Riteam

Sige pa. Sige pa. Paulit-ulit. Ngayon ko lang ulit parang gustong paulit-ulit. Ngayon lang ulit yata ako nahumaling sa paikot, sa pahaba, pataas, pababa. Pabilis nang pabilis. Parang gusto ko na lang parati. Pero sa ganito lang naman. Ayaw ko ng paulit-ulit sa ibang bagay. Nakakasawa. Ito lang yata yung bagay na hinding-hindi ako magsasawa kahit ulit-ulitin ko. Nasa katawan ko e. Ewan ko ba. Gustung-gusto ng katawan ko, edi gustung-gusto ko talaga. Mabilis kasi akong mabagot sa ibang bagay na paulit-ulit na lang. Ang bilis kong magsawa. Kaya sige, sige pa. Sige pa. Bibilisan ko pa, paikot, paulit, ayaw ko na itong matapos. Pero minsan, tatanungin ko yung sarili ko kapag tapos ko nang gawin, “Bakit ko na naman ito ginawa?” Nagmamaktol sa sarili, parang nagsisisi, kahit parang wala ka naman talagang kasalanan. Parang wala naman talaga e. Bakit pa naging ganoon yung pagkakabuo sa akin kung hindi ko rin naman pala gagamitin nang maayos? Totoo ba talagang may tama at may mali? Pero sige, okay lang. Mag-isa lang naman ako sa buhay ko. Kung anong meron ang iba na wala ako, dito ko na lamang idinadaan. Wala nang hiya-hiya, kasi nga, ako lang naman mag-isa. Ako na naman mag-isa. Yes. Ako na lang ulit. PUTANG INA! Naunahan ko na naman kasi ang alarm clock ko. Putragis. Tang ina. Tang ina talaga. Kung kailan magsisimula na ulit ako, saka nambulabog ang pesteng alarm clock. Putang ina ko rin naman. Sinet ko ang alarm para magising ako. Naiinis ako sa kagagawan ko? Ewan. Putang ina.

Sige babangon na ako. Tinatamad na rin ako mag-init ng tubig, hindi naman na madaling araw. Malapit naman na kasing magtanghalian. Sa labas na lang kaya ako kumain? Tinatamad kasi ako. Parati naman akong tinatamad sa mahahalagang bagay. Bayaan mo na. Mag-isa lang naman kasi ako. Sige. Maliligo na ako. Normal pa rin naman akong Pilipino kahit papaano. Naiinitan, nadudumihan, kumukulot, gumagaspang. Ito na, naliligo na ako. Wow, nagkita na naman tayo. Yes. E sa mag-isa lang naman ako. Kailangan ko pa bang manahimik? Hindi na! Ever! Tang ina. Ito na ba? Teka magsasabon na muna ako, para madulas. Yes. Oh yeah. Sige pa. Taas. Baba. Dahan-dahan muna, kasi nga mag-isa lang ako. Ako ang bahala kung kailan ko gusto. Tapos taas-baba ulit. Tapos sa tuktok na. Taas-baba sa tuktok. Tang inaaaa, heaven! Puta. Bibilisan ko na ba? Bibilisan ko na ba? Parang ayaw ko pa na gusto ko na agad. Gusto ko nang enjoyin pa lalo. Gusto ko pang iangat ang excitement. Kaso ayaw ko pa rin talaga matapos agad. Amf. Nakakainis. Bakit ba kasi sandali lang iyon? Bahala na nga. Sige pa. Ipapasok ko na nga rin. Bilang din namang dalawa ang kamay ko. Para mas masaya, mas enjoy. Mas lalo pa akong iingay. Mag-isa lang naman kasi talaga ako.

Naligo na naman ako nang ganon. Naulit na naman. Parang tinamad nga ako pagkatapos e. Parati naman akong nanghihina at nababatugan kapagka tapos na. Pero bakit ko pa rin inuulit? Kahit na alam kong parang may feeling na nagsisisi ako, uulitin ko pa rin. Bakit kaya? Kasi nga siguro ganito ako? E oo e. Bakit ko pa iisipin kung nakakahiya, kung nakapansisisi? E mag-isa lang naman ako. Tapos na ako bihis sa harap ng salamin. Iba talaga ang feeling kapag kaharap ang sarili sa salamin nang nakahubad. Ang laki ng boobs ko. Sabi ng mga katrabaho kong lalaki, asset. Edi asset na. Parati nga nila akong kinakausap e. Parati din nila silang kinakausap. Ako ba ang kausap niyo o sila? E sa kanila lang kayo nakatingin e. Pero hindi lang naman sila yung tumitingin. Ako rin naman, kahit mag-isa lang ako sa bahay, marunong pa rin naman ako tumingin. E di ba nakatingin na sila sa kanila. Ako naman titingin sa baba. Ay! Hindi pala titingin, hindi rin tititig. Masyadong halata kapag ganon di ba? Sabi ko sa’yo medyo marunong naman ako. Edi yun, sisilip na lang ako sa baba. Mabilis silip lang.  Parang ninja. Mga 1 second, tapos sa mata niya ulit. Kaso yung mga mata nila, nasa kanila pa rin. Okay lang. Pareho lang naman tayo. Sa sobrang laki, bumabakat din yung sa’yo, yung sa inyo.

Masaya yon. Isa sa mga inaabangan ko ngayong araw. Nakalabas na nga pala ako ng bahay. Jeep muna. Yaman din lamang na nakapalda ako, para hindi ako pandirihan ng mga babae e sinasara ko ang aking mga hita, kahit alam naman nating lahat na gusto nating may nasisilip tayo. Kunwari pa ang mga putang ina. Sagap nang sagap ng mga kung anu-ano, kapag sila ang sinagapan, nagagalit? Putang ina naman. Pero sige, okay lang ulit. Nilalayo ko na nga ba ang sarili ko sa inyo? Sa inyong may mga tama at mali? Para mag-isa na lang ulit ako. Sana mag-isa na lang ako. Ako lang naman yata ang may gusto ng ganito e. O gusto niyo rin? Nahihiya lang kasi yata kayo. Kunwari pa ang mga gago, gusto rin naman. Ikaw? Alam mo nang nakasara sisilip ka pa rin. Kung sa bagay, hindi rin naman kita masisisi. Kasi nakaugat at nakatatak na rin naman talaga sa iyo iyon. Tao ka e. Bakit ba? May mali ba? E sa iyon ang hinahanap mo, why not? Gusto naman talaga e. Bakit hindi na lang hayaan? Nakatingin lang naman siguro, may nawala ba sa akin? Parang wala naman yata. Dignidad? Respeto sa sarili? Kadalisayan? Putang ina! Pagpipigil lamang yang mga yan. Buti pa ang Sprite tama. Sprite. Oh yes. Sprite. Astig ang Sprite forever. Kung walang Sprite, siguro wala akong back up. Okay pa rin naman yun. Sanay pa rin naman ako nang mag-isa lang ako. Ako lang naman talaga yung ganito. Yung hinahayaan ang sarili. Pigilan niyo pa, sige lang. Para kung wala mang apoy, ulap, linya at pag-uulit sa iba e baka nasayang na lamang ang inilagi rito. Hindi na rin naman yata masama yung YOLO. Nagmukha lang jologs kasi inover use ng mga.. uh.. jologs. Putang ina nila. Pero sige pagbigyan. Hindi lang minsan mabuhay. Mga gago, isang beses lang tayong mabubuhay. Pero sige na nga ulit, hindi pa rin kita pasisilipin, pero okay lang sa aking tumingin ka. Tao ka e.

Ibinababa na kami sa babaan, malamang. Oh yes. MRT na! Wala pala. Excited much? Parang ganun din naman kasi. Kapag malapit na ako sa pupuntahan ko, sinasabi ko pa rin sa sarili kong nandoon na ako. Parang imposible na akong malaglagan ng orange na bus, o masagasaan ng ambulansya, habang papunta na akong escalator paakyat ng MRT. Kaso hindi na rin pala siya escalator. Hagdan na lamang siya. E putang ina hindi gumagana e. Kasama ba iyon sa binabayaran namin sa ticket? Bawasan na lang nila ng piso yung fare kung di rin naman pala nila imemaintain ang mga dapat na nangyayari. OMFG. May sinabi akong parang malayo sa mga pinagsasasabi ko kanina pa. May dapat ba talagang nangyayari? Kung sa bagay, dapat din naman talaga siyang paikut-ikutin, kasi nga gusto ko. Lalo na kapag dalawa na ang nakapasok sa loob. Putang ina. Pero sige, escalator na muna. E sa malaki rin ang puwet ko. Asset daw ulit. Kapag ka nakalingon ako nasa baba nakatingin yung mga nililingon kong lalaki. Halatang silahis kapag sa bag ko nakatingin. Haha. Sorry. Wala naman akong problema sa mga bading o bakla o lesbiana. Hindi ko rin naman pinoproblema yung ginugusto ng mga tite at puke nila. Kung tite din ang gusto ng tite nila, o kung puke man ang gusto ng mga puke nila, why not? Ginusto nila yun e. Okay na akong mag-isa lang ako. Puwede rin naman. Kumekembot, left and right, pabalik-balik, kapag umaakyat ako ng mataas na escalator slash hagdan. Minsan, trip kong lumingon para malaman ko kung may nakatingin sa puwet ko. At hindi naman ako nagkamali, ever. Pero siyempre paglingon ko, biglang punta sa ibang lugar yung mga mata nila. Syempre madalas sa mata ko, para malaman daw nila kung alam ko yung tinitingnan nila. Siyempre, hindi naman ako gago para hindi ko malaman ang inaasam ninyo. Tapos lipat agad sa kanan. Minsan gusto ko silang tugtugan ng Nobela ng Join the Club para lamang mapicture out ko ang comic effect sa utak ko ng malungkot na music video. Ngumiti kahit na napipilitan, kahit na sinasadya mo akong masilipan paminsan-minsan, bawat sandali na lang. Keri lang. Sige tingin pa sa kanan, ang ganda kasi ng view ng mga bus at jeep at iba pang mga kotse sa kalsada kasama ang kani-kanilang mga usok sa tirik ng araw kapag tanghali ano? Bahala ka sa buhay mo. Nakatingin ka na sa ass, lumipat ka pa sa bus. Pero sige, oo nga pala, meron kayong tama at mali. Sige na nga. May tama at mali ring ecalator. Pero sa escalator lang. Sa iyo, sa inyo, ewan ko na lang.

Yes. May stored value na ako. Iba na rin ang mabilis. Iba na talaga kapag nauuna, nangunguna. Nakakainis kaya kapag may sumisingit. Pipila ka tapos ganon? Mali iyon. Ayun, may mali na naman pala. Sige. Nakapasok na ako, naghihintay na ako ng tren. Ito na. Ito na talaga. Ito na naman. Ulit. Ayaw kong sumakay sa bahaging puro babae. Putang ina ang baho don. Marami silang tinatago. Ayoko na ng taguan. Ayokong may hinahanap. Nakakatamad na yun. Ayoko na rin yung tinatago pa, kita rin naman. Kaya may tinatago kasi nga may tinatago. Parang ang labo. Kaya nila ginagawa iyon kasi ayaw nilang may makita ang iba. Yung iba naman, may tinatago kasi ayaw nilang makita sila. Hahahaha! Mga gago. Hindi ninyo ako magagago. Dito ako. Pinili ko rito. Ito ang pinipili ko. Hehehe. E kasi naman. Sinasadista ko ang sarili ko? Aamin na naman ba ako? Kanina pa rin naman ako nandito. Kanina ka pa rin naman nagbabasa. Sige na nga. E sa hindi ko alam kung paano kang umabot dito. Ibig sabihin ba non e natutuwa ka sa akin? Ibig sabihin ba non e gusto mo rin yung gusto ko? Ibig sabihin ba non e tao ka rin? O hindi ka tao? Na tayo pala ang hindi tao? Bahala na no? Kinakausap na kita. Ayos ‘to. Akala ko kanina pa ako nagsasalita. Kanina ka pa nakikinig, kasi nga umabot ka na rito. Kapag umabot ka na rito nang tsambahan lang at hindi nabasa ang nasa itaas nang buo, okay lang din naman. Kaso baka hindi mo talaga ako magets. Baka hindi mo pala gusto yung gusto ko. Yung gusto namin ng kausap ko kanina. At dumating na nga ang tren. Yes. Alam kong hindi mapupuno yung bahaging puro babae, yung nasa harap. Kaya alam kong baka wala naman akong kasamang babae rito. Kahit isa, okay lang. Lalayo ako sa kanya. Dahil sa nakaumbok ang boobs at puwet ko, okay lang sa akin. Actually, hindi lang siya okay. Okay na okay. Super. Gustung-gusto ko. Talaga! Siyempre, marami talagang, oh wait, lahat talaga kayo sasabihin ninyong, “Ano ba ‘tong babaeng ‘to! Kung sinu-sino na lang yung gustong pumatol, bumangga, dumunggol, dumikit, tumalbog, tumingin, tumititig!” E sa ano? Kanina ko pa sinasabi di ba? Mag-isa nga lang ako. Tsaka ginusto kong mag-isa lang ako.

Pero bakit? Talamak naman na rin yung naghahanap ng love life. Gusto nila ng may makakasamang panghabambuhay. Hahaha! Okay lang din naman yun. Tao rin naman siguro yung ganon. Ayoko lang talaga ng mas malaking gastos, siguro? Siguro kasi, pagkakagastusan ko pa siya ng oras, salita, pera at ng lahat-lahat ng meron ako. Pero sige okay! Worth it kasi raw yon! Okay fine! Yung babalik din naman daw kasi sa akin e pagmamahal, e yung sinasabi nilang masarap na feeling. Ito ang masarap na feeling. Siksikan, dilis, kamote fries, sardinas. Banggain mo, alam kong sinasadya mo. Sana alam mong alam kong sinasadya mo ang pagbangga, ang iyong pagbangga, ang inyong pagbangga. Malambot naman yang mga yan, bakit pa kayo nahihiya, nagpipigil? Masarap e! Hay nako. Kung alam niyo lang na alam kong sinasadya ninyo, edi sana sagad na. Pero siguro kung ganoon, hindi lang pagbangga ang mangyayari. Pisil, amoy, pindot, dutdot, sundot, kantot. Hahaha! Ito ang nakakatawa talaga! Nakakatawa kasi nga ako lang ba ang may gusto? O ang gusto niyo, kapag may ganitong intimacy o kapornohan, dapat private? Dapat private? Okay. Okay din naman yung private. Okay yun, kapag ako lang mag-isa. Mamaya pag-uwi ko, mag-isa ulit ako! Pero nakakadismaya itong mga “tao” na ito. Akala ko pa naman gusto ninyo, binabangga niyo e. Kaso may konting hiya. Nahihiya pa e! Binabangga mo, niyo na nga, nahihiya pa rin? Para kayong dumila sa lollipop na hawak ko tapos hindi na uulit. Nagawa mo na, akala mo, niyo hindi ko pa napansin? Naulit-ulit na hindi ko pa rin napansin? Huwag niyo rin akong gaguhin, mga putang ina. Di naman ako galit na galit talaga. Sa katunayan, natatawa nga ako. Kasi nga alam niyo nang alam ko, o minsan lang ganun, pero kahit na, pero ayaw niyo pa rin bonggahan. Baka na naman daw kasi may makakita sa inyo. E putang ina nag-iisa lang akong babae rito. Masikip pa nang bahagya. Galingan niyo. Sige pa. Malapit na akong bumaba. Sige pa. Malambot di ba? Nakakatigas. Tumitigas na rin yung nasa itaas e. Sige. Sige. Ayan tuloy, bumukas na. Paalam, bukas ulit.

Isang Romance Novel, Yata

Sa simula ng romance novel na Ise Omorfi (You Are Beautiful) ni Raphaela Kristina, ipinakilala ang bidang lalaki bilang isang successful na may-ari ng isang beach resort ngunit napapangiti na lamang sa pait ng loveless niyang buhay. Sa ibang salita, naghahanap ng makakasama o iibigin ang bidang lalaki. Katulad ng nabanggit sa article ni Soledad Reyes na ang pangunahing tauhan sa isang romance na panitikan ay mayroong isang quest o misyong maaaring sumagot sa kanyang hinahanap na kagustuhan, para na rin sa ikapapayapa ng kanyang loob at pag-ibig, at para na rin sa mas malalim na pag-unawa sa kanyang sarili at nais na makamit sa proseso ng pagkamit o pagkumpleto ng napiling misyon. Sa konteksto ng nabanggit na romance novel sa Pilipinas, ang bidang tauhang si Bryan na isang architect, kahit na siya ay matagumpay na sa career, hindi pa rin niya nararamdaman ang kaganapan ng kanyang buhay dahil lang sa walang nagmamahal sa kanyang babaeng kaedad niya. Sa madaling salita, naghahanap siya ng nobya o mapapangasawa. Tulad na rin ng nabanggit sa article, nagiging major theme ng isang romance ang pag-ibig; maaaring sa diyos, sa tao o sa kaligiran. Kung ikakabit ang ganitong pagtingin sa Ise Omorfi, pag-ibig sa tao ang napiling quest ng pangunahing tauhan. Doon na magsisimulang umikot sa paghahanap niya ng pag-ibig, at magpapatuloy sa paghahanap at maaaring matapos sa paghihiwalay o masayang katapusan. Pero dahil na rin sa nabanggit sa article na madalas na nagkakaroon ng happy endings ang romance novels sa Pilipinas, pasok na pasok ang ending ng napiling romance novel sapagkat nagkatuluyan ang bidang tauhan at ang nameet niyang babae sa unang chapter, at ito mababasa sa huling chapter. Nabanggit din sa article ang pagiging escapist ng isang romance novel ng Pilipinas. Ibig sabihin, nagkakaroon ng muling pagbuo ng isang mundo, ng mundong ideal lamang, na pumipilit sa mambabasang iwanan ang totoong mundo ngunit panandalian lamang para sa kanyang muling pagbalik ay inaasahan niyang mangyayari sa kanya ang nangyari sa kanyang nabasa. Sa pagdaloy ng kuwento ng Ise Omorfi, ang bidang babaeng si Sroso ay mapapansing takot umibig muli dahil sa iniwan siya ng kanyang naging unang boyfriend na si Stefan; kaya noong sa mga simulang chapter, tinatarayan niya si Bryan na pakiramdam niya e gumagawa ito ng move sa kanya. Ngunit dahil nga sa napatunayan nang kailangang magkaroon ng happy ending, magkakaroon at magkakaroon pa rin ng pagkakataon at sitwasyong magkakausap ang dalawa nang maayos at magkakaalaman ng nararamdaman sa bawat isa saka hahantong sa happy ending. Sa ganitong daloy ng plot, nakikita ng mambabasang kahit na ilang beses pa silang bumagsak at iwan ng taong minahal nila, kahit na nagkukulang pa rin sila sa kanilang sarili sa dinami-dami ng tagumpay sa buhay dahil lamang sa pag-ibig, makatatagpo pa rin naman pala sila ng totoong pag-ibig, ng happy ending. Hindi napapansin ng mamababasa na talagang pinagtatagpo ng author ang dalawang kanyang pagkakatuluyan para lamang masundan ang gusto ng marami, ng masa, ang isang happy ending. Pinapaniwala sila sa destiny, gamit para maging escapist ang mambabasa. Sa pagbabasa, mukhang madali lang naman, kung maghihintay, kasi darating. Ngunit kung titindig sa realismo ang mambabasa, inaasahan niyang hindi lamang sa paghihintay makakamit ang tunay na pag-ibig, hindi madalas, happy ending. Nariyan din sa article ang pagiging formulaic ng mga romance novel tulad ng stereotyped characters, na sa Ise Omorfi e parehong sexy at macho at maganda’t guwapo nina Sroso at Bryan, ng pagkakaroon parati ng eksenang maaapreciate ng isa ang kagandahan ng isa; sa inconsistency ng point of view na kung iaapply naman sa Ise Omorfi, nagsimula sa point of view ni Bryan ngunit sa gitna e mayroong pagkukuwentong part ni Sroso tapos babalik na naman kay Bryan; pati na rin sa convoluted plot o mukhang pinilit na lamang na pagkasyahin ang mga karanasan ni Sroso sa kanyang buhay, ang minadaling ending na nagkita na lamang sila sa Greece at nagkatuluyan at iba pa. Sa ganitong pagsusulat ng panitikang patok naman sa masa, hindi lamang sa inilalayo ng manunulat ang mambabasa sa totoo patungo sa ‘totoo’ ngunit pinipigil na silang mag-isip para sa kanilang sarili at huwag nang gumala pa sa napakalawak na mundong akala nila e kasimple-simple lang.

Negation

Sa simula ng lektura ni Sir Zubiri, binanggit niya ang apat na katangian  ng negation o pagtanggi. Nariyan daw ang essential kung saan kailangan nga naman ng tao ang pagtanggi, ang universal kung saan lahat ng wika ay may paraan kung papaanong tatanggi, marked, na nagsasabing alam sa isang wika kung ang isang pagtanggi ay naganap dahil sa nakitang salitang ginamit para rito o narinig na terminong makapagpapalinaw sa pagtanggi, at diverse dahil daw sa maraming pagkakaiba ang pagiging marked ng isang negation. Sa pagkakapaliwanag niya tungkol sa pagiging essential ng pagtanggi ay dahil sa kailangan nga namang tumanggi. Alam na natin ito. Ang akala ko naman, ipapaliwanag niya kahit sandali lang kung bakit nga kailangang magnegate. Obvious nga naman para sa amin ang ilang mga dahilan kung bakit kailangang tumanggi ng isang tao pero ang tanging explanation niya lang sa pagiging essential ng negation ay dahil sa kailangan daw ito. Natanggihan ako.

Tapos e dumako na siya sa bahagi kung saan naiiba ang struktura ng pagtanggi sa wikang Bashiic kung saan post-verbal ang negation. Interesanteng tingnan ang nakita niyang walang ibang dahilan kundi sariling sikap lamang ang ganitong pagbuo ng struktura sa wikang Bashiic sapagkat sa pinagmulan nitong wika ay pre-verbal ang pagnegate pati na rin sa mga kapamilya nitong wika. Pinalakas din ito ng pahayag na ang mga kalapit lalawigan ng pinaggagamitan ng wikang Bashiic ay pre-verbal din magnegate. Gusto ko lang din sana ng iba pang dahilan maliban doon sa tatlo. Oo, malaking tsansa na ang magmukhang sariling sikap nga lang ng mga speaker ng wikang Bashiic ang ganitong structure ng negation pero hindi ba maaaring magkaroon ng iba pang dahilan? O yung tatlong dahilan na lang ba talagang iyon ang pinakanangyayari sa lahat ng mga wika sa mundo kaya hindi na sila nadagdagan? Kung ganun din lang, edi sige, tama na si Sir Zubiri. Wala rin naman ako sa posisyong magmungkahi pa ng ibang teorya hinggil sa kung paanong naaacquire ng isang wika ang ganoong structure dahil sa kakaunti lang talaga ang nabasa ko tungkol sa linguistics at undergrad lang ako.

Papayag na lang ako sa, oo nga, mayroon pa ring kanya-kanyang structure ang bawat wika. Kung magkakaroon lang din naman ng pattern sa mga bagay-bagay, may pagkakamukha nga naman talaga o pagkakahawig sa pagkakabuo katulad na lamang ng nangyari sa mga wikang Bashiic. Hindi naman ibig sabihin na may ganitong pattern ang mga karatig lalawigan ng lugar kung saan ginagamit ang isang wika e kailangang magkakahawig na agad ang kani-kanilang mga wika. Maaaring oo, sa mga termino, magkakaroon sila ng pagkakapare-pareho ngunit hindi pa rin maisasantabi ang struktura. Mahirap na ring mag-generalize sa mga wika kung hindi inoobserbahang mabuti ang mga maliliit na bahagi ng isang wika tulad ng negation.

Talk

Nabanggit sa lecture ni Sir De Chavez na nakapaloob sa isang face-to-face interaction o karaniwan nang tinatawag sa ngayon na talk ang mga material na verbal at di verbal, kung saan ang di verbal na bahagi ay nahati pa rin sa positioning, glances at gestures na maaari pa ring gamitin sa pag-oobserba ng isang mananaliksik kung ano ang ibig sabihin ng nagsasalita o ng kinakausap na gumaganap sa tigmalalaking bagay sa daloy ng kanilang pakikipagtalastasan. Nilinaw na hindi lamang mga salita o verbal na pahayag ang binibigyang pansin kapag gumagawa ng isang conversational analysis. Pinatindi pa ito na sa pagkuha ng halimbawa galing sa palabas na Face to Face ng TV 5 kung saan nagkakaroon ng pagkakataong magsalita ang taong nagsasalita. Mukha mang bastos ang pagpasok ng isang galit na kapitbahay sa pag-uusap ni Amy at ng isa pang kapitbahay, hindi pa rin maikakailang mayroon pa ring nagtulak sa kanyang pumasok sa gitna.

Sinabi ni Sir De Chavez, ayon na rin sa kanyang lektura, na ang meaning ng isang conversation ay nakaembed na sa conversation structure. Ibig sabihin, nadedevelop ang meaning habang umuusad ang usapan. Dapat din daw ay natural lamang ang pag-uusap. Doon ko na napansin ang salitang natural. Hindi ko itinutulak na ako ang tama ngunit ganito talaga ang pagkakaintindi. Kung bobo man ako o tamad para magtanong sa huling bahagi ng event na pinuntahan, hindi ko na alam.

Binanggit din pala sa lektura na hindi chaotic ang Face to Face sapagkat nagkakaroon ng fixed cue kung kailan mangyayari ang mga bagay-bagay, halimbawa na lamang kung kalian daw magmumurahan ang nag-aaway na kapitbahay, na kapag tiningnan siya ng kapitbahay e ibig sabihin noon ay ‘Sumabat ka sa pag-uusap namin ni Amy’ at may mga dagdag pang face-preservation techniques na kahit nadedehado na ang nagsasalita e pilit pa rin niyang nililinis ang kanyang sarili sa harap ng libu-libong nanonood sa kanya, kahit na kumakalat pa rin ang pagiging unchaotic ng kinauupuan niyang stage. Pero wala na siyang pakialam doon. Kung well-crafted lang din man lamang ang mga sasabihin nila on-stage para magmukhang natural ang daluyan ng kanilang pag-uusap, sinira pa rin ito ng mga nabanggit ni Sir De Chavez ng mga napansin niyang ‘cues’ kung kailan sasabat, sasabay, magmumura o sasabihin ni Amy ang pinaparaphrase lamang na linya upang magpatigil ng mga nag-aaway sa harapan niya na wala din naman siyang pakialam.

Yung nasa itaas ang naintindihan ko. Gusto ko sanang balikan yung binanggit ko tungkol sa natural na pag-uusap. Kung kailangan ko rin lang tingnan ang kaaway ko habang kinakausap ako ni Amy para sumabat sa aming pag-uusap e iyon ay dahil iniutos ng set. Pero kung mag-iisip pa ako ng ibang posibleng dahilan, tulad ng, ewan ko, sabihin na nating gusto ko lang talagang makita ang reaksyon ng kaaway ko habang nag-uusap kami ni Amy dahil sa gusto ko lang. Kaaway ko siya e. Mas matagal ko pa rin siyang nakasama kaysa kay Amy. Tinitingnan ko ang aking kaaway kasi sa loob-loob ko, kahit galit ako sa’yo, si Amy na sikat ang kumakausap sa akin, gusto kong makita ang reaksyon mo sa kanyang tanong at kung paano kong aayusin ang aking mga sasabihin para hindi ka lalong magalit sa akin at mapahiya ka sa maraming nanonood. Mas mapapatotoo lang naman siguro ito kung mapatutunayang ang nangyayari sa palabas na ito ay isang take lamang. Pero kung smooth lang din ang magiging daloy ng pangyayari, kasama na ang pagpapapansin lamang na pag-aaway sa isa-isang pasok ng mga guest, baka sumang-ayon na lang din ako sa hindi chaotic ang Face to Face.