Nagkakalansingan na naman ang mga sumpang isinisigaw nang makailang ulit para lamang mapansin ng iilang hindi kinakailangan ng mundo. Sa isang iglap ay mapapawi ang sakit at luhang ipinantatawid sa pang-araw-araw na kasalatan. Mangyaring may pagkung anong milagro kung magkakaroon man ng iisang pagtanaw ng utang na loob sa mga nagbato ng tinapay, sakaling tahaking muli ang paglalakbay tungong lunang ipinagkaloob din ng pangambang umilalim.

Saan pa nga ba maniniwala at naniniwala? Miminsaning hindi nakasisiguro kung kailan gagamitin ang mga inilaang paghihiwalay ng sangkot na sangkap sapagkat mas iginigiit ang tugtog na ipinansanay ng mga kidlat at kulog, kasabay ng mahanging ulan sa gabi at kuliglig. Sa muli't muling pagtigil ng mundong kinabibilanga'y pagkamatay ng mga putang ina, maliban na lamang kung mailigtas ng kakulitan ng paghagip sa tipong hindi na mawaring pagbura sa kasalanan.

Kung gayunman, ang ipinintang galit ng langit ay magpapaalala sa may tanging kilalang kilatis sa mga natitirang liwanag. Hindi man pagbigyan ng alanganin, nariyan ang awit at tinig upang makapagbuhat pa rin sa kalagayang ang minsan ay minsang magpakailanman. Nakakainis ang alingawngaw na maya't maya ring binibitin hindi ng dahil sa pagsabog ng kalawakan kung hindi dahil sa katakawan ng laman.

Sa dalumat na inihain sa pakikibakang tambad, huwag ipagkait sa sariling naibubulsa ang isa at isa na naman at isa pang pagpapakain sa tubig ng buhay.