Mayroon na namang mga nawawaglit na sandaling hindi na maibabalik pa. Unti-unting mamamatay sa masasayang mga pagngiti ng araw. Ni isa ay babawian ng makamandag na pagkakaroon ng pakialam hangga't hindi pa nilalagutan ng hininga. Pahinga. Ang paghingi ng kaunting pagluwag sa aking paghikab at pagpanaw sa mga sandaling nanakawin pa para lamang maging taong muli, dinadala pa sa kabilang ibayo ng hanging may kung anong pagpariwara laban sa init.

Mabangu-bango sa tuwing magbubukas na lamang ng pamilyar na mga lalang. Sa may mga araw na titindig ang bagong yamot na ring makipagbanggaan ng mga paningin at pagtingin ngunit aayon pa rin nang makapagsabing sa puntod na hindi nasasayang ang anumang itinumbang botelya at sininghot na panggamot sa plema.

Magdurugo nang magdurugo, ngunit hindi papansinin o mapapansin. Uulit na namang pagdidisketahan ang dilim. Mahahalatang inililindol ang looban, magtago man sa talukbong ng mga hindi nakakikita ngunit taong kapuwang pareho lamang din ang pakiramdam sa kahit na sino. Sino ba naman ang may pinakatotoong tapang na ititiwalag ang katanyagang tapyas sa titulo kung sa tantyang tirapa'y talagang titira at titira pa rin naman?

Mag-isa lang tayong lahat ngunit kahit na ganoon, ang mga buhangi'y kumpol pa rin ng nag-iisang pangarap na tupdan at tupdin ng magpapahingang mga paa ng pagod na mga gasera.

Bawat isa ay may isinusuksok, itinatabla. Tila mga kandilang ayaw patinag sa ihip ng mas masiglang liwanag na sinasabayan ng mga halamang hindi pa rin natutukoy ng kahit na sino. Mapapaso nang maraming beses ang paulit-ulit na tumanggap na sa pamamaalam. Lahat ay may kanya-kanyang simbolong pilit na binibigyan ng kahulugan kung kaya't nagkakaroon pa rin parati ng hindi na mamamatay pang paniniwala sa kung anu-ano.

Wala namang masama. Wala naman ding mabuti. Sa pagkakapantay-pantay ng mga kandilang kahit sabay-sabay binuhay, mayroon pa ring kanya-kanyang pagkadehado, lalo pa't ikinubli ang lahat sa nag-iisang kahon ng kakarating lamang lagi na pag-asa. Matitinik ng mga halos hindi na maipapaliwanag pang mga gagamba, mumunting mga halimbawa ng may sariling pag-akap sa kanilang ipinagkamalang tadhana. Madalas, maraming maniniwala, at madalas din ang pagkausap sa sariling nasa tamang desisyon ang hindi magdesisyon sa sarili.

Nabubuo na ang panibagong mundo ng makataong liwanag. Mapuri at banal, mapuputian ang lahat ng hindi mananampalataya sa natutunaw na hindi naman masama at mabuti dati. At hindi porke't pinagalitan ng kultura'y hindi na maaaring bumalik pa sa mas o pinakatangang posisyon sa kasaysayan. Ang paghamak sa makabagong saysay ng mga kinalimutan na'y pagdiriwang ng matatalinong ang alam na lamang ay maghintay maiputan ng mga uwak sa pagtakip-silim. Maagang matutulog nang walang laman ang saysay dahil bakit ba at bakit pa.

Hindi ko na nga rin ba malaman kung gusto ko pa yung sarili ko. Nagbukas ako ng lata ng sardinas kagabi, thinking na malabo pa ring makahuli sa lalim ng mga tarak, only to notice na kalahating isda lang yung isinalampak ng may-sala sa tambad ko. Take note: Kalahati. Lang. Putang. Ina. Sinubukan kong magtimpi, magalit nang payumi. Saglit lang ako makuntento at hindi masamang humuni ng mga kagyat at sinabi, malabo pa rin ang tsansa. I have never felt this lonely ever since binigyan mo ako ng pag-asa.

Lumaya na sana ako, maging maringal, ngunit may dusa rin. Ang aking paghingi ng kasarinlan ay huwag sanang makitang imburnal na pupunuin ng pait, ng pasakit, lalung-lalo na ng inggit. Normal lang naman sa akin ang magalit, at itanggi mo man, ikaw rin ay nagkakasala. Madalas akong makatsamba ng mga pagtinging sinadya, mga sinadyang husgang mapanikip lamang ang pandudusta. Mapapalad ang mga patay sapagkat wala na silang panahon pang makipagtalo sa mga walang kuwentang pagpapabango.

Ako ma'y simple lamang na tao. Simpleng pamumuhay lamang ang aking hinihingi. Makapanigarilyo nang may tama, makahimlay nang walang sakit ng ulo. Kaya nga lang, maraming pumapalibot na katangahan at mababagal na kuneksyon sa bawat patak ng aking luha. Pagpapawisan ang mga lubid saka magiging kumpleto ang lahat ng aksyon sa plano, ng kanilang mga plano.

Magayong nagtitiis ako para sa kanila ngunit hindi pa naman doon nagtatapos ang lahat. Pabalik-balik pa rin kung tisod na ang lahat o magbabago pa ba ang mga kumakain ng apoy. Nakakagulat ang mga bigla na lamang nagtatapon ng tinapay na may matatamis na palaman. Hindi man lamang ako inanyayahan kahit kailan para sa nag-iisa kong tasa ng kape. Mabuti na lamang at may natitira pa akong tatlong kaha ng sigarilyo.

Naiinis ako pero ayaw ko rin namang magbilang. Masamang manumbat ngunit nakakairita ring maunahan ng mga wala rin namang malasakit. Panuyang makaaamoy pa pala ako ng mga ganito kasarap na palaisipan. Titingin ako sa kabila, kunwaring magmamasid, at lulunok ng laway nang matiwasay. Iisipin kung dapat pa bang magpigil o yakapin na nang husto ang pinili kong kamatayan.

Bahala na.

Hindi na naman kita maalis sa isipan ko. Sa mga gamit na may kakayahang makapagpabago ng ihip ng hangin, huwag aasahang marating magkakaroon ng suwerteng sasalitain sa mga darating na pagkayakag. Hinahamapas ang siyang lagpas sa tantya ng kung anong nais na patunayang pandaraya. Makasisira lamang ito, mula pa umpisa hanggang dulo, dahil lang din sa pababang pagtiwala sa kinagisnang malapit na yatang mawala.

Hindi pa tapos hangga't hindi pa nalalagutan. Paulit-ulit na ipaalala sa katauhan. Malabong mangyaring muli ang mamaya ngunit ang mamaya'y wala namang ding may nakatitiyak. Agahan ang mga simula nang makapag-ipon ng puwersang isasambulat sa mga kalaban, kaaway, kakampi, kaibigan, dahil sa puno't dulo ng mga halaman at nagkakaliwaang kapatiran, hindi maitatangging kasiyahan lamang din ang hinihintay ng kahit na sinong sasabak sa digmang sinilaban ng ngiti at tagumpay.

Hindi mali ang magkamali. Unawaing unawain ang sarili. Malilinang lamang ang bugso ng puso sa tuwing mayroong kakausap. Sa madalas ay kakausapin ang iba, sa kapares na pagkausap, sa pakikipag-usap nang walang ginagamit na mga salita maging ng mga alipores at pasensyang nagtataglay ng hiwaga na dapat ay tratuhin na ring mga kasambahay.

Hindi nalalayo ang paisa-isang pagtapak. Kung matanaw ang paligid, huwag kakalimutan ang pangunahing gusto. Makipag-isa sa iba, makipaglaro sa kasaysayan, paibabawin pa rin ang paghingi ng tawad at oras maging malaya. Ang galit ay karaniwan sa padayong nagpapalakas, siguruhing may tipo pa rin ang baga nang hindi naman masulit ng iba ang pagbabaliktad ng sinindihang tiyempo.

Hindi ka nag-iisa. Sino man ang mangapahiyang itumba ang puno ng mangga, asahan muna ang sariling makapagpapausok din ng mga tangang langgam kapagka humapon na at mamaalam.