Sa bawat sulyap,

May nililikhang pira-pirasong 

Alaala na kung ipuni’y

Kusang magkakabit-kabit,

Parang siksikan sa pila

Kung saan kita muli

At huling nakita.

‘Pasaan ka?’

Magaang tanong sa sarili. 

Hihiwalay na naman

Kahit hindi talaga nagsama,

Kahit pa pumagitan

Sa siksikan ng pila

Kung saan hindi na kita nakita.

Aakuhin ang lahat,

Gagalamayin bawat tagong tiklop

Umiwas man ang mga bantog sa dilim.

Ririkit nang hindi kailanman,

Humalika man ang hari.

Ang lahat ng mga alalay,

Maglilingkod nang hindi natatapos,

Hinding-hindi matatapos,

Hanggang sa kung may susundan pa

Kung sino ba ang bantog na

Umako ng lahat.

Pabigat nang pabigat na

Ang mga pagkakataon. 

Siguraduhin mong papalag pa

Hanggang bukas ay bumati sa’kin,

Bumating may paghangong

Piglas pa magwala tungong kanto,

Sa gilid, sa hapag,

Sa gitna ng galit at ganid. 

Patirapang may nagbabalak

Sumabak muli sa salimuot ng

Paghaharang sa mga sandaling

Inaasam-asam noong walang muwang

Sa pandaraya ng mundo,

Sa inis ng mga kahapon,

Sa sakit na hihiwang walang sugat

Pero kailangan pa ring indahin.

Ano pa man ang aking hingin,

Mamilit man sa dulas ng sahig

Ang lilim ng kumot,

Yumakap man ang init sa ginaw ng

Pagtigas, ang paghiwalay ng talulot

Sa natuyong sinimulan, magtatapos

Sa isang saglit na walang katapusan.

Sinlagkit ng nangagtutulong unahan,

Papauwi na namang pinanggalingan. 

May mga punong kay tatayog,

Kalsadang kinalakhan sa uma-umaga. 

May mga palasak pa ring

Ibinibida ang kanilang mga sarili. 

Hindi naman maikakaila

Ang panunumbalik sa dati-rating anyo.

May kung anong himutok-pagbabago.

At sa kabila pa rin ng mga naganap,

Nabubuong pamuli’t muli ang hugis. 

Pabayaan ang mga tinapakan ‘pagkat

Dumating sa wakas, ipinalanging luha,

Upang hugasan ang pagsalang-pait.

Ang huminahon ay paabuting saglit.