Kalabog sa pader, kakabahang may saltik. May nakikiapid pang sinsibol sa limatik ng tagaktak ng mga dahon. May kung anong pagkukunwari pa sa hanggang hindi maaabot ng liwanag. Umaga pa pala. Sadyang kay saya lamang para sa may-likha ang mismong pag-usbong ng pinakahinihintay na pagsapit ng tag-ulan.

Maya-maya'y paunt-unting lumilinaw ang mga patak. Hindi pa pala sigurado kung masaya na bang masisimulan ang hinagpis na pagdungaw ng alapaap, ng hangganang hindi paaawat sa lungkot. Ay saya! Magsisindi ng mga panibagong kay lapot sa ibayo, kay tibay ng pagkakayari. Galing sa liyab na tipong ulap ang pagkamakasarili, iigpaw ang kirot sa damdaming minamasdan ang bawat sandali.

Paalam, sinag ng makapangyunggib na sibol. Ang mga talulot ng hagkanan ay babatiin nang muli samakalawa. Ang tuwa ng siyang pakpak ng mga paruparo'y ipagpahinga na muna. Umpisa na ng lalim ng diskusyon tungong walang kuwenta at palyang kuwento.