unreleased

we're not really having this

conversation, these thoughts.

everything is just merely

floating through territorial

space as letters, as symbols,

as sounds never truly having

meaning anything. it is still

a wonder how violence and

chaos can actually feel calm,

normal, and at their very best

state, underwhelming.

preparing for something big

isn't anything we've all

hoped for. every day doesn't

have to be always at stake.

coffee burns on your tongue

while making uneven pale

pancakes for trying to wake

your sorry-ass self up, on

every sunset, making up

the tiniest excuses to not

recognize important any

longer, 'cause there simply

is not. nothing. at all.

once acceptance of lazy

is as needed as it does not

matter whether milk or water

gets set up by chance,

we're not really having this

conversation, try to wake up

your sorry ass.

chesterfield

magmamadaling araw na't

malapit nang matapos

ang siya na pagsasadula

ng paboritong pelikula.

hindi naman talaga sinadya,

kahit may pasundut-sundot

ng subtitles na maaaring

iwanang screenshot kapag

nagkataon, ipinapalusot

na lamang na nagkapareho

lang naman talaga ng inibig.

magsasabay ang iba, sabay

rin sa isa. ang padilim ay

pagkikita-kita, mula pang

hapon hanggang sa umaga.

hindi naman problema

sakali ang pagpapahiram

ng mga amoy. mahalaga'y

'di nag-uulit, papayagan

lamang ang mga umano'y

nagbibigkis sa ating lahat,

pagsasayang pagsasayang,

unti-unti nang bumabakat.

go ahead

sino ba ang nagdikta na ang paghilig

ay iisa laban sa nag-iisa, na kung 

bakit ipinupursigi pang nanganga-

ilangan munang mayroong mahinto't

magmura mula pa sa kaibuturan niya,

na kung hindi niya pa maipagtanggol

ang lahat ng kanyang kinabisa, mag-

mimistula siyang tanga, napag-isip-

isip niya. napag-isip-isip mo ba?

na ang tunay na halimuyak ay hihigit

pa sa isang heated na hidwaan, heavy

machine guns, helly sharingans, hail

mary, forgive us, for we still do not

understand we can always understand,

na ang pait ay rekadong panlinamnam

nga naman sa danas, pero 'wag naman

sanang sigurado na natatangi lamang

ang 'yong wild ass 'cause the truth 

of letting everyone enjoy as much as

how painful one can over-bear, may

matitira pa ring nagpapayong every-

thing else shall fail,

never na siyang makikitapak ng base.

do not wake me up

sobrang sinadya yatang tagalan

na mag-adjust para lang masabi

talaga na gising na gising. may

umagaw na naman siguro, kahit

hindi naman sinadya, ng tuma-

takbong pampalipas-oras, ubod

ng kupad sa umpisa kaya't

madali ring nalilimot kung sa'n

pa nga bang nanggaling, sunod

sa paroonan. bakit lagi na lang

balot ng kabado at pigilan ng

mga babawal kung saan punung-

puno ng mga pupuwede, pero

depende pa rin pala

kung sanay mailagi sa tahimik.

pipiliin bang hayaan na lang

ang may mamili, o hahayaang

'di mamilit, piliting muli na

managinip?

paumanhing panauhin

mayroong pangunang pagkapang

walang makakaalam maski ang

bagong-gising. sa pangalawa'y

may pagdududa na't kukurot,

pipigaan, maghahanap na ng

tubig, kape, milo, at ipanghahalo

na sachet sa mainit na tubig.

hindi nawa makakamit ang langit

nang hindi nakaibabaw ang isa

sa mga kalbong pinagpatungan

ng tugtugan kinagabihan, sa pag-

pang-abot ng mga hindi kinilalang

mga magulang, bakit kami yung

magkukulang? hindi naman kami

yung nagpalaki sa amin? tsaka,

isa pa, bakit sa isang tuldok na

pangnakalipas, iyon at iyon lang

ang tanging sambit at siwalat, 

na para bang kahit makauwi nang

muli sa tahanan, sa naiwang bakas

ng pagpaalam, ilang ulit man na

magkunwaring hindi hibang,

sa pagkamata'y iba na lang, kung

magsisimula, pasensya na lang,

at walang pasensyang pakialam.

tsaa

pauso'y nag-aabang, tila bunsong

kasisilang lang. wala nang natitira

pang kakilala, iisa lang. walang 'ya,

puro tapon, puro sermong hindi

naipapasok, at paulit-ulit na gabi-

gabing paglabas-masok hanggang

sa, at some point, mapapatanong

na lang talaga agad-agaran sa sarili,

isa pa ba? bakit umisa pa kasi?

mabilis lang, mabilis lang, mag-

ooras na pati malapit nang may

kumulo't kumidlat, kumulog sa

badyang pagkaiglap ng binubuo

na palang mga alaala. hindi pala

dapat na nakapagtataka.

umisa pa. umisa na. umisa pa kasi.

taympers

biglang hindi ko na pala

alam ang nangyayari. bakit

nga ba pa kasi ako ulit naan-

dirito? 'tang inang 'yan.

putang ina kasi. fucking shit.

wala na, wala na naman.

sobrang bilis lang pala no'n?

ano ba dapat ang una ko

nang gagawin? e, nandun na

ang lahat ng mga una kong

gagawin. ngayon lang ako

nagkaganito na naubusan

ng gagawin, at sino ba sila?

nakikilala raw ng isa. alam

niya kaya ang gagawin? sa'n

ka pupunta? dapat ba akong

sumunod? masunod? never

mind. wala na rin pala akong

nakabisado. bobo talaga.

kailangan ko na lang muna

sigurong tumanggap ng talo,

alam ko, alam ko. kabisado

ko na pala 'to. isang buntong-

hininga ko lang, pipikit, isang

saglit, iiwanan ang mundo.

do your job

kahit pa sa dulo maipuwesto,

yari 'yang tanong mong

sinadya lang namang pag-

isipan pa kagabi, or kanina,

or baka ilang taon mo nang

ginagamit, nagagamit, dahil

hindi nauunawaang umiikot

naman talaga ang mundo,

at hindi sa 'yo, kahit ano pa

ang sabihin nila, sa iba't iba

na mga kuwento nila, sino

ba sila sa sino ka rin ba?

yari 'yang galit mong

walang pinagbabasehan

kung hindi kawalan lang

ng totoong pagtigil at paki-

kinig — lahat ng malabo'y

hindi dapat ismid at patabi

ang panunghay. e, kaya nga't

kahit pa sa dulo maipuwesto,

yari ang hinahanap ng lahat.

storm

sige, paalam. salamat, salamat.

walang anuman, haha. 'la 'yon,

sus. 'wag mo nang isipin 'yon.

ako na, sige. sige, sige, sige.

oh, yeah, right. i should do that.

i'll work on it later. i will, yes.

i'm already working on it right

now. ako bahala. mamaya na.

gutom na 'ko. anong masarap?

jollibee? two-piece chickenjoy.

malutong na balat, yung medyo

nagmamantika pa. ganun din

miminsan sa ministop, sa uncle

john's. sa dixie's, may tofu sisig.

wala na yung chef na maraming

maglagay ng mayonnaise. saan

na kaya siya? saan na kaya siya

nagluluto?

gusto ko nang mag-aral magluto.

kaso parang nakakatamad lang

din pala. tsaka baka mas mahal?

baka hindi na naman ako maka-

ipon. may mga gusto pa akong

bilhin, at pagkagastusan. kung 

nabibili lang din sana ang oras.

ilang oras na ba ang nakalipas?

ilang minuto, ilang segundo,

ilang araw ko bang kakayanin

na manatili pa rito? palagi ko

palang hinahanap na ang mga

minsan. kailan ba silang muli

na dadalas? anong oras na, at

anong oras na naman ako

maaalimpungatan mamaya?

magkukumot na lang ako,

tapos pagpapawisan na naman.

nakatutok naman sa akin lagi

ang electric fan. bukas na ako

magwawalis. mamaya na,

mga, siguro, ten thirty, para

sakto maski papa'no. merong

bubuksan, isasara. bubuksan

ulit, magsasara. bubukas,

makakalimot, magtataka,

matatakot, mabubugnot,

magbubukas, magsasara,

bubuksan ulit, magbubukas

ulit, may bubuksan pa, ipag-

papabukas ko na. bukas na.

may bukas pa. may bukas

pa naman. may bukas pa

naman 'di ba? bukas niya

pa naman kailangan, 'di ba?

10:39.

mamayang 10:45, pramis.

blue tiles

nakaupo lamang, namamawis,

at naghihintay dapuang muli

ng langis, kaunting hangin,

tulad ng inaalagaang gapang

bago tapak-tapakan at nang

mabudburang hindi gaano

ng asin, parehong balak din,

na bago pang mag-umpisa

ang lahat, mangungunang

muna ang panimulang pabati

ng pighati, kahit lubayan

na ng pagkunwari, maski pa

na manahimik, hinding-

hindi na mayayari,

'pagkat makukumpleto na

ang siyang pagkakayari,

hinding-hindi na kailanman

kikiling sa umaastang hari.

matutuloy ang pangyayari,

wala nang makapipigil pa

sa pag-uunahan, pakapalitan,

hayaan lang mabasa ang

daanan, punasan, basahan,

hinding-hindi na iiwasan.

sit yo ass down

the artist will always

do the same thing

over and over again,

thinking it is the only

best worst thing they

could have ever done,

every single time.

pointing out details

incorrect is often far

different from what

the artist senses.

everything will be,

in no doubt, lessons

of no significance

if it is not, hopefully,

the artist's intended

shot.

how could one ever

weed, on the artist's

own goddamn plot?

the artist won't

ever listen, won't

even beg pardon,

won't show care,

nor shame, 'cause

it's never that easy

entering unseeingly

in the artist's realm.

over

sa araw ding yaong

walang makapagsasabi

na ang pagkasadlak,

pagkaramdam, isasahuli

nang maisabuhay, isang

minimithi, iisang kulay.

magsasanib-sanib na

ang lahat nang mapatotoo

sa buong santinakpan

na walang magi-maginoo

sa lulustay ng kinabang

galing pa sa babasaging

bangang hindi na napuno

ng bigas pa.

sumama ka, doon sa labas,

hindi na muli pang aatras.

para sa kahig na kinaibigan,

ngayo'y mimitsang iwanan. 

salong guhit

mapaglaro rin kung susubukang

sabayan pero hindi makikisalo.

magkakalat pa 'yan, liliparin

din naman, nakagagaan,

katulad ng mga sandaling

sa langit na lamang talagang

napagmamasdan. kasingkulit

ng mga ulap, sintipid ng pag-

ambon, sing-ihip ng pangarap

na naglahong naglaon. kasabay

ng hindi paglingon ang naiwang

bubuksan na naman,

at pipitik, agad-agad na pipihit,

mapawi lamang ang saglit

na siyang dulot din ng guhit.

enter the void

there was once this dark room

full of green-lit computers,

with green texts, coal screens,

sage-chrome walls, endless,

hidden pipe-wires, tangled,

lime teas, lime energy drinks,

time wasted, time unmeasured,

time's just adjusted to however

we really pleased, noodle cups

half-finished, cut metallic

wrappers, faint smell of rust

mingling with coffee, sweat,

and dust, keyboards slimy

from nothing but scarcity,

simultaneous whirring, almost

genius and inspiring, did not

intend to spiral until the smoke

surrounding stirred skins suddenly.

will you come and play with me?

lasog

let me rest from falling

towards this endless abyss

for i've only been messing

with what i knew was just

meant to be rest, okay?

but none the less, hurting

has always been close,

if it was not meant for me,

let me still overdose

on unmedicines, i am

always stretched within,

and i'm still going insane.

let me break all bones then

'cause i am all but frames,

i am running out of games

to play in my head. maps

i've conquered, shadows

unlit, there may be chests

unbothered but how can

it all be worth it?

let me not be someone else,

i'll be sure to exclude you

from my questionable roles,

often misleading, always

uncaring. oh, but, please,

if you just may,

let me not be anything else,

let me rest from falling

towards this endless abyss.

let me break all bones then,

let me not be someone else.

broken typewriters

ang sabik ay napapaltan din

ng pink at turquoise na yanig

upang magpahupa lang saglit

at mamili muna ng isang pack

of cigarettes, pampakalma rin,

kahit ano pa 'yan kung blue,

o red. red? 'wag red dahil

masakit 'yon sa lalamunan,

at hindi naman ako naging ama

ng kung sino man, ano pa man,

inuman.

kung lalakarin, manggagaling

sa gasoline station, yanig muli

ang magkabilang manggas ko,

lalo't pati sa natitirang nakisali

sa pagtira, saglit lamang lalabas,

babalik muli. titingin sa itaas,

at yuyukong muli. kung ang

aking hininga nga'y umuusok

ngunit namumutla, sasabayan

lamang din ng ngingiti, tapyas,

matutulala.

storm has come

sa mga singit-singit

ng bawat tabing semento,

mayroong mananatiling

walang nakapapansin.

sa mangugat-ugat

na mga dahong tuklap,

at panandaliang naniyaw

papalibot sa malaharding

sa kung paano'y walang

may alam, at kundi pa

tititiga'y diretso lamang

ang daan. sa kung isiping

sa kaliwa o sa kanan

ang hinging pagtanggi,

matitirang mananatiling

walang nakapapansin.

with white paint

the expressest way

to break the mold

is to know exactly

when the next appeal

should be. it would

be best to start 

with beats foreseen

on jeans and a white

shirt. a warm glass

of blue tea mixed

often with instant

noodles has always

been preferred but

really not that ideal.

some trays carry

colored fruits, tasty

enough to make 'em

not pry intently.

everyone just notices

that everyone notices.

'wag lang magkamali.

ano ba

palaging hinahanapan ng kabuluhan

ang mga nais na aawayanin, waring

sabik sa mga butas na palalakihin

nang palalakihin, sabik na maging

mas na mas mataas pa dahil lang

sa binusisi pa talagang pagkolekta,

siya lang dapat ang makakita, siya

lang naman talaga ang nakakakita.

o siya, o siya, wala naman talagang

gustong makipag-away sa 'yo. ni

mga kakausap nga siguro'y may

pagkaipunan din ng mga hinaing

nilang mahinaing ka't kuro pa'y

kailang magngangalit sa loob-loob

naman, for a change, for this hate

on just surface has just surfaced

for there's no just surface for just

the surface. roots under bear not

only how the blames should have

started but also really these almost

irreparable consequences of their

palaging paghahanap ng kabuluhan.

sino ba talaga ang may kasalanan?

tanawin

hindi ko pa rin binubuksan

ang mga natitirang linya

ng insulto at agam-agam

na makapagpapabalik

sa mga noon pang pagsakay

ng jeep patungong rekta

sa ibang mga sakayan.

kung hindi pa nakakabisa'y

sagli-saglitan pang sisilip

sa magkabilang pasahero,

hindi naman sa pagiging

apurado pero huwag naman

sanang sigurado na ang

pag-aalinlanga'y delikado.

hindi ninyo ito maipapakilo,

maniwala naman sana kayo,

pakiusap. maski pang wala

naman dapat pang ipaalam,

may natitira pa naman siya

na mga hiya at agam-agam.

i don't need help

how come you can easily

find these hidden structures

entombed in the deepest

mists and absences, floating

air sacs as the only signs

of life? how come it

never feels just right?

yet it weirdly whispers well

while it touches my soul raw.

somehow i'm sure that it'll

never forget that i had once

been complete, and was just

ready to go.

i am ready to go, but you

can only take me as far,

as these hidden figures

of depth. trusting fears

as substitute for lies, one

can only trust death 'cause

when the winds slow down

the path into abyss, a current

isn't was, will never will be,

and only just is.

pre-glances

paagnas nang lumalabo

nang lumalabo natitirang

antas ng pakikinig, titigil

at makikiapid. padahan-

dahan nang nakakalimot

na mabagal ang mga alon,

hindi nagagalit sa atin

ang mga puno, maging

ang lait ng kalangitan,

wala talagang tinamaan.

hindi na ba maisasadya

pangungupad sa lupa?

pangungusap ng kindatala,

iniwan na lang sa parirala,

at siwang-diwa, siyang

kalalagyan ng lahat

ng hindi pa nasisikatan,

nakapanghigit sa sarili.

dahil ano pa nga ba

ang hinihintay kung

sa tawag lang madali,

wala pang atu-atubili?

cool 'to

ganito makinig kay bullet dumas

nang live: para ka lang nag-iisang

nanay, first time manganak,  wala

kang ibang manual kundi iyong

mga nadekwat na pangaral mula

sa iba't ibang tsismis at searches;

lahat, sabay-sabay na magsisiinog

papasok sa iyong kalamnan.

hahayaan mong mapaglaruan nila,

wala kang magagawa. hahanapin

nila ang iyong kaluluwa; ibibigay

mo naman, wala kang magagawa.

papaikut-ikutin ka, matutumba ka

na lang, at wala kang magagawa,

at sa iyong pagkalagak, wala kang

muling maalaala 'pagkat sa 'yong

pagbuklat, naipanganak kang muli;

ang unang pagpatak ng 'yong luha,

hudyat na kanya ka nang nakuha.

hours, days

there're these long lost bars

na hindi ko naman sinasabing

hindi ko na masasabi, pero

bakit may pinipili lang ako

sa katamaran at pag-iisip,

sa pagtulog at pag-idlip,

na sometimes, inaabot pa ako

nang lima o apat na oras,

which are weirdly distributed

but really mess up with

how i swim in my hours, days.

mamaya-maya lang, saturday

na naman, wala na naman

akong napala. ano pa rin pala

ang mapapala ko kung palarin

ako ng hours, days, which are

repetitions of repetitions, like

how i always recognize art

as rejumbled pieces of nature

and plastic, just getting more

and more malabo miserably

with every iteration. i am

never content with my own

creations.

despite all that, i try not

to wait so much dahil mahirap

maghanap ng nawawalang

puzzle piece, at kahit pa na

in the first place, that is all

what we have ever done

for hours, days.

no dust

sneaky attacks generally work

sapagkat sa kung kadalasan

ang preoccupation ay natindi,

kaagad na masasambulat

kahit na dinaniw lamang

ang bawat daan, ni hinding

umabot sa tiyaga't concentrate.

hahayaan lang mag-initiate

ang target being. you don't

have to worry, really. letting

them be how they are always

ang makapaghahatid lamang

sa kaniya sa 'yo, saka siya

mapapahanap ng nawawala

na salita habang focused din

sa added na mga sukat.

they'd be forced to think

that everything illogical

be just forced thinking,

thinking of everything

they are, as they should.

at habang parurok na siya

sa pagproklamang siya pa rin

ang the best, it'll only take like

a couple of seconds, pero

you already know the rest.

what was

bumaba ako sa ulanan

nang makabiling agad

ng cup noodles, pang-

init sa aming tiyan at

pakiramdam—

naulan pa kasi, basa pa

ang kalsada. ipinaalam

sa akin ng kalawang

ang pamamahiyang

isinusuklob, paulit-ulit.

iiwasan ang karampot

na galit. baka kasi sila

ang uminggit na naman

ng cup noodles, pang-

irap sa aming alam at

pakialam—

napagbibigyan pa kasi,

mas malayo sa kalsada,

mas malayang mandaya.

bumalik akong dala na

ang cup noodles namin.

umalis nang may husga,

umuwing may tira-tira.

numb shelter

i can always die waiting,

try dying, or wait trying,

'cause this body has been

ready for far too long.

it has, oh, it has been,

for far too fucking long,

and nobody else makes

else for else, and else,

it shouldn't have been

too long. else, it still

would have, no doubt,

and it's only a matter

of time, no clout will

ever be needed. i take

everything, even faded.

i'll let it live inside me,

and for many times,

not just once, i will get

to count nothingness,

oh, pay me less, you

should be grateful,

for i have nothing left.

is it just me craving rest

while i obsess living best

amongst breaking heads?

oh, please. just please.

just... please... don't need

no rioty bleeds, and if

i ever do just carry seeds,

don't mind me, please.

just do whatever else

your momma ceased.

softbound

i woke up to one warm,

orange sunrise, the heat

was almost unhateable,

and the reflects it made

as i opened my window

for scum foreign winds

were mellowly melting

my eyes.

i wanted to savor, save

everything that might

not happen any longer.

what happened next

didn't matter anymore,

as seven dead photos

should've never existed,

pictures of peace-prays—

could have been perfect.

scratches

nung isang araw pa ako

binobother ng gatuldok

na mga tila nagmantsa

nang anti-constellations

'pagkat wala namang

pag-aya sa akin kundi

pilitin na namang ako'y

magbabanat ng gloves,

sabon, maaaksayang

tubig pampawi, tubig

na pangulit, panlambot,

pampagana sa nauuhaw.

at nang matapos na rin,

ang hindi matapus-tapos,

at tapos pa, patapos na

hanggang sa lapnos na.

weightless

naputulan ng kuryente

dito sa amin ngayon.

kagyat akong napaisip

na babalik naman agad,

na sasaglit lang sa phone,

at hindi rin magtatagal,

magbabalik na rin ako.

pero nagkamaling tanga,

mamula-mulang baterya,

naghihintay nga pala 'ko

since when? kanina pa?

kaya nahiga muna ako

sa kama kong naluluto,

pugong limot bantayan,

iniwan at pinabayaan.

unti-unting lumulubog

'di na pinaalsang patay.

inaakay na 'kong kusog,

hayaan nang mahimlay.

hinihila ako sa tahimik,

with alintanang pawis.

then i start to notice

a pass not too weird.

sa lahat ng de-kuryente,

ako lamang ang gising.

pilit ko mang ipikit

ang aking pantingin,

lumilinaw talagang lalo

huning ibong umiging

pumasok pa sa 'king isip,

ayaw nang 'di mapansin.

ayaw pang sa pagliko'y

dagdag lang kaibiganin.

aba, ay, walang ihahalo

sa seryosong palitan

ng mga nais na bumoses

sa pakitang-gilas lamang.

kaya kung hindi naman

talagang maintindihan,

inilipat aking mga unan,

musika'y 'di maayawan.