I fail as a lullaby 'pagkat yaring limot na ng aking lalamunan ang iba't ibang songs, iba't ibang himig, iba't ibang forever gimmick, mga malawalang iwanang lyrics. Higit na ipinagtatakang umigwa pa ring nagbabalak na gabi-gabing maghintay maski pang hindi tumila ang ulan o may mga pagtatangkang maipasuot mo sa akin ang napaglumaan nang black suit and tie ng iyong ama.

Sandali lamang at tatapusin ko lamang hukayin iyong ilang linggo ko nang problema sa bahay.

At... mukhang bukas na ulit.

Saka mo ako ipakikilala (o baka hindi na) sa mga nagluluto ng dinner mong nasa malayo pa lang ay langhap na langhap ko na ang kabusugan. Marapat lamang na turuan kong magthank you ang aking mga pananamantala nang 'di nila mavisualize kung ano nga bang tinira mo't naisipan mong nagkakaroon pa pala ng pag-asa ang mga yamot nang umibig.

Marahan at mahina lang sa bawat senyas, pagkibo, pagkalabit sa balahibo. Pagkatahimik na mga ngiting hindi naman dapat pinipigilan. Maaalala ang mga itinuro sa school, mga paksang hindi naman talaga nalaman. Mga iginuhit at idiniin sa pisarang aksaya lamang sa chalk at bagot ng orasan.

Minu-minuto ang lumilipas, sakaling enjoyin mo pa rin ang mumunting palabas. Hindi pinaghandaan pero sabik na sabik sa pakinabang. Atat na akong manumbalik sa tuktok, maging aliping may trono. Mamahaling hindi naibabalik, gagayak na pang-asno. At kung sakaling mabatid pa ng imagination mong sawi, ang aking mga balak ay pinrito nang sa kawaling naghahasik ng mga tilapong pumapara sa mga nagmamadaling makauwi.

At... mukhang bukas na ulit.