At dahil February na at malapit na namang magpapansin ang mga tao, mauuna na ako.
Nagsisimula ang kuwento ko sa isang batang mahilig kumain ng chocolate. Gustung-gusto niya ng chocolate. Sarap na sarap siya sa chocolate. Ang saya-saya niya kapag nakakakita at nakakakain siya ng chocolate. Ang sarap ng feeling para sa kanya. Iyon na ang pinakamasasayang araw niya - ang mga araw na kumakain siya ng chocolate.
Nandiyan yung Toblerone, Reeses, Cadbury, Maltesers - basta lahat ng chocolate paborito niya! Feeling niya, buhay na siya sa chocolate. Feeling niya, chocolate ang kumukumpleto sa buhay niya. Masayang-masaya siya kapag may hawak siyang chocolate. Kakaibang saya ang nadarama niya sa tuwing kumakain siya ng chocolate. Sa sobrang saya niya, itinatago niya muna ang kanyang sarili bago niya kainin ang kanyang chocolate. Ayaw niyang may nanghihingi ng kanyang chocolate. Masama ang tingin niya sa mga taong nanghihingi ng kanyang chocolate. Kaya para hindi niya masamaan ng tingin ang mga taong manghihingi ng chocolate, at para na rin hindi mabawasan ang kanyang kaligayahan sa tuwing magbubukas siya ng lalagyan ng chocolate, pupunta na lamang siya sa isang lugar kung saan walang ibang tao kundi siya at ang kanyang chocolate.
Pero alam niyo, kahit ganoon lang siyang kumain ng chocolate, kahit mag-isa lang siya, kahit alam niyang siya lang ang tao roon sa lugar na pinagkakainan niya ng chocolate, masaya pa rin siya para sa sarili niya. Okay lang kahit hindi niya ubusin agad yung chocolate. Hindi niya minamadaling kumain ng chocolate. Ninanamnam niya ang pagkain ng chocolate para masulit niya ang lasa, ang saya, ang kiliting dulot ng bawat dampi ng tamis sa kanyang dila at labi.
Kapag nakahanap na siya ng lugar kung saan siya puwedeng magmukhang lonely, dahan-dahan niyang bubuksan ang lalagyan. Ayaw niyang nababali ang kanyang chocolate. Gusto niya, buo ito habang kanyang kinakain. Naiirita siya kapag bali ang kanyang chocolate. Kakainin niya pa rin ito pero hindi na ganoon kasaya. Pagkatapos niyang buksan nang dahan-dahan ang lalagyan ng chocolate, aamuyin niya ito nang mabilisan sabay pasok sa bibig. Ngunguya, ngunguya, lalasap, lulunok, ngingiti. Kapag papalabas na sa lalagyan ang chocolate, inilalabas niya na ito sa kanyang lalagyan sabay tapon ng plastic. Saka niya uubusin sa isang subo ang natitirang bahagi ng kanyang chocolate. Nguya, lasap, ngiti. Masaya na siya noon. Siyempre, sabay dila sa kanyang mga daliring may natitira pang chocolate. Tatayo na siya, saka magpapakita sa mga tao.
Hindi niya alam, hindi siya nakasisiguro kung alam ng mga tao sa paligid niya kung anong ginawa niya, kung bakit siya masaya. Pero wala na siyang pakialam sa kanila. Hindi naman sila nawalan, hindi naman din siya nawalan. Ayaw niya lang mawalan ni mabawasan ang kanyang chocolate. Ang chocolate na araw-araw niyang inaabangan mula sa magulang niyang nag-crash ang eroplanong sinasakyan pauwi galing ibang bansa.
Nagsisimula ang kuwento ko sa isang batang mahilig kumain ng chocolate. Gustung-gusto niya ng chocolate. Sarap na sarap siya sa chocolate. Ang saya-saya niya kapag nakakakita at nakakakain siya ng chocolate. Ang sarap ng feeling para sa kanya. Iyon na ang pinakamasasayang araw niya - ang mga araw na kumakain siya ng chocolate.
Nandiyan yung Toblerone, Reeses, Cadbury, Maltesers - basta lahat ng chocolate paborito niya! Feeling niya, buhay na siya sa chocolate. Feeling niya, chocolate ang kumukumpleto sa buhay niya. Masayang-masaya siya kapag may hawak siyang chocolate. Kakaibang saya ang nadarama niya sa tuwing kumakain siya ng chocolate. Sa sobrang saya niya, itinatago niya muna ang kanyang sarili bago niya kainin ang kanyang chocolate. Ayaw niyang may nanghihingi ng kanyang chocolate. Masama ang tingin niya sa mga taong nanghihingi ng kanyang chocolate. Kaya para hindi niya masamaan ng tingin ang mga taong manghihingi ng chocolate, at para na rin hindi mabawasan ang kanyang kaligayahan sa tuwing magbubukas siya ng lalagyan ng chocolate, pupunta na lamang siya sa isang lugar kung saan walang ibang tao kundi siya at ang kanyang chocolate.
Pero alam niyo, kahit ganoon lang siyang kumain ng chocolate, kahit mag-isa lang siya, kahit alam niyang siya lang ang tao roon sa lugar na pinagkakainan niya ng chocolate, masaya pa rin siya para sa sarili niya. Okay lang kahit hindi niya ubusin agad yung chocolate. Hindi niya minamadaling kumain ng chocolate. Ninanamnam niya ang pagkain ng chocolate para masulit niya ang lasa, ang saya, ang kiliting dulot ng bawat dampi ng tamis sa kanyang dila at labi.
Kapag nakahanap na siya ng lugar kung saan siya puwedeng magmukhang lonely, dahan-dahan niyang bubuksan ang lalagyan. Ayaw niyang nababali ang kanyang chocolate. Gusto niya, buo ito habang kanyang kinakain. Naiirita siya kapag bali ang kanyang chocolate. Kakainin niya pa rin ito pero hindi na ganoon kasaya. Pagkatapos niyang buksan nang dahan-dahan ang lalagyan ng chocolate, aamuyin niya ito nang mabilisan sabay pasok sa bibig. Ngunguya, ngunguya, lalasap, lulunok, ngingiti. Kapag papalabas na sa lalagyan ang chocolate, inilalabas niya na ito sa kanyang lalagyan sabay tapon ng plastic. Saka niya uubusin sa isang subo ang natitirang bahagi ng kanyang chocolate. Nguya, lasap, ngiti. Masaya na siya noon. Siyempre, sabay dila sa kanyang mga daliring may natitira pang chocolate. Tatayo na siya, saka magpapakita sa mga tao.
Hindi niya alam, hindi siya nakasisiguro kung alam ng mga tao sa paligid niya kung anong ginawa niya, kung bakit siya masaya. Pero wala na siyang pakialam sa kanila. Hindi naman sila nawalan, hindi naman din siya nawalan. Ayaw niya lang mawalan ni mabawasan ang kanyang chocolate. Ang chocolate na araw-araw niyang inaabangan mula sa magulang niyang nag-crash ang eroplanong sinasakyan pauwi galing ibang bansa.