Yea,
the blog sucks.
Mart sucks.
Yeay.
_
Yeay.
November 22, 2010
November 7, 2010
Can't Delete a File
Ayaw niyang ma-delete.
Could not find this item daw.
Sinubukan ko nang i-restart.
Nandun pa rin siya.
Naiinis na ako.
Sinubukan ko na rin i-delete sa cmd.
Ayaw pa rin.
Anong gagawin ko?
WTH..
To solve, follow these steps:
1. Open up a command prompt (run cmd.exe from the Start Menu).
2. Navigate to the folder that the object resides in.
3. Run "dir /a /x /p" to display the contents of the folder, including
hidden files (/a) and 8.3 filenames (/x).
4. Find the 8.3 filename of the object to the left of the regular, long
filename.
( 8.3 filename means short form of the actual files name , it will show
left of the actual file name )
5. Run "del <8.3 name>"
November 5, 2010
Bakit Tumatawa Yung Smiley Mo?
Akala ko napag-usapan na namin yun.
Yung kapag nagseselos ako,
kung ano ung naiisip ko,
kung ano ung nararamdaman ko.
Sabi niya pa nga bakit ko raw siya pinaiiyak.
Akala ko napag-usapan na namin yun,
na kung gaano kabigat kapag nagseselos ako.
Akala ko nasabi kong mahirap talaga,
na kapag nakikita ko yung mga gusto niya,
na kapag naguguwapuhan siya sa iba.
Alam niya na yung mararamdaman ko.
Akala ko talaga.
Akala ko napag-usapan na namin 'to.
Akala ko sinabi niyang hindi na mauulit.
Pero bakit nauulit?
Iniintindi niya ba talaga yung mga pinag-uusapan namin?
O sa tuwing naguwapuhan siya ganon na agad,
na makalilimutan na niya agad,
na hindi niya maaalala ung pinag-usapan namin,
na wala siyang pakialam sa nararamdaman ko,
na hindi niya inisip kung anong mararamdaman ko?
Akala ko naman di niya yun makalilimutan,
na wala akong bilib sa sarili ko,
na lalong bumababa ang tingin ko sa sarili ko sa tuwing nagseselos ako,
na sobrang suwerte ko dahil tinanggap niya ako at hindi ibang lalaki na mas mabuti pa para sa kanya,
na hindi niya alam kung gaano kasakit kapag may pagtingin
o kahit kaunting paghanga pa siya sa iba.
Akala ko talaga nasabi ko na yon.
Akala ko alam niya na.
Akala ko di niya makalilimutan.
Akala ko ako lang.
Akala ko lang yun.
Yung kapag nagseselos ako,
kung ano ung naiisip ko,
kung ano ung nararamdaman ko.
Sabi niya pa nga bakit ko raw siya pinaiiyak.
Akala ko napag-usapan na namin yun,
na kung gaano kabigat kapag nagseselos ako.
Akala ko nasabi kong mahirap talaga,
na kapag nakikita ko yung mga gusto niya,
na kapag naguguwapuhan siya sa iba.
Alam niya na yung mararamdaman ko.
Akala ko talaga.
Akala ko napag-usapan na namin 'to.
Akala ko sinabi niyang hindi na mauulit.
Pero bakit nauulit?
Iniintindi niya ba talaga yung mga pinag-uusapan namin?
O sa tuwing naguwapuhan siya ganon na agad,
na makalilimutan na niya agad,
na hindi niya maaalala ung pinag-usapan namin,
na wala siyang pakialam sa nararamdaman ko,
na hindi niya inisip kung anong mararamdaman ko?
Akala ko naman di niya yun makalilimutan,
na wala akong bilib sa sarili ko,
na lalong bumababa ang tingin ko sa sarili ko sa tuwing nagseselos ako,
na sobrang suwerte ko dahil tinanggap niya ako at hindi ibang lalaki na mas mabuti pa para sa kanya,
na hindi niya alam kung gaano kasakit kapag may pagtingin
o kahit kaunting paghanga pa siya sa iba.
Akala ko talaga nasabi ko na yon.
Akala ko alam niya na.
Akala ko di niya makalilimutan.
Akala ko ako lang.
Akala ko lang yun.
November 4, 2010
Bano Ako sa mga Title, Pramis
Wala talaga ako sa mood.
Wala talaga akong maisip.
Kapag may naiisip naman akong great idea na gusto kong itype, tinatamad na rin ako kaagad kapag katapat ko na ung laptop ko.
Sabi nung isa kong prof, kahit sa palad mo, kahit sa bus ticket pa, kapag sobrang ganda ng idea mo, huwag mong kalilimutang isulat.
Hindi naman siguro ako ganooon talaga kaseryoso sa pagsusulat.
Aaminin ko, nage-enjoy ako kapag may naisusulat akong binabasa ng tao hanggang dulo.
Masarap naman talaga sa pakiramdam kapag nahipo mo man lang kahit kaunti ung puso ng mambabasa mo, nagulantang ang kanyang utak at na-inspire sa ginawa mo.
Gusto ko ng ganoong feeling mula sa mga mambabasa ko.
Pero..
tinatamad pa talaga ako mag-type.
Siguro, wala na talaga akong maisip ulit.
Minsan nga naisip kong gawin ung Buhay Masci - uncut, super complete version.
Oo, gusto ko sanang pagbuhusan ng oras yun.
Gusto kong maisulat yon, para naman may babasahin akong sobrang haba kahit ayaw ng mambabasa ko.
Aminin mo, minsan masarap basahin ung feeling mo masterpiece mo na talaga.
Ang sarap balik-balikan ung mga entries mo sa blog na sobrang naaliw ka at nabilib sa sarili mo.
Yung tipong napasabi ka ng 'Syet, ganito pala takbo ng utak ko noon. Haha.'
Kaya kapag ginawa ko ung Buhay Masci uncut, super complete version, sisiguraduhin ko sa sarili kong puro ngiti at kahihiyaan ang mararamdaman ko kapag binasako ulit un after sampung taon siguro matapos kong maipublish.
Pero..
tinatamad pa talaga ako.
Minsan talaga, kapag may gusto akong isulat, tinatamad na agad ako kapag kaharap ko na ung laptop ko.
Ang dami kasing laro e.
May YM pa tapos browser.
Hindi ako nauubusan ng gagawin.
Puwede pa akong manood ng series at movies.
Nawawala agad sa isip ko.
Nakakalimutan ko agad ung bagay na sarap na sarap akong gawin kahit na alam kong wala akong talento.
Kapag pinaplano ko talagang isulat, hindi talaga natutuloy.
Kapag naisulat ko naman ung naiplano ko, kapag sinuwerte siyempre, kulang na kulang ako sa output at hindi ung gusto ko ang kinalalabasan.
Gusto kong makapagsulat ng sobrang gandang piece.
Pero..
tinatamad pa talaga ako.
Gusto kong makabuo talaga ng ganun.
Buti pa 'tong entry na 'to na kung anong lumabas sa utak ko siya ring isinusulat ko.
Mas marami pa akong nailalagay.
Buti pa 'tong hindi ko pinlano.
Ngayong naubusan ako ng gagawin,
saka ako nakapagsusulat nang maayos.
Maayos para sa akin.
Kung kailan inaantok na ako.
Kung kailan ko iniisip na isara na ung laptop ko.
Sabi ko, mabisita nga ung blog ko.
Wala na pala akong naisusulat.
Maraming memories din ung nasayang at makalilimutan kung walang magpapaalala.
Minsan sa blog ka aasa kung gusto mong makita ung mga pinaggagagawa mo noon eh.
Paano kung wala kang dalang camera nung mga panahong yon?
Itatayp mo sa blog mo syempre.
Kaso..
tinatamad ka na talaga.
Minsan, masarap magbasa ng walang kuwentang entry na isinulat ng sobrang antok na tao.
Minsan, masarap magsulat.
Wala talaga akong maisip.
Kapag may naiisip naman akong great idea na gusto kong itype, tinatamad na rin ako kaagad kapag katapat ko na ung laptop ko.
Sabi nung isa kong prof, kahit sa palad mo, kahit sa bus ticket pa, kapag sobrang ganda ng idea mo, huwag mong kalilimutang isulat.
Hindi naman siguro ako ganooon talaga kaseryoso sa pagsusulat.
Aaminin ko, nage-enjoy ako kapag may naisusulat akong binabasa ng tao hanggang dulo.
Masarap naman talaga sa pakiramdam kapag nahipo mo man lang kahit kaunti ung puso ng mambabasa mo, nagulantang ang kanyang utak at na-inspire sa ginawa mo.
Gusto ko ng ganoong feeling mula sa mga mambabasa ko.
Pero..
tinatamad pa talaga ako mag-type.
Siguro, wala na talaga akong maisip ulit.
Minsan nga naisip kong gawin ung Buhay Masci - uncut, super complete version.
Oo, gusto ko sanang pagbuhusan ng oras yun.
Gusto kong maisulat yon, para naman may babasahin akong sobrang haba kahit ayaw ng mambabasa ko.
Aminin mo, minsan masarap basahin ung feeling mo masterpiece mo na talaga.
Ang sarap balik-balikan ung mga entries mo sa blog na sobrang naaliw ka at nabilib sa sarili mo.
Yung tipong napasabi ka ng 'Syet, ganito pala takbo ng utak ko noon. Haha.'
Kaya kapag ginawa ko ung Buhay Masci uncut, super complete version, sisiguraduhin ko sa sarili kong puro ngiti at kahihiyaan ang mararamdaman ko kapag binasako ulit un after sampung taon siguro matapos kong maipublish.
Pero..
tinatamad pa talaga ako.
Minsan talaga, kapag may gusto akong isulat, tinatamad na agad ako kapag kaharap ko na ung laptop ko.
Ang dami kasing laro e.
May YM pa tapos browser.
Hindi ako nauubusan ng gagawin.
Puwede pa akong manood ng series at movies.
Nawawala agad sa isip ko.
Nakakalimutan ko agad ung bagay na sarap na sarap akong gawin kahit na alam kong wala akong talento.
Kapag pinaplano ko talagang isulat, hindi talaga natutuloy.
Kapag naisulat ko naman ung naiplano ko, kapag sinuwerte siyempre, kulang na kulang ako sa output at hindi ung gusto ko ang kinalalabasan.
Gusto kong makapagsulat ng sobrang gandang piece.
Pero..
tinatamad pa talaga ako.
Gusto kong makabuo talaga ng ganun.
Buti pa 'tong entry na 'to na kung anong lumabas sa utak ko siya ring isinusulat ko.
Mas marami pa akong nailalagay.
Buti pa 'tong hindi ko pinlano.
Ngayong naubusan ako ng gagawin,
saka ako nakapagsusulat nang maayos.
Maayos para sa akin.
Kung kailan inaantok na ako.
Kung kailan ko iniisip na isara na ung laptop ko.
Sabi ko, mabisita nga ung blog ko.
Wala na pala akong naisusulat.
Maraming memories din ung nasayang at makalilimutan kung walang magpapaalala.
Minsan sa blog ka aasa kung gusto mong makita ung mga pinaggagagawa mo noon eh.
Paano kung wala kang dalang camera nung mga panahong yon?
Itatayp mo sa blog mo syempre.
Kaso..
tinatamad ka na talaga.
Minsan, masarap magbasa ng walang kuwentang entry na isinulat ng sobrang antok na tao.
Minsan, masarap magsulat.
September 16, 2010
September 4, 2010
Bano Pa Rin
Katawan
Kalimitang masasabi sa isang 'di kilalang tao na walang anumang bagay sa mundong ito ang perpekto. Perpektong taong walang bahid ng kasalanan, may maganda at matinong estado sa buhay at araw-araw nakatatanggap ng masasayang pangitain at pangyayari ni hindi nakatikim ng katiting na tusok ng mapaglarong tadhana. Walang taong ganoon. Sa ideyal ngang kaisipang ito, madali nating masasabing ang kabuuan ng mga nakatira sa ibabaw ng planeta at ang mga taong hindi perpekto, mapang-api ng kapwa at abusado sa taglay na kapangyarihan.
Sa aking pananaw, masasabi kong ang pelikulang Boso ay umiikot sa kakayahan at kalayaan ng isang indibidwal sa kung papaano niyang ipahahayag ang kanyang mga gustong mangyari sa bawat kilos at galaw na kanyang ipakikita sa mga taong nakapalibot sa kanya at base na rin sa sitwasyon at lugar na nakapaloob. Mas pinatindi pa ito ng malaswang konsepto ng katawan na isa sa mga umaangat na mga kasalanan sa palabas, iba pa sa mga maliliit lamang na mga kamalian ng isang nilalang. Ang pangunahing tauhan ay nabigyan ng kapangyarihang makakita ng lahat ng nangyayari sa loob ng isang malaking bahay. Hindi man siya nagkaroon ng kaugnay na mga responsibilidad maliban sa pagpatay sa mga daga, nadiskubre niya at para sa kanya ay napakasarap maging diyos - nakikita ang lahat. Pumapasok din sa paksang ito ang kagustuhan ng isang taong maging malaya sa lahat ng kanyang naisin na hindi man lamang pinipigilan ng anuman, ni sinuman. Pagbabalik-paksa sa usaping katawan, naging malaki ang epekto nito sa bawat tauhan, lalung-lalo na sa mga magkakasamang magkasintahan o mag-asawa sa isang kuwarto.
Ayon sa pangunahing tauhan, hindi naman sa sinasadya at aksidente man lamang, nakita na niya ang mga ginagawa ng mga magkakapares sa kani-kanilang mga silid. Pinapanood pa lamang niya ay naaaliw na siya sa mga nakikita niya, ano pa kaya kung siya mismo ang nasa mga eksenang iyon sa ibabaw ng kama? Makikitang karamihan sa mga pangyayaring ganito ay nagaganap sa paglubog ng araw, iyong tipong walang makakikita sa inyo at madilim. Kung anuman ang maipakita ng mga tao sa labas tuwing maliwanag at may nakakikita sa kanila, maaaring maging iba ito at napakalayo nila sa pagiging maamo at inosenteng mga mukha. Ang kagustuhan sa mga katawan ay lalu't lalong umuusbong sa tuwing walang nakatingin sa inyo, sa isang napakaprobadong lugar at matagal nang hindi nakatikim.
Nang mapag-alaman ang labis-labis na pag-oobserba ng pangunahing aktor sa mga daga, siya ay pinaalis sapagkat sino ba naman ang gustong pinapanood siya kapag may ginagawa siyang hindi kaaya-aya? Sa huli, hindi lang pala nag-iisa ang bida sa kabalastugang kanyang ginagawa. Mag-ingat sa iyong ginagawa sa gabi, o kahit sa ano pa mang oras sa buong araw. Pag-isipan ang dapat at hindi dapat gawin. Masdan nang mabuti ang kapaligiran. Baka may nanonood sa'yo.
Kalimitang masasabi sa isang 'di kilalang tao na walang anumang bagay sa mundong ito ang perpekto. Perpektong taong walang bahid ng kasalanan, may maganda at matinong estado sa buhay at araw-araw nakatatanggap ng masasayang pangitain at pangyayari ni hindi nakatikim ng katiting na tusok ng mapaglarong tadhana. Walang taong ganoon. Sa ideyal ngang kaisipang ito, madali nating masasabing ang kabuuan ng mga nakatira sa ibabaw ng planeta at ang mga taong hindi perpekto, mapang-api ng kapwa at abusado sa taglay na kapangyarihan.
Sa aking pananaw, masasabi kong ang pelikulang Boso ay umiikot sa kakayahan at kalayaan ng isang indibidwal sa kung papaano niyang ipahahayag ang kanyang mga gustong mangyari sa bawat kilos at galaw na kanyang ipakikita sa mga taong nakapalibot sa kanya at base na rin sa sitwasyon at lugar na nakapaloob. Mas pinatindi pa ito ng malaswang konsepto ng katawan na isa sa mga umaangat na mga kasalanan sa palabas, iba pa sa mga maliliit lamang na mga kamalian ng isang nilalang. Ang pangunahing tauhan ay nabigyan ng kapangyarihang makakita ng lahat ng nangyayari sa loob ng isang malaking bahay. Hindi man siya nagkaroon ng kaugnay na mga responsibilidad maliban sa pagpatay sa mga daga, nadiskubre niya at para sa kanya ay napakasarap maging diyos - nakikita ang lahat. Pumapasok din sa paksang ito ang kagustuhan ng isang taong maging malaya sa lahat ng kanyang naisin na hindi man lamang pinipigilan ng anuman, ni sinuman. Pagbabalik-paksa sa usaping katawan, naging malaki ang epekto nito sa bawat tauhan, lalung-lalo na sa mga magkakasamang magkasintahan o mag-asawa sa isang kuwarto.
Ayon sa pangunahing tauhan, hindi naman sa sinasadya at aksidente man lamang, nakita na niya ang mga ginagawa ng mga magkakapares sa kani-kanilang mga silid. Pinapanood pa lamang niya ay naaaliw na siya sa mga nakikita niya, ano pa kaya kung siya mismo ang nasa mga eksenang iyon sa ibabaw ng kama? Makikitang karamihan sa mga pangyayaring ganito ay nagaganap sa paglubog ng araw, iyong tipong walang makakikita sa inyo at madilim. Kung anuman ang maipakita ng mga tao sa labas tuwing maliwanag at may nakakikita sa kanila, maaaring maging iba ito at napakalayo nila sa pagiging maamo at inosenteng mga mukha. Ang kagustuhan sa mga katawan ay lalu't lalong umuusbong sa tuwing walang nakatingin sa inyo, sa isang napakaprobadong lugar at matagal nang hindi nakatikim.
Nang mapag-alaman ang labis-labis na pag-oobserba ng pangunahing aktor sa mga daga, siya ay pinaalis sapagkat sino ba naman ang gustong pinapanood siya kapag may ginagawa siyang hindi kaaya-aya? Sa huli, hindi lang pala nag-iisa ang bida sa kabalastugang kanyang ginagawa. Mag-ingat sa iyong ginagawa sa gabi, o kahit sa ano pa mang oras sa buong araw. Pag-isipan ang dapat at hindi dapat gawin. Masdan nang mabuti ang kapaligiran. Baka may nanonood sa'yo.
Agosto 31, 2010
banong-bano talaga. halu-halo ung naisip ng utak ko. haha. hindi. ako lang pala yung baliw. haha.
September 1, 2010
Help, Paki-gets, Helppp
Ganito:
Ito kasi, minsan may mga times na nakatulog na ako.
Tapos bigla ko na lang maimumulat yung mga mata ko.
And I find myself sa lugar kung saan ako nakatulog (kama, sofa, cr.. joke).
Then nakikita ko naman yung nasa paligid ko (take note: nakatulog ako, parang bagong gising ako)
pero blurred.
As in madilim, malabo (kahit hapon or nakabukas yung ilaw) yung nakikita ko.
Tapos ang bigat ng utak ko (Haha), ang hirap.
Ito pa yung weird, pag ginugusto kong tumayo, HINDI AKO MAKAGALAW.
As in, pinipilit ko yung sarili kong gumalaw, pero ayaw talaga.
Hindi ko masasabing panaginip pa rin yun kasi, nakikita ko talaga yung paligid ko.
Alam ko kung nasaan ako, naaalala ko pa ang huli kong ginawa, bakit ako humiga, bakit ako natulog.
Hindi ko maigalaw yung buong katawan ko.
Wala akong magawa, kahit anong pilit ko.
Pero nakikita ko ang kisame (siyempre nakahiga ako, pero pag nakatagilid ako syempre yung nasa harap ko).
Wala akong magawa, hindi ko maiangat katawan ko, sarili ko.
Ramdam ko yung hinigaan ko, yung unang nasa ulo ko, yung kumot na nakapalibot sa buong katawan ko, pero hindi ko maigalaw yung katawan ko.
Paningin lang at kaunting diwa yung gumagana sa akin.
Bahagyang gumagana utak ko kasabay ng paningin ko, pero di man lang ako makabangon kahit kaunti.
Ipinipikit ko na lang ang aking mga mata pag pagod na ako sa mga pilit na pagtayo, pagbangon, paggalaw.
Hindi ko talaga kaya.
Hindi ko ma-explain.
Ito kasi, minsan may mga times na nakatulog na ako.
Tapos bigla ko na lang maimumulat yung mga mata ko.
And I find myself sa lugar kung saan ako nakatulog (kama, sofa, cr.. joke).
Then nakikita ko naman yung nasa paligid ko (take note: nakatulog ako, parang bagong gising ako)
pero blurred.
As in madilim, malabo (kahit hapon or nakabukas yung ilaw) yung nakikita ko.
Tapos ang bigat ng utak ko (Haha), ang hirap.
Ito pa yung weird, pag ginugusto kong tumayo, HINDI AKO MAKAGALAW.
As in, pinipilit ko yung sarili kong gumalaw, pero ayaw talaga.
Hindi ko masasabing panaginip pa rin yun kasi, nakikita ko talaga yung paligid ko.
Alam ko kung nasaan ako, naaalala ko pa ang huli kong ginawa, bakit ako humiga, bakit ako natulog.
Hindi ko maigalaw yung buong katawan ko.
Wala akong magawa, kahit anong pilit ko.
Pero nakikita ko ang kisame (siyempre nakahiga ako, pero pag nakatagilid ako syempre yung nasa harap ko).
Wala akong magawa, hindi ko maiangat katawan ko, sarili ko.
Ramdam ko yung hinigaan ko, yung unang nasa ulo ko, yung kumot na nakapalibot sa buong katawan ko, pero hindi ko maigalaw yung katawan ko.
Paningin lang at kaunting diwa yung gumagana sa akin.
Bahagyang gumagana utak ko kasabay ng paningin ko, pero di man lang ako makabangon kahit kaunti.
Ipinipikit ko na lang ang aking mga mata pag pagod na ako sa mga pilit na pagtayo, pagbangon, paggalaw.
Hindi ko talaga kaya.
Hindi ko ma-explain.
August 29, 2010
Konik Serquet
Buhay ay puno ng mga karanasan
May mga araw na ayaw ipagliban
Gustung-gusto natin, ayaw na iwanan
Kailangang iwanan, tuloy pa ang laban
'Pag ako'y mag-isa, sila'y ala-ala
Aking mga pinsan, kasama sa gala
Paglubog ng araw, kami'y natutuwa
Aming pagwawala, mag-uumpisa na
Paglabas ng bahay, dala ang kandila
Aakyat ng bubong, walang pakialam
Kami'y tumatakbo nang buong ligaya
Tawa aming kanin, sigaw aming ulam
Tuloy pa ang laro sa aming pagbaba
Ang tagu-taguan nagbibigay saya
Nawalang mabagal aking ala-ala
Sa kama ako'y nakahiga pala
request ng kung sinong tao XD
May mga araw na ayaw ipagliban
Gustung-gusto natin, ayaw na iwanan
Kailangang iwanan, tuloy pa ang laban
'Pag ako'y mag-isa, sila'y ala-ala
Aking mga pinsan, kasama sa gala
Paglubog ng araw, kami'y natutuwa
Aming pagwawala, mag-uumpisa na
Paglabas ng bahay, dala ang kandila
Aakyat ng bubong, walang pakialam
Kami'y tumatakbo nang buong ligaya
Tawa aming kanin, sigaw aming ulam
Tuloy pa ang laro sa aming pagbaba
Ang tagu-taguan nagbibigay saya
Nawalang mabagal aking ala-ala
Sa kama ako'y nakahiga pala
request ng kung sinong tao XD
August 23, 2010
Homogyd
Naku, ang ganda talaga ng gising mo
Bumangon bigla, sa cellphone dumeretso
Bumuka ang bibig, nandilat ang mata
Itinapon ang hawak, kabado ka na
Iniwan ang kamang magulo ang kumot
Bumaba ng kama, 'di alam gagawin
Tumaas ang pressure! Sobra na ang kamot!
Paano na kaya, ang hirap isipin
Kutkot ng muta, bumuga ng hininga
Binuksang tokador, nagpalit ng damit
Isinara na, tumakbo na pababa
Nagpapawis, leche, sa labas ang init!
Naghintay ka na ng jeep na sasakyan mo
Pagbuhos ng pawis mo tulo nang tulo
Pagdating ng jeep muntik ka nang sumigaw
Chineck ang relo, pagka-late mo wow na wow!
Nakarating ka na rin sa pupuntahan
Aah! Takbo! Puso'y nakikipag-unahan
Pagdating sa ikaapat na palapag
Shit! Classmates mo nakaupo pa sa lapag
During Kas 1 Class, imbis na matulog, gumawa na lang ng tula. XD
Bumangon bigla, sa cellphone dumeretso
Bumuka ang bibig, nandilat ang mata
Itinapon ang hawak, kabado ka na
Iniwan ang kamang magulo ang kumot
Bumaba ng kama, 'di alam gagawin
Tumaas ang pressure! Sobra na ang kamot!
Paano na kaya, ang hirap isipin
Kutkot ng muta, bumuga ng hininga
Binuksang tokador, nagpalit ng damit
Isinara na, tumakbo na pababa
Nagpapawis, leche, sa labas ang init!
Naghintay ka na ng jeep na sasakyan mo
Pagbuhos ng pawis mo tulo nang tulo
Pagdating ng jeep muntik ka nang sumigaw
Chineck ang relo, pagka-late mo wow na wow!
Nakarating ka na rin sa pupuntahan
Aah! Takbo! Puso'y nakikipag-unahan
Pagdating sa ikaapat na palapag
Shit! Classmates mo nakaupo pa sa lapag
During Kas 1 Class, imbis na matulog, gumawa na lang ng tula. XD
August 22, 2010
Year Lid Ad
Ang mundo'y puno ng misteryosong bagay
Iba't ibang hugis, anyo, saysay, kulay
'Di naman lahat ng nakikita natin
Ay hawakan at bigyang labis na pansin
Mag-ingat sa pagpili ng mga bagay
Sa kanila nakagapos iyong buhay
Mayroong mga nagbibigay ng tulong
Maaari ka ring mahuli, makulong
Hindi lamang materyal ang bigyang-pansin
Puwedeng makaapekto ang tao rin
Huwag pabulag sa taglay na kayamanan
Ugali't pananaw, tanging pag-isipan
Mahirap ang buhay sa mundong ibabaw
Timbangin ang bawat isip, kilos, galaw
Piliin nang mabuti ang mga sangkap
Hindi mahuhulaan ang hinaharap
Sa bawat suri, hanap ay isang bagay
Sa bawat hakbang, iisa lang ang pakay
Tunay na kalayaan, kailangan natin
Maging payapa sa lahat ng mithiin
Iba't ibang hugis, anyo, saysay, kulay
'Di naman lahat ng nakikita natin
Ay hawakan at bigyang labis na pansin
Mag-ingat sa pagpili ng mga bagay
Sa kanila nakagapos iyong buhay
Mayroong mga nagbibigay ng tulong
Maaari ka ring mahuli, makulong
Hindi lamang materyal ang bigyang-pansin
Puwedeng makaapekto ang tao rin
Huwag pabulag sa taglay na kayamanan
Ugali't pananaw, tanging pag-isipan
Mahirap ang buhay sa mundong ibabaw
Timbangin ang bawat isip, kilos, galaw
Piliin nang mabuti ang mga sangkap
Hindi mahuhulaan ang hinaharap
Sa bawat suri, hanap ay isang bagay
Sa bawat hakbang, iisa lang ang pakay
Tunay na kalayaan, kailangan natin
Maging payapa sa lahat ng mithiin
August 5, 2010
Random Poem
Mimaldi Niglawa
Nagpunta ako sa ilalim ng buwan
Bumagal ang takbo, isip ay tumagal
Buong paligid, walang buhay ni isa
Dumapo ang lungkot, tumulo ang luha
Ang buong isip: Bakit ako narito?
Walang makausap, makatok ni sino
Naisip na sumigaw, ako'y bumwelo
Aking inilabas, sumigaw nang todo
Sarili'y napatigil, walang narinig
Biglang kapit; nawawala aking tinig!
Nanlaki ang mata, lumuhod sa lupa
Nagsisi, lumuha, sumigaw, humiga
Pikit ang mata, iniba aking pasya
Hinigop ang sarili, tumayong kusa
Unti-unting liwanag, sumilaw sa'kin
Maskara'y iniwan, dala ng mithiin
Nagpunta ako sa ilalim ng buwan
Bumagal ang takbo, isip ay tumagal
Buong paligid, walang buhay ni isa
Dumapo ang lungkot, tumulo ang luha
Ang buong isip: Bakit ako narito?
Walang makausap, makatok ni sino
Naisip na sumigaw, ako'y bumwelo
Aking inilabas, sumigaw nang todo
Sarili'y napatigil, walang narinig
Biglang kapit; nawawala aking tinig!
Nanlaki ang mata, lumuhod sa lupa
Nagsisi, lumuha, sumigaw, humiga
Pikit ang mata, iniba aking pasya
Hinigop ang sarili, tumayong kusa
Unti-unting liwanag, sumilaw sa'kin
Maskara'y iniwan, dala ng mithiin
July 29, 2010
May Naririnig Ka ba?
For some reasons, kailangan kong baguhin ang nakasulat dito.
Siguro siyempre, para tanggalin ang kayabangang pakonti-konti ko nang inaalis sa aking buong katawan.
Ayaw kong lumabas na mayabang sa harapan ng ibang tao.
Oo, masarap tingnan ang mga matang inggit na inggit sa iyo
Pero minsan matuto tayong magpakumbaba.
Huwag minsan, gawin na nating lagi.
Minsan, boring sa UP.
Madalas.
Magulo.
Ang daming buildings.
Puno.
Trees
Track Oval
Acad Oval
Acads.
Jogging.
Maraming kabigan
Kaunti?
Wala.
Magtapon ng basura sa tamang lagayan.
Iwasang maging late.
Sumunod sa batas.
Huwag dadaan sa malawak na kalsada.
Huwag sipain ung pusang naglalambing.
Manlibre kung kinakailangan.
Huwag madalas manlibre.
Masarap ang siomai sa kanto.
Mag-aral lang kapag tahimik.
Masarap mag-aral.
Huwag ipagpalit ang kinabukasan sa kung ano.
Tapusin ang mga nasimulan.
Magtipid ng bala.
Timing ang kailangan sa pag last hit.
Huwag gagayahin ang adbot na easy.
Magaling mang-headshot si Xavier.
Sobrang lakas ni Ted.
Magkumot pag malamig.
Masarap din ung crinkles.
Inaantok na ako.
Wala ako sa mood magsulat.
Awayin niyo si vince_of_cebu. Haha.
click me
Siguro siyempre, para tanggalin ang kayabangang pakonti-konti ko nang inaalis sa aking buong katawan.
Ayaw kong lumabas na mayabang sa harapan ng ibang tao.
Oo, masarap tingnan ang mga matang inggit na inggit sa iyo
Pero minsan matuto tayong magpakumbaba.
Huwag minsan, gawin na nating lagi.
Minsan, boring sa UP.
Madalas.
Magulo.
Ang daming buildings.
Puno.
Trees
Track Oval
Acad Oval
Acads.
Jogging.
Maraming kabigan
Kaunti?
Wala.
Magtapon ng basura sa tamang lagayan.
Iwasang maging late.
Sumunod sa batas.
Huwag dadaan sa malawak na kalsada.
Huwag sipain ung pusang naglalambing.
Manlibre kung kinakailangan.
Huwag madalas manlibre.
Masarap ang siomai sa kanto.
Mag-aral lang kapag tahimik.
Masarap mag-aral.
Huwag ipagpalit ang kinabukasan sa kung ano.
Tapusin ang mga nasimulan.
Magtipid ng bala.
Timing ang kailangan sa pag last hit.
Huwag gagayahin ang adbot na easy.
Magaling mang-headshot si Xavier.
Sobrang lakas ni Ted.
Magkumot pag malamig.
Masarap din ung crinkles.
Inaantok na ako.
Wala ako sa mood magsulat.
Awayin niyo si vince_of_cebu. Haha.
click me
July 24, 2010
BAUL: Pan Pil 12, Movie: Moral
07/20/2010
Moral
Dumaan ang lumang panahong ang mga lalaki at mga babae ay hindi pantay-pantay. Minsang tumatak sa isipan ng mga taong ang babae ay simbolo ng kahinaan, kalinisan at kapayapaan. Maaaring naging ganito nga ang pananaw ng mga sinaunang sibilisasyon pero marami nang makapagsasabi at makapagpapatunay ngayong walang mas makaaangat pa sa isa at hindi pupuwedeng limitahan ang mga maaaring gawin ng kababaihan.
Ipinakita ang kababaihan sa palabas ang diretsong pagkakasalungat ng mga naihayag na simbolo noon para sa kanila. Hindi maikakait na hindi lamang mga lalaki ang maaaring magkaroon ng magugulong buhay, samu’t saring mga problema at bisyong nakasisira ng napakagandang kinabukasan. Itinampok ng mga artista ang pagkakaroon ng kamalayan ng mundong hindi lang pala mga lalaki ang nalululon sa masamang droga. Totoong may mga halimbawang masipag mag-aral ang mga babae at mas mataas ang probabilidad na makapasa sila nang may matataas na marka ngunit hindi pinahuli at mas binigyang-pansin ang pagiging magulo ng buhay ng isang babae. Ipinakita rin ang pagiging mapangarapin ng kababaihan at mayroon ding mga nawawalan ng pag-asang makamit ang mga pangarap. Naisiwalat din ang pagiging “pabrika ng mga bata” ng isang asawang babae na hindi naman tama kung hindi naman ginusto ng isa ang kanilang ginagawang responsibilidad. Napasuot man ng maraming maskara ang isang babae, dalawang bagay lamang ang masasabi ko. Unang-una sa lahat, nakatutuwang isiping ang mga lalaki at babae ay pantay-pantay na sa halos lahat ng aspeto sa buhay. Hindi na nagkakaroon kadalasan ng diskriminasyon sa kasarian at bawat isa ay nirerespeto ang kani-kanilang mga kakayahan. Ikalawa, nakalulungkot sapagkat nang namulat ang kababaihan sa kamalasan at karumihan ng mundong ito ay walang awat na rin ang pagdami nilang gumaya, makihalubilo at makibagay sa mga napapanahong kabulagan sa mga nararapat na gawaing kailangang gampanan. Nasira na ang imaheng lahat ng mga babae ay hindi sanay sa gulo, napakamahihinhin at magaan ang saloobin sa buhay.
Gayunman, hindi na natin masasabi pa ang kaibahan ng kalalakihan sa kababaihan pa sa ngayon. Oo, siguro sa mga pisikal na katangian ngunit umiibabaw pa rin ang ideyang nagagawa na halos lahat ng isang kasarian ang kanilang mga gustuhin sa mundo.
Moral
Dumaan ang lumang panahong ang mga lalaki at mga babae ay hindi pantay-pantay. Minsang tumatak sa isipan ng mga taong ang babae ay simbolo ng kahinaan, kalinisan at kapayapaan. Maaaring naging ganito nga ang pananaw ng mga sinaunang sibilisasyon pero marami nang makapagsasabi at makapagpapatunay ngayong walang mas makaaangat pa sa isa at hindi pupuwedeng limitahan ang mga maaaring gawin ng kababaihan.
Ipinakita ang kababaihan sa palabas ang diretsong pagkakasalungat ng mga naihayag na simbolo noon para sa kanila. Hindi maikakait na hindi lamang mga lalaki ang maaaring magkaroon ng magugulong buhay, samu’t saring mga problema at bisyong nakasisira ng napakagandang kinabukasan. Itinampok ng mga artista ang pagkakaroon ng kamalayan ng mundong hindi lang pala mga lalaki ang nalululon sa masamang droga. Totoong may mga halimbawang masipag mag-aral ang mga babae at mas mataas ang probabilidad na makapasa sila nang may matataas na marka ngunit hindi pinahuli at mas binigyang-pansin ang pagiging magulo ng buhay ng isang babae. Ipinakita rin ang pagiging mapangarapin ng kababaihan at mayroon ding mga nawawalan ng pag-asang makamit ang mga pangarap. Naisiwalat din ang pagiging “pabrika ng mga bata” ng isang asawang babae na hindi naman tama kung hindi naman ginusto ng isa ang kanilang ginagawang responsibilidad. Napasuot man ng maraming maskara ang isang babae, dalawang bagay lamang ang masasabi ko. Unang-una sa lahat, nakatutuwang isiping ang mga lalaki at babae ay pantay-pantay na sa halos lahat ng aspeto sa buhay. Hindi na nagkakaroon kadalasan ng diskriminasyon sa kasarian at bawat isa ay nirerespeto ang kani-kanilang mga kakayahan. Ikalawa, nakalulungkot sapagkat nang namulat ang kababaihan sa kamalasan at karumihan ng mundong ito ay walang awat na rin ang pagdami nilang gumaya, makihalubilo at makibagay sa mga napapanahong kabulagan sa mga nararapat na gawaing kailangang gampanan. Nasira na ang imaheng lahat ng mga babae ay hindi sanay sa gulo, napakamahihinhin at magaan ang saloobin sa buhay.
Gayunman, hindi na natin masasabi pa ang kaibahan ng kalalakihan sa kababaihan pa sa ngayon. Oo, siguro sa mga pisikal na katangian ngunit umiibabaw pa rin ang ideyang nagagawa na halos lahat ng isang kasarian ang kanilang mga gustuhin sa mundo.
BAUL: Pan Pil 12, Matandang Panitikan
07/17/2010
Ang Ating Panitikan
Ang ating panitikan ay hindi na tumigil sa pag-unlad simula nang ito ay sumibol panahong wala pang nananakop sa bayan. Simula sa mga awit, matatalinghagang mga pahayag at mga kuwentong bayan, hindi naawat sa paglawak ang imahinasyon ng mga mapag-isip at mapaglarong mga utak ng mga Pilipino. Nagkaroon man ng pagbabago ng lenggwaheng ginamit, tuloy pa rin ang malusog na agos ng ating mga nauuhaw na lapis at bolpen sa bawat papel.
Ang mga sinaunang Pilipino o sanay tayong tawaging mga katutubo ay mayroon nang mga diyos at espiritung mga sinasamba bago pa man tumapak ang Katolisismo sa kanilang mga lupain. Nagkaroon sila ng sinasambang ideya sa bawat trabaho o gawaing kanilang ginagawa at may katumbas na awit ang bawat pagsambang iyon. Nakatutuwang isiping sa simpleng pamumuhay noon ay napakahalaga na sa kanilang kausapin ang nakatataas sa kanila. Naging napakasagradong tulay ng panitikan para sa kanila para maiugnay ang kanilang mga saloobin sa kanilang mga espiritu at diyos. Sa panahon naman ng pananakop ng mga dayuhan, nakalulungkot mang isiping maraming nasawing kaunlaran, hindi pa rin nagpatalo ang mga manunulat na Pilipino. Nakita man nating gipit ang ating mga kababayan sa paglaban sa mga dayuhang walang habag, idinaan na lamang ng mga nakararami ang pagsulat at pagsisiwalat ng mga kawalang-hiyang ipinataw sa ating lahi lalung-lalo na ng mga Kastila. Ang mga taong alam na wala silang laban ay humawak na lamang ng mga panulat at nagsimulang ilabas ang kani-kanilang mga pasakit, saloobin at kahirapang dinaranas. Takot mang dumanak ang sariling mga dugo, buong tapang nilang iminulat ang mga paninira at panlilinlang na ibinabato sa kanilang mga kababayan. Nagsuot man ng iba’t ibang mukha ang gamit na wika, nagsilbing sandata pa rin ang ating panitikan ng mga bayaning Pilipino upang sugatan ang mga moral at konsensya ng mga dayuhan.
Nabanggit sa itaas na maunlad na ang ating panitikan kahit noong wala pang mananakop sa ating bansa. Nagsimula lang naman tayong makibagay sa ibang wika (ibig sabihin ibang mga titik ang ginamit) nang sakupin tayo ng mga Kastila, Amerikano at Hapon. Bagamat napakakaunti na lamang ang gumagamit ng lumang alpabetong Pilipino ngayon, may kasiguraduhang halos lahat ng mga sinaunang Pilipino ay gumamit ng kanilang sariling alpabeto. Kung ating palalawakin, may mga dalubhasang nakahanap pa ng mga pangkat-etnikong napanatili sa kanilang mga isipan at kultura ang ating lumang tradisyon ng pagsusulat. Nakalulungkot sapagkat halos nawala na ito at napalitan ng modernong alpabetong ginagamit sa kasalukuyang panahon. Hindi gaya ng mga bansang Tsina, Japan at Saudi na may sari-sariling pagsulat, nabawasan ang napakalaking bahagi ng ating kultura sa pagsulat gaya ng mga katutubo. Napakasaya sanang isiping may sarili tayong paraan ng pagsulat at maging mas makulay pa ang nasimulang kultura noong unang panahon.
Kaugnay ng matandang pagsulat na ito, may mga napakatanda nang sibilisasyon at pangkat-etniko ang naninirahan sa ating bansa sa Banaue – ang ating mga kaibigang Ifugao. Ang kanilang nakamamanghang hagdan-hagdang palayan ay hindi lang basta-bastang ginawa. Naging mabusisi ang pagbuo sa pinakamainam na taniman ng palay sa buong mundo. Mayroon din silang mga ritwal na ginagawa sa bawat panahon – panahon bago magtanim, pagtatanim, paghihintay at pag-aani. Bawat nilalang, lalaki man o babae ay may sari-sariling mga parteng kailangang gampanan sa bawat panahon. Sa mga pahayag na ito, masasabing ang kanilang pamumuhay ay umiikot sa kanilang mga pananim – sa kanilang napakagandang likha.
Nawalan man tayo ng napakalaking puwang sa kultura, dumaan man tayo sa hirap at hinagpis, naging makulay pa rin ang ating panitikan. Ang papel natin ngayong mga Pilipino sa kasalukuyang panahon ay hindi lamang ipagpatuloy ang napakagandang simula ngunit magkaroon din ng utang na loob sa mga nagtaguyod at nagligtas sa ating napakagandang panitikan.
Ang Ating Panitikan
Ang ating panitikan ay hindi na tumigil sa pag-unlad simula nang ito ay sumibol panahong wala pang nananakop sa bayan. Simula sa mga awit, matatalinghagang mga pahayag at mga kuwentong bayan, hindi naawat sa paglawak ang imahinasyon ng mga mapag-isip at mapaglarong mga utak ng mga Pilipino. Nagkaroon man ng pagbabago ng lenggwaheng ginamit, tuloy pa rin ang malusog na agos ng ating mga nauuhaw na lapis at bolpen sa bawat papel.
Ang mga sinaunang Pilipino o sanay tayong tawaging mga katutubo ay mayroon nang mga diyos at espiritung mga sinasamba bago pa man tumapak ang Katolisismo sa kanilang mga lupain. Nagkaroon sila ng sinasambang ideya sa bawat trabaho o gawaing kanilang ginagawa at may katumbas na awit ang bawat pagsambang iyon. Nakatutuwang isiping sa simpleng pamumuhay noon ay napakahalaga na sa kanilang kausapin ang nakatataas sa kanila. Naging napakasagradong tulay ng panitikan para sa kanila para maiugnay ang kanilang mga saloobin sa kanilang mga espiritu at diyos. Sa panahon naman ng pananakop ng mga dayuhan, nakalulungkot mang isiping maraming nasawing kaunlaran, hindi pa rin nagpatalo ang mga manunulat na Pilipino. Nakita man nating gipit ang ating mga kababayan sa paglaban sa mga dayuhang walang habag, idinaan na lamang ng mga nakararami ang pagsulat at pagsisiwalat ng mga kawalang-hiyang ipinataw sa ating lahi lalung-lalo na ng mga Kastila. Ang mga taong alam na wala silang laban ay humawak na lamang ng mga panulat at nagsimulang ilabas ang kani-kanilang mga pasakit, saloobin at kahirapang dinaranas. Takot mang dumanak ang sariling mga dugo, buong tapang nilang iminulat ang mga paninira at panlilinlang na ibinabato sa kanilang mga kababayan. Nagsuot man ng iba’t ibang mukha ang gamit na wika, nagsilbing sandata pa rin ang ating panitikan ng mga bayaning Pilipino upang sugatan ang mga moral at konsensya ng mga dayuhan.
Nabanggit sa itaas na maunlad na ang ating panitikan kahit noong wala pang mananakop sa ating bansa. Nagsimula lang naman tayong makibagay sa ibang wika (ibig sabihin ibang mga titik ang ginamit) nang sakupin tayo ng mga Kastila, Amerikano at Hapon. Bagamat napakakaunti na lamang ang gumagamit ng lumang alpabetong Pilipino ngayon, may kasiguraduhang halos lahat ng mga sinaunang Pilipino ay gumamit ng kanilang sariling alpabeto. Kung ating palalawakin, may mga dalubhasang nakahanap pa ng mga pangkat-etnikong napanatili sa kanilang mga isipan at kultura ang ating lumang tradisyon ng pagsusulat. Nakalulungkot sapagkat halos nawala na ito at napalitan ng modernong alpabetong ginagamit sa kasalukuyang panahon. Hindi gaya ng mga bansang Tsina, Japan at Saudi na may sari-sariling pagsulat, nabawasan ang napakalaking bahagi ng ating kultura sa pagsulat gaya ng mga katutubo. Napakasaya sanang isiping may sarili tayong paraan ng pagsulat at maging mas makulay pa ang nasimulang kultura noong unang panahon.
Kaugnay ng matandang pagsulat na ito, may mga napakatanda nang sibilisasyon at pangkat-etniko ang naninirahan sa ating bansa sa Banaue – ang ating mga kaibigang Ifugao. Ang kanilang nakamamanghang hagdan-hagdang palayan ay hindi lang basta-bastang ginawa. Naging mabusisi ang pagbuo sa pinakamainam na taniman ng palay sa buong mundo. Mayroon din silang mga ritwal na ginagawa sa bawat panahon – panahon bago magtanim, pagtatanim, paghihintay at pag-aani. Bawat nilalang, lalaki man o babae ay may sari-sariling mga parteng kailangang gampanan sa bawat panahon. Sa mga pahayag na ito, masasabing ang kanilang pamumuhay ay umiikot sa kanilang mga pananim – sa kanilang napakagandang likha.
Nawalan man tayo ng napakalaking puwang sa kultura, dumaan man tayo sa hirap at hinagpis, naging makulay pa rin ang ating panitikan. Ang papel natin ngayong mga Pilipino sa kasalukuyang panahon ay hindi lamang ipagpatuloy ang napakagandang simula ngunit magkaroon din ng utang na loob sa mga nagtaguyod at nagligtas sa ating napakagandang panitikan.
July 23, 2010
BAUL: 2ndQ, Output 1
-->
Filipino IV
IV - Faraday
Agosto 30, 2009
Gawain 1
Ginang Gozo
May Karapatan Lahat
Sa ating paglaki, marami nang mga impormasyon ang ating naririnig, nalalaman. Maaaring galing ang mga ito sa ating tahanan, sa paaralan at maging sa lansangan. Maaaring noong bata pa tayo, sa loob ng ating mga tahanan, sa mga naririnig natin kung kani-kanino ay naniniwala na kaagad tayo, hindi man lamang natin inisip kung tama sila o mali. Hanggang sa makapasok na tayo sa paaralan, may mga itinuturo nang mga bagay sa ating hindi rin natin maiiwasang paniwalaan sapagkat guro na ang nagsasabi sa atin. Sa lansangan, marami rin tayong maririnig. Ngunit sa tagal ng panahong nahihigop natin ang iba't ibang mga impormasyon mula sa iba-ibang pinanggagalingan, 'di maiiwasan ang maguluhan at maitanong sa sarili - nasa tamang panig ba ako?
Lahat tayo ay mayroong karapatang magsabi ng ating mga opinyon. Lahat ng opinyon at tama. Lahat tayo ay may kalayaan sa pananalita. Nasa sa atin naman kung may gusto tayong sabihin tungkol sa isang bagay na ating nakita, narinig, nalasahan o kahit ano pa man. May kalayaan tayo sa pagpapahayag ng damdamin sa mga palabas na ating napapanood, mga awiting ating naririnig at mga tsismis na ating nasasagap. Wala ring makapipigil sa ating magbigay ng ilang kumento sa mga nababasa nating mga pahayagan o mga likha ng mga letra. May kalayaan tayong sabihin ang ating mga saloobin sapagkat masamang naiipon ito at baka sa huli'y pagsisihan natin kung hindi natin ito nailabas habang maaga pa. Maaaring hindi tayo maliwanagan kung hindi natin minsang ilabas ang ating mga nais sabihin. Walang napapala ang tao kung hindi siya susubok. Ngunit sa kabila ng kalayaang ito, may mga pangyayaring tila nakapagpapagulo sa ating isipan o hindi natin matanggap. Ang mga anak na sumasagot sa magulang ay mali. Oo nga, sabihin na nating ipinagtatanggol natin ang ating mga sarili habang pinagagalitan tayo ng ating mga magulang ngunit sa bandang huli, lagi nating iisiping alam nila kung ano ang pinakamakabubuti para sa atin. Ang mga nagtratrabaho naman sa mga pahayagan at pagbabalita ay minsan na ring tinanggalan ng kalayaan. Sila ay pinapatay ng mga makapangyarihan, pinatay silang mga taong walang ibang ginawa kundi iparating ang boses nila, ang boses ng bayan, iparinig sa maraming tao ang mga saloobin ng iba. Sobrang mali ang pagpaslang sa kanila.
Sa huli, ang tama pa rin ang magwawagi. Maaaring magustuhan natin o hindi ang mga posibleng kalalabasan ng ating paghahayag. Ang importante'y lahat tayo ay may pagkakataong masabi sa ibang may kalayaan tayo sa pagsasalita.
IV - Faraday
Agosto 30, 2009
Gawain 1
Ginang Gozo
May Karapatan Lahat
Sa ating paglaki, marami nang mga impormasyon ang ating naririnig, nalalaman. Maaaring galing ang mga ito sa ating tahanan, sa paaralan at maging sa lansangan. Maaaring noong bata pa tayo, sa loob ng ating mga tahanan, sa mga naririnig natin kung kani-kanino ay naniniwala na kaagad tayo, hindi man lamang natin inisip kung tama sila o mali. Hanggang sa makapasok na tayo sa paaralan, may mga itinuturo nang mga bagay sa ating hindi rin natin maiiwasang paniwalaan sapagkat guro na ang nagsasabi sa atin. Sa lansangan, marami rin tayong maririnig. Ngunit sa tagal ng panahong nahihigop natin ang iba't ibang mga impormasyon mula sa iba-ibang pinanggagalingan, 'di maiiwasan ang maguluhan at maitanong sa sarili - nasa tamang panig ba ako?
Lahat tayo ay mayroong karapatang magsabi ng ating mga opinyon. Lahat ng opinyon at tama. Lahat tayo ay may kalayaan sa pananalita. Nasa sa atin naman kung may gusto tayong sabihin tungkol sa isang bagay na ating nakita, narinig, nalasahan o kahit ano pa man. May kalayaan tayo sa pagpapahayag ng damdamin sa mga palabas na ating napapanood, mga awiting ating naririnig at mga tsismis na ating nasasagap. Wala ring makapipigil sa ating magbigay ng ilang kumento sa mga nababasa nating mga pahayagan o mga likha ng mga letra. May kalayaan tayong sabihin ang ating mga saloobin sapagkat masamang naiipon ito at baka sa huli'y pagsisihan natin kung hindi natin ito nailabas habang maaga pa. Maaaring hindi tayo maliwanagan kung hindi natin minsang ilabas ang ating mga nais sabihin. Walang napapala ang tao kung hindi siya susubok. Ngunit sa kabila ng kalayaang ito, may mga pangyayaring tila nakapagpapagulo sa ating isipan o hindi natin matanggap. Ang mga anak na sumasagot sa magulang ay mali. Oo nga, sabihin na nating ipinagtatanggol natin ang ating mga sarili habang pinagagalitan tayo ng ating mga magulang ngunit sa bandang huli, lagi nating iisiping alam nila kung ano ang pinakamakabubuti para sa atin. Ang mga nagtratrabaho naman sa mga pahayagan at pagbabalita ay minsan na ring tinanggalan ng kalayaan. Sila ay pinapatay ng mga makapangyarihan, pinatay silang mga taong walang ibang ginawa kundi iparating ang boses nila, ang boses ng bayan, iparinig sa maraming tao ang mga saloobin ng iba. Sobrang mali ang pagpaslang sa kanila.
Sa huli, ang tama pa rin ang magwawagi. Maaaring magustuhan natin o hindi ang mga posibleng kalalabasan ng ating paghahayag. Ang importante'y lahat tayo ay may pagkakataong masabi sa ibang may kalayaan tayo sa pagsasalita.
BAUL: 1stQ, Output 5
-->
Hulyo 12, 2009
Mayroon Pa Ba?
Kaya pa ba natin? May makalulutas pa ba? May tutulong pa ba sa atin? May pag-asa pa ba tayong bumangon? Wala na ba talagang kuwenta tayong mga Pilipino, ang ating mga napag-aralang pag-uugali, ang ating kultura, ang ating mga tradisyon, tamang pag-iisip, determinasyong magtagumpay, sentido komun at bait para lang magtapon ng basura sa tamang lalagyan?
Siguro naman alam natin ang mga bagay na dapat at hindi dapat gawin. Hindi na natin kailangang pag-isipan pa nang sobrang tagal kung madali lang nating matutukoy kung ano ang sagot sa napakasimpleng tanong na ito - Mali ba ang ginagawa ko?
Laganap na ang krimen sa bansa. Noong simula pa lamang ay napakaunlad ng ating bansa. Hindi naman sa may maipagmamayabang na tayo sa mga nangungunang mga bansa ngunit tayo ang tipo ng bansa noon na maraming maipagmamalaki sa iba, natatangi at hindi pahuhuli. Sa kabila ng lahat ng mga pagpapalang ipinagkaloob sa atin, may kagustuhan ang damdamin ng karamihan sa atin ang maging mas mataas sa kapwa, makuha lahat ng gusto at sumama sa pagpaparami ng mga kotse nina Gates, Sy at Akon, karamihan pa sa kanila ay mga matataas na.
Magsimula sa itaas. Mayaman na, nagpapayaman pa, dukot dito, dukot doon. Hindi na naawa. Inuubos ang pondo ng ating bansa para lang sa kanilang sari-sariling mga panggastos. Takot mabawasan ang saku-sakong pera. Ang iba siguro'y hindi na nagagamit. Hindi na umiikot ang mga perang naipon sa pandaraya, pahirap na nang pahirap ang ating bansa.
Bawas na ang pondo natin nang malaki kung gaganyan ang ating mga pinuno. Tingnan ninyo, nakaririwasa ang ating bansa sa buhay noon, ngunit nang lumaon, unti-unti tayong humirap.
Alam nating nabawasan ang panggastos natin sa mga matataas pa lamang, pero hindi roon nagtatapos lahat. Papasok na ang mga namumuno sa mas mababang kapulungan at ang mga bundat sa kalsada. Kumukuha rin sa mga kapwa, wala talagang awa. Kakaunti na nga lang ang sinusuweldo ng mga tsuper at iba pag mga manggagawa, pilit na ngang nagbabayad ng buwis ang mga mamamayan, todo kupit pa rin sa kaban ng bayan.
Anong resulta? Siyempre, mauubos ang pera ng bayan, dadami ang mahihirap, madadagdagan ang dami ng walang trabaho at mapipilitang gumawa ng hindi kaaya-ayang bagay ang mga tao. Pumapasok ang mga magnanakaw, manghoholdap, mangingidnap, manloloko, illegal recruiters, akyat-bahay gang, mangungupit, drug pushers, drug lords at mamamatay-tao. Hindi rin mauubusan ng mga pupuwedeng ibenta tulad ng kidneys, lungs, alindog ng katawan at baka sa sobrang hirap ng bansa natin sa mga susunod na panahon ay pati hanging nilalanghap natin ay ibenta na rin.
Noong simula ay maunlad tayo, sa mga panahon ngayon ay humihirap na tayo, isa lamang ang ibig sabihin - unti-unti tayong bumababa. Kung ganito na lang ang nangyayari, malamang ay padamot na nang padamot ang mga nakatataas, makokotong at makokotong ang mga tsuper at dadami nang dadami ang madudukutan ng cellphone pagbaba ng mga pasahero sa may bandang Divisoria.
May pag-asa pa ba?
Mayroon Pa Ba?
Kaya pa ba natin? May makalulutas pa ba? May tutulong pa ba sa atin? May pag-asa pa ba tayong bumangon? Wala na ba talagang kuwenta tayong mga Pilipino, ang ating mga napag-aralang pag-uugali, ang ating kultura, ang ating mga tradisyon, tamang pag-iisip, determinasyong magtagumpay, sentido komun at bait para lang magtapon ng basura sa tamang lalagyan?
Siguro naman alam natin ang mga bagay na dapat at hindi dapat gawin. Hindi na natin kailangang pag-isipan pa nang sobrang tagal kung madali lang nating matutukoy kung ano ang sagot sa napakasimpleng tanong na ito - Mali ba ang ginagawa ko?
Laganap na ang krimen sa bansa. Noong simula pa lamang ay napakaunlad ng ating bansa. Hindi naman sa may maipagmamayabang na tayo sa mga nangungunang mga bansa ngunit tayo ang tipo ng bansa noon na maraming maipagmamalaki sa iba, natatangi at hindi pahuhuli. Sa kabila ng lahat ng mga pagpapalang ipinagkaloob sa atin, may kagustuhan ang damdamin ng karamihan sa atin ang maging mas mataas sa kapwa, makuha lahat ng gusto at sumama sa pagpaparami ng mga kotse nina Gates, Sy at Akon, karamihan pa sa kanila ay mga matataas na.
Magsimula sa itaas. Mayaman na, nagpapayaman pa, dukot dito, dukot doon. Hindi na naawa. Inuubos ang pondo ng ating bansa para lang sa kanilang sari-sariling mga panggastos. Takot mabawasan ang saku-sakong pera. Ang iba siguro'y hindi na nagagamit. Hindi na umiikot ang mga perang naipon sa pandaraya, pahirap na nang pahirap ang ating bansa.
Bawas na ang pondo natin nang malaki kung gaganyan ang ating mga pinuno. Tingnan ninyo, nakaririwasa ang ating bansa sa buhay noon, ngunit nang lumaon, unti-unti tayong humirap.
Alam nating nabawasan ang panggastos natin sa mga matataas pa lamang, pero hindi roon nagtatapos lahat. Papasok na ang mga namumuno sa mas mababang kapulungan at ang mga bundat sa kalsada. Kumukuha rin sa mga kapwa, wala talagang awa. Kakaunti na nga lang ang sinusuweldo ng mga tsuper at iba pag mga manggagawa, pilit na ngang nagbabayad ng buwis ang mga mamamayan, todo kupit pa rin sa kaban ng bayan.
Anong resulta? Siyempre, mauubos ang pera ng bayan, dadami ang mahihirap, madadagdagan ang dami ng walang trabaho at mapipilitang gumawa ng hindi kaaya-ayang bagay ang mga tao. Pumapasok ang mga magnanakaw, manghoholdap, mangingidnap, manloloko, illegal recruiters, akyat-bahay gang, mangungupit, drug pushers, drug lords at mamamatay-tao. Hindi rin mauubusan ng mga pupuwedeng ibenta tulad ng kidneys, lungs, alindog ng katawan at baka sa sobrang hirap ng bansa natin sa mga susunod na panahon ay pati hanging nilalanghap natin ay ibenta na rin.
Noong simula ay maunlad tayo, sa mga panahon ngayon ay humihirap na tayo, isa lamang ang ibig sabihin - unti-unti tayong bumababa. Kung ganito na lang ang nangyayari, malamang ay padamot na nang padamot ang mga nakatataas, makokotong at makokotong ang mga tsuper at dadami nang dadami ang madudukutan ng cellphone pagbaba ng mga pasahero sa may bandang Divisoria.
May pag-asa pa ba?
June 25, 2010
Wait Lang
Wait lang.
Tinatamad pa ako mag-compose.
Pero sana gusto ko pag namatay ako,
mai-publish na libro 'tong blog ko.
Haha.
Kung puwede lang naman.
Kapal ko.
Ang bobo ng entry na 'to.
As if naman may tutupad nun.
Shit, ambobo talaga.
Wala akong maisip ngayon.
Kapal lang ng mukha.
Tinatamad pa ako mag-compose.
Pero sana gusto ko pag namatay ako,
mai-publish na libro 'tong blog ko.
Haha.
Kung puwede lang naman.
Kapal ko.
Ang bobo ng entry na 'to.
As if naman may tutupad nun.
Shit, ambobo talaga.
Wala akong maisip ngayon.
Kapal lang ng mukha.
May 17, 2010
Entering Bootytown
Kita mo. Kita mo.
Minsan bakit ganun?
Mas madali namang mamuhay nang simple lang.
Bakit mas pinipili ng ibang tao ang mga kumplikadong mga bagay?
Minsan iniisip ko, tanga ba sila?
Minsan bakit ganun?
Mas madali namang mamuhay nang simple lang.
Bakit mas pinipili ng ibang tao ang mga kumplikadong mga bagay?
Minsan iniisip ko, tanga ba sila?
Yung tipong nag-sorry ka na (eh un lang naman ung hinihintay niya) papahabain pa ung gulo. Yung tipong okay naman lahat naghahanap ng gulo, ng problema. Maganda sana yung tipong isang sorry lang hindi na iniisip ang iba. Yung tipong isang sorry lang okay na ang lahat. Nakakaintindi naman yung nagso-sorry e. Lecheng sorry yan.
Mas gusto nila ng gulo, away, di pagkakaintindihan, giyera, rugby boys at mga poster ng mga walang kuwentang kandidato. Kung anu-ano iniisip nila. Mga di kailangang bagay, iniisip. Mga di kailangang gawin, ginagawa. Mga di kailangang alamin, inaalam. Pag di kayang sagutin, pinipilit sagutan. Bakit di na lang kayo mamuhay nang normal at simple lang? Minsan mambubulabog pa ng ibang tao sa pansariling problema - nagpapapansin? Hindi ko naman sinasabing mali pero bakit ganun sila? Bakit hindi nila kayang kumilos nang praktikal, mag-isip nang tama at gawin lang yung mga bagay na dapat gawin? Puro kayo ka-extrahan at pagpapapansin sa buhay e. Leche. Haha. Leche.
May 16, 2010
May 13, 2010
Psychotic Vandals (2007) by Noli Casbadillo
Psychotic Vandals
Attack table 5 group 5,
showing indications of future behavioral turmoil
& problems & if not treated & dealt with accordingly,
the junior devil will strike again,
behind cover & secrecy,
when no one is looking
& laughs out loud (BWA-HAR-HAR).
If you know who did it,
it's your Christian duty to inform the teacher
to reform the culprit. You will get a reward
for helping stop the vandalistic attack
& counter attack the obscene graffiti
perpetrated by the teenage mutant
who is an advocate from the Dark Empire.
The PSYCHO-TOPAK must seek help
from the professional psychiatrist
& also needs spiritual enlightenment,
otherwise,
in future he may become the Dark Force.
(Casbadillo, N., 2007)
May 11, 2010
She Makes Me Cry
Hindi ko alam.
Lagi na lang akong napapatigil kapag nakikita ko mukha mo.
As in ung pagmumukha mo.
Kahit nakasimangot.
Umiiyak.
Poker face.
Nadapa.
Natalisod.
Lumalangoy.
Tumatawa.
Humahalakhak.
Nakatingin sa langit.
Nakatingin sa akin.
Nakatingin sa pagkain.
Kain nang kain.
Nakangiti.
Alam mo yun,
yung feeling na may weight sa puso mo,
kapag nakita kita sa picture,
kahit sa video,
lalo na pag personal.
Nababaliw na ako
sa'yo.
Lagi na lang akong napapatigil kapag nakikita ko mukha mo.
As in ung pagmumukha mo.
Kahit nakasimangot.
Umiiyak.
Poker face.
Nadapa.
Natalisod.
Lumalangoy.
Tumatawa.
Humahalakhak.
Nakatingin sa langit.
Nakatingin sa akin.
Nakatingin sa pagkain.
Kain nang kain.
Nakangiti.
Alam mo yun,
yung feeling na may weight sa puso mo,
kapag nakita kita sa picture,
kahit sa video,
lalo na pag personal.
Nababaliw na ako
sa'yo.
May 10, 2010
...................
Haha.
Bilangan na lang. Parang Dora lang 'to.
Tapos Sherlock.
Mas marami ka kaysa sa kanya.
Ngayong araw lang naman.
Panget pangalan ng aso niyo. XD
=)
Bilangan na lang. Parang Dora lang 'to.
Tapos Sherlock.
Mas marami ka kaysa sa kanya.
Ngayong araw lang naman.
Panget pangalan ng aso niyo. XD
=)
May 6, 2010
Random Song
Sabi ko sa sarili ko, ipe-play ko ung playlist ko sa desktop.
Na kung anong kantang lumabas sa playlist,
ipo-post ko.
Yung list nagco-contain ng lahat ng kanta sa library ko.
Ito lumabas.
Na kung anong kantang lumabas sa playlist,
ipo-post ko.
Yung list nagco-contain ng lahat ng kanta sa library ko.
Ito lumabas.
The All American Rejects lyrics - Back to Me
Hey youSo you never really found your way
Stay true
Did you ever make it through today
I know that when I think about a day without it
Everyday's the same
You wish that you could find someone
But I'm the only one to blame
(chorus)
Can't you see
I beg and plead
Cause when
your eyes
light up the skies at night
I know you're gonna find your way back to me
No don't
Don't you ever let a piece of me down
Cause time won't
Get back when I'm never around
When we live between so many walls
That I can barely breathe
You say that you just want someone
But I'm the only one you need
(chorus)
Can't you see
I Beg and plead
Cause when your eyes light up the skies at night
I know you're gonna find your way
If it's me
That you don't need
When the lights go out tonight I know
You're never gonna find your way
Soon when I get you I won't let you go
Oooh if I let you
You can take away all that I thought was wrong
And if you hear me there's not much to say
There's gotta be a better way
(chorus)
Can't you see
I beg and plead
Cause when your eyes light up the sky tonight
I know you're going to find your way back to me
Can't you see
I beg and plead
Cause when the lights go out tonight
I know you're never gonna find your way
If it's me
That you don't need
That when the lights go out tonight
I know you're never gonna find your way
If you pace around the world?
And when your eyes light up the skies at night
I know you're gonna find your way back to me
And if you hear me there's not much to say
There's gotta be a better way
(chorus)
Can't you see
I beg and plead
Cause when your eyes light up the sky tonight
I know you're going to find your way back to me
Can't you see
I beg and plead
Cause when the lights go out tonight
I know you're never gonna find your way
If it's me
That you don't need
That when the lights go out tonight
I know you're never gonna find your way
If you pace around the world?
And when your eyes light up the skies at night
I know you're gonna find your way back to me
May 1, 2010
April 30, 2010
Tinola :)
Naks. Interesado. XD
Gumising ako kaninang umaga. Hindi ko alam kung anong una kong gagawin kaya naisip kong bumangon na lang at tupiin ang kumot. Hindi ko alam na nagbuklat ako ng kumot simula nang ipikit ko ang aking mga mata kagabi bago matulog. Pero paggising ko talaga nakakumot na ako kanina. Hindi ko na maalala kung ano yung almusal ko kanina. Ay, ayun, corned beef. Masarap naman. Lasang corned beef naman. Kumuha ako ng kanin tsaka ng nasabing ulam. Pagkatapos kong kumain, binuksan ko na kaagad ang laptop ko. Nag-online ako hanggang tanghali saka isinara ang internet. Sabi ko talaga sa sarili ko, isang manok lang ang kakainin ko kasi manonood pa ako ng TV. Mali. Isang parte ng manok lang pala. Yan ang sinabi ko sa sarili ko. Wala akong nagawa. Paborito kong ulam e. Marami talaga akong kinain. Pagkatapos kung kumain, nabusog na talaga ako. Hanggang sa dinner kanina ang dami kong nakain.
Babawi siya ngayon. Tingnan natin.
Ang sarap talaga ng tinola.
The best.
Gumising ako kaninang umaga. Hindi ko alam kung anong una kong gagawin kaya naisip kong bumangon na lang at tupiin ang kumot. Hindi ko alam na nagbuklat ako ng kumot simula nang ipikit ko ang aking mga mata kagabi bago matulog. Pero paggising ko talaga nakakumot na ako kanina. Hindi ko na maalala kung ano yung almusal ko kanina. Ay, ayun, corned beef. Masarap naman. Lasang corned beef naman. Kumuha ako ng kanin tsaka ng nasabing ulam. Pagkatapos kong kumain, binuksan ko na kaagad ang laptop ko. Nag-online ako hanggang tanghali saka isinara ang internet. Sabi ko talaga sa sarili ko, isang manok lang ang kakainin ko kasi manonood pa ako ng TV. Mali. Isang parte ng manok lang pala. Yan ang sinabi ko sa sarili ko. Wala akong nagawa. Paborito kong ulam e. Marami talaga akong kinain. Pagkatapos kung kumain, nabusog na talaga ako. Hanggang sa dinner kanina ang dami kong nakain.
Babawi siya ngayon. Tingnan natin.
Ang sarap talaga ng tinola.
The best.
April 29, 2010
Little Miss Spider
simple.
lol
sabi ko sa sarili ko, eeditin ko ba? baguhin ko na talaga? ito na. ito na talaga.
nerdy
dirty
curvy
joke lang. haha.
cute
mas maliit sa akin
maganda yung mga mata
kahit buong araw lang akong nakikipagtitigan sa kanya
o kahit ako na lang nakatitig sa mga mata niya
talented
matalino
magaling
malupit
masayahin
kinakausap ako
madaldal
madaling umintindi
hindi maarte
malawak ang pasensya
malawak ang pang-unawa
ayaw kong sabihing mataba
ayaw kong sabihing chubby
sexy na lang
ayaw ko rin ng payatot
straight yung hair
mahilig sa aso
mahilig sa mga banda
makakausap ko
naiintindihan ako
gusto niya yung mga gusto ko
imposible
April 27, 2010
Grief and Sorrow
Gusto ko matutong magdrawing. :(
Gusto ko ng magnificent hand. :(
Naaalala ko tuloy yung mga una kong drawing.
Noong unang beses kami binilhan ng sketchpad.
Oo, tig-i-tig-isang sketchpads kaming tatlo.
Tapos ako lang yung di marunong mag-drawing. :(
Nag-drawing ako noon ng dragon,
ng mga tao sa counter strike,
ng mga baril sa counter strike,
ng mga pasabog sa counter strike,
ng poring,
ng rose,
ng horse.
Tsaka siyempre ng bahay-kubo na may bundok sa likod tapos may palayan sa harap tapos may araw at mga ulap at ibong letter V.
Dame ~
Gusto ko ng magnificent hand. :(
Naaalala ko tuloy yung mga una kong drawing.
Noong unang beses kami binilhan ng sketchpad.
Oo, tig-i-tig-isang sketchpads kaming tatlo.
Tapos ako lang yung di marunong mag-drawing. :(
Nag-drawing ako noon ng dragon,
ng mga tao sa counter strike,
ng mga baril sa counter strike,
ng mga pasabog sa counter strike,
ng poring,
ng rose,
ng horse.
Tsaka siyempre ng bahay-kubo na may bundok sa likod tapos may palayan sa harap tapos may araw at mga ulap at ibong letter V.
Dame ~
April 26, 2010
Just a Smile
Vice Ganda, namatayan ng ama
Vice: (umiiyak. as in.)
Friend: Okay ka lang ba?
Vice: (titig) Ay oo ok na ok ako. Sobra. Matagal kong hinintay to e. Ayan tigok na. Oo, ok na ok ako. Patayin ko rin tatay mo para OK KA RIN! Gusto mo? Para OK TAYONG LAHAT?!
lol
Vice: (umiiyak. as in.)
Friend: Okay ka lang ba?
Vice: (titig) Ay oo ok na ok ako. Sobra. Matagal kong hinintay to e. Ayan tigok na. Oo, ok na ok ako. Patayin ko rin tatay mo para OK KA RIN! Gusto mo? Para OK TAYONG LAHAT?!
lol
Naaalala Mo 'To?
Another repost.
!Nollaine: Buwahahhahahahahahah!!
!Pai: Easy lang.
Gusto ko tuluy-tuloy, isang paragraph lang. Game. >:) So aun...
Wala lang. Ganito kasi yun. Ayun. May review kasi kami di ba sa Nucleus? Haha.Muntik na ako ma-chorba. Haha. Edi lunch na. Haha. Niyaya ko si Pai mag-lunch. Ayun, payag naman siya. Wala kaming maisip. Ay, ako pala. So ako dapat mag-isip kung saan kakain. Sabi ko, KFC. Lakad naman kami papuntang KFC. Haha. Waw, haba ng pila. Siymepre tanghali. E ang haba. Baka matagalan. Sabi ko, Jollibee na lang. Oo na lang si Pai. Feeling ko nga magagalit siya eh. XD Buti hindi. Ayun. Lakad kami papuntang Jollibee. Hanglayoo. Joke. Isang tawid lang naman. Pagpasok namin.. WTF?! Mas mahaba yung mga pila kaysa sa KFC. Ayun. Tapos umakyat kami sa level 2. WTFF?! Walang bakanteng upuan. Ayun. Sabi ko kay pai, KFC na lang. Feeling ko magagalit siya. Wee. Hindi pa rin. Bait nomon. Haha. Edi yun, tatawid ulit. Pagtawid, ewan ko, bigla kasing may bus na papunta sa kanila, sabi ko uwi na lang kami. Haha. Edi yun. Ang saya sa bus. Kuwentuhan. Haha. Siyempre di mawawala si Miguel sa usapan. XD Kaya lang, medyo inaantok si Pai. =) Basta may sinabi sa akin si Pai na hindi ko naintindihan. XD Ayun. Pareho kaming bumaba ng Southmall. Tapos babay na ~ Pupunta pa akong Festival. Magmi-meet kami ni Lei! Wee. Classmate ko dati noong elementary. Wala lang. Niyaya niya ako e. Tinanong ko nga kung anong gagawin sa Festival e. Sabi niya gagalawa lang daw. Maglalakad? Oo, maglalakad lang. So ayun. Pagsakay ko ng jeep, eh naghihingalo na yung cellphone ko. Globe pa si Lei. Haha. Wee ~ Nawalan na ng battery. Buti nasabi ko sa kanya na punta siyang Festival mga 2:00. Haha. Ayun. Napaaga ako. Tapos may bandang tumutugtog sa may Jollibee yata yun. Pinuntahahan ko naman. Haha. Insonente ako e. E nadaanan ko ung Spoofs Ltd. Ooooh. T-shirts. Haha. So nabalewala ang banda, pero ang ingay pa rin nila. So mga 5 mins ako naghintay sa lugar na yun. Boom! Haha. Napunta sa likod ko si Lei. Ginulat pa nga ako e. At nagulat ako. Haha. Edi yun. Sabi ko saan pupunta? Sabi niya hindi niya alam. Haha. Edi yun. Lakad-lakad. Tama sinabi niya! Maglalakad lang kami. Ayun. Lakad-lakad. Maya-maya, pinakita niya sa akin ung binili niyang L na ewan, stuffed toy yata. Haha. Tapos biglang ewan, napunta kami kay Remu. Haha. Sabi niya lalaki raw yun. Sabi ko babae un. Sabi niya lalaki. Babae! So in-explain ko sa kanya na sineduce dati ni Misa-Misa si Remu nang malaman niyang (Misa) pag nainlab yung shinigami sa kanya e kapag pinahaba pa nito ang buhay niya ay mamamatay ang shinigami. So nung sineduce na ni Misa si Remu, sabi niya (Remu) babae siya. Ayun. Yun yung sinabi ko sa kanya pero feeling ko di niya naintindihan. So patuloy pa rin sa paglakad. Haha. Nung Grade Six nga pala, halos sintangkad ko lang si Lei. Haha. Pagkakita ko sa kanya, parang nasa balikat ko lang. Waa. Di ako mayabang. Napansin ko lang. => So ayun. Sabi niya, nag-iba raw boses ko. Puwes, yung sa kanya lumiit. XD Habang naglalakad kami, may lumapit sa kanya. Nag-aabot ng sample ng pabango. Haha. sabi niya sa akin naabutan na raw siya nun bago pa man ako dumating. Haha. Nakakaveliw. So sabi ko, habang naglalakad, oo siyempre yun lang naman gagawin namin dun e, kung gusto niyang kumain. Haha. Sabi niya, gusto niyang ice cream. Wenk. Parang si Miguel naman 'to eh. Ice cream. Haha. So ayun. Sabi ko, saan. Sabi niya, sundae na lang. Punta kaming Mcdo. Haha. Kumain kami ng sundae. Libre ko. Siya oorder. DEAL. Haha. So siya nga umorder. Sabi niya kasi, hindi siya marunong. Hindi raw. Haha. So ayun, usap-usap sa table. Tapos lakad na naman, haha. Nilibot namin ung buong level 4 tapos bumaba sa level 1. Dadaan daw siya sa National. Bibili yata nung magazine na tungkol sa anime. Haha. Otaku (?) - chuchu. Haha. Wala pa ung National ng issue ng May pero may nakita kaming poster. Nakakalat. Haha. Aba kunin ba naman at itago sa bag. So ayun. Umuwi na kami. Kuwentuhan sa jeep. Ayun, nagulat nga ako Mandarin na e. May sumakay pala sa may Carmona, edi ayun, nag-abot siya ng bayad. Tinanong nung driver kung saan bababa. Sabi nung sumakay, sa taas daw. lol. Tawanan kami ni Lei. Yun pala sa may San Jose. Mayghad. Sa taas. XD Ayun Mandarin. Di ko na namalayan. Basta. Laftrep. Enjoy. Ang liit mo na!
!Nollaine: Buwahahhahahahahahah!!
!Pai: Easy lang.
Gusto ko tuluy-tuloy, isang paragraph lang. Game. >:) So aun...
Wala lang. Ganito kasi yun. Ayun. May review kasi kami di ba sa Nucleus? Haha.Muntik na ako ma-chorba. Haha. Edi lunch na. Haha. Niyaya ko si Pai mag-lunch. Ayun, payag naman siya. Wala kaming maisip. Ay, ako pala. So ako dapat mag-isip kung saan kakain. Sabi ko, KFC. Lakad naman kami papuntang KFC. Haha. Waw, haba ng pila. Siymepre tanghali. E ang haba. Baka matagalan. Sabi ko, Jollibee na lang. Oo na lang si Pai. Feeling ko nga magagalit siya eh. XD Buti hindi. Ayun. Lakad kami papuntang Jollibee. Hanglayoo. Joke. Isang tawid lang naman. Pagpasok namin.. WTF?! Mas mahaba yung mga pila kaysa sa KFC. Ayun. Tapos umakyat kami sa level 2. WTFF?! Walang bakanteng upuan. Ayun. Sabi ko kay pai, KFC na lang. Feeling ko magagalit siya. Wee. Hindi pa rin. Bait nomon. Haha. Edi yun, tatawid ulit. Pagtawid, ewan ko, bigla kasing may bus na papunta sa kanila, sabi ko uwi na lang kami. Haha. Edi yun. Ang saya sa bus. Kuwentuhan. Haha. Siyempre di mawawala si Miguel sa usapan. XD Kaya lang, medyo inaantok si Pai. =) Basta may sinabi sa akin si Pai na hindi ko naintindihan. XD Ayun. Pareho kaming bumaba ng Southmall. Tapos babay na ~ Pupunta pa akong Festival. Magmi-meet kami ni Lei! Wee. Classmate ko dati noong elementary. Wala lang. Niyaya niya ako e. Tinanong ko nga kung anong gagawin sa Festival e. Sabi niya gagalawa lang daw. Maglalakad? Oo, maglalakad lang. So ayun. Pagsakay ko ng jeep, eh naghihingalo na yung cellphone ko. Globe pa si Lei. Haha. Wee ~ Nawalan na ng battery. Buti nasabi ko sa kanya na punta siyang Festival mga 2:00. Haha. Ayun. Napaaga ako. Tapos may bandang tumutugtog sa may Jollibee yata yun. Pinuntahahan ko naman. Haha. Insonente ako e. E nadaanan ko ung Spoofs Ltd. Ooooh. T-shirts. Haha. So nabalewala ang banda, pero ang ingay pa rin nila. So mga 5 mins ako naghintay sa lugar na yun. Boom! Haha. Napunta sa likod ko si Lei. Ginulat pa nga ako e. At nagulat ako. Haha. Edi yun. Sabi ko saan pupunta? Sabi niya hindi niya alam. Haha. Edi yun. Lakad-lakad. Tama sinabi niya! Maglalakad lang kami. Ayun. Lakad-lakad. Maya-maya, pinakita niya sa akin ung binili niyang L na ewan, stuffed toy yata. Haha. Tapos biglang ewan, napunta kami kay Remu. Haha. Sabi niya lalaki raw yun. Sabi ko babae un. Sabi niya lalaki. Babae! So in-explain ko sa kanya na sineduce dati ni Misa-Misa si Remu nang malaman niyang (Misa) pag nainlab yung shinigami sa kanya e kapag pinahaba pa nito ang buhay niya ay mamamatay ang shinigami. So nung sineduce na ni Misa si Remu, sabi niya (Remu) babae siya. Ayun. Yun yung sinabi ko sa kanya pero feeling ko di niya naintindihan. So patuloy pa rin sa paglakad. Haha. Nung Grade Six nga pala, halos sintangkad ko lang si Lei. Haha. Pagkakita ko sa kanya, parang nasa balikat ko lang. Waa. Di ako mayabang. Napansin ko lang. => So ayun. Sabi niya, nag-iba raw boses ko. Puwes, yung sa kanya lumiit. XD Habang naglalakad kami, may lumapit sa kanya. Nag-aabot ng sample ng pabango. Haha. sabi niya sa akin naabutan na raw siya nun bago pa man ako dumating. Haha. Nakakaveliw. So sabi ko, habang naglalakad, oo siyempre yun lang naman gagawin namin dun e, kung gusto niyang kumain. Haha. Sabi niya, gusto niyang ice cream. Wenk. Parang si Miguel naman 'to eh. Ice cream. Haha. So ayun. Sabi ko, saan. Sabi niya, sundae na lang. Punta kaming Mcdo. Haha. Kumain kami ng sundae. Libre ko. Siya oorder. DEAL. Haha. So siya nga umorder. Sabi niya kasi, hindi siya marunong. Hindi raw. Haha. So ayun, usap-usap sa table. Tapos lakad na naman, haha. Nilibot namin ung buong level 4 tapos bumaba sa level 1. Dadaan daw siya sa National. Bibili yata nung magazine na tungkol sa anime. Haha. Otaku (?) - chuchu. Haha. Wala pa ung National ng issue ng May pero may nakita kaming poster. Nakakalat. Haha. Aba kunin ba naman at itago sa bag. So ayun. Umuwi na kami. Kuwentuhan sa jeep. Ayun, nagulat nga ako Mandarin na e. May sumakay pala sa may Carmona, edi ayun, nag-abot siya ng bayad. Tinanong nung driver kung saan bababa. Sabi nung sumakay, sa taas daw. lol. Tawanan kami ni Lei. Yun pala sa may San Jose. Mayghad. Sa taas. XD Ayun Mandarin. Di ko na namalayan. Basta. Laftrep. Enjoy. Ang liit mo na!
Harumonia
Natutuwa ako. Matagal ko na itong isinulat. Repost na lang.
Sa awa ng Diyos, pumasa ako. :-O
Sa awa ng Diyos, pumasa ako. :-O
..
Lipad. Bumibilis ung tibok ng puso ko. Habang papalapit nang papalapit sa aking testing room eh kinakabahan ako. Huminga nang malalim, iniwan ang cellphone sa kuya ko at dala ang mga pangarap sa buhay, lapis, pambura at test permit, pumasok na ako sa room namin kasama ang ibang magu-UPCAT ding mga tao. Chekwa. Ano yung chekwa?
1. Lahat ng left-handed ay ihihiwalay ng pila, di ko mawari kumbakit.
2. Kung may kasama kang kakilala mo sa isang testing room, HUWAG kayong mag-uusap. Paghihiwalayin kasi kayo, nasa pila pa lang. Nako, kung crush mo ung katabi mo paalisin mo pa ba? XD Nasa sa inyo na rin, 'pag nag-usap kayo, idi-disqualify kayo, patatawag magulang niyo at mamarkahan ang pangalan niyo sa listahan nila.
3. Pauso ko lang ung number 2. Titingnan ung test permit ninyo, 'pag pareho kayong school, paghihiwalayin kayo, two seats apart. Sayang talaga kung crush mo katabi mo.
4. Third year pa lang isipin na ang course na kukuhanin, mas maigi kung second, puwede ring first year. XD Matititigan niyo nang sobrang tagal yung application form pag mga bakasyon pa kayo nag-isip. promise. =D
5. Huwag magbaon ng sandwich na may hati sa gitna. Tae, ang kalat.
6. Manghula kung kinakailangan. XD Right minus 0.25 wrong. Kung marami kang blanks, effective ang manghula, isang tama kasi bawi na agad ung 4 mistakes, feeling ko lang.
7. Huwag isipin na mahaba ang 50 mins para sa English Test, nagkakamali ka.
8. 'Pag nilapitan ng frat sa daan, ibang pangalan ang isulat sa registration form.
9. Huwag ngitian ang katabi.
10. Feeling ko walang sense ung number 9.
11. Pati ung number 10.
12. Huwag mag-aral habang papuntang testing center o the day before pumuntang testing center, walang papasok sa utak mo.
13. Huwag mag-aral sa school, nagpapapansin ka lang. Joke. XD
14. Mabisang mag-aral mga 1 week to 2 days before. Huwag ka mag-aral sa English at Science. Word problems ang aralin. XD
15. magdasal bago mag-test.
Paglabas ko ng room namin, nandun sina Kuya at Ate Michaelle. XD Ayun, tapos tinuruan ako sumakay ng jeep patungong LRT 2. Solb. Tapos ang UPCAT. Hinga maluwag. Sana pumasa. =)
Lipad. Bumibilis ung tibok ng puso ko. Habang papalapit nang papalapit sa aking testing room eh kinakabahan ako. Huminga nang malalim, iniwan ang cellphone sa kuya ko at dala ang mga pangarap sa buhay, lapis, pambura at test permit, pumasok na ako sa room namin kasama ang ibang magu-UPCAT ding mga tao. Chekwa. Ano yung chekwa?
1. Lahat ng left-handed ay ihihiwalay ng pila, di ko mawari kumbakit.
2. Kung may kasama kang kakilala mo sa isang testing room, HUWAG kayong mag-uusap. Paghihiwalayin kasi kayo, nasa pila pa lang. Nako, kung crush mo ung katabi mo paalisin mo pa ba? XD Nasa sa inyo na rin, 'pag nag-usap kayo, idi-disqualify kayo, patatawag magulang niyo at mamarkahan ang pangalan niyo sa listahan nila.
3. Pauso ko lang ung number 2. Titingnan ung test permit ninyo, 'pag pareho kayong school, paghihiwalayin kayo, two seats apart. Sayang talaga kung crush mo katabi mo.
4. Third year pa lang isipin na ang course na kukuhanin, mas maigi kung second, puwede ring first year. XD Matititigan niyo nang sobrang tagal yung application form pag mga bakasyon pa kayo nag-isip. promise. =D
5. Huwag magbaon ng sandwich na may hati sa gitna. Tae, ang kalat.
6. Manghula kung kinakailangan. XD Right minus 0.25 wrong. Kung marami kang blanks, effective ang manghula, isang tama kasi bawi na agad ung 4 mistakes, feeling ko lang.
7. Huwag isipin na mahaba ang 50 mins para sa English Test, nagkakamali ka.
8. 'Pag nilapitan ng frat sa daan, ibang pangalan ang isulat sa registration form.
9. Huwag ngitian ang katabi.
10. Feeling ko walang sense ung number 9.
11. Pati ung number 10.
12. Huwag mag-aral habang papuntang testing center o the day before pumuntang testing center, walang papasok sa utak mo.
13. Huwag mag-aral sa school, nagpapapansin ka lang. Joke. XD
14. Mabisang mag-aral mga 1 week to 2 days before. Huwag ka mag-aral sa English at Science. Word problems ang aralin. XD
15. magdasal bago mag-test.
Paglabas ko ng room namin, nandun sina Kuya at Ate Michaelle. XD Ayun, tapos tinuruan ako sumakay ng jeep patungong LRT 2. Solb. Tapos ang UPCAT. Hinga maluwag. Sana pumasa. =)
Bam Bam
Hindi mo alam kung kailan ka mamamatay.
Unless may cancer ka,
at naagapan.
at may pera ka,
at alam mo.
Pero paano kung..
hindi mo naagapan,
at wala kang pera,
at hindi mo alam?
Unless may cancer ka,
at naagapan.
at may pera ka,
at alam mo.
Pero paano kung..
hindi mo naagapan,
at wala kang pera,
at hindi mo alam?
April 25, 2010
The Shade of Poison Trees
Paano kung pinanganak ka nang maayos?
Tapos hinintay kang umabot ng 1st year college.
May lumapit sa'yong isang pulubi.
Pero kakaiba siya.
May ibinigay siya sa'yong libro.
Ay hindi pala, libro + DVD.
O libro + DVD ng iyong buong buhay.
oo.
BUONG BUHAY MO.
Mga nangyari, nangyayari at mangyayari sa'yo.
Binibigyan ka ng pagkakataong masilayan ang lahat.
I would love not to live if that would happen.
Tapos hinintay kang umabot ng 1st year college.
May lumapit sa'yong isang pulubi.
Pero kakaiba siya.
May ibinigay siya sa'yong libro.
Ay hindi pala, libro + DVD.
O libro + DVD ng iyong buong buhay.
oo.
BUONG BUHAY MO.
Mga nangyari, nangyayari at mangyayari sa'yo.
Binibigyan ka ng pagkakataong masilayan ang lahat.
I would love not to live if that would happen.
April 17, 2010
April 15, 2010
Wake Up
As usual.
~
Walang kuwenta na naman lahat ng ginawa at sinabi ko.
I don't have to emphasize everything.
Every word in my compositions is chosen.
Kailangan binabasa at iniintindi bawat salita.
Sa ibang bagay naman nakasentro lahat ng ginagawa mo.
Lahat ng ginagawa ko nakasentro sa atin,
para sa atin.
~
Walang kuwenta na naman lahat ng ginawa at sinabi ko.
I don't have to emphasize everything.
Every word in my compositions is chosen.
Kailangan binabasa at iniintindi bawat salita.
Sa ibang bagay naman nakasentro lahat ng ginagawa mo.
Lahat ng ginagawa ko nakasentro sa atin,
para sa atin.
Martin Sheen or JFK
Ang saya kanina.
~
Pagkapunta kong Masci, naggitara ako.
Hinihintay kita siyempre.
Nainip ako kagigitara.
Lumabas ako ng gate.
May dumaang bus na sinakyan mo.
Inisip ko bababa ka na.
Hindi pa pala.
Tapos maya-maya, nakita kitang naglalakad.
Sabi ko na nga ba lumampas ka.
Pagpasok mo ng school, pumunta kang office.
Sabi sa'yo kumuha ng request for 137 galing UP Diliman.
Sumakay na tayo ng bus sa Taft.
Lumapit yung konduktor, siyempre.
Sabi natin sa konduktor Philcoa.
Binigyan na niya tayo ng tickets.
Hindi pa muna niya ako sinuklian.
Tapos masaya tayo, sobrang saya.
Tapos lumipat tayo ng upuan.
Hiningi ko na yung sukli ko.
Binigay na niya.
Tapos sobrang saya talaga na naman natin.
Malapit na nga pala Philcoa.
Bumaba na tayo.
Nag-attempt akong sumakay ng UP Campus na jeep sa tapat ng Jollibee.
Puno na pala.
Doon na tayo sumakay sa terminal yata iyon.
Nagbayad na tayo ng seven pesos.
Umandar na yung jeep.
Pumasok na sa UP nang makarating.
Bumaba tayo sa street ng boarding house namin ni Kuya.
Ipinakita mo sa akin boarding house mo.
Sobrang magkalapit lang tayo.
That was great.
Pero wala si Kuya sa boarding house.
Pinapunta niya tayo sa EEE.
Sabi ko sa kanya di ko kasama si claudette.
Sumakay tayo ng UP Ikot.
Ang layo ng nilakbay ng jeep.
Akala ko nga lumampas tayo.
Ibinaba tayo ni Manong Okie sa EEE.
Huwag mo nang itanong kung bakit Okie ipinangalan ko sa kanya.
Hinintay natin si Kuya.
Ang tagal.
Dumating na siya.
Inihatid niya tayo sa registrar.
Nakipag-usap ka.
Nakipag-usap ka ulit.
Ako naman nakipag-usap.
Si Kuya nakaupo lang the whole time.
Alam na natin ang gagawin.
Bumili tayo ng C2 Apple.
Naglakad hanggang Eng'g Building.
Sumakay na tayo ng jeep doon.
Nagbabay na tayo kay Kuya.
Lumabas na ng UP ung jeep.
Bumaba na tayo sa may Philcoa.
Sumakay na tayo ng bus papuntang Taft.
Tapos sobrang saya na talaga natin.
Bumaba na tayo sa UN.
Pumunta tayong Mcdo.
Ako na umorder.
Kumain na tayo.
Naghintay ng text na hindi dumating.
Pumunta na tayong Masci.
Kinuha ko na ung Eclipse mo.
Sumakay tayo ng bus.
Roundtrip papuntang Southmall.
Masayang-masaya talaga tayo.
Ang sarap talaga matulog sa shoulder mo. Haha.
Bumaba na tayo ng Southmall.
Bumili ka ng tubig.
Hindi pinlastic.
Pumunta tayong National.
Nagtingin ng kung anu-ano.
Napagod tayo.
Umupo tayo sa Southmall.
Bumaba na tayo pagkatapos magpahinga.
Sumakay na tayo ng bus.
Masaya tayo. :)
Bumaba na tayo ng San Antonio.
Sabi ko sa sarili ko, tae bitin. Gusto kitang makasama hanggang sa gusto ko, pero hindi puwede. Kailangan nating umuwi sa ating mga tahanan. Di bale, balang araw, may sarili na tayong tahanan. Haha. I wish.
~
Pagkapunta kong Masci, naggitara ako.
Hinihintay kita siyempre.
Nainip ako kagigitara.
Lumabas ako ng gate.
May dumaang bus na sinakyan mo.
Inisip ko bababa ka na.
Hindi pa pala.
Tapos maya-maya, nakita kitang naglalakad.
Sabi ko na nga ba lumampas ka.
Pagpasok mo ng school, pumunta kang office.
Sabi sa'yo kumuha ng request for 137 galing UP Diliman.
Sumakay na tayo ng bus sa Taft.
Lumapit yung konduktor, siyempre.
Sabi natin sa konduktor Philcoa.
Binigyan na niya tayo ng tickets.
Hindi pa muna niya ako sinuklian.
Tapos masaya tayo, sobrang saya.
Tapos lumipat tayo ng upuan.
Hiningi ko na yung sukli ko.
Binigay na niya.
Tapos sobrang saya talaga na naman natin.
Malapit na nga pala Philcoa.
Bumaba na tayo.
Nag-attempt akong sumakay ng UP Campus na jeep sa tapat ng Jollibee.
Puno na pala.
Doon na tayo sumakay sa terminal yata iyon.
Nagbayad na tayo ng seven pesos.
Umandar na yung jeep.
Pumasok na sa UP nang makarating.
Bumaba tayo sa street ng boarding house namin ni Kuya.
Ipinakita mo sa akin boarding house mo.
Sobrang magkalapit lang tayo.
That was great.
Pero wala si Kuya sa boarding house.
Pinapunta niya tayo sa EEE.
Sabi ko sa kanya di ko kasama si claudette.
Sumakay tayo ng UP Ikot.
Ang layo ng nilakbay ng jeep.
Akala ko nga lumampas tayo.
Ibinaba tayo ni Manong Okie sa EEE.
Huwag mo nang itanong kung bakit Okie ipinangalan ko sa kanya.
Hinintay natin si Kuya.
Ang tagal.
Dumating na siya.
Inihatid niya tayo sa registrar.
Nakipag-usap ka.
Nakipag-usap ka ulit.
Ako naman nakipag-usap.
Si Kuya nakaupo lang the whole time.
Alam na natin ang gagawin.
Bumili tayo ng C2 Apple.
Naglakad hanggang Eng'g Building.
Sumakay na tayo ng jeep doon.
Nagbabay na tayo kay Kuya.
Lumabas na ng UP ung jeep.
Bumaba na tayo sa may Philcoa.
Sumakay na tayo ng bus papuntang Taft.
Tapos sobrang saya na talaga natin.
Bumaba na tayo sa UN.
Pumunta tayong Mcdo.
Ako na umorder.
Kumain na tayo.
Naghintay ng text na hindi dumating.
Pumunta na tayong Masci.
Kinuha ko na ung Eclipse mo.
Sumakay tayo ng bus.
Roundtrip papuntang Southmall.
Masayang-masaya talaga tayo.
Ang sarap talaga matulog sa shoulder mo. Haha.
Bumaba na tayo ng Southmall.
Bumili ka ng tubig.
Hindi pinlastic.
Pumunta tayong National.
Nagtingin ng kung anu-ano.
Napagod tayo.
Umupo tayo sa Southmall.
Bumaba na tayo pagkatapos magpahinga.
Sumakay na tayo ng bus.
Masaya tayo. :)
Bumaba na tayo ng San Antonio.
Sabi ko sa sarili ko, tae bitin. Gusto kitang makasama hanggang sa gusto ko, pero hindi puwede. Kailangan nating umuwi sa ating mga tahanan. Di bale, balang araw, may sarili na tayong tahanan. Haha. I wish.
April 14, 2010
Fe
5
u
65u
rtu
rtuirtur
rtui
rt8
6r8
6r8
5rtba
7
n
e6
g43
6hb
34n
745ev64ety
e5
ay
t7
57
85
8
e58
e58
8
458
459
65
7egvy
urturtuirtirsirtb
e57
7hb
45
745
wnsdfgklsdhgfiosdjgsdghs
dniodjgfisdgsadklgnsdklgns
djlgoiseht8oetyRA*O{yt%GhA*):
RTHQ#*O
sdgfsduoghWS(_TSEGY
seryer
yeryer
hu'ea
yhe
5uj
46tru
er
u48i45684
aswer
tybe
ya4e6gbe47437hb
a4367b43
643v
nm7
a
u
65u
rtu
rtuirtur
rtui
rt8
6r8
6r8
5rtba
7
n
e6
g43
6hb
34n
745ev64ety
e5
ay
t7
57
85
8
e58
e58
8
458
459
65
7egvy
urturtuirtirsirtb
e57
7hb
45
745
wnsdfgklsdhgfiosdjgsdghs
dniodjgfisdgsadklgnsdklgns
djlgoiseht8oetyRA*O{yt%GhA*):
RTHQ#*O
sdgfsduoghWS(_TSEGY
seryer
yeryer
hu'ea
yhe
5uj
46tru
er
u48i45684
aswer
tybe
ya4e6gbe47437hb
a4367b43
643v
nm7
a
Boopey Valenzuela
Sana hindi mo makalimutan lahat ng sinabi ko sa'yo.
Intindihin lahat ng sinasabi ko,
na puro kasiyahan lang ang gusto kong namumuo sa pagitan natin,
na wala akong ibang hinangad kundi ikaw.
Intindihin lahat ng sinasabi ko,
na puro kasiyahan lang ang gusto kong namumuo sa pagitan natin,
na wala akong ibang hinangad kundi ikaw.
April 8, 2010
No Mets /gg
Ang alam ko x-ray result na lang kulang ko.
~
Narinig ko na lang ang biglang pagbukas ng pinto ng aking kuwarto. Nakahiga pa ako, tatlong unan ang nakapatong sa aking ulo at nakapulupot pa ang kumot sa aking buong katawan. Tinanong ni Nanay kung anong oras ako aalis, ang sabi ko, kung anong oras dapat ako magigising. Sinabi kong x-ray lang naman na iyon at sinabi niya sa akin ang isa pang way ng papuntang UP at umalis na siya. Pagkasara ng pinto, natulog na ulit ako at nagising after 30 minutes. Chineck ko muna kung nakaalis na talaga si Nanay at saka binuksan ang linksys. Binuksan ko na rin ang aking laptop at saka nag-plurk ng kung ano. Haha. Isa lang naman pinuplurk ko e. Anyway, nag-ragnarok for thirty minutes saka ako bumaba ng kusina para sa aking almusal. Kumain ako ng hotdog at kanin tapos naligo na ako. Pagkatapos kong magbihis, pumunta na ulit ako sa aking kuwarto at inayos ang mga kailangan kong dalhin. Habang inaayos ang aking gamit, narinig ko na lang bigla ang busina ng jeep kaya naman nagmadali na akong kumuha ng panyo at saka tumatakbong lumabas ng aming gate. Hindi na nga ako nakapagpaalam sa mga tao sa bahay e. Pagdating ko ng Alabang, syempre bumaba ako ng jeep. Pagbaba ko ng jeep, nagpa-load na ako at tinext na agad kita. Haha. Nate-text na ulit kita ng ganoon, ang saya naman. Anyway, sumakay ako ng bus at bumaba ako ng Magallanes at sumakay na ng MRT. Bumaba ako ng Quezon Ave at saka sumakay ng jeep papuntang UP Campus. Kakaibang way to pero alam ko ito ung way na sinakyan namin ni Kuya noong nag-UPCAT ako. Haha. Siyempre nakarating naman ako nang maayos sa UPHS at kinuha na ang aking x-ray result matapos batiin ang mga taong nakasalamuha ko noong pumunta ako ng Monday. Pagkakuha ko ng x-ray, pinapunta na ako sa triage at pinapunta naman ako ng tao roon sa room 3. May mag-eexamine yata sa aking doctor. Haha.
SPOILER ALERT!! [Ngayon, kung wala ka pang medical certificate, mainggit ka. XD]
Sabi kasi ni Ate Michaelle, titingnan daw yung insides. Haha. Pero depende pa rin daw sa doctor. Suwerte lang siguro ako, kasi chineck lang ung paghinga ko tapos ok na tapos pinapunta na ako sa room 7, tapos pinaupo ako, tapos kinuha UPHS forms ko, tapos naghintay ako, tapos may medical certificate na ako!! Kaya lang Tabilin, Marian Martin C. yung nakalagay na pangalan, at narealize ko na lang iyon nung jeep na ako papunta sa amin. Di bale, sabi ko, tama naman kasi ung student number at dalawa lang kaming Tabilin na nakapasa ng UPCAT para sa taong iyon. At hindi marian pangalan ng pinsan ko. Haha. Pagkakuha ko ng medical certificate, ANG SAYA-SAYA KO!! As in ANG SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA KO!! Sumakay na ako ng jeep papuntang Philcoa at pagbaba ko sa nasabing destinasyon, sumakay na ako ng bus papuntang Faura. Pagdating ko ng Masci, may mga tao, pero wala akong ka-batch kaya badtrip. Umakyat na ako sa room ni Ma'am Reyes [yung kakaibang Dept. head ng Filipino na nanguha ng ID dahil hindi raw ako nakauniform]. Wala siya roon at umalis na ako ng Masci. Kumain ako ng Bacon Mushroom Melt sa Wendy's at sumakay na ako ng bus papuntang Alabang. Tapos nung Alabang na, naglakad ako hanggang Metropolis tapos nagjeep na, tapos narealize na mali name, tapos nagte-text tayo, tapos bumaba na ako ng jeep, tapos naglakad, tapos bahay na, tapos kama ko na, tapos bukas laptop, tapos plurk, tapos nag chat tayo, tapos nag-Dota ako, tapos panalo kami, tapos nagte-text pa rin tayo, tapos nag-YouTube ako, tapos naisip kong i-type ito, tapos may medical certificate pa rin ako!!
~
Nami-miss ko na namang manood ng South Park. Gusto kong panoorin ulit yung uncut. Haha.
~
Narinig ko na lang ang biglang pagbukas ng pinto ng aking kuwarto. Nakahiga pa ako, tatlong unan ang nakapatong sa aking ulo at nakapulupot pa ang kumot sa aking buong katawan. Tinanong ni Nanay kung anong oras ako aalis, ang sabi ko, kung anong oras dapat ako magigising. Sinabi kong x-ray lang naman na iyon at sinabi niya sa akin ang isa pang way ng papuntang UP at umalis na siya. Pagkasara ng pinto, natulog na ulit ako at nagising after 30 minutes. Chineck ko muna kung nakaalis na talaga si Nanay at saka binuksan ang linksys. Binuksan ko na rin ang aking laptop at saka nag-plurk ng kung ano. Haha. Isa lang naman pinuplurk ko e. Anyway, nag-ragnarok for thirty minutes saka ako bumaba ng kusina para sa aking almusal. Kumain ako ng hotdog at kanin tapos naligo na ako. Pagkatapos kong magbihis, pumunta na ulit ako sa aking kuwarto at inayos ang mga kailangan kong dalhin. Habang inaayos ang aking gamit, narinig ko na lang bigla ang busina ng jeep kaya naman nagmadali na akong kumuha ng panyo at saka tumatakbong lumabas ng aming gate. Hindi na nga ako nakapagpaalam sa mga tao sa bahay e. Pagdating ko ng Alabang, syempre bumaba ako ng jeep. Pagbaba ko ng jeep, nagpa-load na ako at tinext na agad kita. Haha. Nate-text na ulit kita ng ganoon, ang saya naman. Anyway, sumakay ako ng bus at bumaba ako ng Magallanes at sumakay na ng MRT. Bumaba ako ng Quezon Ave at saka sumakay ng jeep papuntang UP Campus. Kakaibang way to pero alam ko ito ung way na sinakyan namin ni Kuya noong nag-UPCAT ako. Haha. Siyempre nakarating naman ako nang maayos sa UPHS at kinuha na ang aking x-ray result matapos batiin ang mga taong nakasalamuha ko noong pumunta ako ng Monday. Pagkakuha ko ng x-ray, pinapunta na ako sa triage at pinapunta naman ako ng tao roon sa room 3. May mag-eexamine yata sa aking doctor. Haha.
SPOILER ALERT!! [Ngayon, kung wala ka pang medical certificate, mainggit ka. XD]
Sabi kasi ni Ate Michaelle, titingnan daw yung insides. Haha. Pero depende pa rin daw sa doctor. Suwerte lang siguro ako, kasi chineck lang ung paghinga ko tapos ok na tapos pinapunta na ako sa room 7, tapos pinaupo ako, tapos kinuha UPHS forms ko, tapos naghintay ako, tapos may medical certificate na ako!! Kaya lang Tabilin, Marian Martin C. yung nakalagay na pangalan, at narealize ko na lang iyon nung jeep na ako papunta sa amin. Di bale, sabi ko, tama naman kasi ung student number at dalawa lang kaming Tabilin na nakapasa ng UPCAT para sa taong iyon. At hindi marian pangalan ng pinsan ko. Haha. Pagkakuha ko ng medical certificate, ANG SAYA-SAYA KO!! As in ANG SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA-SAYA KO!! Sumakay na ako ng jeep papuntang Philcoa at pagbaba ko sa nasabing destinasyon, sumakay na ako ng bus papuntang Faura. Pagdating ko ng Masci, may mga tao, pero wala akong ka-batch kaya badtrip. Umakyat na ako sa room ni Ma'am Reyes [yung kakaibang Dept. head ng Filipino na nanguha ng ID dahil hindi raw ako nakauniform]. Wala siya roon at umalis na ako ng Masci. Kumain ako ng Bacon Mushroom Melt sa Wendy's at sumakay na ako ng bus papuntang Alabang. Tapos nung Alabang na, naglakad ako hanggang Metropolis tapos nagjeep na, tapos narealize na mali name, tapos nagte-text tayo, tapos bumaba na ako ng jeep, tapos naglakad, tapos bahay na, tapos kama ko na, tapos bukas laptop, tapos plurk, tapos nag chat tayo, tapos nag-Dota ako, tapos panalo kami, tapos nagte-text pa rin tayo, tapos nag-YouTube ako, tapos naisip kong i-type ito, tapos may medical certificate pa rin ako!!
~
Nami-miss ko na namang manood ng South Park. Gusto kong panoorin ulit yung uncut. Haha.
April 4, 2010
Pati ba naman Dito?
I mean, sariling mundo ko na ito. Ako na gumawa ng mundong ito. Dito ko na nga lang puwedeng ilabas lahat, kailangan pa ring may mag-edit? Kumbaga, akin ang blankong papel, ako nagsulat sa blankong papel, ako mage-edit ng mga sinulat ako, ako babasa, ako lahat! Hindi naman puwedeng may ibang taong kailangang magsabing baguhin yung mga bagay sa mundo ko. Take note: Mundo ko ito, bakit kailangang baguhin? E akin nga db? Wala na ba akong karapatang maghayag ng sarili kong damdamin? Wala na ba akong karapatan sa mundo ko? Sa papel kong ako mismo ang naghirap, sumulat, naglabas, umire, sumuka, umihi, tumae at dumura? Sa sarili kong mundo? Wala na ba akong karapatang sabihing 'ito ang gusto ko, akin naman ito di ba?' Wala na ba akong karapatang maging malaya, kahit sa sarili kong mundo lang? Wala ba?
March 14, 2010
Boom Boom Pow
Problema mo? Boo!! Wala naman talaga e! :p At kung hindi ako nagkakamali, ang alam kong pinakamagandang paraan, at siguro unang-unang gagawin ng isang matinong tao ay ang magtanong hindi ang mag-assume nang mag-assume. You have never tried asking, you go straight to your conclusions. I've already had it, dumbass. Masyado kang magulo, wala talaga akong ginawa. Speak for yourself, you should listen to yourself. Go divulge with your imaginary things, I've had enough since Thursday. Goodbye, dumbass. D: I can't believe I'm doing this in my blog. And now I've done it. :)
~
Yung FARADAY entry, hope you all like it. :)
~
Yung FARADAY entry, hope you all like it. :)
March 12, 2010
Mamatay Ka Na :)
Uh.
Haha. Maikli lang 'to. Na-miss din kita. :)
~
Dumating ako sa school nang 5:30. Hindi ko alam kung bakit pero ang sabi ni Ma'am Carlos e dapat nasa school na ng 7:00 pero alam kong start ng practice ay 8:00. Sulit na rin kasi namiss kong gumising nang sobrang aga kahit na tatlong araw ko pa lamang hindi ginagawa iyon, hindi na nga ako nakapaggigitara e! Ayun, sunod na dumating sina Malou, tapos Mara, tapos Bernadyn tapos Mia tapos ewan ko natulog na ako pagkatapos non. Nagising ako sa ingay ng aming adviser habang pinapaglinis niya kami ng aming classroom. Cleaner nga pala ako ng araw na ito kaya lang inaantok talaga ako kaya pagpasok ko ng classroom, hinintay ko na lamang mag-practice time.
Ako ay may lobo
Lumipad sa langit
Hindi ko na nakita
Pumutok na pala
Sayang ang pera ko
Pambili ng lobo
Sa pagkain sana
Nabusog pa ako
Exercise namin kanina. Isang genius na tao o batang na-taichi na ng lobo ang nakakuha agad ng pinagtatapon naming mga kamay at pagbali-bali ng mga buto kanina. Tawa ako nang tawa nang ginawa namin ito kasi.. kasi.. kasi nakakatawa. Anyway, pagkatapos mag-practice ng mga kanta, nag-lunch na kami. Alam kong walang kuwenta ang ikuwento kung anong kinain ko kanina pero nasiyahan naman ako sa Cheeseburger Deluxe na binibili ko kapag short ako at gusto kong kumain ng Quarter Pounder. Isa pang magandang nangyari sa lunch ko ay nakain ko lahat ng fries ko, minsan lang kasing mangyari. Pagkatapos kumain at matulog nang sandali, umakyat na rin ako sa auditorium.
~
Hindi ko alam pero alam kong galit ka sa akin. Feeling ko talaga galit ka sa akin kasi, ewan ko, siguro sa mga tingin mo. Alam mo namang takot akong lumapit sa mga babae kaya ganoon na lang ang nararamdaman ko at naiisip ko sa tuwing nakikita kita at nagkakatinginan tayo. Takot na takot talaga ako sa'yo. Siguro doon sa mga bagay na nakasakit sa kaibigan mo or dahil siguro nalaman mong minsan kong inisip na gawin kang trabahador sa aking restaurant sa Restaurant City. Hindi ko maipaliwanag kung bakit. Paglapit ko sa piano, nakita kong papalapit ka sa akin, nakangiti. Hindi ako sigurado pero alam kong kinabahan ako at napakapit sa isang upuang malapit sa akin. "Mart, galit ka ba sa akin, Uh?" biglang tanong mo sa biglang paglapit mo sa akin, nasa likod mong banda sina Claudette at Justine. Hindi ko sila kaagad napansin at inisip ko kung sasabihin kong "Jemaima, it's not appropriate to say two listeners' names at both ends of your direct speech." Napailing na lang ako dahil hindi naman ako galit sa'yo. Nagpatuloy ang hindi ko pagsasalita at hindi na talaga kita naririnig pero alam kong nalulungkot ka kaya niyakap na lang kita at nagulat naman ako dahil yumakap ka rin. Doon na rin siguro ako nakapagsalita nang tuluy-tuloy at nakapag-usap pa rin naman tayo bago ka pa pagalitan ni Ma'am Carlos. Labas tayo sa Monday, libre ko na naman. Na-miss din kita. :)
Goyo Ka! D:<
Note: This is one of my most offensive posts. I'm such an ass. Hindi ko talaga sila kilala. Hindi totoo lahat ng sinasabi ko. Hindi talaga sila totoo. O hindi ako totoo sa kanila?
Gusto ko ng Pet Society na T-shirt.
~
Want to get fuckin' bored?
Faraday. Hindi ko alam kung bakit nawala na sa isip ko ang napakagandang intro sana para sa composition na ito at kung bakit ko gagawin ito. Bigyan na lang natin ng isang maikling paglalarawan. Wala rin namang pagkakaiba sa section na ito sa ibang naging mga section ko, yung ibang kaklase ko baka mamatay siguro pag hindi sila nakapag-aral para sa quiz sa Social Studies o Math, halos mabaliw na pag bumagsak sa isang test at pagkalaki-laki ng mga project samantalang yung akin e nagmumukhang gawa ng Grade 1 sa tapat ng mga bunga ng pagpapakahirap ng isang professional, ang ibang tao maingay, as in sobrang ingay akala mo may kuwenta pa ang mga sinasabi dahil sa hindi na tagalog ang kanilang ginagamit na wika o guni-guning pilit na pinapaikot sa akin ng utak ko dahil siguro mas alam ng utak ko na 'paretsong, wag ka nang makikinig sa kausap mo. ang boring!' at sa huli ay ngingitian ko pa rin ang kumausap sa akin kahit na ang ginawa niya sa akin ay posibleng maging dahilan para hampasin ang kanyang pagmumukha, may mga tao ring magugulo, mamamatay-tao, manggagantso, manloloko, illegal recruiter, magnanakaw, may AIDS, snatcher, drug lord, simpleng drug lord, manghihithit ng rugby, katol at glue, inihaw na tilapia, relyenong bangus, superhero, kontrabida at bida. At masaya akong isa ako sa kanila.
~
Faraday. Sinu-sino ba kami? Alphabetically-arranged na ito, boys muna then girls. Game.
The OMG
Ramon. Si Ramon ay isang fan ni Lady Gaga. As in memorize niya na siguro lahat ng mga kanta ng nasabing baliw na babae hanggang sa mga lyrics nila. Kalimitan siyang nakikitang kumakanta, may nakasaksak na earphones sa kanyang mga tenga at kumakanta. Mahilig sa musika si Ramon at hinding-hindi niya ito kayang iwanan. Well, natawag siyang LG sapagkat hindi lang sa kinakanta niya ang mga awit ng naturang autistic na singer kung hindi sinasayaw niya pa ang ibang mga kanta nito. We once asked Ramon why Lady Gaga called herself gaga and he replied that gaga means 'crazy'. I think that's where i can see it, Ramon goes crazy not only with lady gaga's songs and dances to them but to some other songs. Hindi lang yan. Masasabi nating tinutukso siya ng mga kaklase naming lalaki sa pagiging, well sabihin na nating bading pero sa tuwing maglalaro ng Dota ang mga ito ay hindi nakalilimutang yayain si Ramon. Oo, magaling mag-Dota si Ramon. Naikuwento niya pa nga sa aming gustung-gusto niyang marami siyang pinipindot kapag naglalaro siya. Kung ikaw si Boush o si Raijin, ikaw si Ramown.
The Joker
Drexler. Haha. Mukhang kontrabida ang dating ni Drexler dito, pero bidang-bida si Drex pagdating sa pagbuhay sa klase. Sikat siya sa mga pagpapatawa, mga biglaang jokes at hamak namang kaya niyang patawanin ang buong Farad kahit na ang mga inaantok pa, malungkot, bagsak sa Math, ni-rape ng ama, ni-rape ng ina, ni-rape ng aso, natapakan ang paa, sinampal ang mukha, hinambalos ang pagmumukha, minura, binatukan, inapi, sinunog ang kaluluwa at pinagtripan ni Ma'am Gozo. Expert na expert si Drex sa pagpapatawa. Hindi malayong magkakasundo kayo kung madali kang makakuha ng isang joke. Isa rin si Drexler sa mga mahuhusay mag-Dota sa Faraday.
The Pro
Bobier. Sus? Nasa title na mismo. Kung naghahanap ka ng singer at napakagaling maggitara, nandiyan si Bobi. As in napakagaling niyang mag-pluck at sabihin man nating isa kang beteranong singer at mahalata mong hindi niya tinatamaan ang mga tono kapag kumakanta siya, masasabi ko sa sarili kong, hindi lang bilang isang kaibigan ni Bobier, kundi isa na ring manonood na hindi na masagwang pakinggang kumanta si Bobier. Kung naghahanap ka naman ng manlalaro sa basketball, nandiyan pa rin si Bobi. magaling din siyang mag-basketball at lubhang napakaseryoso kapag naglalaro na kahit na malayo sa pagiging kuwela niya at palabiro sa mga kaklase at kaibigan. At kung naghahanap ka naman ng mabisang aktor o voice actor, nandiyan din si Bobier! Kinahumalingan na siya ng halos lahat ng aming English at Filipino teachers (classmate ko na 'to second year pa lang) at hindi ko puwedeng sabihing hindi siya magaling umarte dahil napatunayan na niya iyon sa maraming sinalihang mga palabas at paligsahan. Magaling din mag-Dota at mag-drawing si Bobier.
The Actor
Miah. Masasabi ko ngang magaling na aktor si Bobier pero hindi naman patatalo itong si Miah. Hindi ko alam pero may sarili ring kakayahan itong si Miah, kahit na sabihin nating madalas na kasama niya ay mga babae o mga mahilig mag-aral sa tuwing bakante ang oras ay masasabi kong kaya niyang maging sino pa man bilang isang role. As in mararamdaman mo talaga ang dapat na maramdaman kapag umarte na siya na malayo siguro sa pag-arte ni Bobi na may halong kakatuwaan pero pareho silang magaling, mula rito, masasabi kong mas angkop si miah sa mga trahedya at malulungkot na sitwasyon at komedya naman para kay Bobier.
The Artist
Ron. Si ron lang naman ang pinakamagaling sa lahat ng boys sa TLE para sa akin. Siguro noon pa lang mahilig nang mag-drawing itong si Ron dahil nakikita kong kapag wala siyang ginagawa sa mga walang kuwentang subject namin, gumuguhit siya ng kung anu-anong mga kakatuwang bagay at hindi lang basta-basta ang mga linya at disenyong ginamit. Siya rin ang takbuhan ng klase kapag nagpapagawa ng mga background para sa mga play o hindi natapos na plate sa TLE. Sa pagiging tahimik na tao ni Ron ay hindi pa rin nawala ang hilig din nito sa pagpapatawa ng mga tao sa kanyang mga birong hindi mo sukat akalaing masasabi ng isang taong tulad niya.
The Editor
Ronel. Si Kulot na! Salot, joke. si Ronel na siguro ang pinakamahusay sa amin mag-edit mula sa mga larawan, photoshops, paperworks, projects, videos, movies at mga sumbrerong ginagamit sa Carol Fest. Isa si Ronel sa mga malalawak ang imahinasyon sa klase kasama ang paggamit ng applications at softwares sa computer. Malalayo ang kanyang mga gawa sa isang gabi lang ang ginamit na oras sa pagpapakahirap. Magaling din kumanta itong si Kulot, siya ang nagdadala sa tenor dahil siya lang kasi ang taong madaling makaalala ng mga tonong ibinibigay sa amin.
The Bass
Mark. Isa pang kulot. Kung may Ronel ang tenor, may ultra bass ang bass. Si Manalo lang naman ang gumagabay sa bass sa tuwing nagpapraktis kami ng kanta. Hindi ko alam kung paano siyang nakakasisid nang ganoong kalalim kasi nahihirapan talaga ako kapag sinusubukan kong kantahin ang piyesa para sa boses niya sa pagkanta. Hindi nga lang pala sa pagkanta may ibubuga itong kulot na ito, magaling din siya sa Math. Naalala ko noong third year kami, e teacher niya nanay niya sa Math. nagagalit siya kapag alam niya na ang itinuturo ni Ma'am Manalo, natatawa lang ako, wala lang. At sobrang natutuwa ako kapag natataasan ko siya sa kahit na anong math na subject, feeling ko talaga matalino na ako pag nagkakaganoon. Kalimitan namang kasama nitong si Mark si Rey habang naglalaro ng chess sa Maceda Building sa tuwing nagkakaroon kami ng klase sa English kasama si Ma'am Correa.
The Chinese
Ong. Magulat ka, this boy's 3/4 Chinese pero straight mag-Tagalog at hindi marunong mag-Chinese. Chinese ang apelido niya at intsik na intsik ang mukha niya kaya siguro tinatawag ko siyang minsang intsik. At bakit naman Chinese ang title niya? Hindi ko rin alam pero sa tuwing may nababasa, naririnig o nararamdamang ka-intsikan ay tumitingin lahat kay Ong at minsan nang nagbahagi ang singkit sa mga naturang pagkakataon na medyo naaasar siya na sa tuwing may Chinese na lang ay tumitingin sa kanya. Chowking. Mahilig si Ong sa mga katatawanan at magaling mag-Dota. Isa rin sa mga taga-photoshop ng Faraday at madaling kasama at kausap. Minsan nang kinuwento ni Romar sa akin na kapag nagagalit si Ong, bumibilog ang mga mata niya. Walang sinasanto si Ong kapag galit siya. Pag galit siya, galit siya. Kaya siguro hinahayaan niya na lang ang mga tao minsan kapag ginugulo o inaasar siya, siguro kinokontrol niya ang galit niya, kasi sa tingin ko kapag nagagalit siya, baka hindi niya makontrol ang sarili niya. Masayahing tao si Ong.
The Programmer
Miah. Si Miah lang naman ang pinakamabilis makaintindi sa Comsci namin kahit na siguro limang minuto lang siyang turuan ng isang leksyong sinabi sa amin ni Ma'am Aniban sa loob ng isang oras. Mabilis ang kanyang utak sa paga-analyze at di hamak na sobrang galing magsagot nang hindi sinusulat sa papel. Hindi ko alam kung may mas matalino pa kay Miah sa mga ganitong aspeto pero sa tingin ko siya ang pinakamahusay sa amin sa Comsci at sa ibang subject na Math. Kung hindi niya ginagambala sina Persis at Feliz sa kanilang mga braces at kung anu-ano pang maaaring ibato sa dalawang babae, makikita si Miah na naglalapag ng mga kabayo at hari kasama sina Mark at Rey.
The Leader
Rey. Siya na siguro ang may pinakamalakas na boses sa grupo. Hindi ko na naman alam pero siya lang ang pinuno na pinakikinggan naming hindi kami tinatawag nang limang ulit pa. Talo niya ang aming presidente sa pagtawag ng atensyon at kagustuhan ng nakikinig na mga tao, sumusunod at wala nang nagdadaldalan pa. Seryoso si Rey sa mga bagay na dapat sineseryoso namin, o sa CAT ko lang iyon nakikita pero hindi puwedeng sabihing hindi siya naging magaling at responsableng leader sa amin. Si Rey din ang madalas na pambato ng aming section at ng aming paaralan sa tuwing may mga nagaganap ng kompetisyong pantalastasan, tagisan ng malalakas na boses, galing ng pagsasalita at pagkontrol sa pagtalsik ng laway. Sa kabila ng mga seryosong mga oportunidad na iniaatas sa kanya, hindi pa rin mawawala sa mga mata ng farad ang makulit, hyper at malalaking mga mata ni Rey.
The Teddy
Art. Sa tingin ko, si Art ang pinakamataba sa mga lalaki. Sa pagiging mataba niya, hindi naman siya inilayo nito sa pagkakaroon ng pagkadami-daming mga kaibigang handa niyang tulungan at hindi handang tulungan siya. Si Art lang naman ang isa sa mga madalas takbuhan ng mga tao, lalo na ng mga babae para yakapin at maglabas ng sama ng loob kasi una, ang taba niya kaya malambot siya sigurong yakapin, ikalawa, kapag siguro naman sinuntok siya nang sinuntok ng isang babae e tatalbog lang lahat ng itinatapon sa kanya. Isa pang dahilan siguro ang pagbibigay ni Art ng mga payo sa kanyang mga kaibigan, masasabi lamang na isa si art sa mga mapagkakatiwalaang mga tao sa grupo. Kahit na madalas siyang asarin ng kanyang mga kaibigan, nananatiling malakas si Art sa mga pagsubok sa buhay at Dota. Sa kabila na rin ng kanyang kalakihan, hindi malalayo si Art sa mundo ng mga talentado at masayahing mga tao.
The Master Rapper
Jayrell. Sa tingin ko, si Jay na ang pinakamagaling mag-Dota sa Faraday. Hindi hadlang sa kanya ang pagiging isa sa mga pinakabatang miyembro ng section upang mailayo sa mga matatalino at magagaling na mga nilalang ng Faraday. Hindi rin maikakailang isa si Jayrell sa mga paboritong kasama ng mga tao dahil sa pagiging kuwela nito, pagiging magaling sa pang-aasar, mga biglaang pagtatanong sa mga bagay-bagay kasabay ng pagbabahagi ng ilang katotohanan at impormasyon tungkol dito at kasiyahang idinudulot niya sa tuwing may inaasar siyang tao. Isang talentong mapapansin sa kanya ang galing sa pag-rap. Hindi ko alam pero kapag sa mga minsang pagkakataong may mga ipinapatugtog na hiphop at kahit ayaw na ayaw ko sa uri ng musikang ito, hindi ko maaaring sabihing hindi ako natutuwa kapag sinasabayan na ito ni Jayrell. Magaling din si Jayrell sa basketball at matagal na naming hinihintay magbakasyon. Akin ang Amon Ra.
The ~
i-comment niyo kung ano si Mart. Go! Best description wins and will be posted!
The Dancer
Jane. Sandali man lamang namin siyang nakasama, pamilya pa rin ang tingin namin sa kanya. Si Jane na siguro ang pinakamagaling sumayaw hindi lang sa aming section kundi sa buong batch namin. Marami na siyang sinalihang mga sayaw at palabas na may sayaw. Siguro magpatugtog lang ako ng isang kantang medyo maganda ang beat, hindi mapipigilan ni jane ang mapaindak at mapakembot, magsasayaw at magsasayaw siya kung gusto niya at hindi ko masasabing hindi siya magaling. Nasa ibang bansa na si Jane ngayon pero may mga sitwasyong nabibigyan kaming Faraday ng pagkakataong makausap at mapatawa siya.
The S
Smile. Hindi ko alam kung bakit hindi pa rin siya nagagalit sa akin pero tuloy pa rin ako ng pang-aasar sa kanyang pagkakaroon ng diperensya sa pagsasabi ng S sound kapag siya ay nagsasalita. Simula nang napansin ko iyon sa kanya, hindi na ako nagsawang ipaulit-ulit ang pagpapaalala ng kanyang kahinaan at paggaya sa kanya sa tuwing nagkakamali siya rito. Ngunit na kahit ganoon siya, hindi pa rin nakatakas sa aking mga paningin ang ganda ng kanyang mga mata. Hindi man ako matuwa kung ako lang ang nakapansin sa kanya noon, iyon at iyon pa rin ang nagsisilbing dahilan para maging isa siya sa mga kinagugustuhan ng mga lalaki, kahit di nila napapansin iyon. Si Smile ay isang maliit na tao pero hindi siya nalalayo sa mga matataas na marka sa Physics. Minsan niya nang natamo ang pinakamataas na score sa amin sa periodic test. Magaling man siya sa nakababaliw na subject na ito, si Smile ay masarap kasama kahit na siya ay isang babae sapagkat hindi siya sobrang maarte at alam niyang kailangang mag-enjoy sa buhay at ayaw na ayaw niyang nalulungkot. Kaya siguro smile ang pangalan niya... o galing kaya ito sa kabayo?
The YouTube Sensation
Bernadyn. Si Bernadyn lang naman ang kaisa-isang may solong video sa YouTube! Haha. Hindi ako sigurado kung sino talaga ang may pakana ng kanyang sumikat na video na nagsilbing slideshow lang naman ng kanyang mga solong larawan. Ngunit kahit na umabot na sa ganito kataas na hindi ko alam kung pang-aasar o paghanga kay Bernagirl, hindi pa rin ito nawawala sa pagkontrol at pagkakaroon ng kakaibang taas ng pasensya para sa mga tao sa paligid niya. Isa rin si Bernadyn sa mga taong mahilig mag-aral sa aming section at kadalasang may mga assignment sa bawat asignatura may itinatakda ngunit kahit na ganoon siya kahigpit sa kanyang pag-aaral, hindi pa rin siya nawawalan ng oras para sa kanyang mga matatalik na kaibigan sa panahon ng sineng pinoy at World of Fun.
The Scriptwriter
Paula. Siya lang naman ang takbuhan ng klase sa tuwing kailangan ng script. Hindi pa nababali si Paula sa kanyang mga isinusulat para sa aming mga dula dahil naging maayos lahat ng takbo ng lahat ng aming mga palabas. Nadala na kami ng kanyang mga isinulat sa tagumpay, iniligtas na kami sa kapahamakan at nagpasigla sa aming mga aktor at aktres. Si paula ay isang masayahing tao.
The Alto
Justine. Si Justine ang pinakamagaling mag-alto sa Faraday para sa akin! As in ang dali niyang nakukuha ang dapat na tonong kinakanta at minsan niya lang makalimutan ang mga ito, yata. As in hangang-hanga ako sa talento niyang ito. Hindi lang pagkanta ang kaya niyang ipakita sa iba, marunong din siyang maggitara. Naalala ko, sa kanya nagpaturo ng gitara ang mga babae noong magkaklase pa kami sa Calvin. Madalas ding lumabas ang lahat ng bagay sa paligid ni Justine na cute. Hindi niya masabing maganda ang isang bagay, na ang sarap-sarap tingnan ng bagay, na sobrang nakakaakit ng isang bagay, cute ang isang bagay. Mula rito, masasabi kong napakamasayahing bata rin itong si Justine na katulad ni Smile ay hindi sineseryoso ang mga magagaang problema sa mundo, maliban na lang kapag may tuna sandwich.
The Wiz
Covar. Si Covar siguro ang isa sa mga pinakamatatalino sa Faraday, tingin ko. Siya lang kasi ang pinakanakakasurvive sa aming Chemistry at Math classes maliban kay Miah. Minsan, siya lang ang nakakakuha ng mataas na marka sa Math tests at quizzes namin at iyon na siguro ang nagsilbing nagpasikat sa kanya. Siguro kung hindi siya naging ganito kagaling ay hindi maririnig sa klase ng Faraday na may Covar pala silang kaklase. Pero seryoso, naghahanap ka ng kakampi? Nandiyan lang si Covar sa tabi. Masabi man nating sobrang talino ng babaeng ito, hindi ko siya nakikitang nagbabasa ng notebook kapag may bakante kaming mga klase, madalas niyang kasama sina Feliz at Malou at kasalukuyan siyang natutuwa sa pagsalo ng bola at pagdampot ng mga bituin.
The Bry Star
Brylline. Isa lang naman si Brylline sa mga bababaeng hindi ko alam kung pinagtritripan ng mga boys ng batch namin pero alam kong malaki ang respeto at ipinapakitang paghanga nila sa dalagang ito. Yung tipong kapag nakikita nila si Brylline ay kung hindi sila kiligin mula sa kani-kanilang mga puwesto ay nilalapitan si Brylline at nagsasabi ng kung anong nakakakilig na bagay tungkol o para sa dalaga na ikangingiti o ikatatawa naman ni Brylline. Ayaw rin nilang inaaway o sinasaktan si Brylline at dahil sa mga ito, palaging maraming fans si Brylline kapag siya ay may gagawing kung ano sa harap ng klase, hindi siya nawalan ng fans. Bagamat ganito ang kasikatan niya, hindi niya pa rin nakalilimutan ang kanyang sarili at tumutuloy pa rin at sumasama sa agos ng buhay. Isa si Brylline sa mga masasayahing tao sa Farad at mahilig mag-drawing ng anime.
The Eater
Persis. Hindi man ito maging kapansin-pansin sa babae, si Persis ang isa sa mga pinakamatatakaw sa grupo. Oo, mahilig siyang kumain kahit na sa unang kita mo pa lang sa kanya ay akala mo'y inabandona na siya ng kanyang mga magulang at ang tangi niya na lamang kinakain sa araw-araw ay ang mga pagkaing tira-tira o minsa'y hindi na siya sumusubo ng ni isang kutsarang kanin o chicken fillet sa kanyang bibig. Hindi mo mapipigilan si Persis sa pagbili kapag siya ay nagugutom, bibili siya nang bibili hanggat hindi siya nabubusog. Pero siguro pagtingin mo sa kanya pagkatapos ng ilang linggong tuluyang pag-ubos ng pera para lamang sa pansariling kabusugan, makikita pa rin sa mga resultang hindi pa rin mas mataba sa iyo si Persis. Isa lang naman si Persis sa mga magagaling sumulat sa Faraday at nagkamit na ng ilang tagumpay sa nasabing larangan. Hindi rin maikakaila ang kanyang talento sa pag-arte at pagkanta. Si Persis ay malapit at maaruga sa kanyang mga kaibigan, magaling magbigay ng mga payo kahit na kadalasang may dala-dala siyang dalawang Moo sa isang kamay at siomai at potato chips sa kabila.
The Actress
Mia. Katulad ni Persis, isa si Mia sa mga pinakamagagaling na aktres ng section. Madadala sa mga bawat emosyong kanyang ipinapakita sa harapan, mapakomedya man o drama. Hindi mawawala ang galing niya sa harap ng napakaraming tao, linaw ng pagkakabigkas ng mga nararapat na linya at ubod ng husay niya sa pag-arte. Bihasa man at madala ka sa kanyang mahusay na pagdradrama, hindi malalayo si mia sa mga taong mahilig sa kasiyahan at madadaling makakuha ng mga joke. Isa lang din naman si mia sa mga nagpapatawa sa klase at siya na rin kadalasan ang taga-announce ng mga announcements para sa buong klase. Hinaharap lamang ni Mia ang mga pagsubok sa buhay sa pamamagitan ng pagtawa at buong siglang pagkanta gamit ang kanyang napakagandang boses...
The Silent
Glessie. Hindi man gaanong napapansin ng mga mamamayan ng Farad, hindi mawawala si Glessie sa ilang mga taong nakakakuha ng matataas na marka pagdating sa grammar mapa-Filipino man o English. Minsan na rin siyang napasok sa top 10 ng Filipino na ikinagulat ng karamihan pati na ng aming guro sa nasabing asignatura dahil sa hindi naman ito gaano kasigla sa klase at minsan o halos hindi nagrerecite si klase. Madalas siyang nakikita kasama sina Brylline at Shiera.
The Super Star
Mara. Bilang isang kasapi ng mga talentadong Pilipino, si Mara hindi maikakailang hindi maaaring hindi panoorin kapag showtime na. Bukod sa talentong pagsayaw at pagkanta ng sariling mga lyrics mula sa mga nag-exist nang mga kanta, hindi ko sukat akalaing nag-rarap din pala itong si Mara! Isa pang nagpamangha sa grupo ay ang galing niya sa tuluyang pagsasalita, parang host. Totoong napasaya na ni Mara sa kanyang sariling pamamaraan at alam kong hinding-hindi namin siya makakalimutan at pag-bow niya sa aming harapan, "Break it down, yo!".
The Soprano
Shiera. Madalas mang makalimutan ni Ma'am Gozo ang kanyang tunay na pangalan, hindi mawawala si Shiera sa isipan naming mga Faraday. Paano ba naman, e ang taas-taas ng kanyang boses? Isang bahagi ng choir, malaki ang ginampanang parte ni Shiera sa aming Carol Fest dahil sa taas at ganda ng kanyang boses. Isa man sa mga nakakaaway at ginugulo ko sa Finite Math, hindi ko alam kung susuntukin ko ang nasa harap kong si Persis o sisipain ang likod ng upuan ni Ong tuwing nagsasalita si Ma'am Gallardo kapag wala si Shiera, wala akong mainsulto!! Bagamat isa sa pinakamaliliit, hindi papatalo ang napakalaking boses ni Shiera.
The Laugh
Camille. Masayahing tao. Magugulat ka na lang at gugustuhin mong ipikit ang iyong mga mata at bali-baligtarin ang mundo kapag nakita mong nakasimangot o umiiyak si Camille. Bakas sa kanyang mga ngiti ang pagkakaroon ng buhay na walang problema, paghiga sa kalangitan at yung kakaibang feeling kapag wala si Ma'am Diaz dahil sa alam mong may quiz o si Ma'am Carlos dahil sa alam mong wala kang report sa kanya. Madali ring malaman kung sino ang tumatawa kapag narinig mo siyang napakasaya.
The Poet
Louella. Maituturing mang matangkad, nakikita si Louella bilang isang tahimik na nilalang. Sikat dahil sa mga puri ni Ma'am sa galing niyang mag-compose ng kanyang mga sariling likhang tulang talaga namang pagkagaganda. Madalas na may mga tula ang bawat presentasyon nila sa Filipino pero hindi ko alam kung siya ang gumagawa, isipin niyo na lang na siya iyon para tama yung title na ibinigay ko. XD
The Fail
Mara. Eto malupet. Nakuha niya ang nakatutuwa, nakababaliw at napakasarap na ibatong bansag na ito mula sa isang trahedyang nangyari noong turnover namin. Hindi man ganoon kasaklap ang nangyari, nagsilbi iyong mitsa upang subaybayan ng mga pinakametikulosong mang-aasar ng section ang lahat ng mga kilos at gawi ni Mara. Naging kakatuwa man ang naging bansag sa babaeng ito, hindi pa rin mawawala ang sariling pagpipigil, pagtanggap sa kabaliwan ng kapwa at mahigpit na taling nagbibigkis sa kanya at ng lahat ng kanyang mga kaibigan. Madalas siyang makikitang nakikipagparamihan kay Ong kung ilang beses nilang masasabi sa bawat isa ang Stupid Man sa isang araw.
The Pretty
Kathlene. Maging sa kahit anong paraan man ipakita ni Kathlene ang kanyang sarili, hindi ko masasabing hindi siya puwedeng maging kaakit-akit sa harap ng mga kalalakihan. Mahina man ang boses, hindi mawawala kay Kathlene ang pagiging madaldal sa harap ng kanyang mga kaibigan at pagbibitaw ng kung anong mga joke. Maliban kay Joselle, isa siguro siya sa mga binubulabog ko sa English room kapag busy na nagdo-drawing si Ma'am Correa ng invisible lines sa kanyang buong pagmumukha sa harap ng aming klase.
The Eyes
KM. Isa sa mga bihasa at mabibisang puno ng klase, hindi pa rin mawawala sa kanya ang pagkakaroon ng malumanay na pagsasalita at nagpapaawang mga mata. Hindi ko alam kung sinong praning ang nakita si Santino sa maamong mukha ni KM. Kapag wala pa si Bobier sa kadahilanang sadyang pagpapa-late o di malamang pag-absent, makikita si KM na nagmumukmok sa isang tabi at sumisigaw at hinahanap ang kanyang Toff. Hindi man siya ganoong kabayolente ay madalas pinapainit ko at ni Ma'am Correa kasama ng kanyang mga instructions at answer key ang kanyang ulo kapag may English kami.
The Cheeks
Feliz. Though originally ko siyang tinawag na The Braces dahil sa araw-araw na pang-aasar namin ni Pabillore sa kanyang kakaibang ngiping may sikretong hindi ko pupuwedeng isulat dahil sa napakasagrado nito at baka sabunutan ako ni Feliz kapag nabasa niya ito, ang laki talaga ng mga pisngi niya. Feeling ko talaga ito ang kanyang chuchu, o isa sa kanyang mga katangiang madali siyang malapitan ng mga lalaki, magustuhan at ilibre ng kung anu-ano kapag isinama mo sa canteen. (NOTE: Kapag pupunta ka ng canteen huwag na huwag mong isasama si Feliz, at Persis na rin) Si Feliz ay isang masayahing tao kahit na alam kong napakamaunawain niya at pangungurot at paghahampas niya sa kanyang mga mang-aasar.
The Recite
Aleine. Hindi man ganoong kalabis na matalino itong si Aleine, bawing-bawi naman ang klase sa kanyang mga pagtatanggol sa tuwing hindi kami makakapag-recite o wala kaming maisasagot sa aming guro dahil sa hindi kami gumawa ng aming mga asssignment. As in ung tipong lahat kami mukhang natatae na sa sobra-sobrang pagbubutil ng aming pawis kasama na ng nag-iinit na ulo ng aming guro, bigla na lamang may magtataas ng kamay sa loob ng kuwarto at magbabahagi ng kanyang kaalaman tungkol sa kasalukuyang pinag-uusapang paksa, kahit na hindi nito lubos na matutumbasan ang tunay na sagot na hinahanap ng aming guro, si Aleine na iyon. Mahilig din siya sa anime at Koreano at Hapon at kahit na ano basta singkit at mga singkit ang gumawa.
The Guitarist
Malou. Ang aming president. Hindi niya mapigilan ang kanyang sarili kahit na gustung-gusto niya na ring huwag nang um-attend ng French at Adchem. Alam niyang siya ang babatuhin at bubugahan ng apoy ng aming mga guro kapag ma-late man kami o hindi um-attend ng klase. Isa siya sa mga nagdala sa aming pangkat sa tuktok sa lahat ng paligsahang aming sinalihan. Hindi nawalan ng pag-asa si Malou, binalewala lahat ng mga harang sa daan at buong lakas at tapang na hinila kaming lahat para lamang masabing hindi kami magpapatalo sa iba at alam nilang hindi naging madaling kalaban ang mga nilalang ng Faraday. Isa pang maganda kay Malou ang sobrang galing niya sa paggigitara. Minsan naalala ko noong eliminations namin sa Carol Fest, nasira niya pa ang isang string ng kanyang gitara dahil sa kami ang nakakuha ng pinakamataas na score mula sa judges. Hindi lang basta-bastang nakasisirang mga strum ang kayang gawin ni Malou kundi malulupet na pagp-pluck ng mga kanta at hamak namang napasasabay niya ang mga nakapaligid sa kanya kapag nagwawala na ang kanyang mga daliri at umaalingawngaw na ang kanyang pagkalakas-lakas na boses.
The Pianist
Isay. Pinakamaliit man sa grupo, siya ang pinakamagaling sa amin sa piano, o siya lang ang marunong magpiano. Haha. Lubhang masarap pakinggan si Isay kapag nakaharap na siya sa piano at walang ibang teacher sa paligid. Kasama siya ni Malou na nagdala sa Farad sa Carol Fest. Hindi kami makakakanta ng pagkaganda-ganda kung wala si Master Isay at ng pasensya niya sa aming mga nakababaliw at panget na boses. Obvious na rin siguro na kung may alam kang instrumento ay mahilig ka sa musika. Madalas makita si Isay na nakikinig sa musika kapag walang teacher at hindi siya pinagtritripan ng mga tao.
The Dimples
Joselle. Palagi na lang sumusulpot dimples niya! Patunay lamang na isa siyang masayahing bata, si Joselle, katulad ni Camille ay hindi malalayo sa mga taong kahit na hindi alam ang isasagot sa teacher na nagtatanong ay nakangiti pa rin. Mahilig si Joselle mag-drawing at alam kong gustung-gusto niyang iginuguhit si Detective Conan. minsan na ring nagdala si Joselle, dahil sa kaadikan niya sa nasabing anime, ng DVD ni Detective Conan. Walang kamatayang Detective Conan, minsan na ring naging Detective Conan ang kanyang display image sa YM at may keychain din siyang Detective Conan! Kulang na lang may lumalakas siyang sapatos at nagpapatulog na relo. Detective Conan, Detective Conan, Detective Conan.
The Shy
Michelle. Diya na siguro ang pinakamahiyain sa amin sa klase. Hindi na rin maikakailang mahina ang kanyang boses at hindi gaanong natatawag sa klase. Kapag hindi ko siya binubulabog tuwing math namin, pinagtiyatiyagaan nilang sagutan nina Malou at Isay ang mga practice exercises na pakana ng aming guro habang sila ay nagtatawanan. Hindi ko alam kung bakit kailangan matuwa sila nang ganoon kasaya e alam kong Math ang klase namin. Kailan ka ba natuwa sa pagsagot sa mga quiz ni Ma'am Diaz?
~
Hindi pa lahat iyan, at alam kong ni isa wala kang naintindihan. Gumawa ka na lang ng sarili mo. Gusto ko sanang mag-sorry sa ilang mga katotohanan at kasinungalingang aking mga inilagay. Hindi naman kayo mamamatay niyan e.
Maraming salamat, Faraday!!
Gusto ko ng Pet Society na T-shirt.
~
Want to get fuckin' bored?
Faraday. Hindi ko alam kung bakit nawala na sa isip ko ang napakagandang intro sana para sa composition na ito at kung bakit ko gagawin ito. Bigyan na lang natin ng isang maikling paglalarawan. Wala rin namang pagkakaiba sa section na ito sa ibang naging mga section ko, yung ibang kaklase ko baka mamatay siguro pag hindi sila nakapag-aral para sa quiz sa Social Studies o Math, halos mabaliw na pag bumagsak sa isang test at pagkalaki-laki ng mga project samantalang yung akin e nagmumukhang gawa ng Grade 1 sa tapat ng mga bunga ng pagpapakahirap ng isang professional, ang ibang tao maingay, as in sobrang ingay akala mo may kuwenta pa ang mga sinasabi dahil sa hindi na tagalog ang kanilang ginagamit na wika o guni-guning pilit na pinapaikot sa akin ng utak ko dahil siguro mas alam ng utak ko na 'paretsong, wag ka nang makikinig sa kausap mo. ang boring!' at sa huli ay ngingitian ko pa rin ang kumausap sa akin kahit na ang ginawa niya sa akin ay posibleng maging dahilan para hampasin ang kanyang pagmumukha, may mga tao ring magugulo, mamamatay-tao, manggagantso, manloloko, illegal recruiter, magnanakaw, may AIDS, snatcher, drug lord, simpleng drug lord, manghihithit ng rugby, katol at glue, inihaw na tilapia, relyenong bangus, superhero, kontrabida at bida. At masaya akong isa ako sa kanila.
~
Faraday. Sinu-sino ba kami? Alphabetically-arranged na ito, boys muna then girls. Game.
The OMG
Ramon. Si Ramon ay isang fan ni Lady Gaga. As in memorize niya na siguro lahat ng mga kanta ng nasabing baliw na babae hanggang sa mga lyrics nila. Kalimitan siyang nakikitang kumakanta, may nakasaksak na earphones sa kanyang mga tenga at kumakanta. Mahilig sa musika si Ramon at hinding-hindi niya ito kayang iwanan. Well, natawag siyang LG sapagkat hindi lang sa kinakanta niya ang mga awit ng naturang autistic na singer kung hindi sinasayaw niya pa ang ibang mga kanta nito. We once asked Ramon why Lady Gaga called herself gaga and he replied that gaga means 'crazy'. I think that's where i can see it, Ramon goes crazy not only with lady gaga's songs and dances to them but to some other songs. Hindi lang yan. Masasabi nating tinutukso siya ng mga kaklase naming lalaki sa pagiging, well sabihin na nating bading pero sa tuwing maglalaro ng Dota ang mga ito ay hindi nakalilimutang yayain si Ramon. Oo, magaling mag-Dota si Ramon. Naikuwento niya pa nga sa aming gustung-gusto niyang marami siyang pinipindot kapag naglalaro siya. Kung ikaw si Boush o si Raijin, ikaw si Ramown.
The Joker
Drexler. Haha. Mukhang kontrabida ang dating ni Drexler dito, pero bidang-bida si Drex pagdating sa pagbuhay sa klase. Sikat siya sa mga pagpapatawa, mga biglaang jokes at hamak namang kaya niyang patawanin ang buong Farad kahit na ang mga inaantok pa, malungkot, bagsak sa Math, ni-rape ng ama, ni-rape ng ina, ni-rape ng aso, natapakan ang paa, sinampal ang mukha, hinambalos ang pagmumukha, minura, binatukan, inapi, sinunog ang kaluluwa at pinagtripan ni Ma'am Gozo. Expert na expert si Drex sa pagpapatawa. Hindi malayong magkakasundo kayo kung madali kang makakuha ng isang joke. Isa rin si Drexler sa mga mahuhusay mag-Dota sa Faraday.
The Pro
Bobier. Sus? Nasa title na mismo. Kung naghahanap ka ng singer at napakagaling maggitara, nandiyan si Bobi. As in napakagaling niyang mag-pluck at sabihin man nating isa kang beteranong singer at mahalata mong hindi niya tinatamaan ang mga tono kapag kumakanta siya, masasabi ko sa sarili kong, hindi lang bilang isang kaibigan ni Bobier, kundi isa na ring manonood na hindi na masagwang pakinggang kumanta si Bobier. Kung naghahanap ka naman ng manlalaro sa basketball, nandiyan pa rin si Bobi. magaling din siyang mag-basketball at lubhang napakaseryoso kapag naglalaro na kahit na malayo sa pagiging kuwela niya at palabiro sa mga kaklase at kaibigan. At kung naghahanap ka naman ng mabisang aktor o voice actor, nandiyan din si Bobier! Kinahumalingan na siya ng halos lahat ng aming English at Filipino teachers (classmate ko na 'to second year pa lang) at hindi ko puwedeng sabihing hindi siya magaling umarte dahil napatunayan na niya iyon sa maraming sinalihang mga palabas at paligsahan. Magaling din mag-Dota at mag-drawing si Bobier.
The Actor
Miah. Masasabi ko ngang magaling na aktor si Bobier pero hindi naman patatalo itong si Miah. Hindi ko alam pero may sarili ring kakayahan itong si Miah, kahit na sabihin nating madalas na kasama niya ay mga babae o mga mahilig mag-aral sa tuwing bakante ang oras ay masasabi kong kaya niyang maging sino pa man bilang isang role. As in mararamdaman mo talaga ang dapat na maramdaman kapag umarte na siya na malayo siguro sa pag-arte ni Bobi na may halong kakatuwaan pero pareho silang magaling, mula rito, masasabi kong mas angkop si miah sa mga trahedya at malulungkot na sitwasyon at komedya naman para kay Bobier.
The Artist
Ron. Si ron lang naman ang pinakamagaling sa lahat ng boys sa TLE para sa akin. Siguro noon pa lang mahilig nang mag-drawing itong si Ron dahil nakikita kong kapag wala siyang ginagawa sa mga walang kuwentang subject namin, gumuguhit siya ng kung anu-anong mga kakatuwang bagay at hindi lang basta-basta ang mga linya at disenyong ginamit. Siya rin ang takbuhan ng klase kapag nagpapagawa ng mga background para sa mga play o hindi natapos na plate sa TLE. Sa pagiging tahimik na tao ni Ron ay hindi pa rin nawala ang hilig din nito sa pagpapatawa ng mga tao sa kanyang mga birong hindi mo sukat akalaing masasabi ng isang taong tulad niya.
The Editor
Ronel. Si Kulot na! Salot, joke. si Ronel na siguro ang pinakamahusay sa amin mag-edit mula sa mga larawan, photoshops, paperworks, projects, videos, movies at mga sumbrerong ginagamit sa Carol Fest. Isa si Ronel sa mga malalawak ang imahinasyon sa klase kasama ang paggamit ng applications at softwares sa computer. Malalayo ang kanyang mga gawa sa isang gabi lang ang ginamit na oras sa pagpapakahirap. Magaling din kumanta itong si Kulot, siya ang nagdadala sa tenor dahil siya lang kasi ang taong madaling makaalala ng mga tonong ibinibigay sa amin.
The Bass
Mark. Isa pang kulot. Kung may Ronel ang tenor, may ultra bass ang bass. Si Manalo lang naman ang gumagabay sa bass sa tuwing nagpapraktis kami ng kanta. Hindi ko alam kung paano siyang nakakasisid nang ganoong kalalim kasi nahihirapan talaga ako kapag sinusubukan kong kantahin ang piyesa para sa boses niya sa pagkanta. Hindi nga lang pala sa pagkanta may ibubuga itong kulot na ito, magaling din siya sa Math. Naalala ko noong third year kami, e teacher niya nanay niya sa Math. nagagalit siya kapag alam niya na ang itinuturo ni Ma'am Manalo, natatawa lang ako, wala lang. At sobrang natutuwa ako kapag natataasan ko siya sa kahit na anong math na subject, feeling ko talaga matalino na ako pag nagkakaganoon. Kalimitan namang kasama nitong si Mark si Rey habang naglalaro ng chess sa Maceda Building sa tuwing nagkakaroon kami ng klase sa English kasama si Ma'am Correa.
The Chinese
Ong. Magulat ka, this boy's 3/4 Chinese pero straight mag-Tagalog at hindi marunong mag-Chinese. Chinese ang apelido niya at intsik na intsik ang mukha niya kaya siguro tinatawag ko siyang minsang intsik. At bakit naman Chinese ang title niya? Hindi ko rin alam pero sa tuwing may nababasa, naririnig o nararamdamang ka-intsikan ay tumitingin lahat kay Ong at minsan nang nagbahagi ang singkit sa mga naturang pagkakataon na medyo naaasar siya na sa tuwing may Chinese na lang ay tumitingin sa kanya. Chowking. Mahilig si Ong sa mga katatawanan at magaling mag-Dota. Isa rin sa mga taga-photoshop ng Faraday at madaling kasama at kausap. Minsan nang kinuwento ni Romar sa akin na kapag nagagalit si Ong, bumibilog ang mga mata niya. Walang sinasanto si Ong kapag galit siya. Pag galit siya, galit siya. Kaya siguro hinahayaan niya na lang ang mga tao minsan kapag ginugulo o inaasar siya, siguro kinokontrol niya ang galit niya, kasi sa tingin ko kapag nagagalit siya, baka hindi niya makontrol ang sarili niya. Masayahing tao si Ong.
The Programmer
Miah. Si Miah lang naman ang pinakamabilis makaintindi sa Comsci namin kahit na siguro limang minuto lang siyang turuan ng isang leksyong sinabi sa amin ni Ma'am Aniban sa loob ng isang oras. Mabilis ang kanyang utak sa paga-analyze at di hamak na sobrang galing magsagot nang hindi sinusulat sa papel. Hindi ko alam kung may mas matalino pa kay Miah sa mga ganitong aspeto pero sa tingin ko siya ang pinakamahusay sa amin sa Comsci at sa ibang subject na Math. Kung hindi niya ginagambala sina Persis at Feliz sa kanilang mga braces at kung anu-ano pang maaaring ibato sa dalawang babae, makikita si Miah na naglalapag ng mga kabayo at hari kasama sina Mark at Rey.
The Leader
Rey. Siya na siguro ang may pinakamalakas na boses sa grupo. Hindi ko na naman alam pero siya lang ang pinuno na pinakikinggan naming hindi kami tinatawag nang limang ulit pa. Talo niya ang aming presidente sa pagtawag ng atensyon at kagustuhan ng nakikinig na mga tao, sumusunod at wala nang nagdadaldalan pa. Seryoso si Rey sa mga bagay na dapat sineseryoso namin, o sa CAT ko lang iyon nakikita pero hindi puwedeng sabihing hindi siya naging magaling at responsableng leader sa amin. Si Rey din ang madalas na pambato ng aming section at ng aming paaralan sa tuwing may mga nagaganap ng kompetisyong pantalastasan, tagisan ng malalakas na boses, galing ng pagsasalita at pagkontrol sa pagtalsik ng laway. Sa kabila ng mga seryosong mga oportunidad na iniaatas sa kanya, hindi pa rin mawawala sa mga mata ng farad ang makulit, hyper at malalaking mga mata ni Rey.
The Teddy
Art. Sa tingin ko, si Art ang pinakamataba sa mga lalaki. Sa pagiging mataba niya, hindi naman siya inilayo nito sa pagkakaroon ng pagkadami-daming mga kaibigang handa niyang tulungan at hindi handang tulungan siya. Si Art lang naman ang isa sa mga madalas takbuhan ng mga tao, lalo na ng mga babae para yakapin at maglabas ng sama ng loob kasi una, ang taba niya kaya malambot siya sigurong yakapin, ikalawa, kapag siguro naman sinuntok siya nang sinuntok ng isang babae e tatalbog lang lahat ng itinatapon sa kanya. Isa pang dahilan siguro ang pagbibigay ni Art ng mga payo sa kanyang mga kaibigan, masasabi lamang na isa si art sa mga mapagkakatiwalaang mga tao sa grupo. Kahit na madalas siyang asarin ng kanyang mga kaibigan, nananatiling malakas si Art sa mga pagsubok sa buhay at Dota. Sa kabila na rin ng kanyang kalakihan, hindi malalayo si Art sa mundo ng mga talentado at masayahing mga tao.
The Master Rapper
Jayrell. Sa tingin ko, si Jay na ang pinakamagaling mag-Dota sa Faraday. Hindi hadlang sa kanya ang pagiging isa sa mga pinakabatang miyembro ng section upang mailayo sa mga matatalino at magagaling na mga nilalang ng Faraday. Hindi rin maikakailang isa si Jayrell sa mga paboritong kasama ng mga tao dahil sa pagiging kuwela nito, pagiging magaling sa pang-aasar, mga biglaang pagtatanong sa mga bagay-bagay kasabay ng pagbabahagi ng ilang katotohanan at impormasyon tungkol dito at kasiyahang idinudulot niya sa tuwing may inaasar siyang tao. Isang talentong mapapansin sa kanya ang galing sa pag-rap. Hindi ko alam pero kapag sa mga minsang pagkakataong may mga ipinapatugtog na hiphop at kahit ayaw na ayaw ko sa uri ng musikang ito, hindi ko maaaring sabihing hindi ako natutuwa kapag sinasabayan na ito ni Jayrell. Magaling din si Jayrell sa basketball at matagal na naming hinihintay magbakasyon. Akin ang Amon Ra.
The ~
i-comment niyo kung ano si Mart. Go! Best description wins and will be posted!
The Dancer
Jane. Sandali man lamang namin siyang nakasama, pamilya pa rin ang tingin namin sa kanya. Si Jane na siguro ang pinakamagaling sumayaw hindi lang sa aming section kundi sa buong batch namin. Marami na siyang sinalihang mga sayaw at palabas na may sayaw. Siguro magpatugtog lang ako ng isang kantang medyo maganda ang beat, hindi mapipigilan ni jane ang mapaindak at mapakembot, magsasayaw at magsasayaw siya kung gusto niya at hindi ko masasabing hindi siya magaling. Nasa ibang bansa na si Jane ngayon pero may mga sitwasyong nabibigyan kaming Faraday ng pagkakataong makausap at mapatawa siya.
The S
Smile. Hindi ko alam kung bakit hindi pa rin siya nagagalit sa akin pero tuloy pa rin ako ng pang-aasar sa kanyang pagkakaroon ng diperensya sa pagsasabi ng S sound kapag siya ay nagsasalita. Simula nang napansin ko iyon sa kanya, hindi na ako nagsawang ipaulit-ulit ang pagpapaalala ng kanyang kahinaan at paggaya sa kanya sa tuwing nagkakamali siya rito. Ngunit na kahit ganoon siya, hindi pa rin nakatakas sa aking mga paningin ang ganda ng kanyang mga mata. Hindi man ako matuwa kung ako lang ang nakapansin sa kanya noon, iyon at iyon pa rin ang nagsisilbing dahilan para maging isa siya sa mga kinagugustuhan ng mga lalaki, kahit di nila napapansin iyon. Si Smile ay isang maliit na tao pero hindi siya nalalayo sa mga matataas na marka sa Physics. Minsan niya nang natamo ang pinakamataas na score sa amin sa periodic test. Magaling man siya sa nakababaliw na subject na ito, si Smile ay masarap kasama kahit na siya ay isang babae sapagkat hindi siya sobrang maarte at alam niyang kailangang mag-enjoy sa buhay at ayaw na ayaw niyang nalulungkot. Kaya siguro smile ang pangalan niya... o galing kaya ito sa kabayo?
The YouTube Sensation
Bernadyn. Si Bernadyn lang naman ang kaisa-isang may solong video sa YouTube! Haha. Hindi ako sigurado kung sino talaga ang may pakana ng kanyang sumikat na video na nagsilbing slideshow lang naman ng kanyang mga solong larawan. Ngunit kahit na umabot na sa ganito kataas na hindi ko alam kung pang-aasar o paghanga kay Bernagirl, hindi pa rin ito nawawala sa pagkontrol at pagkakaroon ng kakaibang taas ng pasensya para sa mga tao sa paligid niya. Isa rin si Bernadyn sa mga taong mahilig mag-aral sa aming section at kadalasang may mga assignment sa bawat asignatura may itinatakda ngunit kahit na ganoon siya kahigpit sa kanyang pag-aaral, hindi pa rin siya nawawalan ng oras para sa kanyang mga matatalik na kaibigan sa panahon ng sineng pinoy at World of Fun.
The Scriptwriter
Paula. Siya lang naman ang takbuhan ng klase sa tuwing kailangan ng script. Hindi pa nababali si Paula sa kanyang mga isinusulat para sa aming mga dula dahil naging maayos lahat ng takbo ng lahat ng aming mga palabas. Nadala na kami ng kanyang mga isinulat sa tagumpay, iniligtas na kami sa kapahamakan at nagpasigla sa aming mga aktor at aktres. Si paula ay isang masayahing tao.
The Alto
Justine. Si Justine ang pinakamagaling mag-alto sa Faraday para sa akin! As in ang dali niyang nakukuha ang dapat na tonong kinakanta at minsan niya lang makalimutan ang mga ito, yata. As in hangang-hanga ako sa talento niyang ito. Hindi lang pagkanta ang kaya niyang ipakita sa iba, marunong din siyang maggitara. Naalala ko, sa kanya nagpaturo ng gitara ang mga babae noong magkaklase pa kami sa Calvin. Madalas ding lumabas ang lahat ng bagay sa paligid ni Justine na cute. Hindi niya masabing maganda ang isang bagay, na ang sarap-sarap tingnan ng bagay, na sobrang nakakaakit ng isang bagay, cute ang isang bagay. Mula rito, masasabi kong napakamasayahing bata rin itong si Justine na katulad ni Smile ay hindi sineseryoso ang mga magagaang problema sa mundo, maliban na lang kapag may tuna sandwich.
The Wiz
Covar. Si Covar siguro ang isa sa mga pinakamatatalino sa Faraday, tingin ko. Siya lang kasi ang pinakanakakasurvive sa aming Chemistry at Math classes maliban kay Miah. Minsan, siya lang ang nakakakuha ng mataas na marka sa Math tests at quizzes namin at iyon na siguro ang nagsilbing nagpasikat sa kanya. Siguro kung hindi siya naging ganito kagaling ay hindi maririnig sa klase ng Faraday na may Covar pala silang kaklase. Pero seryoso, naghahanap ka ng kakampi? Nandiyan lang si Covar sa tabi. Masabi man nating sobrang talino ng babaeng ito, hindi ko siya nakikitang nagbabasa ng notebook kapag may bakante kaming mga klase, madalas niyang kasama sina Feliz at Malou at kasalukuyan siyang natutuwa sa pagsalo ng bola at pagdampot ng mga bituin.
The Bry Star
Brylline. Isa lang naman si Brylline sa mga bababaeng hindi ko alam kung pinagtritripan ng mga boys ng batch namin pero alam kong malaki ang respeto at ipinapakitang paghanga nila sa dalagang ito. Yung tipong kapag nakikita nila si Brylline ay kung hindi sila kiligin mula sa kani-kanilang mga puwesto ay nilalapitan si Brylline at nagsasabi ng kung anong nakakakilig na bagay tungkol o para sa dalaga na ikangingiti o ikatatawa naman ni Brylline. Ayaw rin nilang inaaway o sinasaktan si Brylline at dahil sa mga ito, palaging maraming fans si Brylline kapag siya ay may gagawing kung ano sa harap ng klase, hindi siya nawalan ng fans. Bagamat ganito ang kasikatan niya, hindi niya pa rin nakalilimutan ang kanyang sarili at tumutuloy pa rin at sumasama sa agos ng buhay. Isa si Brylline sa mga masasayahing tao sa Farad at mahilig mag-drawing ng anime.
The Eater
Persis. Hindi man ito maging kapansin-pansin sa babae, si Persis ang isa sa mga pinakamatatakaw sa grupo. Oo, mahilig siyang kumain kahit na sa unang kita mo pa lang sa kanya ay akala mo'y inabandona na siya ng kanyang mga magulang at ang tangi niya na lamang kinakain sa araw-araw ay ang mga pagkaing tira-tira o minsa'y hindi na siya sumusubo ng ni isang kutsarang kanin o chicken fillet sa kanyang bibig. Hindi mo mapipigilan si Persis sa pagbili kapag siya ay nagugutom, bibili siya nang bibili hanggat hindi siya nabubusog. Pero siguro pagtingin mo sa kanya pagkatapos ng ilang linggong tuluyang pag-ubos ng pera para lamang sa pansariling kabusugan, makikita pa rin sa mga resultang hindi pa rin mas mataba sa iyo si Persis. Isa lang naman si Persis sa mga magagaling sumulat sa Faraday at nagkamit na ng ilang tagumpay sa nasabing larangan. Hindi rin maikakaila ang kanyang talento sa pag-arte at pagkanta. Si Persis ay malapit at maaruga sa kanyang mga kaibigan, magaling magbigay ng mga payo kahit na kadalasang may dala-dala siyang dalawang Moo sa isang kamay at siomai at potato chips sa kabila.
The Actress
Mia. Katulad ni Persis, isa si Mia sa mga pinakamagagaling na aktres ng section. Madadala sa mga bawat emosyong kanyang ipinapakita sa harapan, mapakomedya man o drama. Hindi mawawala ang galing niya sa harap ng napakaraming tao, linaw ng pagkakabigkas ng mga nararapat na linya at ubod ng husay niya sa pag-arte. Bihasa man at madala ka sa kanyang mahusay na pagdradrama, hindi malalayo si mia sa mga taong mahilig sa kasiyahan at madadaling makakuha ng mga joke. Isa lang din naman si mia sa mga nagpapatawa sa klase at siya na rin kadalasan ang taga-announce ng mga announcements para sa buong klase. Hinaharap lamang ni Mia ang mga pagsubok sa buhay sa pamamagitan ng pagtawa at buong siglang pagkanta gamit ang kanyang napakagandang boses...
The Silent
Glessie. Hindi man gaanong napapansin ng mga mamamayan ng Farad, hindi mawawala si Glessie sa ilang mga taong nakakakuha ng matataas na marka pagdating sa grammar mapa-Filipino man o English. Minsan na rin siyang napasok sa top 10 ng Filipino na ikinagulat ng karamihan pati na ng aming guro sa nasabing asignatura dahil sa hindi naman ito gaano kasigla sa klase at minsan o halos hindi nagrerecite si klase. Madalas siyang nakikita kasama sina Brylline at Shiera.
The Super Star
Mara. Bilang isang kasapi ng mga talentadong Pilipino, si Mara hindi maikakailang hindi maaaring hindi panoorin kapag showtime na. Bukod sa talentong pagsayaw at pagkanta ng sariling mga lyrics mula sa mga nag-exist nang mga kanta, hindi ko sukat akalaing nag-rarap din pala itong si Mara! Isa pang nagpamangha sa grupo ay ang galing niya sa tuluyang pagsasalita, parang host. Totoong napasaya na ni Mara sa kanyang sariling pamamaraan at alam kong hinding-hindi namin siya makakalimutan at pag-bow niya sa aming harapan, "Break it down, yo!".
The Soprano
Shiera. Madalas mang makalimutan ni Ma'am Gozo ang kanyang tunay na pangalan, hindi mawawala si Shiera sa isipan naming mga Faraday. Paano ba naman, e ang taas-taas ng kanyang boses? Isang bahagi ng choir, malaki ang ginampanang parte ni Shiera sa aming Carol Fest dahil sa taas at ganda ng kanyang boses. Isa man sa mga nakakaaway at ginugulo ko sa Finite Math, hindi ko alam kung susuntukin ko ang nasa harap kong si Persis o sisipain ang likod ng upuan ni Ong tuwing nagsasalita si Ma'am Gallardo kapag wala si Shiera, wala akong mainsulto!! Bagamat isa sa pinakamaliliit, hindi papatalo ang napakalaking boses ni Shiera.
The Laugh
Camille. Masayahing tao. Magugulat ka na lang at gugustuhin mong ipikit ang iyong mga mata at bali-baligtarin ang mundo kapag nakita mong nakasimangot o umiiyak si Camille. Bakas sa kanyang mga ngiti ang pagkakaroon ng buhay na walang problema, paghiga sa kalangitan at yung kakaibang feeling kapag wala si Ma'am Diaz dahil sa alam mong may quiz o si Ma'am Carlos dahil sa alam mong wala kang report sa kanya. Madali ring malaman kung sino ang tumatawa kapag narinig mo siyang napakasaya.
The Poet
Louella. Maituturing mang matangkad, nakikita si Louella bilang isang tahimik na nilalang. Sikat dahil sa mga puri ni Ma'am sa galing niyang mag-compose ng kanyang mga sariling likhang tulang talaga namang pagkagaganda. Madalas na may mga tula ang bawat presentasyon nila sa Filipino pero hindi ko alam kung siya ang gumagawa, isipin niyo na lang na siya iyon para tama yung title na ibinigay ko. XD
The Fail
Mara. Eto malupet. Nakuha niya ang nakatutuwa, nakababaliw at napakasarap na ibatong bansag na ito mula sa isang trahedyang nangyari noong turnover namin. Hindi man ganoon kasaklap ang nangyari, nagsilbi iyong mitsa upang subaybayan ng mga pinakametikulosong mang-aasar ng section ang lahat ng mga kilos at gawi ni Mara. Naging kakatuwa man ang naging bansag sa babaeng ito, hindi pa rin mawawala ang sariling pagpipigil, pagtanggap sa kabaliwan ng kapwa at mahigpit na taling nagbibigkis sa kanya at ng lahat ng kanyang mga kaibigan. Madalas siyang makikitang nakikipagparamihan kay Ong kung ilang beses nilang masasabi sa bawat isa ang Stupid Man sa isang araw.
The Pretty
Kathlene. Maging sa kahit anong paraan man ipakita ni Kathlene ang kanyang sarili, hindi ko masasabing hindi siya puwedeng maging kaakit-akit sa harap ng mga kalalakihan. Mahina man ang boses, hindi mawawala kay Kathlene ang pagiging madaldal sa harap ng kanyang mga kaibigan at pagbibitaw ng kung anong mga joke. Maliban kay Joselle, isa siguro siya sa mga binubulabog ko sa English room kapag busy na nagdo-drawing si Ma'am Correa ng invisible lines sa kanyang buong pagmumukha sa harap ng aming klase.
The Eyes
KM. Isa sa mga bihasa at mabibisang puno ng klase, hindi pa rin mawawala sa kanya ang pagkakaroon ng malumanay na pagsasalita at nagpapaawang mga mata. Hindi ko alam kung sinong praning ang nakita si Santino sa maamong mukha ni KM. Kapag wala pa si Bobier sa kadahilanang sadyang pagpapa-late o di malamang pag-absent, makikita si KM na nagmumukmok sa isang tabi at sumisigaw at hinahanap ang kanyang Toff. Hindi man siya ganoong kabayolente ay madalas pinapainit ko at ni Ma'am Correa kasama ng kanyang mga instructions at answer key ang kanyang ulo kapag may English kami.
The Cheeks
Feliz. Though originally ko siyang tinawag na The Braces dahil sa araw-araw na pang-aasar namin ni Pabillore sa kanyang kakaibang ngiping may sikretong hindi ko pupuwedeng isulat dahil sa napakasagrado nito at baka sabunutan ako ni Feliz kapag nabasa niya ito, ang laki talaga ng mga pisngi niya. Feeling ko talaga ito ang kanyang chuchu, o isa sa kanyang mga katangiang madali siyang malapitan ng mga lalaki, magustuhan at ilibre ng kung anu-ano kapag isinama mo sa canteen. (NOTE: Kapag pupunta ka ng canteen huwag na huwag mong isasama si Feliz, at Persis na rin) Si Feliz ay isang masayahing tao kahit na alam kong napakamaunawain niya at pangungurot at paghahampas niya sa kanyang mga mang-aasar.
The Recite
Aleine. Hindi man ganoong kalabis na matalino itong si Aleine, bawing-bawi naman ang klase sa kanyang mga pagtatanggol sa tuwing hindi kami makakapag-recite o wala kaming maisasagot sa aming guro dahil sa hindi kami gumawa ng aming mga asssignment. As in ung tipong lahat kami mukhang natatae na sa sobra-sobrang pagbubutil ng aming pawis kasama na ng nag-iinit na ulo ng aming guro, bigla na lamang may magtataas ng kamay sa loob ng kuwarto at magbabahagi ng kanyang kaalaman tungkol sa kasalukuyang pinag-uusapang paksa, kahit na hindi nito lubos na matutumbasan ang tunay na sagot na hinahanap ng aming guro, si Aleine na iyon. Mahilig din siya sa anime at Koreano at Hapon at kahit na ano basta singkit at mga singkit ang gumawa.
The Guitarist
Malou. Ang aming president. Hindi niya mapigilan ang kanyang sarili kahit na gustung-gusto niya na ring huwag nang um-attend ng French at Adchem. Alam niyang siya ang babatuhin at bubugahan ng apoy ng aming mga guro kapag ma-late man kami o hindi um-attend ng klase. Isa siya sa mga nagdala sa aming pangkat sa tuktok sa lahat ng paligsahang aming sinalihan. Hindi nawalan ng pag-asa si Malou, binalewala lahat ng mga harang sa daan at buong lakas at tapang na hinila kaming lahat para lamang masabing hindi kami magpapatalo sa iba at alam nilang hindi naging madaling kalaban ang mga nilalang ng Faraday. Isa pang maganda kay Malou ang sobrang galing niya sa paggigitara. Minsan naalala ko noong eliminations namin sa Carol Fest, nasira niya pa ang isang string ng kanyang gitara dahil sa kami ang nakakuha ng pinakamataas na score mula sa judges. Hindi lang basta-bastang nakasisirang mga strum ang kayang gawin ni Malou kundi malulupet na pagp-pluck ng mga kanta at hamak namang napasasabay niya ang mga nakapaligid sa kanya kapag nagwawala na ang kanyang mga daliri at umaalingawngaw na ang kanyang pagkalakas-lakas na boses.
The Pianist
Isay. Pinakamaliit man sa grupo, siya ang pinakamagaling sa amin sa piano, o siya lang ang marunong magpiano. Haha. Lubhang masarap pakinggan si Isay kapag nakaharap na siya sa piano at walang ibang teacher sa paligid. Kasama siya ni Malou na nagdala sa Farad sa Carol Fest. Hindi kami makakakanta ng pagkaganda-ganda kung wala si Master Isay at ng pasensya niya sa aming mga nakababaliw at panget na boses. Obvious na rin siguro na kung may alam kang instrumento ay mahilig ka sa musika. Madalas makita si Isay na nakikinig sa musika kapag walang teacher at hindi siya pinagtritripan ng mga tao.
The Dimples
Joselle. Palagi na lang sumusulpot dimples niya! Patunay lamang na isa siyang masayahing bata, si Joselle, katulad ni Camille ay hindi malalayo sa mga taong kahit na hindi alam ang isasagot sa teacher na nagtatanong ay nakangiti pa rin. Mahilig si Joselle mag-drawing at alam kong gustung-gusto niyang iginuguhit si Detective Conan. minsan na ring nagdala si Joselle, dahil sa kaadikan niya sa nasabing anime, ng DVD ni Detective Conan. Walang kamatayang Detective Conan, minsan na ring naging Detective Conan ang kanyang display image sa YM at may keychain din siyang Detective Conan! Kulang na lang may lumalakas siyang sapatos at nagpapatulog na relo. Detective Conan, Detective Conan, Detective Conan.
The Shy
Michelle. Diya na siguro ang pinakamahiyain sa amin sa klase. Hindi na rin maikakailang mahina ang kanyang boses at hindi gaanong natatawag sa klase. Kapag hindi ko siya binubulabog tuwing math namin, pinagtiyatiyagaan nilang sagutan nina Malou at Isay ang mga practice exercises na pakana ng aming guro habang sila ay nagtatawanan. Hindi ko alam kung bakit kailangan matuwa sila nang ganoon kasaya e alam kong Math ang klase namin. Kailan ka ba natuwa sa pagsagot sa mga quiz ni Ma'am Diaz?
~
Hindi pa lahat iyan, at alam kong ni isa wala kang naintindihan. Gumawa ka na lang ng sarili mo. Gusto ko sanang mag-sorry sa ilang mga katotohanan at kasinungalingang aking mga inilagay. Hindi naman kayo mamamatay niyan e.
Maraming salamat, Faraday!!
Subscribe to:
Posts (Atom)