong oras tayo uuwi pero mukhang may gusto ka pang kitain. Ayoko muna kung sakaling mangill joy. “Gusto kong magyosi. Sa’n puwede magyosi?” Sinabi mong meron naman ngunit sa labas pa ng campus. Hindi naman ganoon kalayo ang ating nilakad. May ilang mga binabaang hagdan at dinaanang building. Dumating tayo sa isang gate/labasan ng UP. Nauna na akong nagsindi dahil nangangatal na ako. Nakadagdag pa siguro sa atat yung pagbabawal ng campus na magyosi sa loob.
Itinanong mo sa akin kung anong gusto kong regalo at kung paano mong maipapaabot ito sa akin. Sinabi ko namang baka magkita pa kaming muli ni Jose dahil pinapupunta pa niya ako sa Bulakan para sa isang tugtugan nilang magpipinsan. Sinabi ko ring mukha namang puwede kitang isama roon.
Kung sakali namang hindi mangyari lahat ng nais na magkataon, sinabi kong maaari naman tayong magkita sa UP na lamang at iabot sa akin lahat ng regalong gusto mong ibigay.
Matapos makapaghuling buga, iginala mo na lamang muna ako sa mga lugar na pamilyar ka sa loob ng campus. Ginusto ko rin kasing malaman kung saan ba banda yung college mo. Inisip kong hindi rin naman tayo mapapagod masyado sa paglalakad dahil maginaw pa rin naman ang simoy at maliit lang naman talaga yung campus. Ipinakita mo kung saan ka madalas magyosi at kung saan din may madalas naniningkit na ang mga mata kakahithit ng luntian.
Nauhaw na rin ako sa wakas at tinanong ko kung saan merong mabibilhan ng inumin. Dinala mo naman ako sa tila cafeteria na gusali sa campus at bumili ako ng isang maliit na bote ng coke. Pagbalik natin sa bench ninyo ay naramdaman kong mukhang may hinihintay ka pa rin kung kaya’t naglabas na ako ng isang garapon ng lenguang binili ko kanina. Hindi naman ako natakam masyado ngunit unti-unti ko ring inubos.
“Anong oras tayo aalis?”
Hindi ka pa sigurado kung sasagot ka, ngunit panay pa rin ang check mo sa iyong cellphone. “Gusto mo na bang umalis?”
“Okay lang naman. Saan na ba yung sis mo?”
“Nasa klase pa yata eh.”
Inilabas ko na lamang ang laptop ko at sinubukang maglaro nang hindi mainip. Nang mainip na ako sa paglalaro ay nagbukas na ako ng isang episode ng Adventure Time. Hindi rin naman ako nakatapos ng isang palabas dahil madali pa rin akong mainip dahil wala naman talaga ako sa mood na gamitin ang laptop ko. Pero okay lang, hindi naman ako nagmamadali ni galit sa ’yo. Kailangan ko lang talaga siguro ng may ginagawa dahil kanina pa hindi gumagana yung utak ko.
Sa gitna ng aking panonood ay may dumating kang isang kaibigan mula sa isang pulang org na sinalihan mo. Ipinakilala mo rin siya kaagad sa akin at madaling ko naman siyang binagsakan ng isang malupit na sssuupppp. Dumaan din nang saglit si Aine ngunit hindi na natin nakausap dahil sobrang late na raw siya sa kanyang exam. Minabuti nating lumipat doon sa tambayan ng org na binanggit at nakipag-usap din naman tayo, nakipagkilala. May mangilan-ngilang maiingay at madadaldal ngunit okay lang naman kasi at least, may nangyayari nang bago sa paningin ko.
Mangyayari kaya iyon? Hindi naman siguro. Sobrang taas ng tsansang hindi mangyari ‘yon kasi mataas ang tsansang sigurista ako kahit lasing o sabog, o kahit inaantok man lang. Ito na siguro yung kanina pang bumabagabag sa loob ko kung kaya’t hindi na rin ako mapakali masyado. Hindi ko naman maaaring itanong nang harapan sa ’yo kung kaya’t dinukot kong muli ang aking cellphone nang maisulat ang aking tanong.
Nakagagaan sa pakiramdam ang kalmado mong kalagayan. Parang wala naman talagang problema kahit na sinubukan nating manigurado. Ikaw lang madalas ang nagpapakalma sa akin, kahit simpleng mga salita mo lang. Kahit ngitian mo lang ako na nagsasabing okay naman talaga ang lahat.
Paunti-unti kong muling pinapanatag ang aking kalooban habang humihingi sa iyo ng lakas. Ngumiti kang sansaglit muli sa akin at feeling ko iniimagine ko na lang ang eksenang ito. Nakapagdesisyon ka na rin sa wakas na hindi na natin mahihintay pa sina Aine at yung isa mo pang sis at nagpaalam na tayo sa org tambayan mo dati matapos makapagyabang na may isa ka pang org na kahawig sa Diliman.
Hindi naman sa nagmamadali pero agad din tayong nakabalik sa terminal ng Victory Liner. Bago makapasok e may guard na nakaantabay sa entrance. Naalala ko yung luntian na isinilid mo sa bag kanina. Sana naman e naitetris mo nang maayos sa bag mo ang pagkakakubli.
Una kang nakapasok. Hindi ko alam kung paano kang nakalusot. Nakalampas din ako sa guard nang maraos. Mabuti na lamang at walang pila at nagfeeling dire-diretso lang tayo sa balakid. Sinabi mo rin sa akin na buti na lang at kinausap ka ng isa pang guard at hindi na nabusisi ng guard na nagchecheck yung bag mo.
Agad na rin tayong pinasakay sa bus ng konduktor. Ang akala ko’y bibili pa tayo ng ticket sa ibang bintana para mas hassle pero hindi na. Pagkaupo sa bus, nagkanya-kanya munang laglagan ng puwet at suot ng mas mahahabang manggas.
Ginusto mong manood sa laptop ko ng kung anong series. Pumayag naman ako at inilabas na kaagad ang aking laptop. Pumili ng animé tungkol sa malungkot na nakaraan. Sinabi kong hindi ko pa napapanood yung series ngunit sa katunaya’y hindi ko lang talaga maalala kung anong nangyari sa palabas na iyon, kaya siguro iyon ang pinili ko. Marami-raming animé na rin ang gusto kong panooring muli ngunit nakakaiyak yung pinili ko. Ang naaalala ko lang, umiyak ako sa may bandang dulo, at sa isang episode lang yata. Gusto ko lang yatang maramdaman yun ulit. Pero hindi ko inasahang magiging sinlambot mo ako.
Hindi rin masyadong nagtagal at sakto pa rin talaga sa schedule ang bus ng Victory Liner. Sa wakas, kinamusta kong saglit sa aking isip kung anu-ano nga bang nangyaring signipikante sa Baguio. Ngayon lang din na sobrang obvious na ng pamamaalam natin sa lugar. Dapat talaga, sinulat ko lahat, nandirito naman at dala ko ang aking laptop, hindi naman masamang magnote nang madalian para sa mas mabibilis na pag-alala. Ang inisip ko na lang, nandun nga ang lahat ng pagkakataong makatulong nang sandali sa pagsusulat pero wala rin naman yun sa lahat ng pagkakataong mas makakatabi pa kita. Ayoko rin namang magtrabaho nang may gising na taong malapit sa akin o malapit sa ’yo. Minsan nakakahiya, minsan, ayokong isipin mong wala akong oras para sa ’yo. Alam kong maiintindihan mo naman lahat ng ginagawa ko pero hindi ko rin naman kakayaning sayangin lang din yung pinunta natin dito. Bahala na si future Mart. (Putang ina mo, past Mart.)
Nabalikan na rin sa wakas ang paliku-likong daan, pauwi naman ngayon, at mismong saktong palubog na ang araw. Nang makailang liko pa’t hikab ng araw, papalapit na rin ang nagbibigay ng ticket at pinause ko na muna yung pinanonood natin, at dinukot ang wallet mula sa bag. Kinuha mo na rin ang wallet mo. Binanggit ko na ring ihanda na ang ID na hindi ko alam kung bakit ko pa pinaalala e nakailang uwi ka naman na sa rutang ito.
Muli, hindi na naman tinanggap ng konduktor ng bus yung alok nating makahingi ng student discount mula sa ID mo kahit na mas mukha kang bata sa akin. Sinabi ko kaagad na hindi ka pa kasi bayad sa tuition pero enrolled ka naman ngayong sem. Inulit mo lang yung sinabi ko at milagrong naniwala na si Kuya Konduktor at binigyan ka na rin sa wakas ng discount. Sana ginawa na rin natin yun sa Cubao pa lamang. Kaso mukhang hindi rin gagana dahil mukhang mas hassle yung puwestuhan kapag nakatayo kaysa sa nakaupong may aircon.
Pinindot nang muli ang pinanonood na series sa at pinagmasdan kita nang makailang saglit kung nakatulog ka na ba dahil mabilis at matagal kang nanahimik. Maya’t maya nama’y may mga tanong ka na ayaw ko namang sagutin at nagkunwari pa rin akong hindi ko pa talaga nga napapanood ang palabas. Inilabas mo na rin si Janine para tayo naman ang panoorin.
Malayo na sa kulay ng mga ulap ang bakas ng araw. Palayo na rin ang mga alaalang nabuo sa init at ginaw. Miss na rin ng baga kong magyosi. Mabuti na lamang at nagmabagal nang muli ang bus at madali akong nakaamoy ng stop over. Matapos makawiwi, tinanong kita kung may pera ka dahil nagugutom na ako at tinatamad ako/ayaw kong bumalik sa bus para kumuha ng pera. Tsaka mas convenient na bayaran na lang kita agad mamaya sa utang ko. Pumasok na tayo sa isang mini grocery store. Tinitigan ko for 20 seconds yung Pringles bago ako kumuha ng isang plastic ng fish crackers. Madaling pumunta sa counter at pinambayad ang 100 pesos mo, kasabay na rin ang isang bote ng Gatorade.
Play. Binuksan ko na agad yung fish crackers at mabilis na inubos. Nakailang episode na rin tayo ng Ano Hana. Nakahingi ka naman ng ilang lutong at mukhang busog pa si Janine. Solb na siguro siya, kakapakyu sa ’yo. Dumaan ang ilang oras at sinabi mo sa aking susubukan mo na sa susunod na bus stop. Gusto ko sanang ipause lahat ng bagay para lang makapagconcentrate ako sa mga hindi ko naman makokontrol na reaksyon kapag nagkataon. Pagbaba ng bus, dumiretso na kaagad ako sa yosi place at ikaw naman, sa banyo. Bawat paghithit at buga’y tinalo pa ang bawat hiblang bumubura sa relong binubullshit lang ako. Agad-agad kong naubos ang stick kaya’t sinubukan ko na lamang aliwin ang aking sarili sa mga taong nakapaligid. May mangilang nag-uusap na gusto kong pakinggan, mabaling lamang ang atensyon ko. Pero wala pa rin. Panay pa rin ang silip ko sa direksyon mo.
At sumulpot ka nang bigla. Nagsisulputan din lahat ng daga, ipis, punyeta, leche, tang ina, sa dibdib ko. Papalapit ka nang papalapit ng lakad sa akin habang papalayo naman nang papalayo lahat ng iniisip ko. Sumakto ka na sa harap ko. Ginusto kong magsinding muli pero naunahan mo ako. Hithit.
“Hindi ako makaihi,” buga.
Buga.
Hindi ko alam kung gusto kong tumawa o ngumiti. Hindi ko rin alam kung malulungkot ako.
“Mamaya na lang ulit.”
“Sige.”
Inubos mo na ang yosi mo at sumakay nang muli tayo sa bus. Bigla na lamang akong ninotify ng laptop na malapit na raw siyang himatayin kaya isinara ko na. Hindi ka naman nagreklamo. Wala nang pagkain. Wala na ring Gatorade. Wala pa ako sa mood para sa lengua na naman. Ibinalik ko na ang laptop sa bag at isinandal na ang aking likod, hindi ka naman nagreklamo. Pumikit ako. Wala pa rin. Sinubukan ko nang humimlay.
Ang alam ko, ramdam ko pa rin ang lambot ng kinauupuan ko, maging pagkumot ng aking jacket. Alam kong marami na ring ilaw sa labas, at maraming pasaherong pagod, katulad natin. Ramdam pa rin ang mga nakakalusot na ginaw sa ating may saplot pang mga katawan. Pero wala pa muna ako sa mood bumangon. May mga ilang pagsilip ako, pero tungo lamang sa ’yo at sa mga magkabilang bintana, sabay pipikit din kaagad. Minsan, naaabutan kong tulog ka. Minsan, nakatingin sa akin. Minsan naman, nakatingin sa akin at nagsasalita, pero wala akong nauunawaan. May isang beses na nalingat na talaga ako dahil narinig kong muli ang iyong boses, at mukhang may tinuturo ka sa bintana. Binuksan ko pa ang kurtina at tinanong kung ano ba yung tinuturo mo. Sumagot ka pero hindi ko pa rin naintindihan. Tinanong ko ulit. Inulit mo naman ang iyong sinabi. Pero wala pa rin talaga. Umarte na lamang ako na naintindihan ko at tumingin nang matagal sa bintana. Sumandal at pumikit na akong muli pagkatapos.
Nalalabi na rin ang antok ko, masakit na ang aking puwetan. Chineck ko na ang aking relo, malapit na yata tayong bumaba kahit na hindi ko pa rin nakikilala yung dinaraanan natin. Nabawasan nang kaunti ang pagkaatat nang tumigil muli ang bus at napansin kong nakapila na tayo sa toll gate. Umidlip ako nang ilang saglit, at namataang nasa Quezon City na tayo ulit sa pagsuko ko na talagang matulog. Sumilip-silip ka na rin sa bintana, may paakmang nais na bumaba. Nang mamataan ang SM North, niyaya mo na ako.
Tinanong ko kung nasa bag mo na ulit si Janine. Umoo ka naman. Tinanong ko rin kung sigurado ka bang bababa na tayo. Oo ulit. Hindi ko naman na kinuwestiyon pa dahil parang natatae na ulit ako at nginatal kong magyosi. Pagbaba natin ay kita sa malayo ang pasarado nang mga mall. Nagsindi na ako kaagad.
“Kain muna tayo.”
“Sa’n?”
“Kahit saan. Uhm, Philcoa?”
“Sige, Philcoa,” ang alam ko, 24 hours naman yung Mcdo run. Tsaka malapit na rin naman ang Yuj Inn. Matapos kong makapagyosi at matantyang mukhang bubulwak na talaga yung bituka ko, agad akong pumara ng taxi dahil wala na ako sa mood pang maghanap ng masasakyan ng jeep. Mabilis naman yung biyahe, tulog na rin siguro yung mga tao. Sinilip ko yung itaas na palapag nang makababa mula sa taxi.
“May KFC nga pala rito. KFC na lang?”
“Uhh, sure.”
Agad na akong nakapili ng order. Sinabi mo na rin ang iyo. Naghanap ka na ng mauupuan. Matapos makapagbayad at iabot sa’kin ni Ate Kahera yung dinner natin e hinanap na kaagad kita. Nakapili ka naman nang maayus-ayos na upuan, malambot. Medyo magkagalit sa simula dahil gutom na siguro tayong pareho. Maya-maya’y may mga naoverhear akong estudyante mula sa FEU na pinag-uusapan ang kanilang mga grade. Sabi ko sa sarili ko, psh. Sabay, psh, yabang mo naman, Mart.
‘Di nagtagal at nagsalita ka na rin sa wakas para magkuwento. Nagkalaman na siguro yung tiyan mo o maaari ring inaayos mo lang kanina kung paano kang magsisimula. Nagsalaysay ka lang naman kung paanong kakaibang magalit at mag-utos yung papa mo sa inyo. Yung tipong ipapamukha pa sa inyo kung paano niya kayong tinitingnan bilang isang indibidwal at kung gaano nga ba kataas ang gusto/inaasahan niya sa inyo kahit na lakas makabaliktad ng datingan.
Ang lakas ng tawa mo. Hindi ko naman kayang maimagine kung paano nga ba yung itsura ni Ivan nung tapos nang ipaliwanag sa kanya ng papa mo kung paano bang puntiryahin ang kamatis. Okay lang. Okay na ako sa legit mong mga tawa at ngiti. Hindi ako sigurado kung kailangan mo ako sa mga ganoong pagpapakilala ng sarili, pero masaya akong isa ako sa mga taong napili mo para maging kausap, at katawanan. Maski umabot tayo sa simpleng mga usapang kamatis na ‘yan, walang pag-aatubiling ikinukuwento mo sa akin. Siguro alam mo kasing makikinig ako, dahil mahal kita. O kaya’y mahal mo ako’t magaan ang pakiramdam mo sa akin.
Bumigat nang todo yung tiyan ko pagkainom ng softdrink. Matapos ang huling subo, mukhang handa na tayong muli sa panibago. Lumabas na tayo ng KFC, maliwanag pa rin ang buwan. May ilan pang mga tao sa labas, ngunit karamiha’y nagtitinda na lamang at naghahanap ng maghahatid/masasakyan. Nilakad na natin tungong sakayan ng tricycle, kaunting lampas lamang mula sa nadaanang Mini Stop, “Holy Family po.”
Nakababa’t muling nagyosi. Isinara ko na muna ang cellphone ko dahil may iniwang text sa akin ang nanay ko na kinabukasan ko na lamang napagdesisyunang sagutin. Pagdating sa reception, usual na bagsakan at galawan, at bullshit na ngitian pa rin. Parating tunay na pangalan ang inilalagay ko roon dahil doon at doon lang din naman tayo nagbabalik. Baka rin kasi ireport pa ’ko sa kung saan kung ibang pangalan na lamang ang ilagay ko sa bawat panulit ng 600.
Iniabot na sa akin ni Kuya Yuj yung susi pagkapasok natin ng kuwarto. Isinet up ko na kaagad yung laptop at humiga sa kama. Lumabas ka munang saglit para umihi na talaga. Talagang-talaga na ’to. Napansin kong inubos mo talaga yung inumin mo matapos nating maghapunan kung kaya’t ipinatong ko na lamang sa aking mukha yung kung anong nahugot ko sa ating kama. Medyo matagal. Oo nga pala, siguro’y hindi lang naman pagwiwi ang kasama sa proseso. Diniinan ko ang pagkapit sa rilim at muling binalikan lahat ng ating pag-eskapo. Wala naman talaga akong ginawang sablay/mali kaya imposible talaga. Tanggap naman nating dalawa na irreg ka at unti-unting napakalma kong muli ang aking sarili at tinanggap ang mga pinakalohikal na rason.
Narinig ko na ang pinto. Umakma akong tulog sa pagod. Tumabi ka naman sa akin. Palaki na nang palaki ang tanda sa akin. Bumigat lalo yung kumot sa aking ulo. Hindi ko na rin napigilan. Niyakap muna kita, hinalikan, saka ako bumangon. Tumingin ako sa lamesa, nagkunwaring walang nakitang bago. Tinype ko na ang password sa laptop. Sumunod ka na sa pagbangon. Ipinaliwanag mo sa akin ang bago.
Nawala lahat ng punyetang buwaka sa dibdib.
Inasar mo pa ako nang saglit bago magrequest na tapusin na natin ang palabas na sinimulan sa bus. Mabuti’t naalala ko maski papa’no kung anong episode na nga ba tayo.
“Inom pa ba tayo?”
“Ikaw.”
Tinatamad lahat bumaba at bumili sa Mini Stop.
“Luntian na lang.”
“Uhh, yeah sure.”
Ikaw na lang din ang nagload. Apat na stick, habang nanonood ng Ano Hana. Naging ano nahang nahangyayari matapos ang isang episode at tigdalawang stick na bugahan ng luntian. Napaiyak pa rin ako sa may bandang dulo nang magpakita ang kapatid ng isa sa mga pangunahing tauhan. Hindi ko na chineck kung tinawanan mo ba ako or nakyutan ka lang sa akin. O hindi mo napansin. O wala ka na ring pakialam sa mundo, over all.
Humiga ka na sa aking kanlungan. At dahan-dahan kong minasahe ang iyong ulo at ilong. Panay ang singhot mo sa lahat ng pahina at yosing nagdaan, at ngayon lang ulit ako nagkaroon ng pagkakataong pagaanin kahit saglit ang iyong pakiramdam. Gusto ko rin sanang magpasalamat sa lahat ng effort mo sa lahat ng araw ng pananatili natin sa Baguio. Sa mga kinainan natin, ininuman, pinuntahan. Sa lahat ng mga ipinakita mo, ipinakilala. Sa lahat ng pag-aalala, pag-aalaga. Sa lahat ng bawat hiblang hindi mo pinalampas para ipadama sa akin kung gaano mo ako kamahal. Salamat sa lahat. Salamat. I love you. I love you so much.
Tinapos ko na ang pagmasahe sa iyong noo. Lumipat ang aking kamay sa iyong dibdib. Kumapa, humimas, pumabilog. Naramdaman kong muli ang kinasasabikan kong paulit-ulit. Ang iyong paghinga sa ganitong mga pagkakataon. Umungol kang malumanay at hinalikan ko ang iyong kaliwang tenga. Matapos ay ipinasok ko ang aking dila, sinusuyod ang bawat kurba at lalim ng loob. Lalong tumitindi ang iyong paghinga. Sumasabay sa bawat lamsik ng laway ko sa tenga mo’t pandiril sa iyong dibdib.
Kumukulo na ang bawat sulok ng iyong katawan habang hinihila ka pa rin pabalik ng magkahalong antok, luntian, at ligalig sa kama. Unti-unti akong bumaba sa iyong pundya at hinalikan muna siya. At isa pa. Sa ikatlo’y naramdaman na ng mga labi ko ang basa kung kaya’t unti-unti ko nang ibinaba ang iyong takip.
Kausap mo na ang isa mo pang sis sa cellphone na gusto ring makipagkita sa iyo ngunit binanggit niyang nasa klase pa siya at ang room kung saan siya matatagpuan ay wala kang ideya kung paanong tutunguhin. “Nakita mo ba? Ang dami, bruh.”
“Ang alin?” panguna kong pagtataka. “(Ahh) Yung luntian?”
“Oo. Ang dami niya, bro.”
“Gaano karami? Paanong marami?”
Sumenyas ka ng tila isang malaking tipak ng tae. Malapad na papel at medyo makapal. Napa-wow na lamang ako nang saglit, “Patungan mo ng mga gamit mo. Yung hindi makikita ng guard. Baka kasi magcheck sa Victory Liner mamaya. May hinihintay pa tayo?”
“Sige. Yung isa ko pang sis. Nasa klase pa raw siya eh.”
Gusto kong itanong kung anong oras tayo uuwi pero mukhang may gusto ka pang kitain. Ayoko muna kung sakaling mangill joy. “Gusto kong magyosi. Sa’n puwede magyosi?” Sinabi mong meron naman ngunit sa labas pa ng campus. Hindi naman ganoon kalayo ang ating nilakad. May ilang mga binabaang hagdan at dinaanang building. Dumating tayo sa isang gate/labasan ng UP. Nauna na akong nagsindi dahil nangangatal na ako. Nakadagdag pa siguro sa atat yung pagbabawal ng campus na magyosi sa loob.
Itinanong mo sa akin kung anong gusto kong regalo at kung paano mong maipapaabot ito sa akin. Sinabi ko namang baka magkita pa kaming muli ni Jose dahil pinapupunta pa niya ako sa Bulakan para sa isang tugtugan nilang magpipinsan. Sinabi ko ring mukha namang puwede kitang isama roon.
Kung sakali namang hindi mangyari lahat ng nais na magkataon, sinabi kong maaari naman tayong magkita sa UP na lamang at iabot sa akin lahat ng regalong gusto mong ibigay.
Matapos makapaghuling buga, iginala mo na lamang muna ako sa mga lugar na pamilyar ka sa loob ng campus. Ginusto ko rin kasing malaman kung saan ba banda yung college mo. Inisip kong hindi rin naman tayo mapapagod masyado sa paglalakad dahil maginaw pa rin naman ang simoy at maliit lang naman talaga yung campus. Ipinakita mo kung saan ka madalas magyosi at kung saan din may madalas naniningkit na ang mga mata kakahithit ng luntian.
Nauhaw na rin ako sa wakas at tinanong ko kung saan merong mabibilhan ng inumin. Dinala mo naman ako sa tila cafeteria na gusali sa campus at bumili ako ng isang maliit na bote ng coke. Pagbalik natin sa bench ninyo ay naramdaman kong mukhang may hinihintay ka pa rin kung kaya’t naglabas na ako ng isang garapon ng lenguang binili ko kanina. Hindi naman ako natakam masyado ngunit unti-unti ko ring inubos.
“Anong oras tayo aalis?”
Hindi ka pa sigurado kung sasagot ka, ngunit panay pa rin ang check mo sa iyong cellphone. “Gusto mo na bang umalis?”
“Okay lang naman. Saan na ba yung sis mo?”
“Nasa klase pa yata eh.”
Inilabas ko na lamang ang laptop ko at sinubukang maglaro nang hindi mainip. Nang mainip na ako sa paglalaro ay nagbukas na ako ng isang episode ng Adventure Time. Hindi rin naman ako nakatapos ng isang palabas dahil madali pa rin akong mainip dahil wala naman talaga ako sa mood na gamitin ang laptop ko. Pero okay lang, hindi naman ako nagmamadali ni galit sa ’yo. Kailangan ko lang talaga siguro ng may ginagawa dahil kanina pa hindi gumagana yung utak ko.
Sa gitna ng aking panonood ay may dumating kang isang kaibigan mula sa isang pulang org na sinalihan mo. Ipinakilala mo rin siya kaagad sa akin at madaling ko naman siyang binagsakan ng isang malupit na sssuupppp. Dumaan din nang saglit si Aine ngunit hindi na natin nakausap dahil sobrang late na raw siya sa kanyang exam. Minabuti nating lumipat doon sa tambayan ng org na binanggit at nakipag-usap din naman tayo, nakipagkilala. May mangilan-ngilang maiingay at madadaldal ngunit okay lang naman kasi at least, may nangyayari nang bago sa paningin ko.
Mangyayari kaya iyon? Hindi naman siguro. Sobrang taas ng tsansang hindi mangyari ‘yon kasi mataas ang tsansang sigurista ako kahit lasing o sabog, o kahit inaantok man lang. Ito na siguro yung kanina pang bumabagabag sa loob ko kung kaya’t hindi na rin ako mapakali masyado. Hindi ko naman maaaring itanong nang harapan sa ’yo kung kaya’t dinukot kong muli ang aking cellphone nang maisulat ang aking tanong.
Nakagagaan sa pakiramdam ang kalmado mong kalagayan. Parang wala naman talagang problema kahit na sinubukan nating manigurado. Ikaw lang madalas ang nagpapakalma sa akin, kahit simpleng mga salita mo lang. Kahit ngitian mo lang ako na nagsasabing okay naman talaga ang lahat.
Paunti-unti kong muling pinapanatag ang aking kalooban habang humihingi sa iyo ng lakas. Ngumiti kang sansaglit muli sa akin at feeling ko iniimagine ko na lang ang eksenang ito. Nakapagdesisyon ka na rin sa wakas na hindi na natin mahihintay pa sina Aine at yung isa mo pang sis at nagpaalam na tayo sa org tambayan mo dati matapos makapagyabang na may isa ka pang org na kahawig sa Diliman.
Hindi naman sa nagmamadali pero agad din tayong nakabalik sa terminal ng Victory Liner. Bago makapasok e may guard na nakaantabay sa entrance. Naalala ko yung luntian na isinilid mo sa bag kanina. Sana naman e naitetris mo nang maayos sa bag mo ang pagkakakubli.
Una kang nakapasok. Hindi ko alam kung paano kang nakalusot. Nakalampas din ako sa guard nang maraos. Mabuti na lamang at walang pila at nagfeeling dire-diretso lang tayo sa balakid. Sinabi mo rin sa akin na buti na lang at kinausap ka ng isa pang guard at hindi na nabusisi ng guard na nagchecheck yung bag mo.
Agad na rin tayong pinasakay sa bus ng konduktor. Ang akala ko’y bibili pa tayo ng ticket sa ibang bintana para mas hassle pero hindi na. Pagkaupo sa bus, nagkanya-kanya munang laglagan ng puwet at suot ng mas mahahabang manggas.
Ginusto mong manood sa laptop ko ng kung anong series. Pumayag naman ako at inilabas na kaagad ang aking laptop. Pumili ng animé tungkol sa malungkot na nakaraan. Sinabi kong hindi ko pa napapanood yung series ngunit sa katunaya’y hindi ko lang talaga maalala kung anong nangyari sa palabas na iyon, kaya siguro iyon ang pinili ko. Marami-raming animé na rin ang gusto kong panooring muli ngunit nakakaiyak yung pinili ko. Ang naaalala ko lang, umiyak ako sa may bandang dulo, at sa isang episode lang yata. Gusto ko lang yatang maramdaman yun ulit. Pero hindi ko inasahang magiging sinlambot mo ako.
Hindi rin masyadong nagtagal at sakto pa rin talaga sa schedule ang bus ng Victory Liner. Sa wakas, kinamusta kong saglit sa aking isip kung anu-ano nga bang nangyaring signipikante sa Baguio. Ngayon lang din na sobrang obvious na ng pamamaalam natin sa lugar. Dapat talaga, sinulat ko lahat, nandirito naman at dala ko ang aking laptop, hindi naman masamang magnote nang madalian para sa mas mabibilis na pag-alala. Ang inisip ko na lang, nandun nga ang lahat ng pagkakataong makatulong nang sandali sa pagsusulat pero wala rin naman yun sa lahat ng pagkakataong mas makakatabi pa kita. Ayoko rin namang magtrabaho nang may gising na taong malapit sa akin o malapit sa ’yo. Minsan nakakahiya, minsan, ayokong isipin mong wala akong oras para sa ’yo. Alam kong maiintindihan mo naman lahat ng ginagawa ko pero hindi ko rin naman kakayaning sayangin lang din yung pinunta natin dito. Bahala na si future Mart. (Putang ina mo, past Mart.)
Nabalikan na rin sa wakas ang paliku-likong daan, pauwi naman ngayon, at mismong saktong palubog na ang araw. Nang makailang liko pa’t hikab ng araw, papalapit na rin ang nagbibigay ng ticket at pinause ko na muna yung pinanonood natin, at dinukot ang wallet mula sa bag. Kinuha mo na rin ang wallet mo. Binanggit ko na ring ihanda na ang ID na hindi ko alam kung bakit ko pa pinaalala e nakailang uwi ka naman na sa rutang ito.
Muli, hindi na naman tinanggap ng konduktor ng bus yung alok nating makahingi ng student discount mula sa ID mo kahit na mas mukha kang bata sa akin. Sinabi ko kaagad na hindi ka pa kasi bayad sa tuition pero enrolled ka naman ngayong sem. Inulit mo lang yung sinabi ko at milagrong naniwala na si Kuya Konduktor at binigyan ka na rin sa wakas ng discount. Sana ginawa na rin natin yun sa Cubao pa lamang. Kaso mukhang hindi rin gagana dahil mukhang mas hassle yung puwestuhan kapag nakatayo kaysa sa nakaupong may aircon.
Pinindot nang muli ang pinanonood na series sa at pinagmasdan kita nang makailang saglit kung nakatulog ka na ba dahil mabilis at matagal kang nanahimik. Maya’t maya nama’y may mga tanong ka na ayaw ko namang sagutin at nagkunwari pa rin akong hindi ko pa talaga nga napapanood ang palabas. Inilabas mo na rin si Janine para tayo naman ang panoorin.
Malayo na sa kulay ng mga ulap ang bakas ng araw. Palayo na rin ang mga alaalang nabuo sa init at ginaw. Miss na rin ng baga kong magyosi. Mabuti na lamang at nagmabagal nang muli ang bus at madali akong nakaamoy ng stop over. Matapos makawiwi, tinanong kita kung may pera ka dahil nagugutom na ako at tinatamad ako/ayaw kong bumalik sa bus para kumuha ng pera. Tsaka mas convenient na bayaran na lang kita agad mamaya sa utang ko. Pumasok na tayo sa isang mini grocery store. Tinitigan ko for 20 seconds yung Pringles bago ako kumuha ng isang plastic ng fish crackers. Madaling pumunta sa counter at pinambayad ang 100 pesos mo, kasabay na rin ang isang bote ng Gatorade.
Play. Binuksan ko na agad yung fish crackers at mabilis na inubos. Nakailang episode na rin tayo ng Ano Hana. Nakahingi ka naman ng ilang lutong at mukhang busog pa si Janine. Solb na siguro siya, kakapakyu sa ’yo. Dumaan ang ilang oras at sinabi mo sa aking susubukan mo na sa susunod na bus stop. Gusto ko sanang ipause lahat ng bagay para lang makapagconcentrate ako sa mga hindi ko naman makokontrol na reaksyon kapag nagkataon. Pagbaba ng bus, dumiretso na kaagad ako sa yosi place at ikaw naman, sa banyo. Bawat paghithit at buga’y tinalo pa ang bawat hiblang bumubura sa relong binubullshit lang ako. Agad-agad kong naubos ang stick kaya’t sinubukan ko na lamang aliwin ang aking sarili sa mga taong nakapaligid. May mangilang nag-uusap na gusto kong pakinggan, mabaling lamang ang atensyon ko. Pero wala pa rin. Panay pa rin ang silip ko sa direksyon mo.
At sumulpot ka nang bigla. Nagsisulputan din lahat ng daga, ipis, punyeta, leche, tang ina, sa dibdib ko. Papalapit ka nang papalapit ng lakad sa akin habang papalayo naman nang papalayo lahat ng iniisip ko. Sumakto ka na sa harap ko. Ginusto kong magsinding muli pero naunahan mo ako. Hithit.
“Hindi ako makaihi,” buga.
Buga.
Hindi ko alam kung gusto kong tumawa o ngumiti. Hindi ko rin alam kung malulungkot ako.
“Mamaya na lang ulit.”
“Sige.”
Inubos mo na ang yosi mo at sumakay nang muli tayo sa bus. Bigla na lamang akong ninotify ng laptop na malapit na raw siyang himatayin kaya isinara ko na. Hindi ka naman nagreklamo. Wala nang pagkain. Wala na ring Gatorade. Wala pa ako sa mood para sa lengua na naman. Ibinalik ko na ang laptop sa bag at isinandal na ang aking likod, hindi ka naman nagreklamo. Pumikit ako. Wala pa rin. Sinubukan ko nang humimlay.
Ang alam ko, ramdam ko pa rin ang lambot ng kinauupuan ko, maging pagkumot ng aking jacket. Alam kong marami na ring ilaw sa labas, at maraming pasaherong pagod, katulad natin. Ramdam pa rin ang mga nakakalusot na ginaw sa ating may saplot pang mga katawan. Pero wala pa muna ako sa mood bumangon. May mga ilang pagsilip ako, pero tungo lamang sa ’yo at sa mga magkabilang bintana, sabay pipikit din kaagad. Minsan, naaabutan kong tulog ka. Minsan, nakatingin sa akin. Minsan naman, nakatingin sa akin at nagsasalita, pero wala akong nauunawaan. May isang beses na nalingat na talaga ako dahil narinig kong muli ang iyong boses, at mukhang may tinuturo ka sa bintana. Binuksan ko pa ang kurtina at tinanong kung ano ba yung tinuturo mo. Sumagot ka pero hindi ko pa rin naintindihan. Tinanong ko ulit. Inulit mo naman ang iyong sinabi. Pero wala pa rin talaga. Umarte na lamang ako na naintindihan ko at tumingin nang matagal sa bintana. Sumandal at pumikit na akong muli pagkatapos.
Nalalabi na rin ang antok ko, masakit na ang aking puwetan. Chineck ko na ang aking relo, malapit na yata tayong bumaba kahit na hindi ko pa rin nakikilala yung dinaraanan natin. Nabawasan nang kaunti ang pagkaatat nang tumigil muli ang bus at napansin kong nakapila na tayo sa toll gate. Umidlip ako nang ilang saglit, at namataang nasa Quezon City na tayo ulit sa pagsuko ko na talagang matulog. Sumilip-silip ka na rin sa bintana, may paakmang nais na bumaba. Nang mamataan ang SM North, niyaya mo na ako.
Tinanong ko kung nasa bag mo na ulit si Janine. Umoo ka naman. Tinanong ko rin kung sigurado ka bang bababa na tayo. Oo ulit. Hindi ko naman na kinuwestiyon pa dahil parang natatae na ulit ako at nginatal kong magyosi. Pagbaba natin ay kita sa malayo ang pasarado nang mga mall. Nagsindi na ako kaagad.
“Kain muna tayo.”
“Sa’n?”
“Kahit saan. Uhm, Philcoa?”
“Sige, Philcoa,” ang alam ko, 24 hours naman yung Mcdo run. Tsaka malapit na rin naman ang Yuj Inn. Matapos kong makapagyosi at matantyang mukhang bubulwak na talaga yung bituka ko, agad akong pumara ng taxi dahil wala na ako sa mood pang maghanap ng masasakyan ng jeep. Mabilis naman yung biyahe, tulog na rin siguro yung mga tao. Sinilip ko yung itaas na palapag nang makababa mula sa taxi.
“May KFC nga pala rito. KFC na lang?”
“Uhh, sure.”
Agad na akong nakapili ng order. Sinabi mo na rin ang iyo. Naghanap ka na ng mauupuan. Matapos makapagbayad at iabot sa’kin ni Ate Kahera yung dinner natin e hinanap na kaagad kita. Nakapili ka naman nang maayus-ayos na upuan, malambot. Medyo magkagalit sa simula dahil gutom na siguro tayong pareho. Maya-maya’y may mga naoverhear akong estudyante mula sa FEU na pinag-uusapan ang kanilang mga grade. Sabi ko sa sarili ko, psh. Sabay, psh, yabang mo naman, Mart.
‘Di nagtagal at nagsalita ka na rin sa wakas para magkuwento. Nagkalaman na siguro yung tiyan mo o maaari ring inaayos mo lang kanina kung paano kang magsisimula. Nagsalaysay ka lang naman kung paanong kakaibang magalit at mag-utos yung papa mo sa inyo. Yung tipong ipapamukha pa sa inyo kung paano niya kayong tinitingnan bilang isang indibidwal at kung gaano nga ba kataas ang gusto/inaasahan niya sa inyo kahit na lakas makabaliktad ng datingan.
Ang lakas ng tawa mo. Hindi ko naman kayang maimagine kung paano nga ba yung itsura ni Ivan nung tapos nang ipaliwanag sa kanya ng papa mo kung paano bang puntiryahin ang kamatis. Okay lang. Okay na ako sa legit mong mga tawa at ngiti. Hindi ako sigurado kung kailangan mo ako sa mga ganoong pagpapakilala ng sarili, pero masaya akong isa ako sa mga taong napili mo para maging kausap, at katawanan. Maski umabot tayo sa simpleng mga usapang kamatis na ‘yan, walang pag-aatubiling ikinukuwento mo sa akin. Siguro alam mo kasing makikinig ako, dahil mahal kita. O kaya’y mahal mo ako’t magaan ang pakiramdam mo sa akin.
Bumigat nang todo yung tiyan ko pagkainom ng softdrink. Matapos ang huling subo, mukhang handa na tayong muli sa panibago. Lumabas na tayo ng KFC, maliwanag pa rin ang buwan. May ilan pang mga tao sa labas, ngunit karamiha’y nagtitinda na lamang at naghahanap ng maghahatid/masasakyan. Nilakad na natin tungong sakayan ng tricycle, kaunting lampas lamang mula sa nadaanang Mini Stop, “Holy Family po.”
Nakababa’t muling nagyosi. Isinara ko na muna ang cellphone ko dahil may iniwang text sa akin ang nanay ko na kinabukasan ko na lamang napagdesisyunang sagutin. Pagdating sa reception, usual na bagsakan at galawan, at bullshit na ngitian pa rin. Parating tunay na pangalan ang inilalagay ko roon dahil doon at doon lang din naman tayo nagbabalik. Baka rin kasi ireport pa ’ko sa kung saan kung ibang pangalan na lamang ang ilagay ko sa bawat panulit ng 600.
Iniabot na sa akin ni Kuya Yuj yung susi pagkapasok natin ng kuwarto. Isinet up ko na kaagad yung laptop at humiga sa kama. Lumabas ka munang saglit para umihi na talaga. Talagang-talaga na ’to. Napansin kong inubos mo talaga yung inumin mo matapos nating maghapunan kung kaya’t ipinatong ko na lamang sa aking mukha yung kung anong nahugot ko sa ating kama. Medyo matagal. Oo nga pala, siguro’y hindi lang naman pagwiwi ang kasama sa proseso. Diniinan ko ang pagkapit sa rilim at muling binalikan lahat ng ating pag-eskapo. Wala naman talaga akong ginawang sablay/mali kaya imposible talaga. Tanggap naman nating dalawa na irreg ka at unti-unting napakalma kong muli ang aking sarili at tinanggap ang mga pinakalohikal na rason.
Narinig ko na ang pinto. Umakma akong tulog sa pagod. Tumabi ka naman sa akin. Palaki na nang palaki ang tanda sa akin. Bumigat lalo yung kumot sa aking ulo. Hindi ko na rin napigilan. Niyakap muna kita, hinalikan, saka ako bumangon. Tumingin ako sa lamesa, nagkunwaring walang nakitang bago. Tinype ko na ang password sa laptop. Sumunod ka na sa pagbangon. Ipinaliwanag mo sa akin ang bago.
Nawala lahat ng punyetang buwaka sa dibdib.
Inasar mo pa ako nang saglit bago magrequest na tapusin na natin ang palabas na sinimulan sa bus. Mabuti’t naalala ko maski papa’no kung anong episode na nga ba tayo.
“Inom pa ba tayo?”
“Ikaw.”
Tinatamad lahat bumaba at bumili sa Mini Stop.
“Luntian na lang.”
“Uhh, yeah sure.”
Ikaw na lang din ang nagload. Apat na stick, habang nanonood ng Ano Hana. Naging ano nahang nahangyayari matapos ang isang episode at tigdalawang stick na bugahan ng luntian. Napaiyak pa rin ako sa may bandang dulo nang magpakita ang kapatid ng isa sa mga pangunahing tauhan. Hindi ko na chineck kung tinawanan mo ba ako or nakyutan ka lang sa akin. O hindi mo napansin. O wala ka na ring pakialam sa mundo, over all.
Humiga ka na sa aking kanlungan. At dahan-dahan kong minasahe ang iyong ulo at ilong. Panay ang singhot mo sa lahat ng pahina at yosing nagdaan, at ngayon lang ulit ako nagkaroon ng pagkakataong pagaanin kahit saglit ang iyong pakiramdam. Gusto ko rin sanang magpasalamat sa lahat ng effort mo sa lahat ng araw ng pananatili natin sa Baguio. Sa mga kinainan natin, ininuman, pinuntahan. Sa lahat ng mga ipinakita mo, ipinakilala. Sa lahat ng pag-aalala, pag-aalaga. Sa lahat ng bawat hiblang hindi mo pinalampas para ipadama sa akin kung gaano mo ako kamahal. Salamat sa lahat. Salamat. I love you. I love you so much.
Tinapos ko na ang pagmasahe sa iyong noo. Lumipat ang aking kamay sa iyong dibdib. Kumapa, humimas, pumabilog. Naramdaman kong muli ang kinasasabikan kong paulit-ulit. Ang iyong paghinga sa ganitong mga pagkakataon. Umungol kang malumanay at hinalikan ko ang iyong kaliwang tenga. Matapos ay ipinasok ko ang aking dila, sinusuyod ang bawat kurba at lalim ng loob. Lalong tumitindi ang iyong paghinga. Sumasabay sa bawat lamsik ng laway ko sa tenga mo’t pandiril sa iyong dibdib.
Kumukulo na ang bawat sulok ng iyong katawan habang hinihila ka pa rin pabalik ng magkahalong antok, luntian, at ligalig sa kama. Unti-unti akong bumaba sa iyong pundya at hinalikan muna siya. At isa pa. Sa ikatlo’y naramdaman na ng mga labi ko ang basa kung kaya’t unti-unti ko nang ibinaba ang iyong takip.