Ang tao ay pag-ibig. Pag-ibig ang tao. Kung sinuman ang iibig, ay iibig sa kanyang sarili. Ang sarili ay siya lamang, siya lamang ang iniintindi dahil siya at siya lamang ang tanging may paghagip. Ang paghagip sa iba't ibang puwersa ay hindi kailanman bubunggo sa isa't isa bagkus, ang pag-ibig ay pag-ibig, at hindi magiging pagkutya.

Ibig niyang umibig 'pagkat ibig siya ng pag-ibig. Guguntal ang lahat huwag lang ang pagtitig. Lahat ng iya'y nakakalat lamang sa maestro ng lahat, dahil ang lahat ay iisa, at ang iisa ay lahat. Walang pakundangan 'pagkat ang pagbukas ng bintana ay yayanig sa pulbura, kakalanso sa antipara, at babasag sa sunog at ulam. Hindi ang pagkain ang maiiwan ng pansin. Ang matapang lamang ang may sariling panindig sa hamon ng pag-ibig.

Dahil hindi talagang malambing ang pag-ibig. Mangahas ang makikipagkaibigan sa kanya. Ang araw-araw na pagsusuot ng sapatos ay araw-araw na kapalaran. Baliktad mang suoti'y problema ng iilan, ngunit hinding-hindi ng balak para sa pagsamba ng payapa at usok.

Ang tao ay pag-ibig. Iibigin ang tao. Maisasakatuparan lamang ito sa pagtuntong na sarili ay hindi ang kanyang sarili, kung hindi ang ibang mga sarili.