Hindi na naman kita maalis sa isipan ko. Sa mga gamit na may kakayahang makapagpabago ng ihip ng hangin, huwag aasahang marating magkakaroon ng suwerteng sasalitain sa mga darating na pagkayakag. Hinahamapas ang siyang lagpas sa tantya ng kung anong nais na patunayang pandaraya. Makasisira lamang ito, mula pa umpisa hanggang dulo, dahil lang din sa pababang pagtiwala sa kinagisnang malapit na yatang mawala.

Hindi pa tapos hangga't hindi pa nalalagutan. Paulit-ulit na ipaalala sa katauhan. Malabong mangyaring muli ang mamaya ngunit ang mamaya'y wala namang ding may nakatitiyak. Agahan ang mga simula nang makapag-ipon ng puwersang isasambulat sa mga kalaban, kaaway, kakampi, kaibigan, dahil sa puno't dulo ng mga halaman at nagkakaliwaang kapatiran, hindi maitatangging kasiyahan lamang din ang hinihintay ng kahit na sinong sasabak sa digmang sinilaban ng ngiti at tagumpay.

Hindi mali ang magkamali. Unawaing unawain ang sarili. Malilinang lamang ang bugso ng puso sa tuwing mayroong kakausap. Sa madalas ay kakausapin ang iba, sa kapares na pagkausap, sa pakikipag-usap nang walang ginagamit na mga salita maging ng mga alipores at pasensyang nagtataglay ng hiwaga na dapat ay tratuhin na ring mga kasambahay.

Hindi nalalayo ang paisa-isang pagtapak. Kung matanaw ang paligid, huwag kakalimutan ang pangunahing gusto. Makipag-isa sa iba, makipaglaro sa kasaysayan, paibabawin pa rin ang paghingi ng tawad at oras maging malaya. Ang galit ay karaniwan sa padayong nagpapalakas, siguruhing may tipo pa rin ang baga nang hindi naman masulit ng iba ang pagbabaliktad ng sinindihang tiyempo.

Hindi ka nag-iisa. Sino man ang mangapahiyang itumba ang puno ng mangga, asahan muna ang sariling makapagpapausok din ng mga tangang langgam kapagka humapon na at mamaalam.