Some of the 2017 Trends - Philippines

January

CDO Flooding
La La Land
Salt Bae
Nung Ako'y Bata Pa

February

Roll Safe
Jollibee's Valentine's Series
Pare, Pulis Ako
Trash Doves
Cash Me Ousside / Howbow Dah
I'm Drunk, I Love You
Expanding Brain

March

How Italians Do Things
Cheering Meryl Streep
LaVar Ball
Jolegend Slaydangal
Logan

April

Kapag ba...
Coldplay in Manila
Pennywise in the Sewer
Syria Chemical Attack / Syria Missile Strikes
Batangas Earthquake Swarm
United Airlines Fiasco
Kendall Jenner's Pepsi Ad
Duterte Declines UP Honorary Doctorate
He Protec but He Also Attac
Spotify Playlist Messages
Fidget Spinner

May

Sotto Insults Taguiwalo
Touch This / The... (Facebook)
Thankful Reaction
Proclamation No. 216
Super Sad Pope Meeting the Trumps

June

BPI System Glitch
Wonder Woman
Villar Urges Ban on Unlimited Rice
Cavaliers vs Warriors
The Floor is...
EverWing
Wikang Korean sa Paaralan

July

Pacquiao vs Horn
Billboard Asking Erich Gonzales Out
Dancing Hot Dog Snapchat Filter
Not You / Tú No
Nyeaam!
Game of Thrones - Season 7 Premiere
Spider-Man: Homecoming
Chester Bennington's Death
Kita Kita
Philippine Executive Order 26

August

Duterte Signs Free Tuition Bill into Law
Kian
Patay na si Hesus
Distracted Boyfriend
Game of Thrones - Season 7 Finale
Mayweather vs McGregor
The Kyrie Irving Trade
Kyah, Pembarya, Kyah
Zark's Burgers' 8th Year Anniversary
Sarahah
Dear David

September

Are you threatened by us?
Inhaling Seagull
Pacquiao: "You can call me anytime."

October

Xander Ford
Joey de Leon Slammed for Depression Remark
Baby Shark
Werpa, Lodi! Petmalu!
Szechuan Sauce Fiasco
Baron Geisler: "Hearsay?!"
Doki Doki Literature Club!

November

ASEAN Banner Misspelling
Lil Pump
Bong Go Selfie
Sass Confronts BBC Reporter
Papa John Lloyd
Passenger Loses Hand in MRT
Kumalas na Bagon ng MRT
Justice League is a Disappointment
Charles Manson's Death
Sud, Jensen and the Flips Face Sexual Misconduct Accusations
Paramore Tickets Sold Out
Thor: Ragnarok
Infinity War Trailer
Samyang Challenge
Dog Petting Photoshops
Bike Cuck

December

Slain Students in Batangas
The Last Jedi
Isabelle Duterte's Photoshoot
Ben Swolo
Thai Political Crisis Breakup
Sherlock Jr. on GMA
If You Play This Song on New Year's Eve

Oo n(g)a.

Umpisa'y nilinaw ko nang magiging malabo. Hindi ito magsisilbing galit at pamamaalam, bagkus, ito'y muling pagparatang sa aking sarili sa kadahilanang nasanay na ako, nasanay na akong magmukhang aywan ko ba kung mahal ko pa ba ang sarili ko, o tama na. Tama na ba, o tama pa ba? 

Mismo akong yumayakap sa lahat ng dapat kong sundin, hindi ko rin naman maitatangging 'di naman naging minsan ang iyong pag-aalaga. Masarap. Mapagkalinga. Malambing. Hindi naman nagkulang. Ako lang naman itong laging madalas na nagkukulang. Bakit pa nga ba ako na'ndito? Bakit ba ako tumatawa sa paggiluyong-luha, umiiyak sa gatas ng hele, at nagpapaubaya sa laslas ng pakiusap?

At alam kong sa bawat gagawin kong sa tingin ko namang karaniwan, magiging balakid sa pagkitid ng iilan. Hindi ko naman sinasadyang manggulo, sinasadya ko na lamang umunawa, nang lubusan.

Mismo ring sinubukan na lang pagkathang-diwang huwag na lamang akong hanapin, at parayain sapagkat bakat, siyang 'di ayaw na lalanseta ang bawat inupod sa mga ukit. Ako na naman na sana ang bahala sa sarili ko. Ni minsan, ayaw ko nang isiping magkakamali ako sa bawat dahan-dahang pagtapak ko sa mundo mo, sa mundo natin.

Umuunawa ka rin naman, alam ko, at hindi ka naman nagkakamali. Sa bawat pagtapak, siyang magsilbi sanang pataba sa bawat pag-iwan ko ng singgat at tikil ng butil, nang umaayon namang palagi sa hindi mo pag-amok ng digma.

Ako ito, iyon ang laging hantong mo sa iyong sarili. Paano kung... ako rin ito, siyang hindi mo maiintindihan ngunit pinapalagang-awa na lamang (siguro, at huwag naman sana). Ako ito, na siyang tumutubigang luha sa langis ng iyong mga bungisngis. Ako ito, na siyang hindi magbubuhat ng yangka, ni aalamatin ang iyong mga araw. Ako ito, na tumatandang naghahanap na ngayon ng pagbalik na aangkop sa tuwing galit ang araw, hihingi ng patawad ang buwan, at kung maghanap ng paumanhin ang araw, siyang buwan pa rin ang hihingi ng liwanag.

Ako ito, akong buwan, akong iyong nagpapaakong may mga gabing nagdilirim na lamang nang kusa, na wala tayong dalawang liwanag, at dadaig sa mundo ang magkabulag. Huwag kang mag-alala, dahil ako'y iyo, at kung ikaw ma'y akin, alam kong hindi sasaglit kung saan man ang kung anumang paghila sa ating mga pag-unawa.

At alam ko ring magmumukha pa ring mali ito mismong aking lahat ng saloobin, dahil ano nga ba akong hindi na lang karaniwan, na siyang umiintindi nang madalas, para sa akin, para sa iyo, ano nga ba? Siyang sana pa ring tanggapin (din) sa dulo.

Sa Pagtugma

If you are to rhyme,

Make it sure to time

Each kumpas, walang sabit,

Each line-last, you can make it

Count kahit lumampas pa ‘yan. 

Sound is made nang mapakinggan. 

‘Di mo kailangang magmadaling

Tapusin ang bawat linya. 

Mula intro hanggang sa ending,

Giving art that much hustisya. 

I’m not saying this poem is perfect,

Nor am I claiming that it is always true

But please, for the love of art, damn it,

Aayusin mo, o ちんちん食べる?

FlipTop - Kregga vs BLKD

Round 1

BLKD

May makukulay na linya pero para lang cartoon 'to. Lahat ng mga paratang niya sa aktibismo ko, nasagot ko na sa album ko.

Kaya wala nang intro-intro, ba't ito lang? Ito'y titulado, laban sa tito lang. Nagtangkang mang-ano, ayan, kinuwan. Nagtangkang magsiga, ayan, inulan. Seryoso na 'ko, tapos na 'kong makipagbiruan. Gusto niyo ng puro mura? Bangkerohan!

Pero seryoso, Kregga, aka J Boy, aka Goryo, kumusta? Para mas masaya 'tong laban natin, lagyan natin ng pusta. Sa 'yo na ang panalo, handa akong sumalangit. Basta mairaos mo ang labang 'to nang 'di ka gumagamit ng alinman sa mga sumusunod na termino: Katawang-lupa, lakas-espirituwal, ibang dimensyon, berbal, mundo ng mga halimaw, Class S, BLKD. Game?

Davao, game?

Ikaw yung abandonadong anak ni Sayadd kay Aklas. Nagmana ng potensyal kaso 'di na nakalampas Maging kakaiba, 'yan ang taktika mo. Kaso ang dami nang kakaiba, ano'ng pinagkaiba mo?

Oo, may husay ngang gumuhit, mga tumatak nang letra. Kaso mababaw lang ang ukit, kayang-kaya ng lanseta. Anumang husay, o ganda, nakakasawa 'pag nababad. 'Yang 'stilo mo, gasgas na, gasgas na sa kakasayad. 

Kaya anong unorthodox? Style mo, bulok. Style ko, pambihira, parang Zaitong tulog. Rhymes mo, supot, akin, Big Bang kusog. Anumang tamaan, natutulad sa 'king kilay, sunog. Abo ang labas mo matapos iwang tupok. Ultimo first cousins mo, tatawagin kang pinsang durog. Lubog!

Round 2

BLKD

Kanina, meron siyang iskema tungkol sa pangingisda. Humanga kayo pero para sa 'kin, hindi yun insane. Wala lang sa 'kin sumira ng pain kasi sanay ako sa pain. Kapag ako, nasiraan ng bait, sumisira ako ng bait. Tulad ng baitlog mo.

Davao, mag-ingay kasi Uprising na si Kregga, palakpakan. Nakikihati na sa karangalan, wala pa namang intrega. Pero hindi ito intriga dahil bawas aking intimidation. Kasi para sa 'kin, hindi 'to battle, bay, ito'y Uprising initiation. Alam niyo ba kung paano naging Uprising 'to? Kasi pagdating sa battles, solid 'to, at dahil late naming napakinggan yung baduy na music mo. Alam mo ba yung nangyari kay Aric nang narinig yung kanta? Parang naglivestream si Shehyee, nagtwitch yung mata.

Naging mahina rin ako bago umangat ng echelon pero hindi ako tulad mong dumaan sa pagkajejemon. Pasalamat ka, tanggap ka namin nang buong-buo. Ikaw lang naman 'tong hamon nang hamon sa mga kagrupo mo. 'Wag ganun, bro!

Pa'no mo tatalunin yung Batas? Kulang ka sa skills, J. 'Di ka pa nga heavyweight sa South, hindi ka ill, J. Saka na 'ko maniniwalang may tsansa ka na kung kaya mo nang harapin si Zero nang mata sa mata. Silent killer daw ng Mindanao, feeling DDS na. Ba't nakiki-Uprising ka na ngayon? 'Di ba 3GS ka? Ops, issue. May pinapangasabi nga pala si Lil John, "Miss you."

Pero seryoso na. 'Yang dila mong matabil, forced yung angas. Kaya spade na matalim yung dala kong pantabas. Literal kong ipapatikim kay Goryo'ng talas. Sabay hiwa pababa, at marahas na buklat. Kaladkad sa initan hanggang balat, matuklap. Bangkay mo'y ipaparada ko sa buo ninyong siyudad. Ito ba yung isdang oro? Ginawa ko lang bulad.

Kaya pa'no mo kakayanin ang aking lalim sa bangayan? E hirap na hirap ka na nga 'pag baha dun sa Cagayan. Bangkerohan!

Round 3

BLKD

Maangas daw siya pero nagtap pa ng kagrupo niya. Oo, medyo hanga 'ko sa 'yo pero para ka lang presidente natin - utak-pulbura. Hirap na daw kumain yung maestro, 'yan ang sabi mo sa 'yong bara. E kaya ka pala nanalo, yung kalaban, walang gana. Puwes, ibang maestro 'to, laging gutom. Puwes, ibang maestro 'to, laging gutom sa killing spree. Sobrang husay kong magturo, TF sa 'kin, tuition fee.

Nung pinuna mo yung bigkas ni Asser, hinamak pa intelligence. E nung laban niyo nga ni M Zhayt, puro ka riference. Riference? Maraming namamali ng bigkas pero alam mo ang iyong difference? Ikaw, ipokrito, bars mo mismo, ividence. Ako'y walang kontra sa 'yong diction. Ako'y kontra lamang sa 'yong kontradiksyon. 

Hindi ako magpapanggap, may husay ka't ambag. Ika'y mandirigmang may tapang na dumayo't maglayag pero ano nga ba ang laban ng mga katig-pambalanse ng mga kargadang bala, at armas-pang-atake kung binabaybay na karagatan ng bangkang pandigma ako ang nagpalalim, nagpalawak, at siyang may likha? Ako ang nagpasalang, ako ang nagpasulong. Aking simpleng daloy, kaya kong gawing daluyong. Lalamunin ka ng alon, lulunurin ka sa gulpi habang yung tubig ay nagiging kumukulong asupre. Lason, pre!

Bibigyan ka ng hiwa ng mga bibig na walang tikom. Mga sugat na sumisigaw sa sakit, walang hilom. Ako'y kontradiksyong hindi mo kayang sundan. Ika'y iiwang bugbog-sarado para lang isip mo, buksan. Kaya ko ring manakit, kaya mo bang maglunas? Kung sumisira ka ng araw, ako, sumisira ng bukas. Ako'y banta sa tayog ng mga huwad na bantayog. Ako ang buhay na patunay na bano ka pa sa Tagalog.

Natae ka na sa takot, ako, naaliw lang pero para sa mga bisdak, pareho lang tayong nalibang. Bangkerohan!

FlipTop - Zero Hour vs BLKD

Round 1

BLKD

'Tong si Zero Hour, real old rapper. Ugat-ugat na palasumbat, talagang emo nagger. Napagkakamalang malakas kasi ang deep voice, loud. Lasing na Baron Geisler ka lang, ako 'pag nagbeast mode, Hound. Kaya naman tuluy-tuloy kahit na medyo nawawala dahil itong si Zero Hour, katapat ko na nabigla. Ako'y tumatalo ng armado, parang People Power. Ikaw, hanggang salita ka lang, parang keyboard gangster. Gusto mong maging batas? Ako ang veto power. 

Ano, pamilyar ba yung iskemang hinataw ko? Pinapaalala ko lang sa 'yo yung panalong ninakaw mo. Akala mo, 'tong labang 'to, deserve mong maachieve? Substitute ka lang kasi yung maestro nagleave. Kaya nga kasaysayan ng pangalan mo ang panampal kong malala dahil ang zero ay place holder lang naman sa wala. Math bars.

Bawat linya ko, may bilang, kay Zero nakasentro. Ang lakas magmataas, angat lang naman kay Negatibo. Ni hindi mo nga magawang maging top dog Davaoeño. Hindi mo maaangatan si Sak. Bakit? Kasi nga, positibo.

'Yang talino mo, overrated, parang si Tito Boy. Hari-harian ka lang sa Davao, parang si Quiboloy. Ako yung tibak sa Etibak, ako yung demonyong demigod. Kaya 'yang ego mong delicate, lagay sa akin, delikads. Isang maling tingin, makakakita ka ng heavy jab. Dumating kang banlag, uuwi kang Fetty Wap.

Kaya ibahin niyo 'ko sa mga lokong ang talino, minimal. Gaya ang 'stilo, kaliwa't kanan, yun ang stereotypical. Walang meta-metapisikal, mga metapora ko, pisikal. Lahat ng liriko ay tunay 'pagkat tunay na lirikal. Aking mekanismo, iligal, sa batas ng realismo, kriminal. Ako'y rebeldeng may puso, bumibilib ang sinikal. Ang kalawakan ng aking utak ay armas-pangmilitar. Kaya 'pag ako ang nagbanta ng balang araw, literal. Banga! Banga! Banga!

Round 2

BLKD

Isa lang ang sasagutin ko sa napakahaba mong binato. Tatanggalin mo yung mata ko kasi ipapalit mo diyan sa isa mo.

Sa lahat ng laban mo, lagi kang nagyayabang na nagrarap ka na noong kami, bata pa lang, na hip hop ka na, kami, hilaw pa ang muwang. E 'di ikaw na, ikaw na ang gurang. Sa sobra mong tanda, yung habambuhay mo, walang haba. Sa sobra mong tanda, wala kang kababata. Iba ang old sa mature, iba ang luma sa classic. Iba ang senior sa señor, ikaw yung G na geriatric.

Hindi tamang basehan ng husay ang pagiging datihan. Tandaan: Hindi lahat ng beterano, batikan Pastilan! Ilan na nga ba ang natalo mo sa iyong past? Ilan? Ang paghanay mo sa mga bata ang mismong testamento kung gaano ka kahina at nagkukulang sa talento. Matanda ka na, panget pa, pero mali ka ng tinakot dahil kung tunay kang malakas, dapat hindi na kita inabot. 

Fifty years from now, BLKD? Ang galing mo naman? Aric, bago 'ko maging ganyan, patayin niyo na lang. Siya raw ang BLKD ng hinaharap kaya dapat lang magsalubong. Ako'y magiging ikaw lang, 'pag aking utak na sulong sa batak nalulong nang dalawampung taon, nababad sa bubong, nalutong sa pugon, lumutang, lumutong, at sa old school, nakulong. Ako'y magiging ikaw lang 'pag tumanda ako nang paurong.

Ikaw yung luma sa salitang pluma, ako yung ulat sa panulat. May dunong ka nga sa sulat pero bano sa sukat. Kaya may mga bara mang kasintigas ng kongkreto't bato, kung walang flow na pambigwas, kumpleto na 'to? Ito raw ang modernong balagtasan, kuntento kayo? Magbalagtasan ka na lang, walang moderno sa 'yo. 

Kasi, Vincent Manalili, mukha kang inbred na paniki. Mapangmatang banlag, nandidiri sa sarili. Sa pagiging simpleng old school, ang iyong skill set, nanatili. Paulit-ulit ka lang sa cam, parang sa deep-set ka nawili. Nahuhuli ka na nga, kulang pa sa sisi. Stay out of my lane, kulang ka sa CC. Ang pagbangga mo sa BLKD ay instant harakiri. Baho kag kilikili.

Round 3

BLKD

Hindi ako jobless, full-time artist ako ngayon. Ayoko kasing maging katulad mo, alipin ng mga kapitalistang Hapon. Ikaw, binabarat para magsilbi sa Honda. Ako, sinusuwelduhan para magsindi ng honda.

Ang sabi-sabi sa tabi-tabi, mahusay daw 'tong si Zero sa Tagalog. Kung gano'n, ang tanong, ano ba ang zero sa Tagalog? Wala, o wala? Either way, wala lang 'tong Zero sa Tagalog. Dumayo pa 'ko ngayon para lang patunayang wala 'tong Zero sa Tagalog.

E wala ka pala e, kaya wala kang karapatang magmagaling kasi wala ka na ngang dating, wala ka pang narating. Kaya mawalang galang na po, wala nang mano-mano. Oo, wala nang manu-mano, mga bara ko, armado. Kung tingin mo, wala ka pang talo, at wala pang tumba, 'pag ako nagwala, magkakaro'n ka.

Kaya wala akong paki sa 'yong dekadang dedikasyon. Ito'y walang pagkatuto laban sa walang limitasyon. Top-tier ng Mindanao, palakpakan. Top-tier daw ng Mindanao. Top-tier ng Mindanao? Nahihibang ka ba? May top-tier ba sa Mindanao? Bilangin niyo nga kung iilan. Kahit sa bata itanong, ang sagot, easy lang. Hindi binabanggit ang zero tuwing nagbibilang. 

Simple lang, kung tunay kang malakas, bakit kailangan mo pang mandaya? Lumalampas ka pa sa time limits para lang mangmama. Kung sa bagay, sa pangalan pa lang, parang 'di na tama. Hindi ba't ang sulat ng 0 ay round na pinahaba? Yawa.

Ako na nga ang dumayo, ikaw pa ang nasindak. Mas mahal ako ng Davao, mga bars ko, matingkad. Pinaglaruan ko lang 'tong Zero, meanings na baliktad. Kasi hindi ka na nga pumuntos, hindi ka pa rin love.

At shoutouts sa kagrupo mo, mga idol, Down Loud Crew, #TataySwag. Istilo'y inutang lang sa Wu-Tang kaya kulang pa ang ambag. Bisayang Pamilya Dimagiba, e 'di Pamilya Dimaguba? Pamagat ng album, TULAmbuhay, wala namang buhay ang mga tula. Tuloy, 'yang lamya niyo sa pagrarap,
immortalized na. Baka sa demo ko pa lang, demolished ka na, demoralized pa.

Kasi pinatay ko na yung ibang BLKD, ang naiwan, masama. Ito'y the one laban sa zero, may bilang sa wala. Bawat obra ko ay tadtad ng nakakahiwang kataga. Sa tigang na kaisipan ay mabisang pataba. 'Yang makaluma mong pananakot, madali lang magawa. At yun ang pagkakaiba ng halimaw sa banga. Banga! Banga! Banga! Tanda!

Paggamit ng NG at NANG sa Filipino

Madaling matutukoy ang tamang paggamit ng ng at nang depende sa kung ano ang paggagamitang bahagi ng pananalita (part of speech).

Madali itong malalaman una (1) sa konteksto ng pangungusap, pangalawa (2) sa puwesto ng salita sa pangungusap.

Ang ng ay ginagamit lamang sa mga pangngalan (noun), o sa pagbibigay ng pagmamay-ari (possession).

Ang nang naman ay hindi ginagamit bilang pantukoy sa pangngalan.

Halimbawa:

1. Kumain ako ng masarap. (Ibig sabihin, noun na masarap na pagkain ang kinain.)

2. Kumain ako nang masarap. (Tumutukoy naman ito sa paraan ng pagkain (i.e. pang-abay (adverb)).

3. Kumain ako ng masarap na pagkain. (Maging alisto. Hindi ang salitang masarap ang tinutukoy ng ng dito kundi ang salitang pagkain.)

4. Ang sarap ng kain ko. (noun)

5. Ang sarap nang kumain ako. (conditional)

6. Tae nang tae. (hindi matigil na pagtae)

7. Tae ng tae. (pagmamay-ari ng tae ang tae)

In Response to Na-‘Kita Kita’ (I Saw You)

Na-‘Kita Kita’ (I Saw You)

Hindi na nga nirape ni Tonyo, nagagalit pa rin kayo. Si Lea nga yung humalik kay Tonyo nung tipsy na sila eh. At anong vulnerable vulnerable? Taking advantage taking advantage? Kadalasan kasi, inaasahan nang maging masama ang lahat ng tao. Parang napakaimposible na para sa lahat na may mababait pa ring tao.

Sobrang pilit nung pagkakasulat, halatang nanood lang para makapagpost sa social media, or sa dyaryo. Hahaha. Nakakatrigger. Hindi dapat ako magpopost eh. Sigh.

Malay ko ba kung naintindihan nila/ninyo yung film or hindi?

Gaano ba kastalker si Tonyo? Una niyang nakita si Lea sa isang selfie, at una niya itong sinundan nang lasing. Again, with no other rapey suggestions, at dahil cute lang si Lea. Yun lang yun eh. Masyado niyong iminumudmod na masama yung intention ng lahat ng taong gusto lang naman makakita ng maganda.

Parang ang dali kasing basagin, kasi hindi naman niya nirape. Tapos sasabihin niyo, "Well, may possibility na reypin niya si Lea," eh hindi niya nga nirape.

Going back...

Gaano kamanipulative si Tonyo? Eh tignan mo 'to. Parang ansama pa rin ni Tonyo, my god. Siguro kung ganun lang talaga yung angle mo eh hay nako; inalala ni Tonyo na inalagaan siya somehow ng babaeng sinundan niya, at ang babae pa mismong ito ang nagsabi sa kanyang bumangon, literally at figuratively.

Tingin ko, for me, ang sa akin lang naman, in my opinion, sana maalala natin yung utang na loob. May utang na loob si Tonyo kay Lea. Gusto niyang suklian iyon sa pagbigay rin ng pagkain. Pero then again, nain love pa rin siya kay Lea.

Malay niyo ba? Nakahanap pa rin ng kaibigan si Lea. At hindi naman siya nirape ni Tonyo. Pinagmamaktol ng mga budhi ninyo?

Kung hindi naman kumportable si Lea, pinaalis niya na si Tonyo. And seeing how kind Tonyo is, susundin niya naman agad si Lea. At napatunayan naman iyon sa isang eksena sa pelikula kung saan huling araw na sana ng pagbigay ng pagkain ni Tonyo.

The film was supposed to make you feel good about love, about yourself, and how you value your time with important persons in your life.

Dun ko siguro sisimulan sa batang babaeng kausap ni Lea tungkol sa oras. At kung paanong hindi na maaari pang pabalikin ang oras.

Okay na yun, kung 'di mo maalala, panoorin mo ulit pero huwag mong ijudge si Tonyo tulad nung mga hater nung film eww.

Tapos yung unang nameet ni Lea si Nobu. Meron silang sequence ng events para sa gabing iyon. Bumalik si Lea para sa gabing iyon, siya lang yung pusong may saging.

Pinilit niyang ulitin yung sequence ng events with Saging.

Next point: Nakapasok na si Lea sa tinuluyan ni Tonyo. Doon niya na nakita lahat ng bagay na nakapagpaalala sa kanya kay Tonyo. Mahirap lang yung execution no'n kasi kung perspective lang ni Lea yung ipapakita, puro audio lang yun wew madilim. Sa bawat nakikita niyang mga bagay sa kuwarto, mayroon siyang naaalala.

At nung dumungaw siya sa bintana, kaunti na lang eh tumilaok na rin siya't sumigaw ng, "Kabayan!"

Huli: Binalikan ni Lea lahat ng lugar na pinuntahan nila ni Tonyo.

Magpipiring siya sa tuwing makakarating sa mga lugar na iyon. Tulad nung ginawa niya with Saging to fill the void of Nobu. Now she's filling the void of Tonyo.

Hanggang pag-alala na lamang tayong lahat, tulad ni Lea. Sinabi na rin ni Tonyo na saka lang din makikita yung kahalagahan ng ibang bagay/tao kapag wala na sila.

Hanggang pag-alala na lang tayong masasamâ lahat ng tao. Ni hindi niyo man lang pinagbigyan yung pelikula na mapanood nang maayos.

Of Firsts

Let me fall in love (with you) again

And again. 

Let me feel and touch

With angels and fluff. 

Let them sing our songs

With trumpets, and daisies

And tulips, of feasts and roses. 

Sweet ensembles of caramel, lilacs,

Of sugary strings and magnolias

That chant me dreams of days. 

Make me sway,

Stain all gray of smoke. 

Let this note, of no endless blaze,

And here, I stay, of no loveless pray.

Igitlab

Ligpit-marka ring aakin
Hindi ako makapapayag
Sa pagtapos ng takip sa rilim
Muli na naman ang pagmatyag
Mamaya't haharang
Huhuni, hihingi, hihiyaw
Hihiya, hihinto, hihimlay
Hihikab, hihiling, hihintay

Lubay na kumakapit
Saplot ko'y inuunti-unti
Bisa'y tuluyang mamamaalam
Aking babatiin, ikaw, at muli't muli
Aking kay pait na paghalina
Sa aking mga walang'yang titig

Ikaw at ikaw lamang din ang may sala

Nol

Sisimulan ko na, bago pa magtapos
Ang siyang kasiyahang inabangan ko rin namang mamaluktot
Matagal akong nagmasid, natulala, sabay iiling
Gabi-gabing makikipagbiruan sa sarili
Ligaya't ligalig ng sinag ng buwan
Tanging katuwang sa pangyari ng hungkag
Inako ko nang maaga
Ang pag-iwas sa katalagahang
May tinik nga pala
Ang kahit kay rikit nang rosas
Pumayak lamang sa umpisa
Ngunit sa huli'y
Ako na lamang
Muli
Ang gabi-gabing nakikipagbiruan sa sarili

100 Cigarettes - VII

VII

Nauna akong nagising kinaumagahan at nauna na rin akong kumain. Nagising ka rin naman agad matapos kong makapag-almusal at agad-agad pumatong sa akin. Itinuro ko sa bag ang ilan pang natirang adya at sabik-paatras ka namang pumayag at suotan ako. Nagsindi ka ng panibagong load, saka inihanda ang sarili sa akin namang, well, load.

Madalas kong mamiss yung mga ganitong umaga natin.

Gutom pa rin ako. Nauna na akong naligo sa ’yo dahil mukhang pagod ka pa. Pagkatapos kong makapaglinis ay dumiretso ako sa isang kaha ng yosi at laptop. Lumabas ka na rin para maligo. Dumaan lamang ang ilang saglit ng paglipad ng utak ko sa internet at katiting na luntian e nakabalik ka na rin kaagad sa kuwarto. Habang ika’y nagbibihis, sinabi kong mag-almusal muna tayo sa Sinangag Station.

Pagbaba, pansin kong medyo lampas tayo sa inaasahan nilang pagcheck out natin pero hindi naman tayo pinatungan ng bayad. Hindi ko alam kung dahil madalas na nila tayong kliyente o may grace period na isang oras, kung sakaling may hangover pa sa kagabi ang mga nagcheck in. Ang hindi naman nila alam e sabog pa tayong dalawa.

Dumiretso na tayo sa Sinangag Station at umorder na ng almusal. Saka ko lamang tinext si Jose na nasa Quezon City na tayo. Saka ko lamang din tinanong kung anong oras yung tugtog nila sa Ayala Museum mamayang gabi. At saka ko lang din tinext si Nanay kung bakit niya ako hinahanap kagabi. Sinabi ko kaagad na nag-almusal lang ako sa Maginhawa at maya-maya’y tatawag ako sa opisina niya para magkuwento, ng siyempreng tungkol sa aking thesis.

Mayroon ka namang hindi maunawaang linya ni Loonie tungkol sa barya. Hindi ko makuha masyado dahil sabog pa yata ako simula kagabi o may nasinghot ako sa hinithit mo kanina. Favorite mo yatang naliligo nang sabog. Mabuti na lamang at umorder ako ng sariling kape ngunit naramdaman kong kailangan ko pang magising talaga. Humingi ako kina Ate Sinangag Station ng asukal at nag-abot naman sila sa akin ng isang maliit na mala-vial na tasa. Ewan ko ba. Sabog pa ako eh. Inamoy ko muna kung suka ba iyon para sa ulam ko/mo. Tinikman ko gamit ang tinidor. Matamis. Baka ito yung asukal. Sumigaw ako ng, “Ito po ba yung asu-,” pero nagmukhang walang sasagot sa akin. Bahala na. Binuhos ko lahat sa tasa ko. Lalo namang tumamis. Edi okay.

Sumagot na rin si Jose na mga alas said pa ang kanilang tugtog ngunit may kailangan pa siyang ipaliwanag sa akin pagdating ko ng UP. Tinanong kita kung anong oras mong balak umuwi at sinabi mong okay pa namang gabihin ka. Hindi ko pa rin sigurado, kahit na ganoon. Hindi naman sa wala akong tiwala sa iyo kundi matagal mong hindi nakausap sa cellphone ang iyong mga magulang at baka lalo ka pa nilang pagalitan. Mukha ka namang kampante sa iyong mga ngiti. O nainlove lang ulit ako sa iyo.

Pagkaubos ng pagkai’y nakapagyosi na mula sa natitira sa kahang iniwan na natin sa lamesa. Sumakay na tayo kaagad ng tricycle dahil mainit at wala pa ako sa mood maglakad tungo sa sakayan ng Ikot.

~

Pagdating ng Ikot sa tapat ng Sunken, saka ko lamang naramdamang nasa UP nang muli tayo. Marami na ulit mga papansing nagsasaluhan ng frisbee at feeling na pumapayat sa Acad Oval. Wala na rin akong pakialam sa kanila dahil gusto ko nang isampal kay Jose yung unan natin ng wee-, putang ina yung pipe nga pala!

Dumating na tayo sa 108 agad at kinamayan ko na si Jose. Kinuwentuhan saglit saka mo sinampal yung unan natin ng luntian. Ibinalita naman ni Jose na puwedeng makahanap ng pipa sa bazaar na malapit sa Ilang-ilang.

Pumasok muna akong saglit sa bahay para makausap yung Nanay ko nang makapagpaalam at makahingi na rin ng perang pambili ng ticket para suportahan ang paskong soundtrip ng mga kakulektibo ni Jomil Supot. Ipinaliwanag ko na ring palusot na naubos yung pera ko kasi nga nagcelebrate ako masyado at nanlibre ako dahil naprint na lahat-lahat ng thesis ko. Tapos mahal talaga yung concert nina Jose. Pero okay lang naman.

Pinapunta naman ni Jose si Mitzi. Hindi sila makapagsasabay tungong Ayala Museum. Mayroon pa kasi siyang klase. Ninais ni Jose na sumabay na lamang sa atin si Mitzi. Ipinaliwanag kong magkita na lamang kami sa may Ayala station ng MRT dahil naramdaman kong kaya namang puntahan iyon ng girlfriend niya dahil malapit lang sa kanilang paaralan ang LRT 2.

Napagkasunduan na ang lahat ng plano at iniabot ko na rin ang lenguang mga pasalubong. Pinaiwan mo na muna sa aking kuwarto ang ilan sa iyong mga gamit bago tayong nagpunta sa bazaar para maghanap ng pipa. Sinuyod na natin lahat ng tindahan ngunit wala pa rin tayong nakita. Sa may bandang dulong stall ay may nakilala kang kapatid mo at nagkamayan naman kayo. Sa kalagitnaan ng ating ikalawa/huli sanang suyod ay naisipan kong ipatanong sa brod mo kung alam niya kung sa’n banda makakabili ng hithitan. Madaling pumayag yung brod mo at dinala tayo sa isang stall na sarado pa. Sayang. Gabi pa magbubukas ang tangi sigurong tagapagligtas na tindahan at mangilang oras pang pangangatal ni pareng Jose.

Nagbalik na agad tayo sa mansyon at nagsoundtrip/yosi/kuwentuhan na lamang hanggang sa pagpatak ng takdang oras para sumakay na ng jeep tungong MRT station. Nakailang mga awit at gaguhan din tayong may masasarap na tawanan at ilang mga nakaw na halik at yakap, at sa wakas, dinatnan na rin tayo ng oras para sumakay papuntang sakayan ng tren.

Wala muna masyadong nag-usap sa pampasahero ngunit may mababakas pa ring tila nais ilabas na mga kung ano. Hindi ko maiwasang tingnan ka nang paulit-ulit at pagmasdan ka sa tuwing hindi nakabaling ang atensyon mo sa akin. Iniisip ko kung ako ba yung iniisip mo. Kakapalan man ng mukha pero masayang isiping sa bawat oras na lumilipas e hindi mo sinasadyang isama ako sa iyong mga panaginip at pansariling mga pangarap. Araw-araw tayong bumubuo ng ating mga alaala para lang sa tuwing may mga puwang at kakulangan, madalas, mayroon tayong paghuhugutan. Kaya lamang, kadalasan din ang hindi sinasadyang paglimot o pagpapaulit ng ayaw asahan.

Naghuling yosi na muna tayo pagbaba ng jeep at napag-usapan ang tungkol sa datingan ng mga bullshitan nating thesis. Naniniwala na siguro akong pinaparating mo halfway na lampas kalahati ng mga undergraduate thesis e kalokohan lamang. Hindi naman ako naoffend kasi ako lang naman din ang nag-isip no’n. At medyo nang-ulol lang naman talaga ako sa thesis ko.

Pumasok na tayo sa mall pagkapaalam sa huli na munang nikotina. Lumusot, umakyat nang ilang palapag, at naglakad pang ulit. Wala pa ring binatbat sa mga dinaanan natin sa Baguio. Wala pa ring binatbat magpahanggang sa ngayon ang lahat-lahat ng mga sumunod pang nangyari sa mga nagdaan sa Baguio. Pilit ko mang iwanan, mahirap ding makalimot sa tuwing dadalawin ako ng ginaw o aakyat/bababa. Naikintal na rin siguro sa akin yung pag-akyat at pagbaba e legit na lamang sa Baguio. Pero kagaguhan ko lang iyon.

May kaunti ring kagaguhang naganap pa sa ilang madaraanang paskil habang nakasakay tayo sa dumadagundong nang tren. Tayo lang ang may lakas ng loob mag-usap at magtawanan sa loob, at gusto ko yung pakiramdam na hanggang ngayon, wala pa rin tayong pakialam sa kanila, sa paligid, sa mundo. Tayo lang ang mundo natin. Ikaw at ako.

Walang makakaunawa sa atin. Tayo lang. Kahit sabihin natin/nila na alam nila/natin, e wala pa rin talagang katiyakan. Iba pa rin ang samyo kapag alam mo kung kailan, alam mo kung paano, gaano at ano. Kahit mata lang natin ang magtinginan, ating mga labing nangungusapan/sabik mangusap muli, mga braso/kamay na hindi pinipilit.

Maya-maya’y nakababa na tayo sa Ayala station at nagtungo na sa KFC. Medyo gutom na ako at atat na rin sa paghihintay. Naramdaman ko naman kaagad na ililibre rin tayo ni Nanay ng kain pero lecheng makatakam madalas ang amoy ng fast food. Umorder na muna ako ng isang meal, yung may mashed, cheese, mais, at manok. Famous daw siya, malay ko rin.

Pagbalik ko sa ating lamesa, tinext ko na rin si Mtizi na naghihintay na tayo, pero hindi naman tayo galit. Nakatanggap naman ako ng reply mula sa kanya nang maubos ko ang aking inorder. Malapit na raw. Napagdesisyunan kong lumabas na para baka sakaling maligaw si Mitzi e tayo rin ang kabagsakan.

Hindi ko masyadong makita yung mga taong nagsisipasukan. Sobrang sikip na nga pala sa station nang ganitong mga oras. Maya’t maya akong tumitingkayad at baka sakaling makawayan ko siya. Hindi rin masyadong nagtagal at nagkawayan na rin tayong tatlo. Inanunsyohan ko kayong dalawa na sundan niyo lamang ako at magtiwala sa akin. Wala namang mga bangin sa bahaging daraanan natin sa Ayala.

Pinasok natin ang lampas sa isang mga mall at kinutya ang karamihan sa mga mannequin bago tayo nakarating ng Ayala Museum. Hinatid na natin si Mitzi sa may entrance saka kumaway ng ingat at pagpapasalamat.

Tinext ko na kaagad si Nanay na kararating lamang natin. Nagreply naman kaagad at pinapunta niya tayo sa likod ng kanyang office dahil doon siya maghihintay. Kaso, bago pa man tayo makarating doon e nag-usap at binullshit mo muna for 5 minutes yung papa mo. May mga sinabi ka namang legit, tapos yung iba, pinaimagine mo na lang sa kanya.

Matapos ay sinimulan nang muli ang matinding pause sa nagbabadyang pangunguwestiyon. Nang makita ko si Nanay’y kinawayan ko na kaagad saka tayo lumapit at nagbless na dalawa. Tinanong niya kung nagugutom tayo at siyempre, umoo ako. Nauna sa ating naglakad si Nanay tungo sa isang kainan habang nagkukuwento ako ng mga kunwaring nangyari sa’kin para sa linggong iyon. Nakarating tayo sa isang restaurant na nagseserve ng napakasarap na bagnet. Inisip ko kaagad na kahit malate tayo sa pilantikan ng mga tropa ni Jose e iinggitin ko siya sa pakain ni Nanay.

And as usual, tinuloy ko pa rin yung pagpapaimagine din kay Nanay habang ipinapakita yung kaisang hardbound na nauwi ko. Sinabi niyang babasahin niya raw iyon pagdating sa bahay. May mangilan pang tanungan tungkol sa iyong kurso at pekeng pangarap ko sa buhay na makapagsulat talaga.

Tapos na rin sa wakas at busog na tayo. Nakapuslit pa ako ng iilang laman mula sa iyong pinggan dahil napusuan ko rin namang madali kang mabusog. Iniabot na ni Nanay ang pambili ng ticket na pauso lang ng orkestra ni Jomil Supot para kunwari astig at may paggagamitan o kaya’y donation. Pero siyempre nagbibiro lamang ako. Wala munang umpugan sa gate.

Inihatid na tayo ni Nanay sa entrance ng museo at sinabi kong kinabukasan na ako uuwi dahil ihahatid pa nga kita kunwari. Tsaka dahil gabi na rin, na as if makapagdudulot ng difference. Matapos makapagbayad at pagpasok, una kong hinanap si Jose. Halata namang tapos na yung first act dahil panay rin naman ako silip sa aking relo habang ngumangasab ng baboy. Ngayun-ngayon ko lang din naisip yung kagaguhang bakit hindi na lang kalahati ng presyo yung binenta sa atin, tutal, kalahati na lang din naman ng performance yung maaabutan.

Wala nang pakialam ulit yung mundo sa kabullshitan ko. Nagpakita na rin si Jose Periwinkle. Bati, kamay, na parang hindi nagkita kaninang hapon. Hindi pa nakatugtog kaagad sina Jose kahit na matagal silang pinaupo sa harap. At least sila, nakaupo. Kaso, pinili ko lang din namang tumayo, at gaya-gaya ka naman. Magdamagan lamang tayong magkayakap habang inaasar ang mga taong nagtatanghal. Ikaw lamang ang aking tanghal, wala nang iba. Sana’y napalitan na yung mga karanasan mo sa bawat badtrip na Christmas song na napakinggan/mapakikinggan mo. Tanging mga puso lang natin ang nag-indakan sa loob, kahit na galit sa atin at walang pakialam ang musika. Sino ba sila para magpaalala.

Natapos na ang mga tugtugan at uyam. Hindi sana tayo/ako pinansin/napansin. Paglabas, nagyosi na tayo kaagad. Ngatal na rin siguro nang sagad simula noong unang makita si Nanay. Maya-maya’y lumabas na rin si Jose at tinanong kung saan natin gustong kumain. Ikinuwento ko naman kaagad yung masarap na inggit. Napayosi na lang yung supot.

Hindi ko sila makabisang dalawa pero ang alam ko, sa umpisa ng ating paglalakad, pagkalaglag ng huling stick e may isa sa kanilang nais kumain, dinner siguro o merienda. Basta ang alam ko, may kakain, si Mitzi siguro, dahil minsan, kuripot si Jose sa sarili niya. Bigla na lamang nagbago ang isip na dumiretso na tayo ng uwi dahil gabi na. Pinapili ko kayong lahat kung gusto niyong magbus o tren. Inemphasize kong mas hassle yung tren pero mas mabilis.

Edi nagbus nga tayo.

Ngayon ay may hindi tayo pagkakaintindihan dahil hindi ko mabasa kung galit ka ba sa akin. Hindi ko naman kasi tantyado ang bagal ng daloy ng mga sasakyan ngunit malakas ko ring ininsist na magbus tayo kaya panay siguro ang atat mo sa cellphone at nagpapanic na ako sa sasaluhin kong galit mula sa ’yo. Ayokong matapos nang ganito yung huling gabi nating panamantala kung kaya’t nagsorry ako nang maraming-marami pagbaba natin sa Sentral. Sinabi mong okay ka naman na at ipinaliwanag kung bakit medyo nanahimik ka sa kahabaan ng alingawngaw.

Pagdating sa 108, tumambad ang mga nag-iinuman sa tapat. Okay lang din naman, hindi ganoon kahassle. Umakyat na akong muli sa aking kuwarto para kunin ang mga pinaiwan mong mga gamit. Inayos at naghati na rin tayo sa gabimpo na luntian. Pagbaba ko’y hindi kita nakita sa kusina kung saan kita huling iniwan. Madali akong naglakad sa zen garden at doon kita nakita, niyakap, at naramdaman kong unti-unti ka nang malalayo talaga sa akin.

Nagpaalam na muna tayo kay Jose at nang maihatid na kita.

Mabagal. Hindi ko alam kung bakit. Sumasabay ang liwanag ng buwan sa bawat makapigil na hakbang na binibitawan natin papalapit sa hanggan. Tiningnan kita, malayo ang tingin mo ngunit napalingat ka rin sa akin. Ang ganda mo. Inabot ko na ang iyong kamay at inibig na huwag na masyado pang tulinan ang paglakad. Sana’y nasiraan na lang yung bus kanina. Sana, kumain na lang muna si Mitzi. Sana tatlo hanggang madaling araw pa yung tugtugan. Sana, sa atin na lang ang oras.

Walang ni isa sa atin ngayon ang may kakayahang masunod. Huling tapak na bago ka tumawid at sumakay ng bus. Ayoko ng ganitong pakiramdam kahit na tatlong araw na nating pilit na kinakalimutan. Alam nating sa isa’t isa lamang tayo tutuon ng pansin ngunit isa’t isa lang din ang siyang dahilan ng ating pagkarupok.

Yumakap ako nang mahigpit sa ’yo, sinabing iniibig kita. Hinalikan kang matagal sa labi, at inulit ang pagsintang lumanay. Lalong humigpit ang ating mga yakap. Humalik ka sa aking pisngi, gayun din naman ako. Pumiglas ang yakap.

Nagkatitigan tayo. Namamaalam sa isa’t isa ang ating mga mata. Hinila kitang muli para sa isa pang yakap. Dumampi ang aking labi sa iyong noo, habang humihigpit ang iyong yakap. Hinigpitan ko rin ang akin. Nagbalik ako sa iyong pisngi, sa iyong noo, kahit pa sa iyong mga mata. Nagbalik tayong mas matagal sa labi.

Muling piglas.

Bawat pagbalik, lalong tumatagal. Hinihingi ka na ng buwan sa akin. Wala nang pakialam muli ang mundo sa atin. Matagal nating pinilit na tayo dapat ang walang pakialam sa kanya ngunit bawat higpit at pisil ay nagbabadya na ng paubos na nating lakas ngunit hindi kailanmang mag-aapaw na kakuntentuhan sa isa’t isa. Piglas.

Nagkatitigan tayong muli. Putang ina, haha, mukhang kailangan na talaga. Tumawid ka na sa kabila at naghintay ng bus. Minabuti kong hintayin kang makasakay dahil ayaw ko pang magpaawat. Gusto pa kitang nakikita, kahit likod mo na lamang. Maya-maya’y lumingon ka, at nakailang bus din ang lumampas sa iyo. Bumalik ka sa akin, please.

At bumalik ka sa akin. Huling yakap, huling mga ngiting mapapait. Huling halik. Huli na talaga, sa ngayon.

100 Cigarettes - VI

VI

Naalimpungatan ako sa mga kuskos ng putang inang kahoy na mga sahig ng tinutuluyan natin. Mahimbing pa rin ang tulog mo. Inayos ko na lamang ang kumot at muling yumakap sa ’yo.

Nahirapan na akong makatulog. Madilim ang buong kuwarto, I mean, walang makapasok na liwanag as in. Maginaw na maginaw na rin. Humigpit na lamang ang yakap ko sa ’yo’t nagparelax sa iyong amoy. Ang kaso, hindi na talaga nakakapalagay ng loob yung bawat kaladkad ng yapak sa itaas. Nagpaulit-ulit na ako ng pagkilos para makahanap ng magandang puwesto. Walang bisa.

Lumingon ka na rin sa wakas, ngunit nakapikit pa rin. Hinalikan kita agad sa labi. Humalik pa akong muli, hanggang sa hindi ko na tinanggal ang aking mga labi sa iyo. Nagsinding muli ang mitsa. Mangilan pang palitan natin ng samyo’y pumatong ka na sa akin.

“Nandun yung condom,” sabay turo ko sa mesa. Umalis ka muna’t kumuha ng isa, sabay bumalik ka sa akin. Nakapagprepara na rin, handa naman nang agad ang lahat dahil kapwa tayong nagising nang walang suot.

~

“Gusto kong mag-almusal,” although katatapos ko lang kumain at napag-usapan natin kahapon na magbbrunch na lamang tayo.

“Okay, sige.” Napansin kong nauna ka nang nagbihis sa akin at may dalang isang stick ng yosi. “Magpapaload lang ako sa labas.” Pinunyeta ka na nang tunay ng phone mo dahil wala pa ring pumapasok na load.

“Sige.” Tinabihan na lamang ako ni Janine matapos ka niyang pakyuhin. Ang tagal na nakasara ng ilaw. Hindi ko kinaya ang dilim. Matagal-tagal kitang hinintay at kinabahan na ako sa takot, sa dilim. Dumukot ako ng isang stick at ibinulsa ko na ang susi. Matapos ikandado ang pinto ay saka ko lang narealize na dala mo pala yung lighter.

Mabuti na lamang at nandun ka na sa harap at nakapagsindi ako.

“Pumasok na yung load mo?”

“Hindi pa rin eh,” sabay check muli ng phone. “Tingin mo ba may telepono sa may Victory Liner?”

“Tingin ko naman. Oo.” Kaso, bigla mong napagtantong ‘wag na pala dahil may caller ID yung bahay niyo.

Iminungkahi kong sa UP tumawag e kaso, fucking caller ID. Noong una’y ninais kong kumain sa KFC para sa aking almusal. Wala ka pa sa mood kumain at pinoproblema mo pa sa ngayon kung paano mong macocontact yung magulang mo. Sa ating paglalakad para makahanap ng makikigamitan ng telepono’y may nakita akong maliit na kainan at iniwan mo muna ako roon para mag-almusal. Bumili ako ng isang cup ng rice at dalawang ulam, kasama ang isang sunny side up.

Hindi ka pa nakakabalik sa akin nang matapos ko ang aking hapag kung kaya’t lumabas na ako. Punyeta ulit kasi nakalimutan kong magbulsa ng lighter. Naglakad-lakad muna ako para makahanap ng tindahang may panindi. Nasalubong naman kitang may hawak na isang cup ng kape’t dismaya.

Sa ating paglalakad pabalik ay tumingin tayo sa isang maliit na grocery store para sa huling pagkakataong makahiram ng telepono. Wala pa rin. Bumili na lamang ako ng dalawang lalagyan ng lengua bilang pasalubong pag-uwi sa QC.

Napagdesisyunan mong bumili na lamang ng bagong sim card sa SM, pagkatapos nating makapananghalian. After lunch din natin kikitain yung sis mo pati si Job sa UP. Matapos makapagsex sa Baguio sa huling pagkakatao’y naligo na tayo’t tinriple check ko na ang kuwarto bago iabot ang susi sa empleyado ng inn.

Naglakad na lamang tayo tungong SM at kumain sa unang restaurant na nakita. Italian. Siyempre lumasap ako ng Italian shit and stuff. Walang patumayaw naman ang soundtrip na Frozen sa may kalapit na store. Kinumpirma mo na rin ang oras ng pagkikita sa UP. Matapos nating ubusin ang ating lunch ay umakyat tayo ng isang floor para sa kaisa-isa yatang smoking area ng Baguio, sa mall pa. Siyempre joke lang.

Inayos ko pa yung sign post na nagsasabi kung sa’n lang dapat magmeeting yung mga yosi people kung sakali. Nakadikit lang nang sagaran sa pader at mangilang paso ng halaman at bench ang naghiwalay sa atin sa lipunang pinapatakbo ng mga turista at komersyalismo.

Nagkaubusan na ng sticks at pumasok na tayo sa loob ng mall para maghanap ng sim store. Sun Cellular yung unang nakita. Doon na agad tayo unang bumili at nacontact mo na agad yung magulang mo. Nakahinga ka na medyo nang maluwag at ako pa rin ang contact person nina Job at Pura.

Siyempre, tinanong ko na naman kung malapit lang ba rito yung UP at sinabi mong lalakarin lang naman natin. Ngayo’y aaminin kong medyo nakakasabik dahil parang ramdam kong handa na akong asarin yung school mo dati. Para rin akong kinakabahan kasi baka alam na ng mga kikitain natin na galing naman akong Diliman at kilatisin na nila kaaagad yung buong campus ko/natin base sa mga idudura kong palabas at ikikilos kong balahura. Pero hindi naman yata mangyayari yun kasi nga, pareho lang din namang UP.

Parang nung dumating ako sa Baguio, hindi ko mapigilan yung sarili kong isiping ibang tao yung mga nandito. Parang kapag inaasar kita ng QC moves, o ako naman, ng galawang Cavite. Sino ba naman tangang magpapakarehiyunal sa puntong ito.

Maliit lang yung entrance na pinasukan natin, tapos may guard (lol). Hindi naman niya na rin chineck kung may ID tayo maging ang ating mga bag ay hindi na siningitan pa ng kanyang mahiwagang patpat, kung meron man siya. Tinext ko na kaagad yung sis mo pati yung kaibigan mo na nakarating na tayo. Dumiretso tayo kaagad sa tambayan ng kapatiran ninyo.

Hindi rin nagtagal ay sumagot na si Job at binanggit na marami silang darating. Naghintay pa tayo ng ilang saglit at maya-maya na lamang ay may mga kumakaway na sa ‘di kalayuan at tinatawag ka. Nilapitan mo kaagad sila at iniwang muna akong panumandali sa benches ng tambayan ninyo. Kapuwa kayong mga nakangiti, nagbatian.

Sa ’yo lamang ako nakatingin, at paminsan-minsang sa basketball court. Iniisip ko kung may tumira na kaya ng bola pashoot sa ring mula rito sa aking kinatatambayan.

Bigla ko na lang napansing nilingon mo na akong muli sa wakas at pinalapit nang muli sa piling mo (nux). Agad naman akong sumunod at iniwan na muna ang ating mga bitbit. Pagsapit, isa-isa mo silang ipinakilala sa akin, assuming na matatandaan kong lahat. Joke lang. Siyempre hindi ko sila matatandaan lahat. Nginitian ko lang din sila sabay bitaw ng, “’Suppp.”

Kaway rin ang ilan pabalik, kaunti lang din ang ngumiti. Hindi naman ako naoffend kung lahat sila’y hindi matuwa sa akin. Napansin ko lang naman. At alam kong hindi ko kailangang pansinin. Pansin ko ring walang kuwenta ‘tong paragraph na ’to.

Ipinakilala mo akong karelasyon at tagapagpigil ng iyong pagwawalwal. Bigla mo rin namang binawi na umiinom ako habang nagtithesis. Ang mas malala pa, ipinamukha mo sa kanilang ipinanglaban for best thesis yung kagaguhan ko kahit na sobrang hiyang-hiya ako roon. Mukhang hindi rin naman matutuloy. Wala namang hard feelings sa adviser para sa false hopes. Okay lang din namang ikuwento nang pamayabang minsan. Pero sa mga kakilala ko lang.

Pinilit tayo ng ilan sa mga kaibigan mo na magstay pa hanggang Pasik. PASIK! Hahaha. Pah-seeekkk. Pahh-pahhh-siiicckkk! As usual, nagpakawala tayo ng tawang, “Wala na kaming pera.” Wala namang nag-alok na manlibre. Hindi ko naman tiningnang peke dahil wala rin naman silang mga trabaho. Joke lang, promise.

Mababait silang lahat, may bisita yata kasi siguro, although may inaasar kayong isang kabatch niyo na hindi ko masigurado kung tanga ba or gusto niyo lang tinitingnan siyang tanga. Nagkapalitan din ng mga salaysay sa kung sino na lang bang natirang tigang sa pagiging single.

Maya-maya’y meron nang tumatawag sa cellphone ko. Hinuha kong para sa ’yo dahil kasasaksak nga lang ng bagong sim card sa cellphone mo at meron pa tayong isang inaasahang tawag mula sa kakilala mo. Inaasahang luntian para sa lahat ng dagdag pang kaligayahan dahil nalalapit na rin ang mahabang pause.

Sinagot ko ang tawag, babae ang sumagot. Binanggit niyang nandun na siya malapit sa atin. Lumingat ako nang kaunti, sinilip ang kanang bahagi ng panig. May nakita akong babaeng may kausap din sa kanyang cellphone. Kinawayan ko, kumaway rin siya pabalik. Tinawag na kita at sinabing dumating na yung sis mo.

Nagpaalam ka nang sumandali sa iyong mga kabatch, saka tayo nagtungong muli sa tambayan bench ng kapatiran ninyo. Siyempre, kamay. Ipinakilala mo na rin ako, “’Suppp.” Hindi ko napansin kung iniabot niya na pero naisip ko namang madali mo ring isinilid sa iyong bag. Nagkamustahan lamang kayo nang saglit at umalis na rin siya. Dumaan din ang ilang saglit bago umalis at nagpaalam ang iba mo pang mga kaibigan. Tahimik nang muli tayong nakaupo sa bench na tila may hinihintay pa rin.

Kausap mo na ang isa mo pang sis sa cellphone na gusto ring makipagkita sa iyo ngunit binanggit niyang nasa klase pa siya at ang room kung saan siya matatagpuan ay wala kang ideya kung paanong tutunguhin. “Nakita mo ba? Ang dami, bruh.”

“Ang alin?” panguna kong pagtataka. “(Ahh) Yung luntian?”

“Oo. Ang dami niya, bro.”

“Gaano karami? Paanong marami?”

Sumenyas ka ng tila isang malaking tipak ng tae. Malapad na papel at medyo makapal. Napa-wow na lamang ako nang saglit, “Patungan mo ng mga gamit mo. Yung hindi makikita ng guard. Baka kasi magcheck sa Victory Liner mamaya. May hinihintay pa tayo?”

“Sige. Yung isa ko pang sis. Nasa klase pa raw siya eh.”

Gusto kong itanong kung anong oras tayo uuwi pero mukhang may gusto ka pang kitain. Ayoko muna kung sakaling mangill joy. “Gusto kong magyosi. Sa’n puwede magyosi?” Sinabi mong meron naman ngunit sa labas pa ng campus. Hindi naman ganoon kalayo ang ating nilakad. May ilang mga binabaang hagdan at dinaanang building. Dumating tayo sa isang gate/labasan ng UP. Nauna na akong nagsindi dahil nangangatal na ako. Nakadagdag pa siguro sa atat yung pagbabawal ng campus na magyosi sa loob.

Itinanong mo sa akin kung anong gusto kong regalo at kung paano mong maipapaabot ito sa akin. Sinabi ko namang baka magkita pa kaming muli ni Jose dahil pinapupunta pa niya ako sa Bulakan para sa isang tugtugan nilang magpipinsan. Sinabi ko ring mukha namang puwede kitang isama roon.
Kung sakali namang hindi mangyari lahat ng nais na magkataon, sinabi kong maaari naman tayong magkita sa UP na lamang at iabot sa akin lahat ng regalong gusto mong ibigay.

Matapos makapaghuling buga, iginala mo na lamang muna ako sa mga lugar na pamilyar ka sa loob ng campus. Ginusto ko rin kasing malaman kung saan ba banda yung college mo. Inisip kong hindi rin naman tayo mapapagod masyado sa paglalakad dahil maginaw pa rin naman ang simoy at maliit lang naman talaga yung campus. Ipinakita mo kung saan ka madalas magyosi at kung saan din may madalas naniningkit na ang mga mata kakahithit ng luntian.

Nauhaw na rin ako sa wakas at tinanong ko kung saan merong mabibilhan ng inumin. Dinala mo naman ako sa tila cafeteria na gusali sa campus at bumili ako ng isang maliit na bote ng coke. Pagbalik natin sa bench ninyo ay naramdaman kong mukhang may hinihintay ka pa rin kung kaya’t naglabas na ako ng isang garapon ng lenguang binili ko kanina. Hindi naman ako natakam masyado ngunit unti-unti ko ring inubos.

“Anong oras tayo aalis?”

Hindi ka pa sigurado kung sasagot ka, ngunit panay pa rin ang check mo sa iyong cellphone. “Gusto mo na bang umalis?”

“Okay lang naman. Saan na ba yung sis mo?”

“Nasa klase pa yata eh.”

Inilabas ko na lamang ang laptop ko at sinubukang maglaro nang hindi mainip. Nang mainip na ako sa paglalaro ay nagbukas na ako ng isang episode ng Adventure Time. Hindi rin naman ako nakatapos ng isang palabas dahil madali pa rin akong mainip dahil wala naman talaga ako sa mood na gamitin ang laptop ko. Pero okay lang, hindi naman ako nagmamadali ni galit sa ’yo. Kailangan ko lang talaga siguro ng may ginagawa dahil kanina pa hindi gumagana yung utak ko.

Sa gitna ng aking panonood ay may dumating kang isang kaibigan mula sa isang pulang org na sinalihan mo. Ipinakilala mo rin siya kaagad sa akin at madaling ko naman siyang binagsakan ng isang malupit na sssuupppp. Dumaan din nang saglit si Aine ngunit hindi na natin nakausap dahil sobrang late na raw siya sa kanyang exam. Minabuti nating lumipat doon sa tambayan ng org na binanggit at nakipag-usap din naman tayo, nakipagkilala. May mangilan-ngilang maiingay at madadaldal ngunit okay lang naman kasi at least, may nangyayari nang bago sa paningin ko.

Mangyayari kaya iyon? Hindi naman siguro. Sobrang taas ng tsansang hindi mangyari ‘yon kasi mataas ang tsansang sigurista ako kahit lasing o sabog, o kahit inaantok man lang. Ito na siguro yung kanina pang bumabagabag sa loob ko kung kaya’t hindi na rin ako mapakali masyado. Hindi ko naman maaaring itanong nang harapan sa ’yo kung kaya’t dinukot kong muli ang aking cellphone nang maisulat ang aking tanong.

Nakagagaan sa pakiramdam ang kalmado mong kalagayan. Parang wala naman talagang problema kahit na sinubukan nating manigurado. Ikaw lang madalas ang nagpapakalma sa akin, kahit simpleng mga salita mo lang. Kahit ngitian mo lang ako na nagsasabing okay naman talaga ang lahat.

Paunti-unti kong muling pinapanatag ang aking kalooban habang humihingi sa iyo ng lakas. Ngumiti kang sansaglit muli sa akin at feeling ko iniimagine ko na lang ang eksenang ito. Nakapagdesisyon ka na rin sa wakas na hindi na natin mahihintay pa sina Aine at yung isa mo pang sis at nagpaalam na tayo sa org tambayan mo dati matapos makapagyabang na may isa ka pang org na kahawig sa Diliman.

Hindi naman sa nagmamadali pero agad din tayong nakabalik sa terminal ng Victory Liner. Bago makapasok e may guard na nakaantabay sa entrance. Naalala ko yung luntian na isinilid mo sa bag kanina. Sana naman e naitetris mo nang maayos sa bag mo ang pagkakakubli.

Una kang nakapasok. Hindi ko alam kung paano kang nakalusot. Nakalampas din ako sa guard nang maraos. Mabuti na lamang at walang pila at nagfeeling dire-diretso lang tayo sa balakid. Sinabi mo rin sa akin na buti na lang at kinausap ka ng isa pang guard at hindi na nabusisi ng guard na nagchecheck yung bag mo.

Agad na rin tayong pinasakay sa bus ng konduktor. Ang akala ko’y bibili pa tayo ng ticket sa ibang bintana para mas hassle pero hindi na. Pagkaupo sa bus, nagkanya-kanya munang laglagan ng puwet at suot ng mas mahahabang manggas.

Ginusto mong manood sa laptop ko ng kung anong series. Pumayag naman ako at inilabas na kaagad ang aking laptop. Pumili ng animé tungkol sa malungkot na nakaraan. Sinabi kong hindi ko pa napapanood yung series ngunit sa katunaya’y hindi ko lang talaga maalala kung anong nangyari sa palabas na iyon, kaya siguro iyon ang pinili ko. Marami-raming animé na rin ang gusto kong panooring muli ngunit nakakaiyak yung pinili ko. Ang naaalala ko lang, umiyak ako sa may bandang dulo, at sa isang episode lang yata. Gusto ko lang yatang maramdaman yun ulit. Pero hindi ko inasahang magiging sinlambot mo ako.

Hindi rin masyadong nagtagal at sakto pa rin talaga sa schedule ang bus ng Victory Liner. Sa wakas, kinamusta kong saglit sa aking isip kung anu-ano nga bang nangyaring signipikante sa Baguio. Ngayon lang din na sobrang obvious na ng pamamaalam natin sa lugar. Dapat talaga, sinulat ko lahat, nandirito naman at dala ko ang aking laptop, hindi naman masamang magnote nang madalian para sa mas mabibilis na pag-alala. Ang inisip ko na lang, nandun nga ang lahat ng pagkakataong makatulong nang sandali sa pagsusulat pero wala rin naman yun sa lahat ng pagkakataong mas makakatabi pa kita. Ayoko rin namang magtrabaho nang may gising na taong malapit sa akin o malapit sa ’yo. Minsan nakakahiya, minsan, ayokong isipin mong wala akong oras para sa ’yo. Alam kong maiintindihan mo naman lahat ng ginagawa ko pero hindi ko rin naman kakayaning sayangin lang din yung pinunta natin dito. Bahala na si future Mart. (Putang ina mo, past Mart.)

Nabalikan na rin sa wakas ang paliku-likong daan, pauwi naman ngayon, at mismong saktong palubog na ang araw. Nang makailang liko pa’t hikab ng araw, papalapit na rin ang nagbibigay ng ticket at pinause ko na muna yung pinanonood natin, at dinukot ang wallet mula sa bag. Kinuha mo na rin ang wallet mo. Binanggit ko na ring ihanda na ang ID na hindi ko alam kung bakit ko pa pinaalala e nakailang uwi ka naman na sa rutang ito.

Muli, hindi na naman tinanggap ng konduktor ng bus yung alok nating makahingi ng student discount mula sa ID mo kahit na mas mukha kang bata sa akin. Sinabi ko kaagad na hindi ka pa kasi bayad sa tuition pero enrolled ka naman ngayong sem. Inulit mo lang yung sinabi ko at milagrong naniwala na si Kuya Konduktor at binigyan ka na rin sa wakas ng discount. Sana ginawa na rin natin yun sa Cubao pa lamang. Kaso mukhang hindi rin gagana dahil mukhang mas hassle yung puwestuhan kapag nakatayo kaysa sa nakaupong may aircon.

Pinindot nang muli ang pinanonood na series sa at pinagmasdan kita nang makailang saglit kung nakatulog ka na ba dahil mabilis at matagal kang nanahimik. Maya’t maya nama’y may mga tanong ka na ayaw ko namang sagutin at nagkunwari pa rin akong hindi ko pa talaga nga napapanood ang palabas. Inilabas mo na rin si Janine para tayo naman ang panoorin.

Malayo na sa kulay ng mga ulap ang bakas ng araw. Palayo na rin ang mga alaalang nabuo sa init at ginaw. Miss na rin ng baga kong magyosi. Mabuti na lamang at nagmabagal nang muli ang bus at madali akong nakaamoy ng stop over. Matapos makawiwi, tinanong kita kung may pera ka dahil nagugutom na ako at tinatamad ako/ayaw kong bumalik sa bus para kumuha ng pera. Tsaka mas convenient na bayaran na lang kita agad mamaya sa utang ko. Pumasok na tayo sa isang mini grocery store. Tinitigan ko for 20 seconds yung Pringles bago ako kumuha ng isang plastic ng fish crackers. Madaling pumunta sa counter at pinambayad ang 100 pesos mo, kasabay na rin ang isang bote ng Gatorade.

Play. Binuksan ko na agad yung fish crackers at mabilis na inubos. Nakailang episode na rin tayo ng Ano Hana. Nakahingi ka naman ng ilang lutong at mukhang busog pa si Janine. Solb na siguro siya, kakapakyu sa ’yo. Dumaan ang ilang oras at sinabi mo sa aking susubukan mo na sa susunod na bus stop. Gusto ko sanang ipause lahat ng bagay para lang makapagconcentrate ako sa mga hindi ko naman makokontrol na reaksyon kapag nagkataon. Pagbaba ng bus, dumiretso na kaagad ako sa yosi place at ikaw naman, sa banyo. Bawat paghithit at buga’y tinalo pa ang bawat hiblang bumubura sa relong binubullshit lang ako. Agad-agad kong naubos ang stick kaya’t sinubukan ko na lamang aliwin ang aking sarili sa mga taong nakapaligid. May mangilang nag-uusap na gusto kong pakinggan, mabaling lamang ang atensyon ko. Pero wala pa rin. Panay pa rin ang silip ko sa direksyon mo.

At sumulpot ka nang bigla. Nagsisulputan din lahat ng daga, ipis, punyeta, leche, tang ina, sa dibdib ko. Papalapit ka nang papalapit ng lakad sa akin habang papalayo naman nang papalayo lahat ng iniisip ko. Sumakto ka na sa harap ko. Ginusto kong magsinding muli pero naunahan mo ako. Hithit.

“Hindi ako makaihi,” buga.

Buga.

Hindi ko alam kung gusto kong tumawa o ngumiti. Hindi ko rin alam kung malulungkot ako.

“Mamaya na lang ulit.”

“Sige.”

Inubos mo na ang yosi mo at sumakay nang muli tayo sa bus. Bigla na lamang akong ninotify ng laptop na malapit na raw siyang himatayin kaya isinara ko na. Hindi ka naman nagreklamo. Wala nang pagkain. Wala na ring Gatorade. Wala pa ako sa mood para sa lengua na naman. Ibinalik ko na ang laptop sa bag at isinandal na ang aking likod, hindi ka naman nagreklamo. Pumikit ako. Wala pa rin. Sinubukan ko nang humimlay.

Ang alam ko, ramdam ko pa rin ang lambot ng kinauupuan ko, maging pagkumot ng aking jacket. Alam kong marami na ring ilaw sa labas, at maraming pasaherong pagod, katulad natin. Ramdam pa rin ang mga nakakalusot na ginaw sa ating may saplot pang mga katawan. Pero wala pa muna ako sa mood bumangon. May mga ilang pagsilip ako, pero tungo lamang sa ’yo at sa mga magkabilang bintana, sabay pipikit din kaagad. Minsan, naaabutan kong tulog ka. Minsan, nakatingin sa akin. Minsan naman, nakatingin sa akin at nagsasalita, pero wala akong nauunawaan. May isang beses na nalingat na talaga ako dahil narinig kong muli ang iyong boses, at mukhang may tinuturo ka sa bintana. Binuksan ko pa ang kurtina at tinanong kung ano ba yung tinuturo mo. Sumagot ka pero hindi ko pa rin naintindihan. Tinanong ko ulit. Inulit mo naman ang iyong sinabi. Pero wala pa rin talaga. Umarte na lamang ako na naintindihan ko at tumingin nang matagal sa bintana. Sumandal at pumikit na akong muli pagkatapos.

Nalalabi na rin ang antok ko, masakit na ang aking puwetan. Chineck ko na ang aking relo, malapit na yata tayong bumaba kahit na hindi ko pa rin nakikilala yung dinaraanan natin. Nabawasan nang kaunti ang pagkaatat nang tumigil muli ang bus at napansin kong nakapila na tayo sa toll gate. Umidlip ako nang ilang saglit, at namataang nasa Quezon City na tayo ulit sa pagsuko ko na talagang matulog. Sumilip-silip ka na rin sa bintana, may paakmang nais na bumaba. Nang mamataan ang SM North, niyaya mo na ako.

Tinanong ko kung nasa bag mo na ulit si Janine. Umoo ka naman. Tinanong ko rin kung sigurado ka bang bababa na tayo. Oo ulit. Hindi ko naman na kinuwestiyon pa dahil parang natatae na ulit ako at nginatal kong magyosi. Pagbaba natin ay kita sa malayo ang pasarado nang mga mall. Nagsindi na ako kaagad.

“Kain muna tayo.”

“Sa’n?”

“Kahit saan. Uhm, Philcoa?”

“Sige, Philcoa,” ang alam ko, 24 hours naman yung Mcdo run. Tsaka malapit na rin naman ang Yuj Inn. Matapos kong makapagyosi at matantyang mukhang bubulwak na talaga yung bituka ko, agad akong pumara ng taxi dahil wala na ako sa mood pang maghanap ng masasakyan ng jeep. Mabilis naman yung biyahe, tulog na rin siguro yung mga tao. Sinilip ko yung itaas na palapag nang makababa mula sa taxi.

“May KFC nga pala rito. KFC na lang?”

“Uhh, sure.”

Agad na akong nakapili ng order. Sinabi mo na rin ang iyo. Naghanap ka na ng mauupuan. Matapos makapagbayad at iabot sa’kin ni Ate Kahera yung dinner natin e hinanap na kaagad kita. Nakapili ka naman nang maayus-ayos na upuan, malambot. Medyo magkagalit sa simula dahil gutom na siguro tayong pareho. Maya-maya’y may mga naoverhear akong estudyante mula sa FEU na pinag-uusapan ang kanilang mga grade. Sabi ko sa sarili ko, psh. Sabay, psh, yabang mo naman, Mart.

‘Di nagtagal at nagsalita ka na rin sa wakas para magkuwento. Nagkalaman na siguro yung tiyan mo o maaari ring inaayos mo lang kanina kung paano kang magsisimula. Nagsalaysay ka lang naman kung paanong kakaibang magalit at mag-utos yung papa mo sa inyo. Yung tipong ipapamukha pa sa inyo kung paano niya kayong tinitingnan bilang isang indibidwal at kung gaano nga ba kataas ang gusto/inaasahan niya sa inyo kahit na lakas makabaliktad ng datingan.

Ang lakas ng tawa mo. Hindi ko naman kayang maimagine kung paano nga ba yung itsura ni Ivan nung tapos nang ipaliwanag sa kanya ng papa mo kung paano bang puntiryahin ang kamatis. Okay lang. Okay na ako sa legit mong mga tawa at ngiti. Hindi ako sigurado kung kailangan mo ako sa mga ganoong pagpapakilala ng sarili, pero masaya akong isa ako sa mga taong napili mo para maging kausap, at katawanan. Maski umabot tayo sa simpleng mga usapang kamatis na ‘yan, walang pag-aatubiling ikinukuwento mo sa akin. Siguro alam mo kasing makikinig ako, dahil mahal kita. O kaya’y mahal mo ako’t magaan ang pakiramdam mo sa akin.

Bumigat nang todo yung tiyan ko pagkainom ng softdrink. Matapos ang huling subo, mukhang handa na tayong muli sa panibago. Lumabas na tayo ng KFC, maliwanag pa rin ang buwan. May ilan pang mga tao sa labas, ngunit karamiha’y nagtitinda na lamang at naghahanap ng maghahatid/masasakyan. Nilakad na natin tungong sakayan ng tricycle, kaunting lampas lamang mula sa nadaanang Mini Stop, “Holy Family po.”

Nakababa’t muling nagyosi. Isinara ko na muna ang cellphone ko dahil may iniwang text sa akin ang nanay ko na kinabukasan ko na lamang napagdesisyunang sagutin. Pagdating sa reception, usual na bagsakan at galawan, at bullshit na ngitian pa rin. Parating tunay na pangalan ang inilalagay ko roon dahil doon at doon lang din naman tayo nagbabalik. Baka rin kasi ireport pa ’ko sa kung saan kung ibang pangalan na lamang ang ilagay ko sa bawat panulit ng 600.

Iniabot na sa akin ni Kuya Yuj yung susi pagkapasok natin ng kuwarto. Isinet up ko na kaagad yung laptop at humiga sa kama. Lumabas ka munang saglit para umihi na talaga. Talagang-talaga na ’to. Napansin kong inubos mo talaga yung inumin mo matapos nating maghapunan kung kaya’t ipinatong ko na lamang sa aking mukha yung kung anong nahugot ko sa ating kama. Medyo matagal. Oo nga pala, siguro’y hindi lang naman pagwiwi ang kasama sa proseso. Diniinan ko ang pagkapit sa rilim at muling binalikan lahat ng ating pag-eskapo. Wala naman talaga akong ginawang sablay/mali kaya imposible talaga. Tanggap naman nating dalawa na irreg ka at unti-unting napakalma kong muli ang aking sarili at tinanggap ang mga pinakalohikal na rason.

Narinig ko na ang pinto. Umakma akong tulog sa pagod. Tumabi ka naman sa akin. Palaki na nang palaki ang tanda sa akin. Bumigat lalo yung kumot sa aking ulo. Hindi ko na rin napigilan. Niyakap muna kita, hinalikan, saka ako bumangon. Tumingin ako sa lamesa, nagkunwaring walang nakitang bago. Tinype ko na ang password sa laptop. Sumunod ka na sa pagbangon. Ipinaliwanag mo sa akin ang bago.

Nawala lahat ng punyetang buwaka sa dibdib.

Inasar mo pa ako nang saglit bago magrequest na tapusin na natin ang palabas na sinimulan sa bus. Mabuti’t naalala ko maski papa’no kung anong episode na nga ba tayo.

“Inom pa ba tayo?”

“Ikaw.”

Tinatamad lahat bumaba at bumili sa Mini Stop.

“Luntian na lang.”

“Uhh, yeah sure.”

Ikaw na lang din ang nagload. Apat na stick, habang nanonood ng Ano Hana. Naging ano nahang nahangyayari matapos ang isang episode at tigdalawang stick na bugahan ng luntian. Napaiyak pa rin ako sa may bandang dulo nang magpakita ang kapatid ng isa sa mga pangunahing tauhan. Hindi ko na chineck kung tinawanan mo ba ako or nakyutan ka lang sa akin. O hindi mo napansin. O wala ka na ring pakialam sa mundo, over all.

Humiga ka na sa aking kanlungan. At dahan-dahan kong minasahe ang iyong ulo at ilong. Panay ang singhot mo sa lahat ng pahina at yosing nagdaan, at ngayon lang ulit ako nagkaroon ng pagkakataong pagaanin kahit saglit ang iyong pakiramdam. Gusto ko rin sanang magpasalamat sa lahat ng effort mo sa lahat ng araw ng pananatili natin sa Baguio. Sa mga kinainan natin, ininuman, pinuntahan. Sa lahat ng mga ipinakita mo, ipinakilala. Sa lahat ng pag-aalala, pag-aalaga. Sa lahat ng bawat hiblang hindi mo pinalampas para ipadama sa akin kung gaano mo ako kamahal. Salamat sa lahat. Salamat. I love you. I love you so much.

Tinapos ko na ang pagmasahe sa iyong noo. Lumipat ang aking kamay sa iyong dibdib. Kumapa, humimas, pumabilog. Naramdaman kong muli ang kinasasabikan kong paulit-ulit. Ang iyong paghinga sa ganitong mga pagkakataon. Umungol kang malumanay at hinalikan ko ang iyong kaliwang tenga. Matapos ay ipinasok ko ang aking dila, sinusuyod ang bawat kurba at lalim ng loob. Lalong tumitindi ang iyong paghinga. Sumasabay sa bawat lamsik ng laway ko sa tenga mo’t pandiril sa iyong dibdib.

Kumukulo na ang bawat sulok ng iyong katawan habang hinihila ka pa rin pabalik ng magkahalong antok, luntian, at ligalig sa kama. Unti-unti akong bumaba sa iyong pundya at hinalikan muna siya. At isa pa. Sa ikatlo’y naramdaman na ng mga labi ko ang basa kung kaya’t unti-unti ko nang ibinaba ang iyong takip.

100 Cigarettes - V

V

“Babe?” bati mo sa akin.

“Hm,” sagot ng aking pikit pang mga mata. “Sa’n tayo magdidinner?” kahit na wala pa rin akong ideya at ikaw pa rin ang bahala. Kahit na wala akong inasahang maiintindihang sagot. Pagbangon. Naglakad tayo ng ilan at tinanong mo ako kung saan ko gustong uminom. Mayroon akong dalawang pinagpilian kahit na hindi ko alam ang mga ito. Pumili ako ng isa’t sinabi mong huminto muna tayo para magyosi. Hiniram mo ang cellphone ko nang makapagtanong kay Yina dahil hindi mo pa rin pala ganoong naaalala ang ating pupuntahan.

Habang naghihintay ng sagot, ikinuwento mo sa aking binabasa mo na ang librong iniregalo ko sa ’yo bilang pamasko. Inilarawan mo kung paanong naiiba-iba ang author sa bawat form ng literature ang tinatahak niya. Hindi rin nagtagal at dumating na ang sagot ni Yina’t sumakay na tayo ng taxi.

Sarado ang bar na pupuntahan dapat natin para sa dinner + inom. Hindi ka naman nawalan ng pag-asa’t naglakad-lakad pa rin tayo dahil marami naman tayong nadaanang mga kainan. Nakahanap din tayo sa wakas ngunit mukhang walang alkohol sa loob. At kung sakaling meron, mukhang mamahalin.

May nag-abot sa atin ng dalawang magkaibang menu mula sa dalawang magkaibang kainan. Nang makapili with no hard feelings towards the other, sinundan na natin yung waitress sa loob. Okay naman yung interior, mukhang mas maganda rito tuwing gabi at nakatsamba tayo. Napansin kong may hagdan paakyat.

“Ate, puwede po ba sa taas?”

“Yes, Sir,” sabay sunod sa kanya. Bumati ang isang floor ng hindi ganoong kaluwag sa baba ngunit hindi naman masikip. May iilang mga mesang may mga nakapatong na kandila. Dumiretso ako ng upo sa mesang may upuang malambot. Inabot na ni Ate yung menu at nakaorder na tayo ng dalawang mamahalin.

“Sa’n tayo iinom,” ngayon? Aking pag-aalala sa plano.

“Baka sa Red Lion na lang, baby,” kung sa’n man yun.

“Okay.”

Sinindihan ko ang mga kandila natin sa mesa para medyo sweet unte. Nagsindi na rin ako ng yosi kasi adik ako sa nikotina. Matapos ang unang hithit ay nagbalik ako sa pagmamasid ng lugar. Maginaw pa rin. Tamang sakto ang bawat puwesto ng hindi ganoong kaliwanag na mga bumbilya. Sa bandang hagdana’y may isang shelf ng mga libro, puno ng Reader’s Digests na pinaglumaan at ilan pang mga libro. May kinuha kang isang makapal at mabigat na aklat, at bumalik na sa ating mesa.

Dinukot ko ang aking phone at nagbakasakaling kunan ka habang nagbabasa. E punyeta yung labo ng Blackberry.

“May battery ka pa?”

“Yes, baby. Bakit?”

“Pahiram phone,” pipiktyuran kita. Ang ganda mo eh. Kahit saan naman. Araw-araw akong naiinlove sa ’yo. Kahit anong liwanag pa ‘yan. Pagtanda natin, ikaw pa rin ang pinakamaganda sa lahat. Kukunan ko lang ‘tong moment na ’to nang maalala ko siguro kung gaano ako kasuwerte sa ilan mo pang mga katangiang hinding-hindi ko ipagpapalit at ipapahiram kahit na kanino. Atin lang yung mesang ito. Atin lang yung mga kandila. Ang sarap mong magpakawala ng ngiti, na kaysarap ipagdamutan sa lahat. Atin lang lahat. Kukunan ko lang. Akin ka lang.

Napansin mong kinukunan kita kaya sinabi kong kukunan kita ng picture. Medyo nahiya ka’t kinapalan ang mukha nang kaunti nang hindi harangan ng sariling palad ang lens ng iyong camera ngunit wala pa rin sa mood tumingin. Inaachieve mo yatang magkaroon ng candid pic, kung saan ka sanay. Alam mo namang mas sanay ako sa nakangiti mong mga labi sa tuwing nakikita mo ako.

May ilan akong nakuha ngunit medyo punyeta rin ang lens ng Samsung. Hindi ko alam kung bakit hindi siya makapagfocus nang maayos. Hindi ka na nakapagpigil at lumapit ka na sa akin, at nagmungkahi ng selfie. Nabigla ako ngunit pumayag naman.

Ayaw mo naman ngayong ngumiti habang nakatingin sa camera.

“Magsmile ka kaya.”

“Ehh.”

“Ano ba, uhm. Sige. Ganito. Imaginine mo na lang. Isipin mo yung ngiti mo kapag nakikita mo ako.” Napangiti ka, ngumiti na rin ako. Kinuha ko kaagad yung picture. Medyo okay naman. Parang first time kong nakakita na nakangiti ka habang nakatingin sa camera. Tapos kasama mo pa ako. Kaso hindi ko alam kung napilitan ka lang o hindi mo pa rin alam kung gaano ka kaganda sa harap ng lens.
Dumating na ang ating mga order habang kumukuha pa tayo ng ilan pang mga selfie. Pagbalik mo sa puwesto mo’y ako naman ang iyong kinuhanan ng ilang mga larawan. Siyempre ako yung nagfeeling na maganda para magpose. Masaya ka naman.

Nakapagreklamo ka pa sa cellphone mong hindi napapasukan ng load. Nakapagpaload na tayo kay Wame at kay Miguel ngunit mukhang walang tumatalab. Nag-aalala ka na tuloy kung paano kang makakalusot muli sa iyong papa. Nakikitext ka na lamang sa akin simula noon at nag-isip ng kung anong plano. Umabot na sa puntong naubos na ang ating pagkai’t nakapagyosi na tayo.

Paglabas ng kaina’y tinanong kita kung magtataxi pa ba tayo. Sinabi mong malapit lang yung Red Lion. Umokay naman ako. Mahaba-haba ang ating nilakad.

“Dito ako naglalakad dati kapag gabi,” na nagpapanatag naman sa loob kong hindi tayo naliligaw.

“Mag-isa lang? Buti hindi ka nirape.”

“’De, baby. Nililigaw talaga kita. Iiwan kita rito.”

“Okay lang,” sabay tawa mo. “Marami namang taxi eh.”

“Dinaanan ba ng taxi ‘to kanina?” pagpasok natin sa daang may building na may nakasabit na malalaking parol.

Putang ina. Haha. Gusto ko nang tumawa at nagpipigil na akong pumiglas ng halakhak nang sandaling ito, “Naliligaw na tayo ‘no? Magtataxi na ba?”

Hindi ka pumayag sumakay ng taxi. Mukhang malakas pa rin yung kutob mo na malapit pa rin tayo kahit kanina pa tayo naglalakad. Sinabi kong wala akong matandaang nadaanang ganito kaya lumipat tayo sa isang kalsada. Nakalipas pa ang ilang minutong pawalang-pag-asa at naramdaman kong naramdaman mong malapit na tayo. Maya-maya pa’y tinuro mo na ang Red Lion.

Sa bungad ng pagpasok ay may bumati sa ating matanda na okay naman yung boses kaya pumayag akong sundan natin. Ipinakilala niya ang ilang mga option na maaari nating iavail ngunit pinili ko na lamang kaagad yung isang puwesto sa may 2nd floor na kita yung kalsada kapag sumilip mula sa itaas. Sumunod ka naman at umokay yung matanda.

Mayroong isang malaking bonfire na pagkainit ngunit humihikayat na lapitan dahil sa ihip ng kabundukan. May mga, excuse me, N-word people ding may dalawang, hindi ko alam, “kaibigang babae” na kasama. Marami-rami sila’t may kanya-kanyang bong na sinisinghot/hinihigop. Nainggit ako sa kasiyahan nila’t ginusto ko nang lagyan ang kalam ng alkohol. Umorder na tayo ng tig-isang beer kaso putang ina, mahal ang isang kaha ng yosi at paubos na yung binili ko sa terminal sa Cubao. Nagdagdag ka ng isang shot ng bourbon.

Matapos makapagcheers ay nagtig-isang sindi na tayo mula sa karampot na kaha. Bawat hithit ay kinaluguran dahil nagtitipid tayo’t nasa matarik tayong puwesto. Album cover nang muli.

Nakarinig na ako maya-maya ng nagtotono ng drums at electric guitar sa mas mataas pang tuktok, “Good evening.” Uy, nice. May banda. Nakapagsound check sila nang mangilang minuto’t tumugtog na.

“Reggae. Bob Marley. No Woman No Cry?”

“’Di ba iisa lang naman lahat ng reggae na kanta,” tulad ng makailang ulit mo nang pagbibiro nito sa akin pagkatapos ngumiti. Ngunit nagbanggit ka sa ngayon ng ilang artists na legit tumugtog. Bawat matapos at simulang tugtog ng banda’y humihiyaw at pumapalakpak ako. Nakakairita minsan kapag nakikigaya/sumusunod sa galaw yung nigger boyz. Paubos na ang aking bote. Lasing na yata ako.

“Isa ka pa?”

“Hindi na.”

“Isa pa ’ko.”

“Tsaka order mo ako ng isang coke, baby.” Chineck ko yung menu.

“Coke Zero lang meron. Puwede na yun?”

“Yeah, sure.”

Dumating na ang ikalawang bote ko. Nagbuhos ka naman ng coke sa shot mo ng bourbon. Napansin mong pinansin ko nung nilagay mo ito. Ngayong nakuha mo na nang solong muli ang aking atensyon, “Ito yung unang cocktail na pinainom sa’kin ng sis ko. Tikman mo dali.” Sabay tikim naman ako. Isinalaysay mong ito na raw yung baka sakaling iinumin mo kapag namumroblema ka. Masarap naman. Ramdam mo yung pag-alala mo sa nakaraan nang matikmang muli yung mix. “Pagkatapos natin dito, punta tayong Session Road. Dun na lang tayo magkape at magsober up,” and yes, before magsex.

“Malayo ba yun dito?” as usual, lagi kong concern.

“Magtataxi tayo, baby.” Yuss!

“Bottoms up?”

“Uh, yeah, sure.”

“Hindi ibababa ah,” lul mo, Mart. Kininam kaya nga bottoms up eh.

Kumatok na sa kahoy na mesa natin ang bote ko’t iyong baso. Agad naman tayong nakasakay ng taxi sa paglabas dahil hindi ka na kinocontact ng papa mo. Gusto ko na ring etsapuwerahin yung naghit on sa ’yo na lalaki nung umakyat ka pa para sa huling pag-CR kaya sinabi kong nakasakay tayo nang agaran. Sa dinami-dami ng dapat kong alalahaning linya, yung mga nakakaasar pa. Pansin ko/mo na ring kumakaunti yung direct quotations sa prokeytong ito. Kung hindi nababawasan, puro bullshit na improvisation na lang yung nagagawa ko. Hindi ko naman makakalimutan yung mga tono ng convos natin. Sana lang hindi ako maprocrastinate sa ganitong mga pseudo-important na gawaing hilaw nang sinimulan at matatapos nang hilaw pa rin.

Ikaw pa rin naman ang masusunod kaya kinausap mo na ang taxi driver kung saan tayo bababa. Medyo tipsy na ako kaya kinausap ko nang thug life yung driver. Okay naman siya’t mabait. At mukhang kabisado niya yung dadaanan. Napag-alaman din nating marami siyang salitang kayang bigkasin, kahit na ako lang yata yung may pakialam doon.

Pagbaba sa Session Road ay bumigla sa akin ang isang malawak na kalsadang sarado. Isinara dahil may mga magbebenta. Marami sila. Samu’t sari.

“Mahaba siya, baby. Hanggang dun sa dulo,” sabay tumuro ka sa malayong kabila ng daan. Inilahad mong mas mura ang mga binebenta rito kaysa sa ibaba. Binullshit naman kita na mali ‘yon gamit ang magiconomics na alam ko. Then, boom! Siyempre, bullshit lang yun. Inexplain mo sa’kin kung paanong muli akong tangang mag-isip.

“Kailangan ko nang matuto ng sleight of hand.” Parang ang dali kasing magnakaw sa ganitong lugar at oras. Mukhang inaantok pa yung mga tindero/a dahil gabing-gabi na. Kung sakaling papalag pa yung antok nila’y aasa na lang ako sa siksikang mga mamimili rin. O alam din nilang puwede ring magpuslit palabas.

Sa paglalakad sa kahabaan ng sikip, may nakita akong isang babae sa malayo. Kamukha siya ni Anin, sabi ko sa aking sarili. Papalapit na tayo nang papalapit sa kanya kung kaya’t, “Tabilin,” bulong ko nang may hirit na maririnig niya ako. Naghintay muna ako nang ilang segundong paglampas sa kanya at ng kasama niya bago ako lumingon.

Nagkatitigan kami nang ilang sandali’t nagkaroon na ng kasiguraduhan upang kumaway.

“Wazzzuuuuppp!” lasing kong bungad. “Si Anin pala, pinsan ko,” pakilala ko sa ’yo. “Danielle, girlfriend ko. Danielle, Anin. Anin, Danielle.”

“Hello!” bati niya sa atin. Nagkawayan sa huling pagkakatao’t bumalik na tayo sa paglalakad.

“Hindi ko alam kung naikuwento ko na sa iyo yun. Siya yung pinsan kong naging kaklase ko sa Math. Janine din yung pangalan nun. Nickname niya yung Anin,” duh.

“Nakuwento mo na, baby.”

Pero parang may nakalimutan yata akong gawin. Hinila kitang pabalik at hinanap kung maabutan pa yung pinsan ko.

“Bakit?”

“Wait lang.”

Naabutan naman natin siya. “Anin!” sabay lingon. “Can you not tell anyone about this?”

“Actually, ako rin sana. Haha.”

“Hahaha. Sige sige. Don’t fucking tell anyone, okay.”

“Sige sige!”

“Thank you!”

“Salamat! Sige!” huling kaway na talaga. Nakahinga na ako nang maluwag ulit. Pagdating natin sa dulo ng hanay ng mga tindaha’y sinubukan kong maghanap ng bangketang mabibilhan ng yosi. Sa ‘di kalayua’y may nakita akong gasolinahan. Inassume kong may available na convenience store na malapit doon o doon mismo sa gasolinahan dahil Baguio ito at gasolinahan iyon at gusto ko na talagang magyosi.

Nakasuwerte dahil meron pero genius talaga ako, isip-isip ko, nang matupad ang assumption. Bumili ako ng isang kaha ng Ice Blast ngunit hindi naatat na sindihan dahil nga, nasa gasolinahan pa tayo.

“Nagugutom ako,” hindi nakakapanibagong marinig mo mula sa akin. Napagdesisyunan kong kumain na lang dun sa tusok-tusok na tinda sa bungad ng Session Road. “Kumakain ka naman ng street food, ‘di ba?” asar na anyaya ko sa ’yo.

Sumama ka naman. Muntik na talaga tayong umabot agad dun sa bilihan ng mga pagkain nang makakita ako ng mga tinitindang stuffed toy sa kabilang side ng Road na hindi natin dinaanan. May ilan akong pinet na malalambot at napansin kong may keychain din silang binebenta, “Ate? Ate. May bibe kayo?”

“Ano yun?” Huh?"

“Bibe po. Duck. Bibe.” Wala na akong pakialam at energy mag-explain at describe. Chineck ko na lamang yung pile. Meron nga. Pero mukhang platypus. Hindi ko naman sinabi agad sa ’yo. “Gusto mo?” Hindi ko na rin hinintay yung sagot mo dahil mukhang nakyutan ka agad sa kanya.

Dala-dala mo yung keychain. Mukha namang gustung-gusto mo siya. Ipinasok mo na muna ito sa iyong bag saka tayo bumili ng crispy bituka ng manok. Nakipagkulitan pang sumandali yung amats ko. Binudburan ko ng suka yung cup ng cholesterol. Kumain ka naman ng ilan.

“Sa’n tayo magkakape?” wala ulit ako pakialam at ideya sa Baguio. Pero mukhang sigurado ka naman na sa pupuntahan dahil mukhang madalas ka sa Session Road dahil ikinuwento mo sa aking dito ka bumibili ng ilan sa mga murang damit mo at medyas.

Tawid. Akyat, baba. Kaso badtrip dahil sarado pa rin yung gusto mong puntahan. Hindi naman ako nawalan ng pag-asa at nagmasid pa nang kaunti. May nakita akong isang café na isang tawiran lamang ang pagit mula sa atin. Niyaya na kita roon at pumayag ka naman. Pagpasok nati’y sinabi ng waitress na malapit na silang magsara ngunit pasalamat natin dahil pinaunlakan pa rin tayong umorder ng kape. Mga 40 minutes pa naman bago nila tayo sipain.

Umakyat tayo sa taas at pumuwesto sa isang mesang malapit sa bintana. Tumunog yung cellphone ko’t nagtaka kung sino na namang nagtext sa akin. Medyo inasahan ko namang si Jose yun. Si Jose nga. Nag-ululan lang kami ng English at kilig. Kilig dahil kasama kita sa ginaw at liwanag ng buwan. Kaharap. Okay lang kahit wala tayo medyong pinag-uusapan, o hindi na naman ako madaldal. Okay na sa akin yung medyo tahimik tayong ganito at nakangiti, magkapiling.

Nilabas mo na yung cute na platypus. “Anong pangalan niya? Bigyan mo siya ng pangalan.”

Ilang segundo ka lamang nag-isip, “Janine!”

Ahh, “Haha, okay.” Ipinuwesto mo sa gitna ng mesa. Dumating na ang order nating mga kape. Nagsindi nang muli ako ng isa, “Agh, fuck. Sarap magyosi ulit ng menthol.”

“Actually. Haha.”

“Sa’n pala tayo bibili ng luntian?” buti na lang nagtext si Jose.

“Ay oo nga pala! Pahiram ng phone, itetext ko sis ko.” May sumagot naman sa ’yo kaagad at pumayag na makipagkita sa UP kinabukasan. “Magkano raw?”

“Uh, 300? Tig-150 tayo.”

“Okay, sige.”

“Daan tayong 7-Eleven mamaya. Bibili pa tayo ng alak? Hard?”

“Ikaw, baby.” Ay, nagsosober up nga pala tayo ngayon.

“Haha, ‘wag na pala. Nagkape nga tayo eh. Bibili lang akong tubig,” pati condom.

Umakyat na rin sa wakas yung isang waiter para magbadyang magsasara na sila. Hudyat na rin ng huling silip ko sa relong inaabangan ko ng patak ng kuwarenta minutos. Inubos ko na yung kape ko, sinimot ko na rin yung iyo. Ipinasok mo na si Janine sa iyong bag at nagpasalamat nang muli tayo kina Ate at Kuya.

Ikaw lang yung nanghinayang sa taxi ride natin. Napansin ko ngang malapit lang yung lalakarin natin pero gusto ko na rin talagang mmfftt. Ang tingin ko rin nama’y mmffggrrhfmm ka na rin sa akin. Dumiretso ako sa counter ng convenience store para mamili sa nakatambad nilang mga condom. “Ate yung,” napasingkit yung mga mata ko at inilapit ko nang kaunti yung aking ulo dahil nanlalabo yung paningin ko sa maliliit na ngalan ng brand. Pansin naman ni Ate Cashier yung tinutukan kong produkto, pero wala pa ring eye contact, “Performa na lang. Durex,” dahil ‘nyeta, walang dotted. May inihabol ka ring chocolate flavored stuff thingamajing na may larawan ng nakabukang mga labi at lawit na dila.

Oh god, were you in some good, sweet stuff tonight.