Hoy, Jollibee. Putang ina, ikaw na naman? Sa bawat ilang sakaling hindi pagpapaguran ang iilang mga pagkaraang sentimiyento, iniisip ng iilan na tama na, tama na, pakiusap. Hindi na malaman-laman pa kung saan pa nga ba nanggagaling ang mga boses na hindi naman sa kanila. Ang hinihingi lang naman ng karamihan, kaluwagan ng pakiramdam at ng araw-araw na pakikipagdausdusan sa kanilang mga kauring pampayanan, tungong panghinaharap.

Mahirap maging balahura sa sariling mga kakampi sa pananalig. Ang tanging magdadala sa karunungang pinakahindi maaarok ay ang kadakilaang hinding-hindi makapapantay sa kahit kaninuman o anuman. Magkakaroon lamang ng dignidad sa bawat haplos na isasampal ng reyalidad kung magiging makapag-iisa na ang isang edad na halos ibato na ang sarili sa pagiging hindi esensyal sa mundo.

Sa gayon, mapalad ka pa rin, Jollibee, dahila ang pagmamahal sa hindi nangangailangan ay landasin ng mga hinayupak na kabulagan. Hindi ipinapupumilit na hanggang sa pagtawid na lamang ang maiiwang lampasan kung hindi sa bawat paglikom ng kabayaran sa oras na hindi inaasahan ay makapagpaalis pa rin sana ng salang hindi ipinapaalam ni isang kusing.