Kakarampot na lamang ang tikas sa mga sandaling nalalabi ng isinumpang pagkahig sa lupa. Hindi ko ginusto ang kanilang mga ginugusto ngunit tila ipinapabatid na lang sa aking wala na akong magagawa. Kailan nga ba ako muling nagkaroon ng tumitiwalag na boses?

Isang hampas sa bawat kumpas, bahala na ang mga sandaling ipinapaubayang wala naman akong kontrol. Hindi kinakaya kung sakaling pagbigyan pa ng hamon ngunit iniinda pa rin ang init sa mga saka na kung hindi palarin, magkakaroon pa rin naman ng bukas.

Maging bukas man, o bukas pa, ang mga alon ng pamimilit sa aking kumuha ng paulit-ulit na silbi sa aking inagaw na sandali ay mananatiling hangganan pa kung ibabalik pa ba sa akin ang hinihingi kong pag-unawa. Tila lalo pa yatang lumalabo kahit patirik na ang sikat ng salamin sa aming mga paningin. Kahit subukan pa mang ipakilala ang sinumang magpahayag ng katanyagan, walang-wala kung maghugas ang mga itinalagang kahayupan.

Ngunit ang wika'y sadyang huwag magmamaliw. Sa mga saglit na iindahin pa, sa mga pagtiwalag na walang tiwala, nariyan ang pekeng hidwaang nagpapaagos sa alon ng papalayong kinabukasan.