Gago, men. This has been fucking haunting me for quite a while now.

Classmate kita dati na kumuha ng bar exam (yata)? Nagpost ka online tungkol sa pagbagsak mo sa nasabing exam. Nagcomment ako nang hindi pa nababasa nang buo yung post mo. Ang nakita ko lang na mga salita ay bar, exam, covid, tsaka pangalan mo. Tapos sunud-sunod din kasi yung mga pumasang tao noong time na yun. But like ikaw na cinommentan ko yung parang naging kakilala ko lang talaga kasi nga naging magkaklase tayo. So, the tanga in me, nagcomment agad ako ng congratulations yata no'n.

Nagreply ka na bumagsak ka.

Tapos putang ina nagpanic na ako hahaha.

Naaalala ko na ipinalusot ko pa nga na congratulations sa iyo kasi sinubukan mo pa rin. Congrats sa hakbang na ito, it's one step towards bla-bla-bla; mga ganung-ganung palusot lang, amidst the pakikiramay at mga nagbasa-talaga-ng-post na comment. Yung comment ko lang yung phony, bastos, walang awa. Dasarv kong mapahiya sa totoo lang. Itinulog ko na muna hanggang sa kinabukasan, dinelete ko na rin 'ata yung comment ko. Ang tanga ko, fuck.

Hindi ko na mabubura yun sa isip ko talaga. Hindi ko rin alam kung anong naging impact sa iyo nun. Ang lala, cyst. Feeling ko anlala ng kasalanan ko na to this very fucking day, sa t'wing naaalala kita, minumura ko yung sarili ko, na antanga-tanga ko. Bakit hindi ako nagbabasa? From that point on, bago ako magcomment, dinadamihan ko na yung mga salitang binabasa ko, kahit na kadalasa'y skim and scan pa rin.

Diyahe, 'tang ina, pero ayun na nga. Anxiety kicks in hard kapag may shineshare akong data at information. Bago rin ako maglike minsan baka kelangan botohan pala kung anong pinakamasarap na sinigang so baka dapat heart react pala. Kailangan ko nang magdahan-dahan sa pagbabasa. Palagi akong nagmamadali. Angry react naman diyan kung binasa mo talaga nang buo 'to. Tapos syempre 'wag mo ipangalandakan sa comments. Madalas akong magpapansin, at sanay nang mapariwara. Pinipigilan ko na rin ang sarili ko na 'wag na masyadong makisawsaw sa mga sinasabi sa Facebook. Kapag kailangan na lang talaga. Tsaka syempre grammar is still not a motherfucking game.

Sorry sa'yo kung nagcongrats man ako nang 'di oras, 'di wasto. I want you to know na inisip ko talaga na kailangan ko nang magbago matapos ang moment na yun. I am writing this habang ngatog pa rin ang dibdib ko sa anxiety sa t'wing naaalala ko ang aking katangahan. I am sharing this thinking na baka somehow medyo makaluwag sa puso ko? Hindi ko rin alam. Hindi ko alam if this thing will pass. And I am only just talking to myself anyway at the end of the day.

Kumusta ka na sa ngayon? Pumasa ka na ba? I hope the time has come. Sorry ulit.

Nagising ako nang madaling araw. Parang meron lang kumalabit, o basta parang may humihila na lang sa kumot ko? Hindi rin malinaw. Madilim pa pati. Pagkagising ko kasi, parang nasa baba na ako ng unan ko? Sa kalahati na lang din ng kumot nakasuot ang katawan ko. Titingnan ko kung meron na naman ba akong katabing aninong nakaupo sa aking paanan, sa aking gilid, sa sulok na malapit sa aking kama. Wala naman. Kahit wala, parang kinakabahan pa rin nga ako. Nakakaulol. Tinatakot ko na naman ang sarili ko.

Parang nakabukas yata yung gripo sa banyo? Umupo na muna ako para luminaw nang kaunti yung pandinig ko. Chineck ko na yung phone ko. Facebook. Scroll. Natatakot pa rin ako. Hindi ko na maalala yung panaginip ko. Sana naalala ko na lang. Parang bukas talaga yung gripo sa banyo. Ayaw kong icheck. Pota. Natatakot akong tingnan? Pero gusto ko rin malaman kung nagsasayang na naman tayo ng tubig. Chineck ko ulit yung Facebook, baka merong memes na nakakatawa. Dalhin ko na lang kaya yung phone ko papunta sa banyo? Hahaha putang ina, hassle.

Bumangon na talaga ako mula sa kama. Tinamad na akong magbukas ng flashlight. Ayoko na, bahala na. Bahala na talaga. Sinugod kong palakad yung banyo, rekta ng kamay sa switch. Pagkaliwanag, wala namang tubig na nalabas sa gripo. Umihi na lang ako. Ang tagal ng wiwi ko. Lumingon ako at baka merong nag-aabang sa likod ko. Baka maihian ko pa siya, or yung sahig. Tapos maglilinis pa ako ng wiwi ko, kadiri. Tiningnan ko yung linya ng wiwi ko habang papalakas nang papalakas yung ishinooshoot ko sa bowl. Ang tagal. 'Tang inang iced tea 'yon. Lingon ulit, baka may nakangiti na sa aking babae na nakaitim na damit tapos gulu-gulo buhok. 'Tang ina, 'di ako makawiwi nang matiwasay potang inang utak 'to woo!! Matagal pa ba?? Nakakailang tulak na yung buong etits at bayag ko parang andami pa ring laman?? Lingon ulet, baka biglang may kumalabit sa batok ko putang ina tapos hihingahan ako sa batok kadiri na ewan na please matapos ka na umihi parang awa mo na.

Natapos din. Chineck ko uli yung gripong mukhang okay naman. Tinesting ko sa utak ko yung ruta pabalik sa kama kasi tatakbuhin ko malamang. Baka biglang may humablot sa akin pagkasara ko ng 1-2-3 GO!! Wala nang anu-ano. Medyo maalingasaw na rin kaya hindi na ako nagkumot. Pero baka nga naman may kadiring mga kamay na buto't balat na biglang humablot sa mga paa ko sabay hila sa akin. Ayokong sumigaw nang madaling araw. Kahit na alam kong magigising naman yung mga kasama ko kapag sumigaw ako. Parang meron akong pekeng tapang para matulog 'pag may isang kasama pa ako na gising.

Nagbukas na lang ulit ako ng phone. Wala na. Pumikit na lang ako. Bahala na kung merong nakatingin sa akin sa may sulok. Kung merong papalapit nang papalapit mula sa banyo. Kung merong hahablot sa aking mga paa.

Parang nakabukas yung gripo sa banyo.

Mayroong mga bago. Lahat sila ay nandirito sa ibaba. Nagawa na ang lunan dahil lang sa malaking pagdagdag sa tulin. Rumekta ito sa pagkitil sa dambuhalang suliraning naghatid naman ng magagandang biyaya para sa karapat-dapat naman na pangkat. Iyon lamang, palaging mayroong tuluy-tuloy, at 'di na matatapos nang pagpili kung sino talaga ang nararapat.

Ang ating ilalim ay nasasailalim sa pinakaayaw na mga pagsugod, pag-atake. Kinakailangang maging mabilis, at maya-maya'y maaari nang magamit ang pinakamalakas na kapangyarihan. May pagkonsidera sa pagprotekta sa mangilang mga kasama, kasabay ng tunay na kabuuan ng loob para masilip ang nasa may ibabawan.

Punit na punit, paunti-unti, ngunit may kasiguraduhan, ang salapi'y naiipon nang naiipon hanggang sa umabot sa puntong perpekto nang pumalag. Magtatago sa anino ng mga puno, aninag lamang ng kaliliit na nilalang. Mapalibutan man ng maraming pumapalag din, mahirap pa ring matibag ang lamang sa banta. Iaakyat ang lupong natulak, ngunit magiging handa pa rin sa pagkawala ng kontrol. Mapapatahimik, kakalampagin, may matitirang kudlit sa tunggalian at magkakaroon ng pagdutdot na bigla-bigla na lamang mauudlot.

At dahil doon, matatapos sa sunud-sunod na pagkamatay. Maiisip ng mga nasa tanggulang gilid na nagsisitawanan lamang, hinding-hindi makakapaniwala na ang pamilit buhayin ang sarili at mabuhay ang siyang dapat na ilaan sa nag-iisang buhay para mapalitan ang mga bago.

Let me try this again.

I cannot feel happy anymore. My self does not want to cooperate with what might be every last minute of my hands and eyes trying to slurp tiny inches of life. It is difficult just letting myself think of how to even begin from waking up early, making my bed, oh, my fucking bed, yes. Did you know that bestfriends do not seem to be the best at all specifically when your body gets tired of all these nasty sub-collections of I don't knows and how do Is but just because everything in their lives mimic something of someone to prove of how close gods can be, it is very, calmly very irritating to admit that somehow, I am still alive.

There is this lack of being which by the way, is sort of always manipulating my hours of mundanely mushing trivial tasks, making me stand still at the very same toll as I wait for everyday finale. Such habits train my thoughts into giving up temporarily on questioning daily existence. However, stupidity tends to attract distractions with which to debuff and counter, thus distracts distractions. Overcast skies sometimes negate fleeting feels of affection on baby ducks and dogs. Coffee and sleep do not work anymore. My scalp feels wet and sad, and I do not feel that I care so much that I let my cores trash-talk me for not having sufficient wards on the map. 

Smoking cigarettes is right now a fucking blink away.

As I exhale a breath of anger towards my friends, my mind would burst-flood my flow with wits of patience and quietness, inevitably leading me into this marsh pond, swallowing me whole while I sip on my next followings. Another exhale would be relaxing but a reminder that all of my jests have come back to me, and will always be my sudden anxiety.