V
“Babe?” bati mo sa akin.
“Hm,” sagot ng aking pikit pang mga mata. “Sa’n tayo magdidinner?” kahit na wala pa rin akong ideya at ikaw pa rin ang bahala. Kahit na wala akong inasahang maiintindihang sagot. Pagbangon. Naglakad tayo ng ilan at tinanong mo ako kung saan ko gustong uminom. Mayroon akong dalawang pinagpilian kahit na hindi ko alam ang mga ito. Pumili ako ng isa’t sinabi mong huminto muna tayo para magyosi. Hiniram mo ang cellphone ko nang makapagtanong kay Yina dahil hindi mo pa rin pala ganoong naaalala ang ating pupuntahan.
Habang naghihintay ng sagot, ikinuwento mo sa aking binabasa mo na ang librong iniregalo ko sa ’yo bilang pamasko. Inilarawan mo kung paanong naiiba-iba ang author sa bawat form ng literature ang tinatahak niya. Hindi rin nagtagal at dumating na ang sagot ni Yina’t sumakay na tayo ng taxi.
Sarado ang bar na pupuntahan dapat natin para sa dinner + inom. Hindi ka naman nawalan ng pag-asa’t naglakad-lakad pa rin tayo dahil marami naman tayong nadaanang mga kainan. Nakahanap din tayo sa wakas ngunit mukhang walang alkohol sa loob. At kung sakaling meron, mukhang mamahalin.
May nag-abot sa atin ng dalawang magkaibang menu mula sa dalawang magkaibang kainan. Nang makapili with no hard feelings towards the other, sinundan na natin yung waitress sa loob. Okay naman yung interior, mukhang mas maganda rito tuwing gabi at nakatsamba tayo. Napansin kong may hagdan paakyat.
“Ate, puwede po ba sa taas?”
“Yes, Sir,” sabay sunod sa kanya. Bumati ang isang floor ng hindi ganoong kaluwag sa baba ngunit hindi naman masikip. May iilang mga mesang may mga nakapatong na kandila. Dumiretso ako ng upo sa mesang may upuang malambot. Inabot na ni Ate yung menu at nakaorder na tayo ng dalawang mamahalin.
“Sa’n tayo iinom,” ngayon? Aking pag-aalala sa plano.
“Baka sa Red Lion na lang, baby,” kung sa’n man yun.
“Okay.”
Sinindihan ko ang mga kandila natin sa mesa para medyo sweet unte. Nagsindi na rin ako ng yosi kasi adik ako sa nikotina. Matapos ang unang hithit ay nagbalik ako sa pagmamasid ng lugar. Maginaw pa rin. Tamang sakto ang bawat puwesto ng hindi ganoong kaliwanag na mga bumbilya. Sa bandang hagdana’y may isang shelf ng mga libro, puno ng Reader’s Digests na pinaglumaan at ilan pang mga libro. May kinuha kang isang makapal at mabigat na aklat, at bumalik na sa ating mesa.
Dinukot ko ang aking phone at nagbakasakaling kunan ka habang nagbabasa. E punyeta yung labo ng Blackberry.
“May battery ka pa?”
“Yes, baby. Bakit?”
“Pahiram phone,” pipiktyuran kita. Ang ganda mo eh. Kahit saan naman. Araw-araw akong naiinlove sa ’yo. Kahit anong liwanag pa ‘yan. Pagtanda natin, ikaw pa rin ang pinakamaganda sa lahat. Kukunan ko lang ‘tong moment na ’to nang maalala ko siguro kung gaano ako kasuwerte sa ilan mo pang mga katangiang hinding-hindi ko ipagpapalit at ipapahiram kahit na kanino. Atin lang yung mesang ito. Atin lang yung mga kandila. Ang sarap mong magpakawala ng ngiti, na kaysarap ipagdamutan sa lahat. Atin lang lahat. Kukunan ko lang. Akin ka lang.
Napansin mong kinukunan kita kaya sinabi kong kukunan kita ng picture. Medyo nahiya ka’t kinapalan ang mukha nang kaunti nang hindi harangan ng sariling palad ang lens ng iyong camera ngunit wala pa rin sa mood tumingin. Inaachieve mo yatang magkaroon ng candid pic, kung saan ka sanay. Alam mo namang mas sanay ako sa nakangiti mong mga labi sa tuwing nakikita mo ako.
May ilan akong nakuha ngunit medyo punyeta rin ang lens ng Samsung. Hindi ko alam kung bakit hindi siya makapagfocus nang maayos. Hindi ka na nakapagpigil at lumapit ka na sa akin, at nagmungkahi ng selfie. Nabigla ako ngunit pumayag naman.
Ayaw mo naman ngayong ngumiti habang nakatingin sa camera.
“Magsmile ka kaya.”
“Ehh.”
“Ano ba, uhm. Sige. Ganito. Imaginine mo na lang. Isipin mo yung ngiti mo kapag nakikita mo ako.” Napangiti ka, ngumiti na rin ako. Kinuha ko kaagad yung picture. Medyo okay naman. Parang first time kong nakakita na nakangiti ka habang nakatingin sa camera. Tapos kasama mo pa ako. Kaso hindi ko alam kung napilitan ka lang o hindi mo pa rin alam kung gaano ka kaganda sa harap ng lens.
Dumating na ang ating mga order habang kumukuha pa tayo ng ilan pang mga selfie. Pagbalik mo sa puwesto mo’y ako naman ang iyong kinuhanan ng ilang mga larawan. Siyempre ako yung nagfeeling na maganda para magpose. Masaya ka naman.
Nakapagreklamo ka pa sa cellphone mong hindi napapasukan ng load. Nakapagpaload na tayo kay Wame at kay Miguel ngunit mukhang walang tumatalab. Nag-aalala ka na tuloy kung paano kang makakalusot muli sa iyong papa. Nakikitext ka na lamang sa akin simula noon at nag-isip ng kung anong plano. Umabot na sa puntong naubos na ang ating pagkai’t nakapagyosi na tayo.
Paglabas ng kaina’y tinanong kita kung magtataxi pa ba tayo. Sinabi mong malapit lang yung Red Lion. Umokay naman ako. Mahaba-haba ang ating nilakad.
“Dito ako naglalakad dati kapag gabi,” na nagpapanatag naman sa loob kong hindi tayo naliligaw.
“Mag-isa lang? Buti hindi ka nirape.”
“’De, baby. Nililigaw talaga kita. Iiwan kita rito.”
“Okay lang,” sabay tawa mo. “Marami namang taxi eh.”
“Dinaanan ba ng taxi ‘to kanina?” pagpasok natin sa daang may building na may nakasabit na malalaking parol.
Putang ina. Haha. Gusto ko nang tumawa at nagpipigil na akong pumiglas ng halakhak nang sandaling ito, “Naliligaw na tayo ‘no? Magtataxi na ba?”
Hindi ka pumayag sumakay ng taxi. Mukhang malakas pa rin yung kutob mo na malapit pa rin tayo kahit kanina pa tayo naglalakad. Sinabi kong wala akong matandaang nadaanang ganito kaya lumipat tayo sa isang kalsada. Nakalipas pa ang ilang minutong pawalang-pag-asa at naramdaman kong naramdaman mong malapit na tayo. Maya-maya pa’y tinuro mo na ang Red Lion.
Sa bungad ng pagpasok ay may bumati sa ating matanda na okay naman yung boses kaya pumayag akong sundan natin. Ipinakilala niya ang ilang mga option na maaari nating iavail ngunit pinili ko na lamang kaagad yung isang puwesto sa may 2nd floor na kita yung kalsada kapag sumilip mula sa itaas. Sumunod ka naman at umokay yung matanda.
Mayroong isang malaking bonfire na pagkainit ngunit humihikayat na lapitan dahil sa ihip ng kabundukan. May mga, excuse me, N-word people ding may dalawang, hindi ko alam, “kaibigang babae” na kasama. Marami-rami sila’t may kanya-kanyang bong na sinisinghot/hinihigop. Nainggit ako sa kasiyahan nila’t ginusto ko nang lagyan ang kalam ng alkohol. Umorder na tayo ng tig-isang beer kaso putang ina, mahal ang isang kaha ng yosi at paubos na yung binili ko sa terminal sa Cubao. Nagdagdag ka ng isang shot ng bourbon.
Matapos makapagcheers ay nagtig-isang sindi na tayo mula sa karampot na kaha. Bawat hithit ay kinaluguran dahil nagtitipid tayo’t nasa matarik tayong puwesto. Album cover nang muli.
Nakarinig na ako maya-maya ng nagtotono ng drums at electric guitar sa mas mataas pang tuktok, “Good evening.” Uy, nice. May banda. Nakapagsound check sila nang mangilang minuto’t tumugtog na.
“Reggae. Bob Marley. No Woman No Cry?”
“’Di ba iisa lang naman lahat ng reggae na kanta,” tulad ng makailang ulit mo nang pagbibiro nito sa akin pagkatapos ngumiti. Ngunit nagbanggit ka sa ngayon ng ilang artists na legit tumugtog. Bawat matapos at simulang tugtog ng banda’y humihiyaw at pumapalakpak ako. Nakakairita minsan kapag nakikigaya/sumusunod sa galaw yung nigger boyz. Paubos na ang aking bote. Lasing na yata ako.
“Isa ka pa?”
“Hindi na.”
“Isa pa ’ko.”
“Tsaka order mo ako ng isang coke, baby.” Chineck ko yung menu.
“Coke Zero lang meron. Puwede na yun?”
“Yeah, sure.”
Dumating na ang ikalawang bote ko. Nagbuhos ka naman ng coke sa shot mo ng bourbon. Napansin mong pinansin ko nung nilagay mo ito. Ngayong nakuha mo na nang solong muli ang aking atensyon, “Ito yung unang cocktail na pinainom sa’kin ng sis ko. Tikman mo dali.” Sabay tikim naman ako. Isinalaysay mong ito na raw yung baka sakaling iinumin mo kapag namumroblema ka. Masarap naman. Ramdam mo yung pag-alala mo sa nakaraan nang matikmang muli yung mix. “Pagkatapos natin dito, punta tayong Session Road. Dun na lang tayo magkape at magsober up,” and yes, before magsex.
“Malayo ba yun dito?” as usual, lagi kong concern.
“Magtataxi tayo, baby.” Yuss!
“Bottoms up?”
“Uh, yeah, sure.”
“Hindi ibababa ah,” lul mo, Mart. Kininam kaya nga bottoms up eh.
Kumatok na sa kahoy na mesa natin ang bote ko’t iyong baso. Agad naman tayong nakasakay ng taxi sa paglabas dahil hindi ka na kinocontact ng papa mo. Gusto ko na ring etsapuwerahin yung naghit on sa ’yo na lalaki nung umakyat ka pa para sa huling pag-CR kaya sinabi kong nakasakay tayo nang agaran. Sa dinami-dami ng dapat kong alalahaning linya, yung mga nakakaasar pa. Pansin ko/mo na ring kumakaunti yung direct quotations sa prokeytong ito. Kung hindi nababawasan, puro bullshit na improvisation na lang yung nagagawa ko. Hindi ko naman makakalimutan yung mga tono ng convos natin. Sana lang hindi ako maprocrastinate sa ganitong mga pseudo-important na gawaing hilaw nang sinimulan at matatapos nang hilaw pa rin.
Ikaw pa rin naman ang masusunod kaya kinausap mo na ang taxi driver kung saan tayo bababa. Medyo tipsy na ako kaya kinausap ko nang thug life yung driver. Okay naman siya’t mabait. At mukhang kabisado niya yung dadaanan. Napag-alaman din nating marami siyang salitang kayang bigkasin, kahit na ako lang yata yung may pakialam doon.
Pagbaba sa Session Road ay bumigla sa akin ang isang malawak na kalsadang sarado. Isinara dahil may mga magbebenta. Marami sila. Samu’t sari.
“Mahaba siya, baby. Hanggang dun sa dulo,” sabay tumuro ka sa malayong kabila ng daan. Inilahad mong mas mura ang mga binebenta rito kaysa sa ibaba. Binullshit naman kita na mali ‘yon gamit ang magiconomics na alam ko. Then, boom! Siyempre, bullshit lang yun. Inexplain mo sa’kin kung paanong muli akong tangang mag-isip.
“Kailangan ko nang matuto ng sleight of hand.” Parang ang dali kasing magnakaw sa ganitong lugar at oras. Mukhang inaantok pa yung mga tindero/a dahil gabing-gabi na. Kung sakaling papalag pa yung antok nila’y aasa na lang ako sa siksikang mga mamimili rin. O alam din nilang puwede ring magpuslit palabas.
Sa paglalakad sa kahabaan ng sikip, may nakita akong isang babae sa malayo. Kamukha siya ni Anin, sabi ko sa aking sarili. Papalapit na tayo nang papalapit sa kanya kung kaya’t, “Tabilin,” bulong ko nang may hirit na maririnig niya ako. Naghintay muna ako nang ilang segundong paglampas sa kanya at ng kasama niya bago ako lumingon.
Nagkatitigan kami nang ilang sandali’t nagkaroon na ng kasiguraduhan upang kumaway.
“Wazzzuuuuppp!” lasing kong bungad. “Si Anin pala, pinsan ko,” pakilala ko sa ’yo. “Danielle, girlfriend ko. Danielle, Anin. Anin, Danielle.”
“Hello!” bati niya sa atin. Nagkawayan sa huling pagkakatao’t bumalik na tayo sa paglalakad.
“Hindi ko alam kung naikuwento ko na sa iyo yun. Siya yung pinsan kong naging kaklase ko sa Math. Janine din yung pangalan nun. Nickname niya yung Anin,” duh.
“Nakuwento mo na, baby.”
Pero parang may nakalimutan yata akong gawin. Hinila kitang pabalik at hinanap kung maabutan pa yung pinsan ko.
“Bakit?”
“Wait lang.”
Naabutan naman natin siya. “Anin!” sabay lingon. “Can you not tell anyone about this?”
“Actually, ako rin sana. Haha.”
“Hahaha. Sige sige. Don’t fucking tell anyone, okay.”
“Sige sige!”
“Thank you!”
“Salamat! Sige!” huling kaway na talaga. Nakahinga na ako nang maluwag ulit. Pagdating natin sa dulo ng hanay ng mga tindaha’y sinubukan kong maghanap ng bangketang mabibilhan ng yosi. Sa ‘di kalayua’y may nakita akong gasolinahan. Inassume kong may available na convenience store na malapit doon o doon mismo sa gasolinahan dahil Baguio ito at gasolinahan iyon at gusto ko na talagang magyosi.
Nakasuwerte dahil meron pero genius talaga ako, isip-isip ko, nang matupad ang assumption. Bumili ako ng isang kaha ng Ice Blast ngunit hindi naatat na sindihan dahil nga, nasa gasolinahan pa tayo.
“Nagugutom ako,” hindi nakakapanibagong marinig mo mula sa akin. Napagdesisyunan kong kumain na lang dun sa tusok-tusok na tinda sa bungad ng Session Road. “Kumakain ka naman ng street food, ‘di ba?” asar na anyaya ko sa ’yo.
Sumama ka naman. Muntik na talaga tayong umabot agad dun sa bilihan ng mga pagkain nang makakita ako ng mga tinitindang stuffed toy sa kabilang side ng Road na hindi natin dinaanan. May ilan akong pinet na malalambot at napansin kong may keychain din silang binebenta, “Ate? Ate. May bibe kayo?”
“Ano yun?” Huh?"
“Bibe po. Duck. Bibe.” Wala na akong pakialam at energy mag-explain at describe. Chineck ko na lamang yung pile. Meron nga. Pero mukhang platypus. Hindi ko naman sinabi agad sa ’yo. “Gusto mo?” Hindi ko na rin hinintay yung sagot mo dahil mukhang nakyutan ka agad sa kanya.
Dala-dala mo yung keychain. Mukha namang gustung-gusto mo siya. Ipinasok mo na muna ito sa iyong bag saka tayo bumili ng crispy bituka ng manok. Nakipagkulitan pang sumandali yung amats ko. Binudburan ko ng suka yung cup ng cholesterol. Kumain ka naman ng ilan.
“Sa’n tayo magkakape?” wala ulit ako pakialam at ideya sa Baguio. Pero mukhang sigurado ka naman na sa pupuntahan dahil mukhang madalas ka sa Session Road dahil ikinuwento mo sa aking dito ka bumibili ng ilan sa mga murang damit mo at medyas.
Tawid. Akyat, baba. Kaso badtrip dahil sarado pa rin yung gusto mong puntahan. Hindi naman ako nawalan ng pag-asa at nagmasid pa nang kaunti. May nakita akong isang café na isang tawiran lamang ang pagit mula sa atin. Niyaya na kita roon at pumayag ka naman. Pagpasok nati’y sinabi ng waitress na malapit na silang magsara ngunit pasalamat natin dahil pinaunlakan pa rin tayong umorder ng kape. Mga 40 minutes pa naman bago nila tayo sipain.
Umakyat tayo sa taas at pumuwesto sa isang mesang malapit sa bintana. Tumunog yung cellphone ko’t nagtaka kung sino na namang nagtext sa akin. Medyo inasahan ko namang si Jose yun. Si Jose nga. Nag-ululan lang kami ng English at kilig. Kilig dahil kasama kita sa ginaw at liwanag ng buwan. Kaharap. Okay lang kahit wala tayo medyong pinag-uusapan, o hindi na naman ako madaldal. Okay na sa akin yung medyo tahimik tayong ganito at nakangiti, magkapiling.
Nilabas mo na yung cute na platypus. “Anong pangalan niya? Bigyan mo siya ng pangalan.”
Ilang segundo ka lamang nag-isip, “Janine!”
Ahh, “Haha, okay.” Ipinuwesto mo sa gitna ng mesa. Dumating na ang order nating mga kape. Nagsindi nang muli ako ng isa, “Agh, fuck. Sarap magyosi ulit ng menthol.”
“Actually. Haha.”
“Sa’n pala tayo bibili ng luntian?” buti na lang nagtext si Jose.
“Ay oo nga pala! Pahiram ng phone, itetext ko sis ko.” May sumagot naman sa ’yo kaagad at pumayag na makipagkita sa UP kinabukasan. “Magkano raw?”
“Uh, 300? Tig-150 tayo.”
“Okay, sige.”
“Daan tayong 7-Eleven mamaya. Bibili pa tayo ng alak? Hard?”
“Ikaw, baby.” Ay, nagsosober up nga pala tayo ngayon.
“Haha, ‘wag na pala. Nagkape nga tayo eh. Bibili lang akong tubig,” pati condom.
Umakyat na rin sa wakas yung isang waiter para magbadyang magsasara na sila. Hudyat na rin ng huling silip ko sa relong inaabangan ko ng patak ng kuwarenta minutos. Inubos ko na yung kape ko, sinimot ko na rin yung iyo. Ipinasok mo na si Janine sa iyong bag at nagpasalamat nang muli tayo kina Ate at Kuya.
Ikaw lang yung nanghinayang sa taxi ride natin. Napansin ko ngang malapit lang yung lalakarin natin pero gusto ko na rin talagang mmfftt. Ang tingin ko rin nama’y mmffggrrhfmm ka na rin sa akin. Dumiretso ako sa counter ng convenience store para mamili sa nakatambad nilang mga condom. “Ate yung,” napasingkit yung mga mata ko at inilapit ko nang kaunti yung aking ulo dahil nanlalabo yung paningin ko sa maliliit na ngalan ng brand. Pansin naman ni Ate Cashier yung tinutukan kong produkto, pero wala pa ring eye contact, “Performa na lang. Durex,” dahil ‘nyeta, walang dotted. May inihabol ka ring chocolate flavored stuff thingamajing na may larawan ng nakabukang mga labi at lawit na dila.
Oh god, were you in some good, sweet stuff tonight.