Alam niyo, puwede niyo namang ibato agad sa'kin yung responsibilidad na hinahanap niyo sa akin e. Yung tipong direkta niyo nang inuutos sa akin. Okay lang sa akin yun. Hindi yung hinihintay niyong magets ko yung mga bagay na ipinahihiwatig niyo. Akala niyo naman gano'n ako katalino para lang gawin yung mga bagay na inaasahan niyo sa akin. Huwag gano'n. May isa lang yata akong dahilan. Iniisip kong may sarili kayong desisyon sa mga bagay-bagay kaya minsan, hindi ako nagkukusa. Kapag tinanggap niyo, edi sige. Kapag tinanggihan ninyo, kailangan ninyong sumigaw, isigaw na ayaw niyo. Kasi nga ayaw niyo naman talaga. Mauunawaan naman siguro kung sobra-sobrang pamimilit ang inyong gagawin. Wala rin namang hiya ang maraming tao, minsan, makisabay rin kayo, kasi tao rin naman kayo. Huwag kayong magpakaplastik na kailagan, kailangan niyong gawin ang hindi kayang gawin ng iba, kasi iba ang sinabi ng iba. Kapag hindi sila nakinig sa inyo, lakasan niyo pa. Kapag hindi pa rin, sigawan niyo na. Kapag ayaw pa rin talaga, bulyawan niyo na nang pagkalakas-lakas hanggang sa umalingawngaw na nang matagal sa dalawang butas ng kanilang mga tenga. Kasi sino pa bang magtatanggol sa inyo sa huli kundi ang mga sarili ninyo? Kapag namatay o nalayo ang lahat ng taong kilala mo sa inyo, may gagawa pa ba ng mga inaasahan niyo? May aasahan pa rin ba kayo? May kanya-kanya tayong inaasahan, oo, katulad ng nabanggit sa itaas kanina na inassume kong kaya ninyo kaya 'di kayo tumanggi nang bongga o inassume niyong nagegets ko ang lahat kaya baka naman magkusa ako. Mahirap talagang umaasa pero sana, kung ako lang din naman yung titirahin, sabihin na lang nang direkta sa akin para wala nang nangyayaring pagkayamot, pagkarimarim.