Mula sa
kuwentong Ang Handog ni Dagwaley ni Hermilinda Lingbaoan, makikita ang pagsubok
ng katutubo sa isang kinagisnan nang tradisyon. Binanggit na mula sa kuwento na
ang pangunahing tauhan ay nanggaling na sa lungsod at umuwi lamang muli sa
kanyang unang tirahan para tuparin ang pangako niya sa kanyang minamahal. Dito
pa lamang, masasabi nang kahit na ipinipilit ni Dagwaley na uuwi lamang siya
para balikan at pakasalan ang magandang si Dumay, hinding-hindi pa rin niya
kinalimutan ang kinalakhang tirahan. Di hamak naman sigurong mas maraming
magaganda, sopistikada at naaayon sa ninanais niya na ngayong kalinangan ang
mga babaeng makikita niya sa kalunsuran kaysa sa mga babaeng kanyang babalikan
pa, sa loob pa ng mahabang anim na taon. Hindi lamang sa hinding-hindi natin
makalilimutan ang ating mga kinamulatang kabihasnan, hindi lang din sa
matinding pagkakatali ng kanyang damdamin kay Dumay, anu’t ano pa’t nais niyang
iayon sa kanyang mga natutunan sa lungsod sa mismong lugar ng kanyang tribu. Isa
itong napakalaking hakbang hindi lamang sa pagsuway ito sa gusto ng Ama ng
kanyang kinabibilangang grupo ngunit pagsira ito sa marahil ay daan o
libu-libong taong tradisyon ng kanyang mga katribu. Isang pagwasak sa
tradisyon, para sa kanya, ang kanyang mismong gagawin, hindi dahil sa iyon ang
tama para sa kanya ngunit iyon ang tama dahil sa mga nasagap niyang kaalaman
mula sa lungsod. Anim na taon ba naman siyang tumira roon at nagpaconvert pa ng
relihiyon, talagang masusuotan ang kanyang mga mata ng bagong lenteng
makapaghihiwalay sa kanya ng mga mali sa tama, ng mga bagong mali at tama. Iisipin
ng mambabasa, paano kung hindi naman pumunta sa lungsod si Dagwaley? Magbabago
kaya ang kanyang desisyon? Malaking epekto ba sa kanyang pakikitungo sa mga
bagay-bagay ang paglipat ng kanyang tinitirhan? Apektado kaya ng lugar at
lipunan kinabibilangan ang mga ideolohiyang papayagang kumatok, pumasok sa utak
ng isang naninirahan doon? Maaari. Magandang hakbang kaya ito, para kay
Dagwaley, na sirain nang ganun-ganon na lamang ang kanilang tradisyon, ang
tradisyong dapat ay pinananatili? Dapat bang nananatili ang isang tradisyon? O
kailangan ba talaga nitong makiangkop o “gumaya” nang ganun-ganon na lamang sa
tingin ng mas marami bilang “mas sibilisado” na mga pangkat? Totoo nga bang may
nagdidikta lamang ng tama at mali?
Sa kuwento
naman na Pagkain ng mga Bathala ni Juan Hidalgo, Jr., hindi isang tradisyong
nauna ang nais na sirain ng mga lalaking isiniwalat sa pagtatapos ng akda,
kundi isang tradisyong nais naman ibalik ang nais na patunghayang itulak ng
kalalakihang nabanggit. Naipamalas mismo sa dalawang mata ni Lorenzo ang kalandian
at kahalayang ginagawa ng mga bathala sa mga babaeng parami nang parami habang
sumasayaw at nagpapatay-sindi ang ilaw. Ang mga bathalang ito’y inilarawang
mukhang mga dayuhan o maaaring mga dayuhan na talaga na nakikinabang na lamang
sa hindi naman sa kanila. Nakikitira lamang sila rito ngunit sila ang kumikita
at ang katulad lamang ni Lorenzo ang patuloy na nasasaktan. Sapagkat iyon na
lamang ang tingin sa Pilipinas ng mga dayuhan. Parami nang parami ang
kani-kanilang mga naaakit at lalapit sa kanila para sa kanilang nakabubulag na
pahintulot ngunit sadyang hindi naman napapansing binabastos na pala nila ang
Pilipinas. Tatawa-tawa na lamang ang mga babaeng sumasayaw nang malandi at
mahalay kahit na sila ang ginagawang kabastusang aliw sa mga dayuhan. Pumipili
ang mga bathala ng dalawa manonood sa kanilang piging sa bawat taon para lamang
ipakita sa kanilang kahit na malaman-laman nila ang mga kapalastanganan at
kasinungalingang nangyayari sa mga nasa taas, wala pa rin silang magagawa.
Ganoon na lamang kalakas ang kumpiyansa nila sa kanilang mga sarili para magpapanood
ng mga may potensyal na maging kanilang mga kalaban. Maaarin iniisip nilang may
pera sila at sila’y mga tanyag na tao kaya’t lamang na lamang sila pagdating sa
paghikayat ng mga kakampi. Iyon na lamang kasi siguro ang batayan kung paanong
makaliligtas sa daigdig na ito, magpahanggang sa ngayon: kasikatan at
kayamanan. Wala nang pakialam kung naipepreserba pa ba ang moral na kaisipan ng
bawat indibidwal, nagpapabulag na lamang ang marami. Mapapansin ding hinahanap
nang hinahanap ni Lorenzo si Filipinas, ang kanyang ina, ngunit hindi na niya
ni naaninagan man lamang hanggang sa katapusan ng kuwento. Hindi na mahanap o
makita pa ang Pilipinas, kung ano na ang kanyang naunang itsura, kung ano kaya
ang Inang Bayan kung walang bahid ng mga dayo, kung walang nakikigamit. Hindi
rin ipinakita kung tiyak na makikita pa si Filipinas sa kuwento, dahil sa atin
pa rin siguro nakasalalay ang kinabukasan niya, o ayaw lang talagang batiin ng
akda ang mga posibleng mangyari, kahit na wala na sigurong makaaabot pa sa ninanais
niya.
Mula sa
dalawang akdang binasa, nakita ko na mayroong mga gustong pagsirang gawin ang
mga pangunahing tauhan. Maaaring pagsira sa tradisyon, sa mga namamayaning
ideya, sa mga nakikitira lamang na dayuhan. Ang ganitong ideolohiya, bilang pagdikit
na rin sa mga nakaraang leksyon tungkol sa pagpansin naman sa marginalized na
pantikan, ay pagsira sa mga naghahariang nasa itaas upang pansinin ang mga
kinalimutang dapat ay mas iniaangat pa. Hinding-hindi dapat natin
kinalilimutan, tulad ng mga gusto ng Ama sa kuwento ni Dagwaley at ng tauhang
dumampot kay Lorenzo sa may bandang huli ng kanyang kuwento, na ang ating
identidad ay nasira na, nabahiran na at panahon na dapat siguro upang tumayo
tayo at lumaban, ipaglabang pakilala ang ating mga sarili, upang makita ng
buong mundo kung ano nga bang mayroon talaga tayo, anu-ano nga ba ang mga taal
na katangian natin, sino nga ba ang mga Pilipino?