Pasensya na at hindi na makapagpigil. Sinadya ko nang may pag-unawa, saglit. Paumanhin nga. Agh! Teka, teka sabi. Maghintay ka! Ano ba naman yung saglit na pinakawalan ko sa kalawakan ng iyong kalawakan? Nasa ilalim ka lang din ng parehong kalawakan kaya manahimik ka!

Pwe!

Sakal na sakal na ako sa mapanukling puwersang bumabalot sa tuwing aararuhin na lamang ako ng araw. Pinigilan ko, oo, ngunit sa likas na itinagay ng may-ari sa aking minamayang hapunan, sa mas maliliit na kalawaka'y hindi na rin ako nakaiwas pa.

Pasensya na nga.

Sa iyong mga hindi nilikhang timpla, ayos na rin sapagkat baha-bahagyang lumulumanay ang aking maya't mayang pagbirit. Hindi ko inaayon ang aking pagsabay ngunit tila lalong sumasabay ang siyang pag-ayon. Ramdam kong ramdam mo ngunit umilalim ka na bang totoo sa kung ramdam mo ba ang ramdam ko?

Hindi naman mahirap ipaliwanag. At sa kung sakaling karimlan ay nadadaya ng iba ang sumusulpot pang tumataya, magpatihulog na nawa tayo sa kawalan ng tiwala sa mga susunod pang hindi makatotohanang pagpupugay sa iyong, siya nawa, walang kalayaang paghingi ng pansin.