Maraming beses kong kinakausap ang aking sarili sa pang-araw-araw na pangangamote. Nakailang palibot na ako sa bawat eskinita ng aking isipan. Kilala ko na ang ibang ako, kilala na rin ang mga hindi ko pa naibubulalas. May mga estanteng kakaiba pero hindi kakaiba sa kanila. Ang ako na may paniniwala sa iba, maaaring maniwala sa iba kinabukasan. Sa lahat ng aking nakatagpo at nakausap, walang may iisang may pakialam.
Paano nga ba akong nag-umpisang mawalan na ng pakialam?
Hindi ko na magawa pang sumaya, ngumiti sa iilang mga marka. Alam kong ako lang 'to, at ako lang din ang may sala. Alam kong marami akong sala, alam ko ring may mga nagawa ako. Alam ko ring may mga magagawa pa ako, at alam kong may magagawa pa ako. Hindi ko ito inuulit, may pag-akmang hindi pagsuyod. Alam ko sa sarili kong may magkakaiba akong paglunsod sa mga iiwanan kong marka, o sa mga markang iniwan sa akin, mga markang naiwan sa akin, mga markang hindi na pipilitin pang maiwaksi, maikalat, manghikayat. Ang lahat ng ako'y hindi mapag-isa 'pagkat silang-sila rin ang may banat sa tuwing may iba, sa tuwing may ako na sisita, sa tuwing ako na may gagalaw, may bahid pa ring may panaklaw sa lahat ng matitirang ako, sa lahat ng matitirang ako. Hindi na bale pang iba, basta't ang iba ay ako pa rin nang ako.
Ako na raw ang bahala, akong wala nang pakialam, akong may hindi na nalalaman kung bakit hindi na masaya ang aking bawat pagbangon sa umaga, bawat pagtiklop ng kumot at sarili. Pagkaiwan ng unan at kama, saka ko lamang inuunawa ang himig na bakit pang aayusin kung magugulo rin naman? Bakit pang kailangang isipin ang hindi na kayang pasukan ng kahit na anong ehemplo pati pato pati panabla. Bakit bang sa tuwing titira na ang tadhana, saka lamang maiibsang ang lahat ay wala na ring pakialam, wala nang ibang nakikita. Sa silbing may tantyang ako ito at ikaw 'yan, lamang lang din ang walang alam.