P-Cy

Pinakamamahal,

Palagi na lang na hindi ko alam yung sasabihin ko. Sorry. Alam kong malayo sa kakayahan ng mga salitang ‘to kung gaano kabigat yung naramdaman mo noong nangyari ang hindi inaasahan sa Sarah’s. At putang ina niya pa rin. Putang ina nilang lahat ng gumagawa sa iyo ng gano’n. Sorry, kung minadali kitang sabihin kaagad kung anuman yung kailangan kong malaman noong gabing tumawag ka. Putang ina ko dahil hindi kita mapuntahan, na naman, sa panahong kailangan na kailangan mo ako. Sana hindi mo isiping hindi kita iniisip, o pinahahalagahan. Alam kong malawak pa rin ang pang-unawa mo sa sitwasyon ng magkalayong relasyon natin sa ngayon. Sana naaalala mo araw-araw na ikaw lang ang pinakamalapit sa akin, sa kahit na anong paraan, sa isip, sa puso, sa kaluluwa. Sorry. Sana hindi kailanman mabawasan ang pagmamahal mo sa akin, na araw-araw mong napahahalagahan, napatutunayan, at pinaaalala sa akin. Hindi ko naman nakakalimutan. Kung mayaman lang ako, putang ina talaga kung mayaman lang ako, mapupuntahan kita kahit kailan ko gusto. Sorry. Sorry talaga,  sa paulit-ulit kong sinasabing kakayanin ko pero palagi at palagi akong nagkukulang. Sana hindi mo ako iwan, na kaya mo pa rin akong hintayin, dahil ako ma’y kapuwa mo ring naghihintay sa lubhang pagkakataong naaatat tayong maasam. Sorry kung wala ako palagi kung kailangan mo ako. Sana huwag sumagi sa isip mo kahit sa katiting na segundo na hindi ko ginustong puntahan ka. Alam mong gusto kitang pinupuntahan. Hindi ko ito nakita kailanman bilang isang pagpunta lamang bagkus isang pagpatunay, pagsakripisyo, pag-alay ng aking sarili, panahon, pag-ibig, na matagal ko nang gustong araw-arawin, pero inilalayo pa rin ng pagkakataon. Sorry kung hindi ko kinakayang pagaanin ang loob mo mula sa karanasang nagtangkang guluhin ang buhay mo. Silang mga bastos, kupal, at hindi ko alam kung gumagana ba talaga ang pag-iisip. Alam kong wala kang ginawang masama, dahil alam kong mahal mo ako. Sorry kung nagalit ako sa umpisa, pero alam kong naunawaan mo naman ang pansarili kong mga takot, kahit na alam mong alam kong hindi mo kailanman magagawa ang mga iyon. Never doubt, panay bulong ko sa aking sarili sa tuwing sasaltikin. Boses mo sa aking isip ang kadalasang sumasagip sa akin mula sa pagkabaliw. Sorry, dahil hindi ko kayang gawin ang nagagawa mong pagsagip sa akin. Pero sana malaman mong nandito ako bilang kausap, na hindi kailanman kayang magalit sa iyo nang taos sa puso. Makikinig ako sa’yo. Sabihin mo ang lahat ng iyong mga nararamdaman, iniisip, dinadala sa araw-araw. Hindi ko puwedeng sabihing okay lang ‘yan kasi hindi ako gago para makitang okay lang ‘yon. Hindi kailanman naging okay sa paningin ang isang kupal. Kapag nagkataon, bibigwasan ko ang tarantado sa mukha kahit alam niya na sa sarili niyang gago siya. Sorry, kung wala ako sa panahong kailangan mo ng masasandalan. Sorry kung paulit-ulit na lamang akong nagsasalita, at nagkakamali. At sorry kung hindi ko alam kung paano tatapusin ‘tong liham ko para sa’yo.

Natatanging iyo,

M