Paminsan, pinagmamasdan kong mainam ang buwan bilang paalala sa akin na humahawa lamang ng sinag ang mga kapuwang lalang lamang ding lubog sa kawalang kuwentahan ng lahat. Mapagaano man kaliit, kalaki, kabait, kasama, ang lahat ng binubuong daigdig sa mga dai-daigdig ay kakulangan lang naman sa kahit ano pang gustong iparamdam sa atin ng ating mga nag-iisa lamang ding mga tanong.

Bawat prinsipyo'y kapwa nagpapanaigan lamang, at kung sakaling may umisa pang akala'y hadlang sa kanyang pangungungumustang panlilinlang, ni hindi niya man lang nanaising magpasinag sa hindi rin mahahalatang pamuwesto't pagpapagana ng mga nagsisitagayan nang tunay, mapawalang bangko pa 'yan o may karga-kargang lapis at papel, walang tintang mga ballpen at malalamukos ding mga papeles, ibinulsang mga kalamansing nadaanang mula sa isa hanggang dalawang dura lamang ang pagitan tungo sa tiyang parang walang iniinda ang mga angking ngiti ngunit lumalabas din ang tunay na balahibo sa tuwing sasapit ang mga aalagad-alagad ng kung ano.

Hindi na matatapos pa ang paghinging pamamaalam. Ang pagkalalim na sugat na likhang bahid mula sa kasiyahan at pagkatunaw ng limahid ay sinubukan munang pagalingin gamit ang kakaibang lakas ng sustansya, poging-poging mga pambihira, tikas na nakalalaglag ng panty, hindi matatawarang mga hiyaw, hindi matatapos na tugtog, hindi matatapos na iyak, hindi matatapos na pag-iwas sa panaginip at pangarap.

Ang makapanlisik sa ginoo ay pinigilan subalit aabangang mga latay sa dibdib ang siyang paulit-ulit na makapagpapaalala sa bawat paggising na, iyon na nga, walang kuwenta ang lahat, susunod at susunod ang walang may-ari sa mga ginoo at ginang. Tatanggapin sa sariling magtatapos ang mga hindi na nasimulan pa. Bubuhusan ng abo ang mga gustong magkuwentuhan. Mapagtatantong magiginhawaan lamang ang kanilang mga ginagawa nang dahil sa ang mga dumaa'y hindi naman na dapat pang nililingon. Kung tanga ang may sabi na malaya ang mga ibon, ano pang isasakali ng mga ihip sa kahapon?

'Wag mo nga akong guluhin, maliit na isdang galing sa pangpang. Naligaw ka lamang nang ilang wasiwas ng palikpik, akala mo na'y nasisid mo na ang lahat? Hindi naman sa pagmamasabi pero kapag pagtutuusin ang iyong mga kurong pagtutuos, kung tutuusin, wala naman talagang nagtutuos.

Ano ba kasing problema mo? Na sa akala mong may sa bawat manubelang bibiglang may pagligaw e nagkakamali na agad ng pagpasok? Ang dilim ay nakapanghahawa sa isip kaya't ubusin mo na agad 'yang mga natitira mo pang balak at baka sakaling makatikim ka pa ng kakaibang ligayang hindi naman na dapat pang hinahanap. Pangangapang tunay, galit at poot, sa paghahanap ng nagpapausad sa makinarya ang siyang gigising sa iyong masamang gising.

At kahit na maghintay ka pa, at siya, at siya, ang mga abubot sa kanyang buong katawan ay tuloy pa ring makapanghihina sa aking isip. Hindi ko na maipagpatuloy pa minsan ang minsanan na nga lang at sapilitang pagsukat ng kanyang dating nalalabing pakikisalamuha. Pero alam ko ring siya'y may puso, nakakaintindi, at hindi pa rin tumitigil sa pagkain. Masaya akong masaya siya. Huwag mo na rin sana siyang guluhin.

Mag-iingay 'yan nang mag-iingay. Tila walang sinasanto. May nakikitang hindi ko kailanman maipapakilala sa sarili kong mga pang-amoy. Mayroon siyang sariling mga alaala, pagsipat na malabo para sa akin. Ang ikinalilinaw na lamang ay ang muli't muling pagbabalik niya sa akin. Alam kong hindi na niya ako malilimutan ngunit marami na akong nakakaligtaan. Marami na akong pinalalampas, at marami na ring napapanaginipan. Hindi ko ako ang mga kasalanan bagkus mabigat pa rin sa aking dibdib sa tuwing may nakikitang nalalaglag na manggang dumadagundong sa bubong sa tuwing sasapit na lamang ang dilim.

Magugulat ako, malamang ay magugulat din siya. Sisilipin kong saglit ang buwan nang makahingi ng kaunting simpatya, sandaling pahinga. Ang paghinga ko'y unti-unti ko nang kinakalong nang sa dumating na ako'y malagutan, maaalala ko pa rin ang paubos ko nang mga hinga sa aking mga pahinga.

Kuwentong blowjob.

Ano ang nauuna, isip o emosyon?

Mangyaring may dalawang batang nasa toy store na parehong hindi binilhan ng gusto nilang laruan. Ang isa ay ngumawa at ang kabila'y hindi. Anong tumakbo sa isip nung kalmadong bata kumbakit hindi siya umiyak tulad nung isa?

Minsan, inilulusot ko sa sarili kong ang emosyon ko'y produkto lamang ng kalikasan ng pisikal kong utak. Maigi sigurong isiping maaaring bunga talaga ng pag-iisip ko kung ano yung nararamdaman ko. Maaaring may kapareho ako ng sitwasyon pero puwede ring magkaiba kami ng pagtahak, magkaiba ng daloy ng isip, magkaibang direksyon.

Nauuna nga bang mag-isip bago bumulusok o bago manahimik? Paano ang mga baby na umiiyak na lang bigla? O nagagalit? Anong nasa isip nila? May mga agarang himutok ng damdamin (pa) rin ba tayo tulad ng mga sanggol? O unti-unti na lamang nating pinipigilan ang kalikasan ng emosyon?

Iyong pagpigil ba ng emosyon gamit ang isip e maaaring tingnan bilang nauuna ang emosyon sa pag-iisip?

Happy fucking beer! Isinilang kang muli, motherfucker! Lasapin mo ang laslas sa pulso ng kawalan ng muwang. Hindi ka na makakabalik pa, sugurin mo man nang papilit ang nakaraan. Sa diyos ng mga patirik ng kandila at halik ng kamatayan, maaari mo nang sabihing buong buhay ka nang pinagmumulatan ng mga madlang ignorante, pulpol pa sa berde. Ang mga signos ng kuhang musika at putukan na grabe. Kapag binilisan pa lalo, baka mayari na. Ang sinabi ko gumising ka, bakit biglang natutulog na!

Gising, gago! Oorder ka pa ng fries sa malayo! Dagdagan mo ng cheese yung sa akin, tapos barbecue at mayo! 'Pag pabalik ka na sa kanto, antabayanan mong lumiwanag yung papitik-pitik na streetlight, at baka 'di mo maiwasang makaladkad nang papuwersa, imbalidong nilalang. Baka pagbalik mo rito e kaunting sauce ang matirang paghahati-hatian na lang natin. E wala ka na ngang ambag. Nauna ka nga sa kalakaran pero kami pa ang lumaspag sa mga korteng iiwanan ng ilaw na nanghahawa sa hikab mong hindi mo pa rin inuunawa. Saka na, saka na, saka na sigurong pumalo. Ang mahalaga na lang siguro, may chance ka pang sumuko.

Pero hindi ibig sabihin no'n e tamang good trip ka na lang. Tandaan mong may sa gilagid ang kuskos ng kamangmangan. Kaya kung may gusto ka mang ibida sa nalalapit nang mga oras, pagpalit-palitin mo man ang mga kamay ay mayroon pa rin sa'yong totodas dahil hindi naman sa kawalan ng morale ang usaping makapaglalayo. Ang usapin sa kaibuturan ang dapat na tumatayong mga magulang, sandigan, dapat laging may makakapitan. Kung mag-isa ka sa gapangan, huwag na sanang pag-aksayahan ang mga natitira mo pang segundo, maeengganyo kang magmadali. Sige na, motherfucker, at hanggang sa ikubli mo pa ang iyong inimbentong mga mekanismo. Hindi ka naman nag-iisa so don't take us for fools.