Hindi ko alam kung kinailangan ko kanina ng mas mainam na hango ng pahinga o sadyang talagang hindi na ako kailanman pang makakaunawa sa pagulu-gulong bakbakan at putiang mga ilaw. May mga araw na hindi ako gaanong focused sa rimarim ng gawain at tila mas maliwanag pa sa bagong sibol na umaga ang intindi ko sa aking mga dapat na nakikita. Minsan, naiisip kong baka nagmamadali lamang ako, o minsan di'y may mga sudden realization ako na may mga nakakaligtaan pa rin akong isipin, pakinggan sa aking loob, mga bagay na hindi madalas makita sa mapa.

Gusto ko lang, alam mo 'yon, sumugod, matikas, buo ang loob. Pero alam ko, alam ko, kailangan ko talagang palaging maipaalala nang paulit-ulit-ulit na kailangan ko munang mag-obserba nang maayos, kilatisin ang mga susunod na atake, depensa, mga mapang-agrabyadong taas-balik na panggulat. Dapat siguro kalmado lang ang sanay kung kaya't mahalagang humagod sa akin ang pinakamainam na paghinga tungong payapa. Mas mapayapang paghinga, mas asensadong mga paggalaw, kilos, sunud-sunod na pakiramdam.

Mayroong pinakatamang oras para maiwasto ang pagtatapos. Kailangang malinaw ang bawat punto sa kung sinong maitatapat na problema. Maganda rin sana kung tanggap ko sa aking pananaw kung sino ang dapat na unahin, o mabilisang sagot sa kung anumang balakid na biglaang ibalandrang pag-ibig o pagkayamot.

Sakali, tanggap ko pa ring marami pa akong dapat matutunan, at alam na alam kong gusto ko pa rin ang aking ginagawa kahit na minsa'y magpakailanman itong pasakit at paraya sa pagitan ng aking mga panaginip, pangarap, at pangkasalukuyan.