Ins

Bulaklak! Sige! Puta itapon mo! Hindi ko naman talaga ginustong bigyan ka. Tang ina. Tang inang buhay 'to. Tang ina mo. Wo? Oo. Talaga. Nasisira na ulo ko. Iniisip ko kung ano ba talagang gusto mo. Iniisip ko kung ano bang makapagpapaligaya sa'yo, kung papaano kitang pangingitiin. Akala ko naman gusto ng mga babae ng bulaklak. Tang inang yan. Bakit ganun na lang parati yung reaksyon mo? Bakit ba parang wala na akong binigay na natuwa ka? Bakit ba sa tuwing nagreregalo ako e okay, salamat, ngiti lang ang natatanggap ko? Putang ina. Putang ina talaga. Ano ba talagang gusto mong mangyari? Tang ina, kaya kong kumanta, tumugtog, umasang tumula, sumayaw, tumambling, magpasabog ng kahoy, umarte, at magpalit-palit ng katauhan sa harapan mo pero huwag na huwag mo na akong pahulain, please. Please. Ayoko nang manghula. Sumasakit na ulo ko. Hindi naman sa literal na masakit na ulo ko (pero baka mamaya, pag hindi na talaga nakapagpigil ang utak ko sa'yo nang kamumura at kaiisip kung paano kitang mapapakiusapan at titigilan), pero hindi ko na talaga alam kung anong iisipin ko. Tinatamad na akong mag-isip. Sa katunayan, ayoko nang isipin pa kung ano nang susunod na pagkakaiyakan nina Rizal at Aguinaldo, nina Roxas o Escoda, ni Aquino. Putang ina talaga. Ayoko nang mag-isip. Ano ba talagang gusto mo? Hindi ko na maintindihan kung bakit ganyan ka, kung pinagtritripan mo na lang ba ako o nahihirapan ka lang ipakita ang nararamdaman mo.

Pero hindi. Hindi naman ako teacher mo na nakakatakot, nangangagat at naghahanap lang ng fans at darts. Aanhin ba kita? Nahihiya ka pa rin ba sa akin? Nasisira na ulo ko sa'yo nahihiya ka pa rin? Kung anu-ano nang nakuha mo, ayaw mo pa ring kumibo? Puke ng ina naman. Tang ina. Tang ina talaga. Ayoko na. Ayoko na talagang mag-isip, mag-alala, magsayang. Classmate mo naman ako. Classmate mo lang naman ako, pero bakit parang ganun pa rin? Bakit ganyan pa rin ang ginagawa mo sa akin? Kasi nga, classmate mo lang ako? Hanggang classmate na lang ba tayo? Aasa pa rin ba ako sa mga sinasabi sa TV na kung may determinasyon ay pagpapalain at magtatagumpay sa gusto niya? O maniniwala rin ako sa sinasabi ng TV na huwag magpakatanga kapag alam mo nang tinatanga ka na? Ano? Ano bang gagawin ko, TV?

Tang ina mong TV ka! Hindi na ako natutuwa sa'yo! Tang ina mo! Bakit? Bakit parang lahat na lang ng pinapalabas mo totoo? Hindi. Parang hindi naman totoo. Bakit parang lahat na lang ng pinapalabas mo e masasaya na lang. Badtrip. Kasinungalingan ang pumalit sa lahat ng maliligayang pag-upo ko sa harapan mo at pag-asang mangyayari rin sa akin lahat ng masasaya at malulupit na pinaggagagawa ng tadhana. Tang inang TV? O tang inang tadhana yan? May tadhana ba talaga? Ayoko nang maniwala sa'yo. Bakit ba kapag nanonood na lang ako ng TV e akala ko masaya na ang buhay? Hindi. Ayoko na. Ayoko nang manood ng TV. Akala ko naman magagawa ko yung mga nasa TV. Mali. Tang ina. Putang ina mong TV ka. Kung bakit ba hindi na lang realismo ang ipakita mo sa akin. Nagpapalinlang na lang ako. Gusto ko lang dati ng masayang buhay. Pero akala ko lang yun. Ngayon nauunawaan ko na. Gusto ko lang dati ang nalilinlang, ang pinagsisinungalingan, ang pinagtitripan, ang niloloko, ang paiikutin, mahihilo, matutulog, bubuhatin tapos biglang magigising nang masaya at parang walang masamang kinabukasan ang hahambalos sa akin kapag sinubukan ko nang bumangon.

Sinubukan ko naman. Hindi lang isang beses. Maraming beses na. Ano 'ko tanga? Bigla na lang akong magwawala rito at pagmumurahin ko kayong dalawa ng TV ko? Huwag niyo na akong bibilugin. Tang ina ninyong dalawa. Pareho lang ninyo akong niloko. Bakit kulay black? Ayoko na kayong makita. Nasasayang lang ang oras ko sa inyong dalawa. Lalo na sa'yo! Oo! Ikaw! Ano nang nangyari sa mga ibinigay ko sa'yo? Huwag na. Huwag ka nang magsalita. Hayaan mo akong sukahan ka nang sukahan at nandidiri na ako. Nandidiri na ako sa sarili ko. Hindi ko alam kung bakit ko pa iyon ginawa, kung bakit pa ako sumubok, kung bakit ako ngayo'y naghihirap. Hindi ko naman ginusto 'to. Hindi ko alam kung ano ang nakita ko sa'yo, kung bakit pa rin kita sinusundan, kung bakit hindi na totoo ang mga nakikita ko, ang mga naririnig ko, ang mga naisasagot ko sa mga tanong ko. Totoo? Yung totoo. Gusto ko nang maunawaan kung ano ba talagang gusto mo. Sige. Itapon mo. Itapon mo na lang lahat. Kaysa makita ko silang lahat na hindi mo naman ginagamit sa tokador mo, sa lamesa mo.

Okay na sa aking alam kong tapos na, alam kong hindi ko na kailangang gumalaw, mag-isip, mapagod, magsayang nang paulit-ulit. Para alam ko na agad. Hindi yung naghihintay ako rito sa kung anong mangyayari sa akin, sa atin, sa mga susunod pang mga araw. Nakakatamad maghintay no. Hindi lang oras ang nasasayang sa paghihintay. Kung tutuusin, hindi ko naman kailangang gawin ang lahat ng mga ito. Gusto ko lang gumaya sa mga nangyayari sa paligid ko, sa mga nangyayari sa TV, sa internet. Pero dahil naleleche na ako, muli, ayoko. Hindi naman pala ako kailangan. Hindi mo naman ako kailangan. Ang sarap mong dukutan ng mata, hindi mo naman kasi ginagamit nang maayos. Hindi mo na sila kailangan. Akin na rin ang mga tenga mo, uubusin ko na lahat sa'yo.

Gusto kong bawiin lahat ng sinayang ko sa'yo, lahat ng iginugol ko sa'yo. Naiirita na naman ako. Bumabalik lahat ng naubos ko, lahat ng pinag-isipan ko, naglaho lang lahat. Pero balewala na rin. Habambuhay na lang siguro akong mababadtrip. Hindi na rin masama kung kalawangin na ang gagamitin ko no? Mahigpit ba yung tali? Okay lang yan. Mas mahigpit pa rin ang pagkakatali ko sa'yo. Shh... Huwag kang maingay, kahit na alam kong tayong dalawa lang ang nandito. Shh... Tahan na, huwag ka nang lumuha. Hindi naman yan totoo. Hindi ka niyan matutulungan, hindi ka nila matutulungan. Hindi na kita kailangan.

Happy Valensayns Day

At dahil February na at malapit na namang magpapansin ang mga tao, mauuna na ako.

Nagsisimula ang kuwento ko sa isang batang mahilig kumain ng chocolate. Gustung-gusto niya ng chocolate. Sarap na sarap siya sa chocolate. Ang saya-saya niya kapag nakakakita at nakakakain siya ng chocolate. Ang sarap ng feeling para sa kanya. Iyon na ang pinakamasasayang araw niya - ang mga araw na kumakain siya ng chocolate.

Nandiyan yung Toblerone, Reeses, Cadbury, Maltesers - basta lahat ng chocolate paborito niya! Feeling niya, buhay na siya sa chocolate. Feeling niya, chocolate ang kumukumpleto sa buhay niya. Masayang-masaya siya kapag may hawak siyang chocolate. Kakaibang saya ang nadarama niya sa tuwing kumakain siya ng chocolate. Sa sobrang saya niya, itinatago niya muna ang kanyang sarili bago niya kainin ang kanyang chocolate. Ayaw niyang may nanghihingi ng kanyang chocolate. Masama ang tingin niya sa mga taong nanghihingi ng kanyang chocolate. Kaya para hindi niya masamaan ng tingin ang mga taong manghihingi ng chocolate, at para na rin hindi mabawasan ang kanyang kaligayahan sa tuwing magbubukas siya ng lalagyan ng chocolate, pupunta na lamang siya sa isang lugar kung saan walang ibang tao kundi siya at ang kanyang chocolate.

Pero alam niyo, kahit ganoon lang siyang kumain ng chocolate, kahit mag-isa lang siya, kahit alam niyang siya lang ang tao roon sa lugar na pinagkakainan niya ng chocolate, masaya pa rin siya para sa sarili niya. Okay lang kahit hindi niya ubusin agad yung chocolate. Hindi niya minamadaling kumain ng chocolate. Ninanamnam niya ang pagkain ng chocolate para masulit niya ang lasa, ang saya, ang kiliting dulot ng bawat dampi ng tamis sa kanyang dila at labi.

Kapag nakahanap na siya ng lugar kung saan siya puwedeng magmukhang lonely, dahan-dahan niyang bubuksan ang lalagyan. Ayaw niyang nababali ang kanyang chocolate. Gusto niya, buo ito habang kanyang kinakain. Naiirita siya kapag bali ang kanyang chocolate. Kakainin niya pa rin ito pero hindi na ganoon kasaya. Pagkatapos niyang buksan nang dahan-dahan ang lalagyan ng chocolate, aamuyin niya ito nang mabilisan sabay pasok sa bibig. Ngunguya, ngunguya, lalasap, lulunok, ngingiti. Kapag papalabas na sa lalagyan ang chocolate, inilalabas niya na ito sa kanyang lalagyan sabay tapon ng plastic. Saka niya uubusin sa isang subo ang natitirang bahagi ng kanyang chocolate. Nguya, lasap, ngiti. Masaya na siya noon. Siyempre, sabay dila sa kanyang mga daliring may natitira pang chocolate. Tatayo na siya, saka magpapakita sa mga tao.

Hindi niya alam, hindi siya nakasisiguro kung alam ng mga tao sa paligid niya kung anong ginawa niya, kung bakit siya masaya. Pero wala na siyang pakialam sa kanila. Hindi naman sila nawalan, hindi naman din siya nawalan. Ayaw niya lang mawalan ni mabawasan ang kanyang chocolate. Ang chocolate na araw-araw niyang inaabangan mula sa magulang niyang nag-crash ang eroplanong sinasakyan pauwi galing ibang bansa.