lazy lazy

gago, pre, they always seem like

they're hungry. you'll hear 'em

when they hear you. they'll let

you know about something

you never cared about before.

the time is always exact. they

never rush nor slack. sleeping

at any point of a day is always

this piece of reveal na they're

safe being with me, kahit na

minsan e hindi ko sila pansin.

hindi naman siguro ako lugi

but i feel like i'd never win.

kailan balik mo

minsan na rin bang tinawag

na pag-uwi ang 'yong akalang

bisita lamang? nakahanda sila

agad-agad, unang padala lang

ng iyong pagsambit. mayroon

laging mas sabik pa kaysa iyo.

mag-aagawan pa kung sino

ang handang malamigan

sa sahig. makikisali ka sa gulo,

at sila'y awang-awa naman

sa iyo. itatanong kung anong

gusto mong ulam kinabukasan.

kahit ano po, kayo po bahala,

iyong tanging ipinamagitan.

prototype of a silencer

you should tone down

for a little bit. i feel like

i'm starting to get scared

of what might happen

if this place turns into

its own jungle. i wouldn't

like the hassle of meanings,

intrusions of patience.

don't you already know

how it feels like getting

mobbed by aliens? how they

know things by default, how

they're sure of happenings,

futures we really should not

care about but end up ruining

our cereals. at least you,

of all people, should avoid,

at least, a massacre, a riot

of some sort because if you

don't actually try something,

there'd be of one last resort.

not even

hindi ka ba naaalog diyan

sa kinauupuan mo, maski pa

hagisan ka ng kamatis, kutya,

at ng delubyo? anong ilusyon

sa iyong kokote ang patuloy

na umiinog, at patuloy kang

umiirog kahit patuloy kang

kinukuyog?

nahihibang ka na yata.

hinding nagmula sa pahinga

ang magpapakapit sa iyo.

may dahilan kung bakit

nagbubuhos ang tao bago siya

na yumao sa paghigop-hilik

ng hinigitang kainipan. 'wag

ka sanang pagpawisan diyan

sa pinagmumura mong isipan.

dahil kung papakatandaan

ang sa lahat ng nakaraan,

walang ibang kumpara diyan

kundi ingay lang ng bulaan.

you got me

alam mo, paminsan-minsan,

napag-iisip-isip ko rin kung

kakayanin ko bang ibsan

ang bigat ng malaking sungay.

kung sa bagay, sino ba naman

ako para magreklamo kung

ang problema ko lang nama'y

hanap ng laman sa gutom ko.

hindi ako tulad mo, kumakatas

ng tone-toneladang natatanging

mahahalaga sa pagiging buhay.

samantalang ako, kinakatasan

ng peke-pekeang pangarapin

sa buhay. parehas tayo lagi

na magsisikap na magsisikap

kahit isa sa atin ay umuuwi

lang din sa pagkukunwaring

mga paghagilap. kung ang oras

ay maiaatras, isa lamang sa atin

ang mang-iirap. isa sa atin ang

mapapanatag na ang buhay

ay punung-puno ng paghihirap.

yayakapin nang lubusan bawat

bitak na hinakbangan dahil

ano pa nga ba ang pagkayod

kung isa lang ang nakinabang?

parambula

gumagamit ka ba? hindi ko na

malaman-laman kung may tae

pa ba sa dinadaanan namin.

gumagamit ka 'no? ba't hindi

pa rin napasok sa loob 'tong

mga batang 'to? 'tang 'na mo a.

hindi nga sabi e. ba't hindi

pa rin naniniwala sa 'kin 'tong

kupal na 'to? mas alam mo

na ba agad kahit hindi ikaw

ang nakakita? ha? para kang

mama mo e. putang ina.

weh, 'di nga?

e 'di 'wag kang maniwala.

alam ko ang nakita ko. wala

namang napilit sa 'yo, 'di ba?

ba't ka nagagalet? konti na

lang at sasapakin ko na 'yang

pagmumukha mong panget.

nagtatanong lang e.

nagkukuwento lang din ako.

kuwentong nauwi sa kantsaw,

na nauwi sa ngiwi, ngiwing

may kasamang alinlangan,

tungong 'di mapagkatiwalaan.

ewan ko sa 'yo.

bahala ka sa buhay mo.

matitikman din balang araw

siyang hain ng bathala sa 'yo.

bus stop

diyos ko, lord, ikaw na marahil

ang pinakamahalagang kausap

sa bawat nahuhuling tagaktak

ng aking pagpapawis. malapit

na malapit na akong masawi,

at ikaw na lamang ang nasa

aking isip, sa sugod ng aking

bawat kalamnan, sa higpit ng

aking bawat pagkapit, o,

panginoon, akong may-sala

sa iyo, sa aking sarili, sa aking

katabi, patawad na marami.

ako'y—

...night sky, makes city lights

shine like diamonds. our song

plays on the ra— sumilid na

ang anino ng konduktor, tumabi

na pala siya sa aking sapatos.

kaunting iniusog ang aking bag,

ta's abot ng singkuwenta.

we're living it up...

sa'n 'to? alabang? estudyante?

inagaw ko ang iniabot na papel,

habang kinukumbinsi ang sarili

na wala nang natira pa sa akin.

please, gagawin ko ang lahat,

umabot lang ako. hindi na ako,

kailan man, manghihingi sa 'yo

ng kahit na ano, magpakung

saan man, manggugulo sa 'yo,

ibigay mo lamang sa akin 'tong

kaisa-isang—

at biglang pumreno ang bus,

kasunod ang isang malakas

at mahabang busina sa labas.

putang ina mo! 'tang 'na ka!

hindi ba't nangyayari lang 'to

sa palabas? patayin niyo na 'ko.

don't you

nakasalampak lang

sa salas, titig sa palabas

ng tv. tutok nang mukha

sa mukha, naghihintayan

kung sino ang may unang

gagawiin. lilipat ng tingin

sa repleksyon sa sahig.

itutulak ang sarili

para makabangon.

mauupo muna't kukuha

ng unan sa sofa. isa. isa pa.

sasalampak muli. aabutin

ang remote. maglilipat,

magpapalit ng ingay. unti-

unting lalaksan— hoy, ang

lakas ng tv mo! unti-unting

hihinaan... sabay sa kunot

ng kilay, ng noo.

akala mo kung sino. tingala

sa kisame. magpapapansin

ang bilog na nag-iiba-iba

ng kulay. red, white, blue.

i never wish to fight you

so just let me be, and maybe

i'll let you, too.