Pagbigyan mo na. Hindi ka naman madalas nariyan at nandirito. Nakatengga ka lang naman ding madalas sa paikut-ikot na halamig at duyan. Kung pagbabanat lang din naman ang pag-uusapan ay mangyaring makipot ang mga ilog na lagusang makapagdadala sa iyo sa karunungan. Lagot ka, lagot ka. Pagtapak ng iyong mga talampakan sa abo ng iyong mga mithi ang magmimitsa sa pagbali ng disenyo ng natitira mong karangalan, kung iyan ma'y matatawag na karangalan.

Ambag sa mga likhang may kung anong paliwanag sa kahit na pagbigyan ka ring muli ay dadapa na lamang nang walang pakundangan. Malagkit ang pasensya at galit na galit tayo sa mga lamok ngunit ang pagkapanis ng iyong salaring taglay ay maiibsan pa ng pagkatupok.

Hayaan mong pagtipanin ang natitira mo ring lakas at rimarim nang maitulak kang pabalik sa iniwang natutulog na kaluluwa. Mabagal ang usad, pagbigyan mo na, dahil ang lakbaying matuwid ang manlolokong daraana'y simpleng pagyapos pa rin sa marurupok na unang magdadala sa ginhawang hindi para sa'yo, ni para sa lahat.