Isa kang plato ng bullshit, kahit sa kabila pa ng lahat ng mga banda. Sa pagkakamali ng iba't ibang panahon at pagkatuto ng iilan, marami pa ring hindi maitindang kinakailangan nang maipaanod. Kung mayroong sariling pagtuklas sa marami pang magsisipang-abot na banyuhay sa gitna ng mga tinig, sasalaminin ng mga ito ang madalas na paglayo sa kalikasan.

Ipipilit sa magkakaibang anyo ang mga panganib na ipinanghahalik sa tumbong. Aaray, at hindi dahil sa pasakit, ang magiging hudyat na lalago na ang matatagal nang nag-iipon ng panrehas. Ang inis ang mananaig, ang pagkilatis ay patatanyagin. Mata-sa-matang pagtatagumpayan ang himig ng nawawalang kahapon.

Ang kahapon ay nandiyan na, pinagsawaan at dinilaan. Isinantabi, binago, at palaging nagmamalinis. Sa bawat kumpas ng kontemporaryong kultura, kahina-hinala pa rin ang mahihinang boses na aalingawngaw. Kokontrahin ang mga bumabaliktad. Pag-iisahin ang mga pantal na madaling mawasak. At sa kahapon ng kabi-kabilang plato ng bullshit, isasabuhay na ang pagpapatapon sa mga alipin ng pagsubo at pagsuka.