I fucking hate the smell of hospitals. Akala mo parang may magagalit na lang bigla na ale, tapos may manlilisik na mga tingin. Hihintayin mong may sumigaw, umaray, humikbing may pamamaalam sa kung anumang kulam ang hindi na dapat ininda sakaling bumalik pa sa dapat naman talagang pagpanaog; kung 'di rin lang may ginaw sa bawat pagtaklob ng mga subsob sa dilim ng araw ay sana'y naiwasan nang magpatihulog bigla (at nang husay na husay) sa mababa ang pagluluksang pandalawang kinabukasan.

Kapos sa hirap ng pag-unawa kung kaya't isinisilid ko na lamang sa maliliit na espasyo ang papalubog na liwanag ng mga minataang kulungang mahangin. Iniabot nang bigla sa akin ang pagwawakas, isinambit na subukan ko nang bulungan ang mga kalapit na kuwago, o kahit pa paroparo, maihiwatig ko lamang sa pinakanunong mga ibig ang inasahan din namang tuldok na ng pangingisang saysay.

Sa pag-alala kong muli sa sulasok ng ginhawang hatid ng mga ospital, I can really say na fuck this and fuck that, fuck everything na magpapagunaw sa aking paningin, hihigit sa aking lalamunan, at bigla na lamang magpapatigil sa'king pagbibilang ng ayaw.